Από την ιστορία του Γεώργιου Καραϊσκάκη στο κουκλοθέατρο με Rabbids

Ο γιος μου εντυπωσιάστηκε από την ιστορία αυτού του σχολείου που καμία σχέση δεν έχει με το δικό του και μου το μεταφέρει σαν σπουδαίο γεγονός. Με γουρλωμένα μάτια.

Τις προάλλες με ρώτησε, από όσα συζητούσαν στο σχολείο με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου συμπεραίνω, αν ο Καραϊσκάκης είναι Ολυμπιακός. Κάπου η ελληνική ιστορία και η σύγχρονη μπερδεύτηκαν, λογικά, αφού το παιδί βλέπει στην τηλεόραση αγώνες ποδοσφαίρου και έχει ακούσει για την εντός έδρας αναμέτρηση του Ολυμπιακού στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” πολλές φορές. Πόσο τρέχει το μυαλό του γιου μου είναι εντυπωσιακό. Και τρομακτικό. Διότι εγώ πρέπει να ακολουθώ.

Πολύ απλά, διότι οι απαντήσεις μου πρέπει να είναι απλές, ουσιαστικές και γρήγορες, άσχετα αν εγώ θέλω να του απαντήσω, ότι ναι, ήταν Ολυμπιακός και καλύτερος ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που μάλλον ήταν Βάζελος (ως Παναθηναϊκός ντε!).

Ο γιος μου δεν θα έπιανε το χιούμορ, αν και έχει. Πρέπει να του πω γρήγορα, ότι το στάδιο πήρε το όνομά του για να τον τιμήσουμε για το πόσο ήρωας ήταν. Αυτό του φτάνει. Πολύ απλά διότι μετά, στο ίδιο μπάνιο, κάτω από το ίδιο φως των κεριών, ο γιος μου θέλει να παίξει με το υποβρύχιό του και θυμάται το “Yellow Submarine” που τραγουδάμε στο αυτοκίνητο. Εμένα μου αρέσουν οι Beatles. Ξέρω πολλές ιστορίες και τους τις λέω όταν είμαστε στο δρόμο. Για τον Ringo Starr που έγραψε το τραγούδι και άλλα τέτοια. Του λέω και για τον Billy Idol και του τον έδειξα στο εξώφυλλο του cd. “Είναι πολύ ροκ;”, με ρώτησε. Πιο πολύ πεθαίνεις του είπα, με απορία με ρώτησε “γιατί να πεθάνεις”, του απάντησα ότι έτσι λέμε καμιά φορά άμα σου αρέσει κάτι πολύ και μου γέλασε, ενώ τη επόμενη μέρα μου ζήτησε να του κάνω τα μαλλιά σαν του Billy Idol. Τώρα προσπαθούμε να μιμηθούμε το ανέβασμα του άνω χείλους. Σαν τον Billy ντε!

Πριν προλάβει να βγει από την ίδια μπανιέρα που είναι γεμάτη υποβρύχια, ψαράκια, παπάκια, πιγκουϊνάκια και καραβάκια θέλει να του κάνω φούσκες με ένα από αυτά τα δύσκολα μαραφέτια που κάνουν σαπουνόφουσκες μόνο λίγα μέτρα μακριά από τους υπαίθριους πωλητές τους, γιατί εγώ όσο και ό,τι σαπούνι και να τους ρίξω φούσκα μεγάλη δεν κάνω, μετά να βρούμε κάτω από τον νερό τον Νέμο, να του πάω “σε παρακαλώ μαμά, σε παρακαλώ” για λίγο ακόμα παιχνίδι στο μπάνιο, το σπίτι του Μπομπ Σφουγγαράκη που “το ήξερες εσύ ότι έμενε μέσα σε ανανά;” και τελευταίο, “τελευταίο στο ορκίζομαι μαμά” για απόψε παιχνίδι, να ρίξουμε μερικές τορπίλες πετώντας τα υποβρύχια από ψηλά. Τι λες και για ρίξουμε και μερικά Μινιόν μέσα στο νερό; Εγώ, η Απαισιότατη, να πω όχι;

Κομμάτια έχω γίνει

Αν παίζω όλα αυτά τα παιχνίδια; Πολύ συχνά. Μέσα κι έξω από το μπάνιο.

Και από ιστορίες του βυθού ξέρω κι από υποβρύχιες καταστροφές κι από Βατερλό και καριοφύλλια. Κύματα μου έρχονται οι ρόλοι. Τώρα μελετώ και Σαίξπηρ. Όπου να ναι έρχονται και οι πρώτοι έρωτες. Θα έχω όλες τις απαντήσεις.

Ο δυσκολότερος ρόλος που παίζω αυτό τον καιρό είναι τα Rabbids. Αυτά τα τρελά κουνέλια από άλλον πλανήτη με τα οποία έχει ξετρελαθεί ο γιος μου, συλλέγει μετά μανίας, έχει άλμπουμ με αυτοκόλλητα και πολύ συχνά φέρνει από το δωμάτιό του την πολύ ωραία μικρή θεατρική σκηνή που του έχω κάνει δώρο, όλα τα Rabbids που έχει και μου ζητά να του πω ιστορίες με αυτά. Πράγμα δύσκολο, διότι αυτά τα πλάσματα δεν μιλούν, παρά μόνο, όπως ίσως ξέρεις, βγάζουν κραυγές, τις οποίες, ω ναι, ο γιος μου έχει αντιγράψει κατά γράμμα. Φτιάχνω λοιπόν ιστορίες με πρωταγωνιστές κουνέλια και ευτυχώς ο γιος μου αποκτά φωνή και συμμετέχει από το κοινό. Παίζουμε, γελάμε, συζητάμε. Μέσω του παιχνιδιού.

Ο γιος μου ξέρει όλα τα παιχνίδια που κυκλοφορούν. Άλλα από το σχολείο, άλλα από την τηλεόραση, άλλα από αυτά που βλέπει στην παιδική χαρά. Προσπαθώ από το κάθε ένα να βγάλω την καλή του πλευρά, καθώς σίγουρα δεν είναι όλα εκπαιδευτικά. Κυκλοφορούν, όμως. Τα βλέπει. Δεν μπορώ να κάνω ότι δεν υπάρχουν. Μπαίνω στο παιχνίδι, παίζω τον ρόλο του καλού που συμμετέχει, του κακού παραδείγματος ή τον “κρυφό” ρόλο της μαμάς που θέλει να εκπαιδεύσει.

Κι εδώ πολύ καλά υπέθεσες κολλάει απόλυτα το: Τι τραβάμε κι εμείς οι μάνες! Ε, ναι. Τον πόνο μου σου λέω.

Την μία είμαι κουνελάκι και την άλλη ιστορικός, την μία αξιωματικός του Ναπολέοντα και τη άλλη κλεφτόπουλο του Καραϊσκάκη.

Ταυτόχρονα βάζω ορό στην μύτη του παιδιού, βράζω μακαρόνια για βραδινό και διαβάζω και παραμύθι, “ο Βάτραχος είναι Βάτραχος” και τι ήθελε και αυτός τώρα να πετάξει, που να εξηγώ; Είμαι και πτώμα! Τόσες οντισιόν, τόσοι ρόλοι! Δέκα πήγε η ώρα, αγόρι μου. Μήπως να πέσει η αυλαία;