«Εγώ Πότε Θα Γίνω Μάνα;»: Η μπλόγκερ Κούλα Σέικερ γράφει τις ιστορίες που λέγονται δύσκολα
- 12 ΟΚΤ 2021
Η Ναταλί είναι σπάνια περίπτωση. Ένα πλάσμα ταλαντούχο, εύστροφο, ασυνήθιστο κι απόλυτα συνηθισμένο. Που αγαπάει τον Harry Potter, το επιδραστικό κιτς των 80s, τις σειρές, τα γλυκά, τα αλμυρά, τις ατάκες και μπορεί να γράψει τόσο ευφάνταστα και τόσο ωραία για ό,τι μπορείς να φανταστείς. Το κείμενό της σε χορταίνει. Και το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο να της δώσεις, θα σου το χτίσει ιστορία του αλωνιού και του σαλονιού. Όσοι έχουμε τη χαρά να την γνωρίζουμε σαν Ναταλί Σαϊτάκη ή αν έστω τη διάβαζες σαν την περσόνα της, την αστρολόγο Πετρούλα Φον Τρίερ στην Ημερήσια Κουκουβάγια (που το έκανες ακόμα κι αν δεν έδινες δεκάρα για τα ζώδια), ξέρεις ότι αυτό εδώ το κορίτσι έχει τον τρόπο της για όλα. Τώρα λοιπόν, που η Ναταλί θέλει να γράψει για κάτι πιο δύσκολο και λιγότερο χάι χούι- που θα ‘λεγε κι εκείνη- για κάτι απόλυτα ανθρώπινο και βαθιά προσωπικό, το κάνει ξανά με τη δική της μανιέρα. Ως η Κούλα Σέικερ στο μπλογκ Εγώ Πότε Θα Γίνω Μάνα που είναι ό,τι λέει ο τίτλος.
Τα πώς και τα γιατί σού τα εξηγεί η ίδια η Κούλα, ευθύς αμέσως (ευχαριστούμε Ναταλί):
«Πρώτη το αναρωτήθηκε στην τηλεόραση η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Ίσως να μην ήταν, βέβαια, η πρώτη, κι απλά επέμενε να αναρωτιέται το ίδιο πράγμα για πολλά επεισόδια. Για χρόνια ήταν μια φράση που χρησιμοποιούσα εκτός του κυριολεκτικού της πλαισίου. Περίμενα π.χ. πεινασμένη να έρθουν τα σουβλάκια κι αναρωτιόμουν “τι συμβαίνει, εγώ πότε θα γίνω μάνα”, πότε θα φάω δηλαδή να ηρεμήσω. Κάποια στιγμή, όμως, το ερώτημα πήρε πραγματικές διαστάσεις.
Είμαι η Κούλα Σέικερ. Το Κούλα είναι από τη γιαγιά μου, το Σέικερ από την κατάσταση που επικρατεί στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια. Είμαι δημόσια υπάλληλος ή επιχειρηματίας ή ιδιωτική υπάλληλος ή δασκάλα yoga ή αναισθησιολόγος ή ταμίας σε πολυκατάστημα. Είμαι 20 χρονών ή 30 ή 40 ή λίγο πριν τα 50. Μένω στα Πατήσια ή στον Βύρωνα ή στην Εκάλη ή στη Θεσσαλονίκη ή στο Καλαμπάκι Δράμας. Είμαι παντρεμένη ή έχω κάνει σύμφωνο συμβίωσης ή έχω σύντροφο χωρίς σύμφωνο ή είμαι μόνη μου. Δεν έχει σημασία ποια ακριβώς είμαι, παρά μόνο ότι θέλω να αποκτήσω ένα παιδί και το αναπαραγωγικό μου σύστημα με δυσκολεύει πολύ σε αυτή τη διαδικασία.
Η αναπαραγωγική περιπέτειά μου περιλαμβάνει διάφορα στάδια, πολλές ιστορίες και ανθρώπους που συνδέονται μεταξύ τους και, βέβαια, μια σειρά από ψυχολογικές διακυμάνσεις που θα ζήλευε ως και η Alexis Colby ή η Daenerys Targaryen. Είναι μια διαδικασία μακριά, επίπονη – ως και σκληρή – σύνθετη και, κυρίως, αβέβαιη. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει στο τέλος κι αν θα τα καταφέρεις να γίνεις μάνα ή αν θα γίνεις κάτι το οποίο, ομοίως, δεν ξέρεις καθόλου τι θα είναι – και ίσως να σε φοβίζει περισσότερο κι από τις απαιτήσεις της μητρότητας.
