Δήμητρα Ζαχοπούλου: Aπό την Καρδίτσα, στο μπαλέτο της Αμβέρσας και από το ατύχημα που της άλλαξε πορεία, στη μητρότητα στα 28

Το ξεκίνημα με τη ρυθμική και η ανακάλυψη του μεγάλου της έρωτα, του μπαλέτου

«Η αρχή έγινε στην Ξάνθη, στο σχολείο μου. Είχε έρθει η μελλοντική προπονήτριά μου στη ρυθμική στο δημοτικό που φοιτούσα με σκοπό να επιλέξει παιδιά για να «χτίσει» την καινούργια ομάδα ρυθμικής γυμναστικής της Ξάνθης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που με κοίταξε και με ρώτησε αν μου αρέσει η γυμναστική. Απάντησα με τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση «ναι» που την κέρδισα αμέσως. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν όλα. Πέρασα ανάμεσα σε 40 παιδιά στην κεντρική ομάδα που αποτελούνταν από 5 αθλήτριες και στη συνέχεια στην Εθνική ομάδα. Ταυτόχρονα με τις προπονήσεις μου έκανα και μπαλέτο το οποίο ήταν υποχρεωτικό. Εκεί ανακάλυψα τη μεγάλη μου αγάπη. Η τέχνη του μπαλέτου συνδυάζει τον αθλητισμό και τη μουσική και αυτό με ενθουσίασε.

Στην Κύπρο ξεκίνησα εντατικά μόνο μπαλέτο και στη συνέχεια όταν τελείωσα το σχολείο μετακόμισα στη Λάρισα να σπουδάσω χορό και παιδαγωγικά χορού σε μια από τις πιο δύσκολες ακαδημίες χορού, δίπλα σε έναν από τους κορυφαίους δασκάλους μπαλέτου της Ελλάδας, τον Gesh Mihov όπου και αποφοίτησα με Άριστα. Από τη Λάρισα βρέθηκα στο Λονδίνο, μετά στη Χάγη, αργότερα στη Βαρκελώνη, στην Αμβέρσα και ξανά πίσω στη Βαρκελώνη. Δεν είχα σκοπό να γυρίσω στην Ελλάδα αλλά «life happens». Ο άντρας μου μου έκανε πρόταση γάμου ζητώντας μου να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα κάτι που έκανα τελικά με μεγάλη χαρά».

Μπαλέτο ίσον απαιτήσεις, θυσίες αλλά και πάθος

«Η τέχνη του μπαλέτου είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Οι ώρες προβών είναι εξαντλητικές και η διαρκής αμφισβήτηση του εαυτού σου (από την οποία τείνουν να βασανίζονται οι περισσότεροι καλλιτέχνες) δεν βοηθά την κατάσταση. Πρέπει να γυμνάζεσαι σαν πρωταθλητής αλλά να το κάνεις να φαίνεται πανεύκολο. Η ημέρα μια χορεύτριας μπορεί να ξεκινάει από τις έξι πρωί και να τελειώνει δώδεκα το βράδυ. Το να δουλεύεις με το σώμα σου καθημερινά δεν είναι εύκολο. Μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο κάθε φορά και κάπου άλλου, πότε στη μέση, πότε στην πλάτη, πότε στα πόδια.

Από μικρή ηλικία είσαι σε ένα διαρκές πρόγραμμα που σίγουρα δεν περιλαμβάνει εξόδους με τις φίλες σου και ξέγνοιαστες διακοπές. Μαθαίνεις να τρως σωστά και υγιεινά αναγκαστικά γιατί αλλιώς δεν μπορείς να έχεις ενέργεια και να χορεύεις 12 ώρες την ημέρα. Παρ’όλες τις δυσκολίες, αυτό που σου δίνει πίσω, αυτή η αίσθηση δεν περιγράφεται με λόγια. Το μπαλέτο είναι τρόπος ζωής και οι θυσίες που καλείσαι να κάνεις για αυτό στο τέλος δεν είναι καν θυσίες, καθώς κανείς κάτι που λατρεύεις».

Το ατύχημα που της άλλαξε φιλοσοφία και πορεία ζωής

«Η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν με χτύπησε αυτοκίνητο μέσα στον εργασιακό μου χώρο. Ήμουν στο ισόγειο ενός στούντιο, το αμάξι διαπέρασε την τζαμαρία, έπεσε πάνω μου και με τραυμάτισε στο αριστερό πόδι. Έσπασα την περόνη μου και τραυματίστηκε σοβαρά το ισχιακό μου νεύρο, με αποτέλεσμα να σταματήσω να χορεύω επαγγελματικά.

