Δημόσιο ή ιδιωτικό δημοτικό σχολείο να πάει το παιδί;

Πρωτάκι το παιδί. Πρωτάκια κι εμείς. Τι θα κάνουμε; Εγώ λέω δημόσιο. Εγώ λέω ιδιωτικό αν έχω τα λεφτά. Κι εγώ αν είχα τα λεφτά ιδιωτικό θα διάλεγα. Εγώ δημόσιο ακόμα κι αν είχα τα λεφτά, το παιδί αν είναι να μάθει, θα μάθει και στο δημόσιο. Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις που καταθέτουμε την ώρα που τα παιδιά παίζουν μέσα στον παιδότοπο. Εμείς απέξω καπουτσίνο και αγωνία τι θα κάνουμε. Και δεν έχουμε και καιρό, ε; Θυμάστε τον παιδικό; Απρίλιο το πολύ τον είχαμε κλείσει. Τώρα τα ιδιωτικά δημοτικά σχολεία σε πιέζουν μέχρι τέλος Φεβρουαρίου το πολύ μέσα Μαρτίου να έχεις αποφασίσει και φυσικά καταθέσει την προκαταβολή.

Με μία από τις μαμάδες κάναμε φοβερό ρεπορτάζ.

Είδαμε ιδιωτικά σχολεία κοντά και μακριά από τα σπίτια μας. Μένουμε κοντά, τα παιδιά μας είναι φίλοι και το ιδανικό θα ήταν να πάνε κάπου δημοτικό μαζί. Είδαμε καινούργια, αλλά και παραδοσιακά καλά σχολεία. Οι τιμές με μικρές αποκλίσεις πάνω από 4.000 ευρώ το φθηνότερο. Από εκεί και πέρα αρχίζεις να προσθέτεις χρήματα για μελέτη, δραστηριότητες, αθλητικές ή καλλιτεχνικές, φαγητό, λεωφορείο. Λιγότερο από 7.000 ευρώ χοντρικά δεν θα βρεις. Κάνουμε υπολογισμό με βάση τους μήνες. Προσθέτουμε, αφαιρούμε. Πόσο μας βγαίνει τον μήνα. Δεν καταλήξαμε στο ίδιο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σε κάποια ένιωθα καλά εγώ, σε άλλα εκείνη.

Το σκεπτικό μου, αν θα επιλέξω τελικά ιδιωτικό δημοτικό σχολείο, ήταν εκτός από την βασική εκπαίδευση να διαβάζει το παιδί στο σχολείο και να κάνει όποιες δραστηριότητες θέλει μετά, ώστε κατά τις 5 το απόγευμα το πολύ, όταν και θα τελειώνει, να έχει ώρα μπροστά του να παίξει. Να μην τρέχουμε σε κολυμβητήρια, ποδόσφαιρα, μουσικές και ξένες γλώσσες. Επίσης, επειδή δεν έχω παππού ή γιαγιά να με βοηθάει και να παίρνει το παιδί από το σχολείο, να μην έχω ανάγκη, όπως τώρα, κάποιον άλλον να το κάνει με πληρωμή. Αυτό το έξοδο θα μπορούσε να πάει στο σχολείο. Πώς να στείλω το παιδί σε δημόσιο σχολείο; Ποιος σημερινός εργαζόμενος τελειώνει στις 2 ή στις 4 αν είσαι τυχερός και ανήκεις σε ολοήμερο; Εγώ όχι. Άρα ή ξένη γυναίκα στο σπίτι ή ιδιωτικό σχολείο, εκτός κι αν αλλάξω δουλειά…

