Ελιάνα, άφησες τα παιδιά σου για να πας να διαφημίσεις ένα ξενοδοχείο;

Καλά, άφησες τα παιδιά σου για να πας να διαφημίσεις ένα ξενοδοχείο; – Αλεξάνδρα

Η Ελιάνα απαντάει:

Κορίτσια,

Δεν πάμε Ευρώπη έτσι. Δεν πάμε ισότητα, δεν πάμε ενδυνάμωση, δεν πάμε γυναικεία αλληλεγγύη, όσο σκεφτόμαστε έτσι η μια για την άλλη. Πώς περιμένεις να σεβαστεί ένας άντρας το δικαίωμα μιας γυναίκας στο να πάει όπου θέλει, εφόσον η ίδια κρίνει πως αυτό είναι το σωστό για την εργασία της, την σωματική ή την ψυχική υγεία της (ή όλα τα παραπάνω), εφόσον εσύ, μια άλλη γυναίκα, δεν της το αναγνωρίζεις; Πώς είναι δυνατόν να νομίζεις ότι ξέρεις εσύ καλύτερα από εκείνη τι είναι ωφέλιμο για την ίδια και τα παιδιά της; Θα σκεφτόσουν ποτέ «μα καλά, άφησε τα παιδιά του;» για έναν άντρα που λείπει ένα σαββατοκύριακο για δουλειά ή γιατί πήγε με τον κολλητό του στην Κωνσταντίνουπολη να δουν το Φενέρμπαχτσε – Ολυμπιακός; Και εν τέλει, αντιλαμβάνεσαι την επικινδυνότητα της σκέψης σου σε κοινωνικό επίπεδο; Αισθάνεσαι στους ώμους σου το μερίδιο ευθύνης που σου αναλογεί για κάθε γυναίκα εκεί έξω που καταπιέζεται, που ενοχοποιείται, που νιώθει πως δεν είναι αρκετά καλή στους πολλαπλούς ρόλους της; Κάνεις την απλή λογική αλληλουχία πως η δική σου γνώμη, ενωμένη με την σύμφωνη γνώμη της κουνιάδας σου, της θείας σου και της περιπτερούς σου, είναι εκείνη που «νομιμοποιεί» αύριο το χέρι ενός συζύγου που προσγειώνεται πάνω στη γυναίκα του γιατί «προκάλεσε» με τη συμπεριφορά της;

Ή οι φεμινιστικές σου ευαισθησίες εξαντλούνται να ανεβάσεις στόρι με σκιτσάκι και μήνυμα «καμία μόνη»;

Και αναφέρομαι μόνο στη σκέψη σου – δεν εξετάζω καν την κίνηση να στείλεις ένα τέτοιο μήνυμα σε μια άλλη γυναίκα. Αυτό είναι ένα άλλο, τεράστιο κεφάλαιο που δεν προλαβαίνω να αναλύσω τώρα εδώ – κάνε μια αναζήτηση “mom shaming” στο Google και είσαι καλυμμένη προς το παρόν.

Υ.Γ.: Για την ιστορία, πήγα για να καλύψω δημοσιογραφικά την έκθεση ενός σπουδαίου φωτογράφου, του Slim Aarons, στην Κρήτη. Όταν δούλευα στα περιοδικά, τα ταξίδια αυτά ήταν πολύ συχνότερα από 1-2 φορές τον χρόνο. Aaah, the good times. Ξεκουράστηκα πολύ, κοιμήθηκα τέλεια 2 βράδια χωρίς τα παιδιά να χοροπηδάνε πάνω μου στις 07:30 το πρωί, γύρισα καλύτερος άνθρωπος από αυτόν που ήμουν προτού να φύγω. Και στο μεταξύ, τα παιδιά στην Αθήνα πέρασαν υπέροχα με τον μπαμπά τους. Μετανιώνω και μόνο που στα γράφω, γιατί μοιάζει σαν ένα είδος απολογίας. Εσύ κράτα το εξής: πήγα όπου ήθελα να πάω, αφού εγώ έκρινα πώς αυτό ήταν το σωστό για μένα και την οικογένειά μου.

 

 

 

Ελιάνα καλησπέρα!!!!

Θέλω τόσο μα τόσο πολύ, τη βοήθειά σου, όσο δεν μπορείς να φανταστείς!!! νομίζω ότι έχω πελαγώσει!!! Αρχικά μένω σε μία επαρχιακή πόλη είμαι μαζί με το αγόρι μου δέκα χρόνια. Είμαι 32 χρονών, μας έχουν συμβεί διάφορα πράγματα σε θέμα δουλειάς, οικονομικά και έχουν πάει πίσω τα σχέδιά μας για γάμο. Όμως, έχω βαρεθεί όλοι να μου λένε ότι θα με παρατήσει, ότι θα μείνω ανύπαντρη, πότε θα παντρευτώ, τι πράγματα είναι αυτά, 10 χρόνια σχέση χωρίς δαχτυλίδι, πότε θα φτιάξω σπίτι, ότι είμαι 32 χρονών, είμαι πολύ μεγάλη να γίνω μαμά και που ξέρω αν θα μπορώ να γίνω μαμά… Μπορεί να μην τα καταφέρω να κάνω παιδιά… Όλο αυτό με έχει κάνει να πιάσω πάτο… να τσακώνομαι με το αγορι μου… κουράστηκα συγγενείς, συνάδελφοι και όλοι να λένε αυτό, είτε μπροστά μου, είτε πίσω από την πλάτη μου. Με το αγόρι μου τώρα είπαμε για γάμο και προσπάθεια για παιδάκι… Μπούχτισα με όλο αυτό που μου κανουν… δεν αντεχω αλλο… εχω πιασει πατο… αδίκως;;; κι αν δεν μπορω να κάνω μωράκι;;; Είναι το όνειρό μου.