Μέσα από αυτό βγήκα πολύ πιο δυνατή. Δεν απογοητευτικά ποτέ κι έμαθα να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο. Μου δίδαξε να ζω την κάθε στιγμή και να εκτιμώ αυτά που έχω. Αντί να με πάρει από κάτω -επειδή είμαι γενικά ένας άνθρωπος που πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο – πάλεψα και περπάτησα στον μισό χρόνο που μου είχε δώσει ο γιατρός και απέκτησα πολύ γρήγορα μια αρκετά καλή φυσική κατάσταση. Και η αλήθεια είναι πως από την ημέρα εκείνη και μετά η ζωή μου πήγαινε από το καλό στο καλύτερο, ίσως επειδή έβλεπα τα πράγματα γύρω μου και γενικότερα τη ζωή με πιο αισιόδοξη ματιά».

Η ζωή αφότου σταμάτησε να χορεύει επαγγελματικά

«Όταν σταμάτησα να χορεύω πέρασα μια κάπως καθυστερημένη εφηβεία . Βρισκόμουν σε ένα διαρκές πρόγραμμα από 5,5 ετών και ξαφνικά στα 27 μου δεν χρειαζόταν να ξυπνήσω από τις 06.30 για να πάω γυμναστήριο, ούτε να ξενυχτήσω μέχρι τις 23.00, σε ένα θέατρο κάνοντας ατελείωτες πρόβες. Θυμάμαι αυτό που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση ήταν το κεφάλαιο διακοπές. Ξαφνικά μπορούσα να πάω όσες μέρες ήθελα, ενώ μέχρι πρότινος το περισσότερο που είχα κάνει ήταν μόλις τρεις μέρες. Όλα αυτά, λοιπόν, με έκαναν να «χαθώ».

Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να ξαναβρώ τον εαυτό μου και αυτό μου πήρε αρκετό καιρό μέχρι να καταλάβω ότι μπορώ να γυμνάζομαι και να τρώω υγιεινά, όχι γιατί έπρεπε να χάσω κιλά, όχι γιατί ήταν η δουλειά μου και ήταν υποχρεωτικό, αλλά αντιθέτως γιατί αγαπώ αληθινά το σώμα μου και επιλέγω να είμαι υγιής τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Η μετάβαση από το πρέπει, στο θέλω ήταν πολύ σημαντική και ουσιαστική. Ξαφνικά άλλαξα φιλοσοφία και μου έκανε μεγάλο καλό».

Πιστεύω ότι για να είσαι ένας πραγματικά ευτυχισμένος και πλήρης άνθρωπος πρέπει να είσαι καλά τόσο στα επαγγελματικά, όσο και στα προσωπικά σου.

«Επέστρεψα στην Ελλάδα για να είμαι με τον άνθρωπό μου και μετέπειτα άντρα μου. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ δεμένη οικογένεια και το όνειρο της δημιουργία της δικής μου ήταν εξίσου σημαντική με την καριέρα μου σαν χορεύτρια. Ο συνδυασμός και των δύο με γεμίζει απόλυτα».

”Barre Method by Dimitra”: η σκέψη, η υλοποίηση και η επιτυχία

«Το ”Βarre Method by Dimitra” είναι κάτι που σκεφτόμουν από 17 ετών και ήθελα να το κάνω κάποια στιγμή στη ζωή μου, καθώς συνδυάζει τις δύο μεγάλες μου αγάπες: το fitness και το μπαλέτο. Είχα πολλές φίλες που μου ζητούσαν το αρμονικά γυμνασμένο σώμα της χορεύτριας, χωρίς να χρειάζεται να κάνουν μπαλέτο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα στο μυαλό μου. Τη δούλεψα πολύ και συνεχίζω να τη δουλεύω και να την εξελίσσω καθημερινά.

Τη μέθοδο αυτή την ξεκίνησα πριν 5 χρόνια και παρόλο που ο κόσμος δεν είχε ιδέα περί τίνος πρόκειται, την αγκάλιασαν αμέσως. Είμαι πολύ περήφανη που έχω φτάσει στο σημείο να γνωρίζουν αρκετοί άνθρωποι τη μέθοδο και να δείχνουν ενδιαφέρον για αυτή».

