Έφη Κασούρα: Creative Director από έρωτα

Δουλεύω από τα 18 μου. Από τα φοιτητικά χρόνια παρέδιδα ιδαίτερα μαθήματα ελληνικών. Έχω εργαστεί στη διαλογή του ΠΡΟΠΟ, που τότε γινόταν στο χέρι – και απορώ πώς τα καταφέρναμε τόσο καλά και τόσο γρήγορα! Έχω επίσης μάθει πολλά για τους ανθρώπους, δουλεύοντας ως part time ξεναγός, όσο έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Παρίσι. Η πρώτη μου “σταθερή”δουλειά πάντως ήταν στο γραφείο που αντιπροσώπευε τους Financial Times στην Ελλάδα. Έκανα Δημόσιες Σχέσεις – αυτό στη χώρα μας σημαίνει ότι έκανα τα πάντα.

Πάντα μου άρεσε να γράφω. Έγραφα από το Δημοτικό αρθράκια για φανταστικά περιοδικά. (“Φανταστικά” στην κυριολεξία, διότι δεν υπήρχαν!)  Έπειτα οι σπουδές μου, η Κοινωνική Ψυχολογία, είναι στη βάση της λειτουργίας της διαφήμισης. Το καθοριστικό βέβαια ήταν η κουβέντα μιας συναδέλφου στους FT, που μου είπε “εσύ θα ήσουν πολύ καλή κειμενογράφος”. Τότε δεν είχα ιδέα πώς δουλεύει μια διαφημιστική εταιρία, ποια είναι τα job description. Αυτή η κουβέντα όμως με έσπρωξε να ψάξω, να μάθω, να αγαπήσω τη δουλειά, να στείλω δεκάδες βιογραφικά και τελικά να ξεκινήσω. Αν απαντούσα με δυο λέξεις για ποιο λόγο διάλεξα αυτή την δουλειά, αυτές θα ήταν: “από έρωτα”.

Τι είναι αυτό που είναι ενδιαφέρον στην δουλειά μου; H δημιουργία. H σύνθεση. Η υπέρβαση.

Τι είναι αυτό που με δυσκολεύει; H δημιουργία. H σύνθεση. Η υπέρβαση.

Τι είναι αυτό που ίσως είναι βαρετό; Όχι ίσως, σίγουρα βαρετό είναι το πήγαινε – έλα μιας δουλειάς. Η αναθεώρησή της τόσο πολλές φορές, ώστε στο τέλος να γίνεται αγνώριστη. Υπάρχει μια πολύ παραστατική έκφραση της καθομιλούμενης γι΄αυτό, αλλά δεν θα την πω εδώ…

Συνεχώς αναζητώ  κι ανακαλύπτω νέους τρόπους έκφρασης. Οι τρόποι έκφρασης δεν είναι μόνο π.χ. ο λόγος ή η εικόνα. Είναι και ο τρόπος που προσεγγίζεις τον λόγο και την εικόνα. Και τέτοιοι τρόποι υπάρχουν άπειροι. Σε απλά λόγια, κρατάς τα μάτια και τα αυτιά σου ανοιχτά, σε όλα.

“It ‘s the end of the world as we know it”: Οι αλλαγές στη δουλειά μου είναι πολλές, μεγάλες και συναρπαστικές. Η μεγαλύτερη είναι η εξέλιξη του διαδικτύου, που φέρνει εκατομμύρια ανθρώπους (τους πελάτες, το κοινό και τους συναδέλφους μας) κοντά σε ό,τι συμβαίνει οπουδήποτε. Έτσι έχουν διαμορφωθεί νέες κουλτούρες, καινούργιες συνήθειες και διαφορετικές απαιτήσεις. Είμαστε όλοι ενήμεροι για τα πάντα – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Κι έπειτα είναι και η ψηφιακή τεχνολογία. Το γεγονός ότι ακόμα και μικρά παιδιά “δημιουργούν” τα δικά τους βίντεο με ένα smart phone και αμέσως τα ανεβάζουν στο youtube ή τα μοιράζονται στο facebook.

Η διαφήμιση, όπως την ξέραμε πριν πέντε χρόνια δεν χωρά σε αυτή τη διαδικασία. Εφευρίσκουμε λοιπόν τους νέους της τρόπους, όπως άλλωστε και για κάθε τομέα της επικοινωνίας.

Για πολύ λίγα πράγματα είμαι βέβαιη ως άνθρωπος. Αυτή είναι μια από τις βεβαιότητές μου. H καλλιτεχνική δημιουργία μπορεί να αποτελέσει διέξοδο σε δύσκολες εποχές.

