Αυτός είναι ο γιος μου και του αρέσει να βάζει φορέματα
- 31 ΜΑΙ 2017
Η Crystal Kells είναι φωτογράφος και μητέρα του Cian. Αποφάσισε να κάνει ένα blog post, προκειμένου να μιλήσει για το τι σημαίνει για κάποιον, να είναι γονιός. Έχει ιδιαίτερη σημασία να το διαβάσεις από εκείνη, αφού το να μεγαλώνεις ένα αγόρι που προτιμά να βάζει φορέματα, δεν είναι και το πιο συνηθισμένο πράγμα στο κόσμο. Πέρα από το προφανές και κραυγαλέο του τίτλου, τα όσα λέει, μπορεί να σου μάθουν να βλέπεις με άλλο μάτι τα παιδιά σου και τους ανθρώπους εν γένει.
“Το 2012 έγινα γονιός. Όταν γίνεσαι γονιός, αλλάζεις. Μερικές φορές προς το καλύτερο και κάποιες άλλες προς το χειρότερο. Όταν έκανα τον γιο μου άλλαξα προς το καλύτερο. Πρέπει να είμαι παράδειγμα για εκείνον. Πρέπει να μεγαλώσει και να ξέρει ότι έχει τη δική του φωνή. Να μεγαλώσει ξέροντας ότι μπορεί να κάνει και να γίνει ό,τι θέλει σε αυτό τον κόσμο. Να μεγαλώσει και να έχει την αυτοπεποίθηση να εκφράσει τον εαυτό του. Να μεγαλώσει και να μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του. Φροντίζω, λοιπόν, να τα κάνω όλα αυτά για τον γιο μου.
Αυτός είναι ο γιος μου, ο Cian, και του αρέσει να βάζει φορέματα.
Επίσης του αρέσει να φοράει μια κάπα και να κάνει τον Σούπερ ήρωα. Του αρέσει ο Ironman, το Paw Patrol, η πεζοπορία, να παίζουμε τα αμάξια και να κόβει τα μαλλιά του κοντά, ώστε να μοιάζει με τους άλλους άντρες που βλέπει. Ο γιος μου είναι αγόρι. Το ξέρει πως είναι αγόρι. Του μαθαίνουμε ότι τα κορίτσια έχουν αιδοίο και τα αγόρια έχουν πέος. Έχει πέος και είναι αγόρι. Δεν χρησιμοποιεί το πέος του ώστε να μπορέσει να βάλει ένα φόρεμα, ούτε για να λειτουργήσουν οι κούκλες και τα αμάξια με τα οποία παίζει. Το φύλο του δεν καθορίζει τι πρέπει να φορέσει, ή με τι πρέπει να παίξει, επειδή δεν χρησιμοποιεί το φύλο του για να τα θέσει σε λειτουργία. Ο σύζυγός μου κι εγώ τον μεγαλώνουμε χωρίς φυλετικά στερεότυπα.
Δεν του μάθαμε ποτέ ότι “αυτό είναι για κορίτσια και αυτό είναι για αγόρια” και δεν θα το κάνουμε ποτέ. Γιατί να το κάνουμε άλλωστε; Τι διαφορά θα έχει; Αδιαφορώ αν συμφωνείτε με το πώς ενθαρρύνω τον γιο μου να εκφράζεται. Γνωρίζω ότι είναι αντισυμβατικό. Δεν περιμένω να συμφωνήσετε. Αυτό που περιμένω είναι ο σεβασμός. Αυτό που περιμένω είναι να μη με αντιμετωπίσετε σαν να κακοποιώ τον γιο μου. Αυτό που περιμένω είναι να βλέπουν οι άνθρωποι ότι ο γιος μου είναι χαρούμενος και να συνειδητοποιήσουν πως αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία. Επειδή έγινα ο γονιός που ο γιος μου χρειάζεται, έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση απ’ όση θα έχουν οι περισσότεροι ενήλικες σε όλη τους τη ζωή. Επειδή είμαι ο γονιός που εκείνος χρειάζεται να είμαι, ξέρει ότι μπορεί να αγαπήσει και να εκφραστεί χωρίς ντροπή. Ότι εγώ και ο πατέρας του θα τον αγαπάμε για πάντα. Δεν είμαι μόνο ο γονιός που χρειάζεται εκείνος, αλλά ο γονιός που θέλω να είμαι.
Αυτός είναι ο γιος μου, ο Cian, και είναι ένα πεντάχρονο αγόρι“.