Η σχέση της με τη ζυγαριά και το καθημερινό της διατροφολόγιο

«Από τότε που σταμάτησα να χορεύω δεν ανέβηκα ξανά σε ζυγαριά, με εξαίρεση, φυσικά, την περίοδο της εγκυμοσύνης. Ήθελα να τρέφομαι υγιεινά γιατί με αγαπώ και όχι να κάνω εξαντλητικές δίαιτες για να με τιμωρήσω επειδή έφαγα λίγο παραπάνω το Σαββατοκύριακο. Από τότε που σταμάτησα να αγχώνομαι για τα κιλά μου και να σέβομαι το σώμα μου, πραγματικά δεν χρειάστηκε να ξανακάνω δίαιτα ποτέ».

«Το πρωινό μου συνήθως είναι porridge με γάλα αμυγδάλου και διαφορά φρούτα αλλά αν μια μέρα θέλω να φάω και το μπισκότο μου με τον καφέ δεν θα το στερηθώ. Τα σνακ είναι πολύ βασικά στο ημερήσιο μου πρόγραμμα, καθώς έχω λίγο χρόνο και κινούμαι πολύ λόγω της δουλειάς και του παιδιού. Αγαπημένα μου είναι τα εξής: η μπανάνα, οι ξηροί καρποί, το γιαούρτι, το κουλούρι Θεσσαλονίκης και οι μπάρες δημητριακών.

Για μεσημεριανό τρώω ό,τι έχω φτιάξει για τη μικρή μου. Τρελαίνομαι για λαδερά και γενικά στο σπίτι μου ακολουθούμε τη μεσογειακή διατροφή και φυσικά δεν αποκλείουμε καμία ομάδα τροφών.

Όλα ξεκινάνε από το μυαλό. Αγάπα το σώμα σου, φρόντισέ το ουσιαστικά και θα είσαι στην καλύτερη φόρμα της ζωής σου.

Για βραδινό συνήθως επιλέγω κρητικό ντάκο με ντοματούλα και τυρί τύπου cottage ή κάποια σαλάτα. Πίνω πολύ νερό και ζεστό τσάι (χειμώνα -καλοκαίρι) και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς φρούτα. Δεν μπορώ να αντισταθώ σε γλυκά τύπου κρουασανάκια, τσουρεκάκια και μπισκότα αλλά φροντίζω να τα απολαμβάνω με μέτρο, χωρίς όμως να τα στερούμαι. Το μέτρο είναι το παν».

Κεφάλαιο μητρότητα: τα πρώτα συναισθήματα, οι δυσκολίες και η αλλαγή του ίδιου της του εαυτού

«Τόσο εγώ, όσο και ο άντρας μου θέλαμε πάρα πολύ να γίνουμε γονείς. Εγώ ειδικά ένιωθα πολύ έτοιμη. Όταν το έμαθα ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν το είπα σε κανέναν για ένα 24ωρο, ούτε στον άντρα μου. Ήθελα η χαρά να είναι όλη δική μου. Πρώτα κατέβασα όλα τα απαραίτητα apps εγκυμοσύνης και μετά το ανακοίνωσα στον άντρα μου.

Ήμουν σίγουρη ότι είχα κόρη. Ήθελα πάντα μια κόρη και όταν την είδα πρώτη φορά ήταν ακριβώς όπως την είχα ονειρευτεί. Τα συναισθήματα αυτά που σε πλημμυρίζουν όταν βλέπεις για πρώτη φορά το παιδί σου είναι τόσο πρωτόγνωρα και μοναδικά. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν και το απίστευτο είναι ότι δεν μπορούσα να καταλάβω ότι μπορεί η καρδιά μου να χωρέσει τόση αγάπη».

«Νομίζω η μεγαλύτερη δυσκολία του να είσαι μαμά είναι το να καταφέρνεις να διαχειρίζεσαι το άγχος που έχεις να τα κάνεις όλα σωστά. Όλες οι μανούλες θέλουμε το καλύτερο για το παιδί μας και θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το να είμαστε δίπλα του είναι το βασικότερο όλων».