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπητή μου,

Όχι, δεν μπούχτισες με όλο αυτό που σου κάνουν, μπούχτισες με τον εαυτό σου που επιτρέπεις να σου το κάνουν. Δεν είναι πώς δεν σε καταλαβαίνω, στην ίδια κοινωνία μεγαλώσαμε, μια επαρχία είναι και η Αθήνα (ή, αν θες, πολλές επαρχίες μαζί). Αλλά είσαι πια 32 χρονών. Δεν είσαι μεγάλη για γάμο, δεν είναι αργά για παιδί, είσαι όμως πολύ, υπερβολικά πολύ μεγάλη για να μην έχεις καταλάβει ακόμα πως η γνώμη του κόσμου για το πώς να ζήσεις τη ζωούλα σου είναι χρήσιμη μόνο για κάνεις εξάσκηση καλλιγραφίας στα παλαιότερα των υποδημάτων σου.

Ελιάνα καλησπέρα και συγχαρητήρια για την καινούργια σου στήλη. Θα ήθελα σε παρακαλώ να με διαφωτίσεις με ένα θέμα που έχει προκύψει. Πώς διαχειρίζεσαι τη σχέση ανάμεσα στην πεθερά σου και σε σένα αλλά και πώς είναι η σχέση του άντρα σου με την μητέρα του; Έχω σχέση 1 χρόνο, η μητέρα του συντρόφου μου προσπαθεί διαρκώς να μου πιάνει τη συζήτηση και να αποσπά πληροφορίες σε ό,τι αφορά τη σχέση μας. Επίσης εκείνος είναι πολύ δεμένος μαζί της, της λέει τα πάντα από ό,τι καταλαβαίνω παρόλο που έχει γίνει κουβέντα για αυτό το θέμα. Ακολουθεί κατά γράμμα τις συμβουλές της, ακόμη και το δώρο για τα γενέθλιά μου το διάλεξε εκείνη. Με συγχωρείς αν είναι πολύ προσωπική ερώτηση αν θες μην μου απαντήσεις.

Ευχαριστώ πολύ!

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπητή μου,

Το δώρο ήταν ωραίο; Αυτό είναι το θέμα. Είδαμε και οι δικοί μας που τα διάλεγαν μόνοι τους τι καταλάβαμε. Αστειεύομαι, φυσικά, αλλά μπορεί και να μην αστειεύομαι εντελώς, γιατί υπάρχει μια παράμετρος την οποία δεν μου αναφέρεις καθόλου: η μητέρα του είναι αξιόλογη; Είναι συμπαθητική; Είναι καλοπροαίρετη (πρωτίστως, και καλόγουστη, δευτερευόντως, αν πρόκειται να σου διαλέγει τα δώρα σου εσαεί); Γιατί αν η απάντηση είναι ναι, μπορεί να έχεις μπροστά σου μια λύση αντί για ένα πρόβλημα.

Έχουμε λίγο κολλήσει συλλογικά με το στερεότυπο της «πεθεράς» (αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλη λέξη που να περιγράφει οικογενειακή σχέση πιο αρνητικά φορτισμένη από αυτήν).

Έχουμε ξεχάσει πως οι πεθερές δεν είναι ένα εξωγήινο, υποανάπτυκτο συναισθηματικά είδος που ο σκοπός του σε αυτή τη ζωή είναι πώς να σαμποτάρει και να ανταγωνιστεί κάθε επίδοξη νύφη, αλλά είναι κανονικές γυναίκες, μαμάδες σαν τις δικές μας (ΟΚ, ίσως όχι σαν τις δικές μας, οι δικές μας είναι πάντα καλύτερες), των οποίων το βασικό μέλημα είναι μια καλή ζωή για το παιδί τους. Εκεί πάνω, βέβαια, χάνεται το μέτρο, κάποιες ασχολούνται υπερβολικά, άλλες παρεμβαίνουν και γίνονται φορτικές στο ζευγάρι. Αλλά εσύ μου περιγράφεις πως καθόλου φορτική δεν είναι η μαμά του σε εκείνον, αντιθέτως την αγαπά, την υπολογίζει και είναι λίγο και η Ιερή Αγελάδα του (μεταφορά είναι, δεν την είπα αγελάδα την γυναίκα). Οπότε αν την αντιμετωπίσεις ως εχθρό, έχεις χάσει από τ’ αποδυτήρια. Κράτα φιλική στάση, θέσε όρια όπου χρειάζεται και -ποιος ξέρει;- μπορεί αύριο να αποδειχθεί σύμμαχος.

Υ.Γ.: Θα ήθελα πολύ να είναι «πολύ προσωπική ερώτηση» αλλά δυστυχώς δεν είναι. Η μαμά του Νικόλα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 57 ετών όταν ήμουν 7 μηνών έγκυος στο πρώτο μας παιδί. Ήταν και αξιόλογη και συμπαθητική και καλοπροαίρετη και καλόγουστη και μακάρι να την είχαμε τριγύρω για περισσότερο καιρό.

Στείλε κι εσύ την ερώτησή σου στην Ελιάνα στο Askeliana@ladylike.gr.