Καθώς έζησα – και ακόμα ζω για την ακρίβεια – από πρώτο χέρι, την παραπάνω κατάσταση, κοίταξα τον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου:, “Κούλα, εσύ που το θες, εσύ που κοντεύεις να εκραγείς, θα μιλήσεις”.
Από όταν ξεκίνησα αυτή τη διαδικασία μέχρι και σήμερα, έχω δει πολλά πράγματα να αλλάζουν, εκτός από ένα. Ο δισταγμός των ανθρώπων να μιλήσουν ανοιχτά για τα αναπαραγωγικά τους προβλήματα είναι αυτό που συναντάω κατά κύριο λόγο, σε όλα τα ιατρεία από τα οποία περνάω, σε πολλές παρέες, σε πολλά σπίτια. Εννοείται πως δεν είναι απαραίτητο να μιλάς για κάτι που σε απασχολεί αν δεν το θέλεις. Σε κανένα νόμο δεν γράφει “πρέπει να βγάζεις από μέσα σου ό,τι σου τρώει την ψυχή”. Συνήθως, όμως, η στενοχώρια, τα ταμπού, η στάση της κοινωνίας απέναντι στη μητρότητα και οι απαιτήσεις της από τη γυναίκα, αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες έκφρασης ακόμα και για τους ανθρώπους που επιθυμούν να μιλήσουν για το πρόβλημά τους, για να ζητήσουν ιατρική βοήθεια ή απλά, για να το μοιραστούν με κάποιον, είτε είναι ομοιοπαθής, είτε όχι.
Καθώς έζησα – και ακόμα ζω για την ακρίβεια – από πρώτο χέρι, την παραπάνω κατάσταση, κοίταξα τον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου:, “Κούλα, εσύ που το θες, εσύ που κοντεύεις να εκραγείς, θα μιλήσεις”. “Κούλα, φτιάξε ένα blog, όπως παλιά, και γράφε τι σου συμβαίνει. Πες στον κόσμο τι μπορεί να περνάει μια γυναίκα που προσπαθεί να αποκτήσει παιδί και δε μπορεί εύκολα, περίγραψε τι αντιμετωπίζει παράλληλα από το οικογενειακό, φιλικό κι επαγγελματικό της περιβάλλον – ή ακόμα και από τον κάθε άγνωστο που θα βρεθεί στον δρόμο της – αφηγήσου τι συμβαίνει με τις ιατρικές εξετάσεις, τις επεμβάσεις και, κατόπιν, με τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Πες τα, κι όλο και κάποιον μπορεί να βοηθήσεις”.
Έψαξα αμέσως το domain name “egopotethaginomana.gr”. Ήταν ελεύθερο και με περίμενε. Πήρα κι έναν βοηθητικό πίνακα από αυτούς που έχουν για να γράφουν σημειώσεις στα φροντιστήρια (ίσως και στα σχολεία, δεν ξέρω, έχουν περάσει και δυο δεκαετίες από όταν βρέθηκα τελευταία φορά σε σχολική τάξη). Κι άρχισα να καταγράφω τις ιστορίες μου, κι ας λέγονται όλες δύσκολα.
Αν θέλετε να γελάσετε, να συγκινηθείτε, να πεινάσετε (πάντα συμβαίνει αυτό, ό,τι κι αν γράφω), να λύσετε διάφορες απορίες που δεν γνωρίζατε πως είχατε, να ταυτιστείτε, να προβληματιστείτε ή να διαφωνήσετε, οι νέες ιστορίες της Κούλας Σέικερ θα βρίσκονται κάθε βδομάδα στο www.egopotethaginomana.gr και το Instagram account @egopotethaginomana. Συγγνώμη τώρα, σάς αφήνω, γιατί μού μύρισε λίγο παστίτσιο – όχι δεν είναι αυτό που νομίζετε, αν ήταν αυτό ένδειξη εγκυμοσύνης τώρα θα ήμουν πολύτεκνη με 2 άδειες ταξί».
