Ελιάνα, έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε πότε θα πας για τον γιο;

Ελιάνα, είμαι παντρεμένη και έχω ένα μικρό παιδάκι. Τον τελευταίο αρκετό καιρό δεν τα πηγαίνουμε καθόλου καλά με τον άντρα μου και πλέον δεν τον θέλω καθόλου. Ούτε καν να τον ακουμπάω. Με έχουν κουράσει οι καθημερινές προστριβές. Αν δεν σκεφτόμουν πόσο θα επηρεάσει το παιδί μου, θα είχα φύγει ήδη. Νιώθω ότι θα ήμουν πολύ πιο ήρεμη μόνη μου με το παιδάκι μου. Μήπως πρέπει να κάνω υπομονή και να προσπαθήσω για να είναι το παιδάκι μου σε μια οικογένεια;
– Ράνια

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπημένη μου,

Καλωσήρθες στα μεγάλα διλήμματα της ζωής, πέρασε, κάθησε, τι να σε κεράσουμε; Φυσικά και καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου, αλλά φυσικά και δεν μπορώ να σε βοηθήσω.

Αφενός γιατί δεν είμαι ειδικός, αφετέρου γιατί ακόμα και οι ειδικοί δεν έχουν να σου δώσουν ένα σαφές manual για να πλοηγηθείς στα αχαρτογράφητα νερά ενός γάμου που παίρνει την κάτω βόλτα. Η κάθε απόφαση είναι για την κάθε γυναίκα (και για τον κάθε άντρα, φυσικά) ξεχωριστή και πολυπαραγοντική, τα όρια αντοχής του κάθε ανθρώπου επίσης. Τουλάχιστον να λες «πάλι καλά» που έχουν γίνει μερικά βήματα ώστε να μη συνυπολογίζεται (όσο παλαιότερα) η γνώμη της κοινωνίας στην απόφαση αυτή. Με έναν στους δυο γάμους να καταλήγουν πλέον σε χωρισμό, εκεί έξω υπάρχουν πλέον πολλά διαφορετικά είδη «οικογένειας», πέραν της παραδοσιακής, μέσα στην οποία καλείται να μεγαλώσει ένα παιδί. Δεν συνηγορώ υπέρ του διαζυγίου ελαφρά τη καρδία – κάθε άλλο.

Συνηγορώ όμως υπέρ του δικαιώματος του κάθε ανθρώπου να διεκδικεί την ευτυχία του, εντός ή εκτός γάμου, χωρίς να πρέπει να δώσει λογαριασμό στο γείτονα για τον τρόπο της διεκδίκησής της.

 

Έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε πότε θα πας για τον γιο; Εγώ έχω.

– Κατερίνα

Η Ελιάνα απαντάει:

Κατερίνα μου,

Χίλιες φορές να απαντάω ό,τι σας κατέβει εδώ στο #askeliana, παρά αυτού του είδους τις αδιάκριτες ερωτήσεις, ενδεδυμένες με τον μανδύα των «καλών προθέσεων». Στην αρχή ήταν πότε θα κάνω παιδί, μετά πότε θα κάνω δεύτερο παιδί και τώρα ναι, πότε θα πάω για τον γιο. Λες και οι γιοι βρίσκονται σ’ ένα πολυκατάστημα και περιμένουν και εγώ απλά πρέπει να πάω να πάρω έναν. Λες και είναι αυτονόητο πως θέλω ή θέλησα ποτέ γιο. Ας το δούμε ακριβώς όπως είναι: κάποιος σε ρωτάει να του πεις τα ιατρικά, οικονομικά ή οικογενειακά σου δεδομένα.

Πέρα από το προφανές «δεν θέλουμε γιο, καλά είμαστε με δυο κόρες», μπορεί και να ισχύει το «δεν μπορούμε πια να κάνουμε παιδί» ή το «δεν έχουμε χρήματα για τρίτο παιδί» ή το «ο γάμος μας είναι υπό διάλυση, τι μου λες εσύ τώρα για τρίτο παιδί».

Ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, δηλαδή, που καλείσαι να προστατέψεις ενώπιον ενός αναίσθητου συνομιλητή. Και είναι αυτού του είδους η αδιακρισία δυσβάσταχτη, αυτή που έρχεται από το φιλικό – οικογενειακό – κοινωνικό περιβάλλον, μια αδιακρισία που εν τέλει την προσπερνάμε με ένα συγκαταβατικό γελάκι, ένα αστειάκι και έναν ελιγμό, διότι η εναλλακτική οδός είναι να δείξουμε ανοιχτά τη δυσφορία μας, να βάλουμε τον άλλο στη θέση του και να θεωρηθούμε αυτομάτως αντιπαθητικές ή αγενείς. Λες και δεν είναι εξ αρχής αντιπαθητικές ή αγενείς αυτού του είδους οι ερωτήσεις.

 

 

Ελιάνα, πώς σκεφτήκατε να βγάλετε Ισαβέλλα και Βικτώρια τις κόρες σας; – Φερενίκη

Η Ελιάνα απαντάει:

Φερενίκη μου με το υπέροχο το όνομα, γεια σου. Είναι πολυπαραγοντικό το θέμα. Ο πρώτος λόγος είναι πως και ο Νικόλας και εγώ πιστεύουμε πως ένα όμορφο όνομα ισοδυναμεί με ένα ισόβιο δώρο για το παιδί σου. Ένα δώρο από το οποίο μπορεί εφ’ όρου ζωής να αντλεί υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση – και δεν πέσαμε έξω. Ήδη από όταν ήταν μωρά και τα πηγαίναμε στις παιδικές χαρές, οι άλλες μανάδες ρωτούσαν πώς τα λένε και έπειτα, όλο ενθουσιασμό, τους έλεγαν «ΠΩΠΩ, ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ!». Και ακόμα έτσι συμβαίνει – σπάνια σε μια πρώτη γνωριμία δεν σχολιάζεται θετικά το όνομά τους και εκείνες χαμογελάνε όλο ικανοποίηση.

Στο μεταξύ, η επιστήμη συμφωνεί μαζί μας.

Έρευνες έχουν αποδείξει πως ένα παιδί που θεωρεί τον εαυτό του ξεχωριστό – ακόμα και μέσα από μικρά πράγματα, όπως το όνομά του – έχει περισσότερες πιθανότητες να σκέφτεται και να δρα με ξεχωριστό τρόπο.

«Είναι ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας» λέει ο καθηγητής Adam Atler και συγγραφέας του βιβλίου Drunk Tank Pink : And Other Unexpected Forces That Shape How We Think, Feel, and Behave, «ξεκινάς με ένα ασυνήθιστο όνομα και αυτό σε οδηγεί σε ένα αντισυμβατικό και δημιουργικό τρόπο σκέψης». Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου, αλλά και πώς σε βλέπουν οι άλλοι. Άλλες έρευνες που ο καθηγητής Richard Wiseman συμπεριέλαβε στο βιβλίο του Quirkology: How We Discover the Big Truths in Small Things έδειξαν πως το όνομά μας επηρεάζει υποσυνείδητα το πώς μας αντιμετωπίζει ο περίγυρος μας. Πχ. οι δάσκαλοι τείνουν να βάζουν καλύτερους βαθμούς σε παιδιά με ονόματα που τους αρέσουν.

Και εν πάση περιπτώσει, ας μην κοροϊδευόμαστε: τα παιδιά μου τα λένε Φαράκλα. Συνεπώς σκέφτηκα πως αν τις λένε «Βικτώρια» ή «Ισαβέλλα» αντί για «Ελένη» ή «Ιωάννα» έχουν καλύτερες πιθανότητες να τις φωνάζουν στο σχολείο και στις δουλειές με το μικρό τους όνομα αντί για το επίθετο. Και βέβαια αντιλαμβάνεσαι ότι με τέτοιο επίθετο, το να βρούμε ένα όνομα ξεχωριστό και εύηχο ήταν μια υπέροχη πρόκληση. Γιατί και το «Λευκή» μας άρεσε. Αλλά το «Λευκή Φαράκλα»;

Ρώτα κι εσύ την Ελιάνα – στο Askeliana@ladylike.gr