Μια επιτυχημένη διαφήμιση εξαρτάται από την ιδέα. Και την τολμηρή εκτέλεσή της. Βέβαια, ο Charles Saatchi, μέγας διαφημιστής και κορυφαίος art collector,  έχει πει ότι, ακόμα και μέτρια να είναι η ιδέα, βάζεις τον Ridley Scott να τη σκηνοθετήσει και έχεις ένα διαφημιστικό 30’’, για το οποίο όλοι θα παραμιλούν. Saatchi είναι αυτός, κάτι θα ξέρει…

Έχει αρχή και τέλος η Τέχνη; Αν τη γράψεις με κεφαλαίο ταυ, όχι.

Από που εμπνεύομαι; Απ’ τη ζωή. (Που έζησα και που δεν έζησα.)

Η εποχή μας είναι εποχή της εικόνας. Εκεί βρίσκεται η ευκολία και το “στοίχημα”. Όσο πιο καλά μπορείς να παραστήσεις κάτι με απλές εικόνες, τόσο πιο εύκολα περνάς το μήνυμα. Δες τις οδηγίες χρήσης στα προϊόντα ευρείας κατανάλωσης: παντού εικονίδια αντί για κείμενο. Κι όχι βέβαια επειδή υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν να διαβάζουν. Αυτό ίσως να ίσχυε παλιότερα, αλλά όχι τώρα.

Τα μέσα είναι πολλά. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, internet, social media, έντυπα. Το στοίχημα όμως βρίσκεται στο μήνυμα.

Η πιο ισχυρή εικόνα της χρονιάς μέχρι σήμερα είναι η εικόνα μιας βιντεοσκοπημένης εν ψυχρώ σφαγής. Που δυστυχώς έχει επαναληφθεί ήδη τρεις φορές. Δεν ονοματίζω καν τους αυτουργούς αυτής της βαρβαρότητας, γιατί αρνούμαι να την αναπαραγάγω.

Με έχει συνεπάρει μια πρόσφατη διαφημιστική ταινία για το Johnnie Walker Blue. Διαρκεί 6 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα, παίζει μόνο διαδικτυακά, έχει τίτλο “The Gentleman’s Wager” και μεταφέρει όλες τις αξίες του προϊόντος μέσα στη δράση της. “Rarer than rare” λένε δυο φορές οι απίθανοι πρωταγωνιστές της, ο Jude Law και ο Giancarlo Giannini. Κι ενώ τίποτα δεν λέγεται για το συγκεκριμένο ποτό, έχοντας δει την ταινία, μπορεί μετά ο καθένας να μιλήσει για αυτό το ουίσκι και να πει τα σωστά πράγματα, όσα θα έλεγε μια “παραδοσιακή” διαφήμιση. 

Οι άνθρωποι, πρώτα απ’ όλα. Τα πολύχρωμα ρούχα, οι “statement” εμφανίσεις και οι αναπάντεχες, μοναδικές ατάκες που μπορεί να ακούσεις αυτές είναι οι εικόνες που μου τραβούν το μάτι στον δρόμο.

Το καλό γούστο είναι κάτι που μοσχοβολάει και χαϊδεύει το μάτι.

Νομίζω ότι, αν έχεις μια δουλειά που επηρεάζει τον τρόπο ζωής σου, τότε μπορείς να λες ότι διάλεξες μια ενδιαφέρουσα δουλειά. Γιατί καθορίζει τους ρυθμούς, τους φίλους και τα ενδιαφέροντα. Και αυτό είναι ωραίο.

Και σε γκισέ εισιτηρίων να δούλευα, εγώ θα το έβλεπα σαν επικοινωνία. Θα έλεγα “ευχαριστώ”,” καλημέρα”, “καλή εβδομάδα”, “τι ωραία μέρα η Παρασκευή” και τέτοια. Και οι άνθρωποι θα απαντούσαν. Γιατί ίσως δείχνουν να φοβούνται την επικοινωνία, αλλά κατά βάθος τη θέλουν και την αγαπούν.

Ταλέντο στο να σκέφτεσαι “αλλιώς”. Όρεξη για πολλή δουλειά. Και άνετο πάρκινγκ για το “καλάμι” της ματαιοδοξίας, που θα πρέπει να αφήσεις πίσω σου. Αυτά χρειάζονται για να γίνεις creative director σήμερα.

Όταν ακούω “Ladylike”, τι μου έρχεται στο μυαλό; Φρεσκάδα, γυναίκα και… πορτοκαλί, το αγαπημένο μου χρώμα και το χρώμα της δημιουργικότητας επίσης.

 

Φωτογραφία: Gertrude Gary Milk

Διάβασε για περισσότερες επιτυχημένες γυναίκες στο Ladylike:

Κλεοπάτρα Γαβριηλίδου: “Ο καρκίνος είναι ζωή με άλλο νόημα”

Ναταλί Σαϊτάκη, δικηγόρος: Οι νεότερες γυναίκες αντιμετωπίζονται με αναίτια ειρωνεία από τους άνδρες

Οι γυναίκες πίσω από τις Νύχτες Πρεμιέρας