Όποτε άνοιγα κουβέντα για τα ιδιωτικά σχολεία, σε άσχετες παρέες με παιδιά, από τις φίλες μου, ξεκάθαρη απάντηση δεν έπαιρνα. Ταυτόχρονα άκουσα τα καλύτερα και τα χειρότερα για τα ίδια σχολεία. Δεν διαβάζουν τα παιδιά στο ένα και θα χρειαστείς φροντιστήριο, ψωνίστικο σχολείο είναι αυτό, σχολείο χωρίς όρια το άλλο. Καμία βοήθεια. Μόνο το πορτοφόλι και το ένστικτό σου έχεις σύμμαχο. Πώς νιώθεις όταν θα μπεις. Τι προσφέρει. Οι άνθρωποι. Οι εγκαταστάσεις. Πόσο κοντά ή μακριά είναι στο σπίτι σου. Δεν γίνεται το παιδί να είναι μιάμιση ώρα στο σχολικό, γίνεται;

Το χειρότερο όλων σε αυτή την βασανιστική επιλογή είναι το deadline. Πρέπει να αποφασίσεις γρήγορα. Κάνεις αίτηση. Σε καλούν για μία open day μαζί με το παιδί, στην οποία εκείνο παίζει κι εσύ ενημερώνεσαι για την λειτουργία και τον σκοπό του σχολείου. Στην ίδια θέση με σένα κι άλλοι φυσικά γονείς μοιράζονται την αγωνία τους. Μήπως είναι πολλά τα κορίτσια εδώ; Το φαγητό πρέπει να το φέρνουμε; Μήπως πιέζουν τα παιδιά; Είναι καλοί οι δάσκαλοι; Που να ξέρεις; Κανείς δεν ξέρει. Μέχρι που θα πάει το παιδί και θα μάθεις. Κάποια σχολεία θεωρούν σημαντική τη μελέτη, κάποια άλλα ισχυρίζονται ότι το διάβασμα γίνεται την ώρα του μαθήματος, κάποια δεν έχουν δραστηριότητες, κάποια έχουν πάρα πολλές, προσφέρουν φαγητό ή πρέπει εσύ να το βάζεις από το σπίτι.

Μπερδεμένη άρχιζα να κοιτάζω τα δημόσια σχολεία της γειτονιάς. Αυτό που ανήκουμε δεν έχει καλή φήμη. Υπάρχει ένα όμως πιο κάτω που είναι ολοήμερο και λένε πώς είναι καλό. Κι εγώ σε δημόσιο σχολείο πήγα και δεν τα έχω πάει κι άσχημα. Αν διάβαζα περισσότερα ίσως να ήταν και καλύτερα. Πάντως, μια χαρά πέρασα. Και Πανεπιστήμιο πήγα και ξένη γλώσσα έμαθα. Βέβαια η δική μου μάνα, στην πρώτη δημοτικού τουλάχιστον με πήγαινε και με έπαιρνε από το σχολείο, επειδή δεν δούλευε. Τι να κάνω εγώ; Να σταματήσω τη δουλειά; Το ιδιωτικό έχει το οικονομικό βάρος, αλλά σου λύνει πολλά προβλήματα. Κάποια μάλιστα αρχίζουν και τελειώνουν μαζί με το πρόγραμμα της εργαζόμενης μάνας.

Σε δύο open days πήγαμε με το παιδί. Και στα δύο του άρεσε. Στο δεύτερο πιο πολύ. Ακόμα βέβαια πιστεύει ότι σε όποιο δημοτικό κι αν πάει θα έρθουν κι όλοι οι φίλοι του. Δύσκολα θα περάσουμε. Θα πρέπει να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις: γιατί δεν πάω εκεί που πάει και ο Κωνσταντίνος; Έχουμε αρκετές συζητήσεις να κάνουμε, αλλά ευτυχώς και λίγο καιρό ακόμα γι’ αυτό.

Το ιδιωτικό για μένα είναι η λύση πολλών καθημερινών προβλημάτων μου. Εύχομαι αυτό που επέλεξα να είναι το σωστό για το παιδί μου. Αλλά, να σας πω και κάτι; Δεν θα το παντρευτώ κιόλας το όποιο σχολείο. Αν δεν μου βγει καλό, αν δεν αρέσει στο παιδί, μπορούμε πάντα να το αλλάξουμε.