«Η μητρότητα με άλλαξε 100% σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Προτεραιότητα πάντα έχει η κόρη μου. Είμαι πραγματικά χαρούμενη και ήρεμη όταν εκείνη είναι χαρούμενη, έχει την υγεία της και περνάει καλά. Στην καθημερινότητά μου, έχω παρατηρήσει πως πλέον είμαι πολύ πιο ήρεμη, σε σύγκριση με το παρελθόν που ήμουν πιο νευρική. Δεν αφήνω μικροπράγματα να με επηρεάσουν. Ο εγωισμός είναι μια λέξη που την έχω ξεχάσει πλήρως. Ακόμη, συγχωρώ πιο εύκολα. Και φυσικά ανακάλυψα μαμαδίστικες υπερδυνάμεις που δεν ήξερα ότι είχα, όπως το να μένω άυπνη 48 ώρες και να έχω πάλι φουλ ενέργεια να κάνω πράγματα που αφορούν την κόρη μου. Νομίζω με καταλαβαίνουν όλες οι μαμάδες».

Μητρότητα και καριέρα συνδυάζονται απόλυτα;

«Πολλές γυναίκες φοβούνται τη μητρότητα γιατί θεωρούν πως θα μείνει πίσω η καριέρα τους. Θα ήθελα να τους πω από τη δική μου εμπειρία πως εμείς οι γυναίκες μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Έτσι είμαστε φτιαγμένες, να καταφέρνουμε να είμαστε καλές σε όλα. Όταν γίνεσαι μητέρα δεν αφήνεις την καριέρα σου πίσω, συνεχίζεις να κάνεις αυτά που έκανες και ίσως με μεγαλύτερη επιτυχία, καθώς ωριμάζεις σε όλους τους τομείς. Η διαφορά με πριν είναι ότι ξαφνικά εκεί που θα χαιρόσουν πιο πολύ για μια επαγγελματική επιτυχία σου, π.χ. με μια πιθανή προαγωγή, ξαφνικά χαίρεσαι εξίσου πολύ όταν το παιδί σου τρώει όλη του την κρέμα και λιώνεις όταν σε αποκαλέσει μαμά για πρώτη φορά. Αυτή η χαρά που θα λάβεις από το παιδί σου θα σε κάνει να ξυπνήσεις το επόμενο πρωί γεμάτη όρεξη να πας στη δουλειά σου και να συνεχίσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου».

Η στιγμή που ένιωσα πάρα πολύ περήφανη για εμένα είναι όταν συνειδητοποίησα πως μπορώ να συνδυάσω τη μητρότητα με τη δουλειά μου. Στην αρχή μου φάνταζε πραγματικά αδύνατο, όμως τα κατάφερα!

«Το ιδανικό πρότυπο γυναίκας κατά τη γνώμη μου είναι εκείνη που κυνηγά τους επαγγελματικούς στόχους της και ταυτόχρονα ανυπομονεί να γυρίσει σπίτι στο παιδί της. Εκείνη, δηλαδή, εκείνη που καταφέρνει να ισορροπεί την προσωπική με την επαγγελματική της ζωή».

Το κασετοφωνάκι κλείνει, παίρνει βαθιά ανάσα, χαμογελά και ετοιμάζεται να φορέσει το μπουστάκι και το κολάν της. Στόχος της υπόλοιπης ημέρας είναι να βιντεοσκοπήσουμε τα videos του νέου fitness blog της εδώ στο Ladylike, ”To The Pointe”. «Θα καταφέρεις να βγάλεις όλα αυτά τα workouts τώρα;», τη ρωτάω. «Εύκολα!», μου απαντά με διάθεση και όρεξη, επισημαίνοντάς μου βέβαια πως στις 15.00 θέλει να έχει τελειώσει ώστε να προλάβει να δει την κόρη της. Είπαμε, καριέρα-μητρότητα σε απόλυτη αρμονία. Την αρμονία που μόνο μία μπαλαρίνα γνωρίζει πώς να κατακτά.

Ξεκινώντας την προθέρμανσή της, όσα διάβασες στον πρόλογο του κειμένου επιβεβαιώθηκαν σε δευτερόλεπτα. Η Δήμητρα Ζαχοπούλου εν ώρα εργασίας μεταμορφώνεται. Είτε κάνει διατάσεις, είτε χορεύει, είτε απλά δείχνει ασκήσεις βασισμένες στη μέθοδό της αποπνέει μία τρομερή αίσθηση σιγουριάς, αγάπης και πάθους για αυτό που κάνει. Και είναι όμορφο να το βλέπεις αυτό. Είναι υπέροχο να βλέπεις μπροστά σου μία γυναίκα πλήρη, συνειδητοποιημένη, γεμάτη, σίγουρη, ευτυχισμένη με τη ζωή που έχει χτίσει. Είτε πάνω στις πουέντ, είτε χωρίς αυτές.

*Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία τον πολυχώρο Pirée.