Ελιάνα, σπούδασα, έμαθα γλώσσες, έκανα μεταπτυχιακό, δούλεψα και πήρα μόνο απογοήτευση. Τι να κάνω;

Ελιάνα καλησπέρα!

Πώς βρίσκουμε τι θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας επαγγελματικά, όταν έχουμε απογοητευτεί πλήρως από το σύστημα και τον εργασιακό κόσμο; Σπούδασα, έμαθα γλώσσες, έκανα μεταπτυχιακό, δούλεψα κατά τη διάρκεια και μετά τις σπουδές μου. Και αυτό που πήρα είναι μια μεγάλη απογοήτευση.

Αφεντικά που εκμεταλλεύονται, συνάδελφοι που ανταγωνίζονται και κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, μέτριοι ή κακοί μισθοί, άθλια ωράρια που σε αφήνουν χωρίς ενέργεια και ελεύθερο χρόνο.

Έχω ήδη κουραστεί και απογοητευτεί και είμαι μόλις 28 χρονών. Πώς βρίσκουμε τον δρόμο μας μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα; Σε ευχαριστώ και καλή αρχή στη στύλη σου- Βασιλική

Η Ελιάνα απαντάει:

Βασιλική μου,

Ή εσύ είσαι πολύ άτυχη ή εγώ πολύ ολιγαρκής. Φυσικά και ισχύουν όλα αυτά τα απελπιστικά που ανέφερες για τον εργασιακό κόσμο, αλλά η προσωπική μου εμπειρία μού έχει δείξει πως πάντα υπάρχει ένα αντίβαρο, πάντα υπάρχει κάτι να σε κρατάει κοντά στη φωτεινή πλευρά της ζωής και μακριά από τα Ζάναξ.

Σε κάποια δουλειά αμοιβόμουν χάλια και δούλευα 14 ώρες τη μέρα, αλλά οι συνάδελφοι μου ήταν οι πιο φανταστικοί τύποι που έχω γνωρίσει. Σε μια άλλη, οι συνάδελφοι ήταν υποανάπτυκτα όντα, αλλά οι ευθύνες που είχα αναλάβει με γέμιζαν με ενθουσιασμό.

Ο επικεφαλής σε μια από τις δουλειές μου ήταν Το Αφεντικό Από την Κόλαση αλλά τα χρήματα και τα ωράρια ήταν παραδεισένια.

Καταλαβαίνεις πού το πάω. Όπως όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, έτσι και οι δουλειές συνήθως δεν είναι άσπρο ή μαύρο, χάλια ή χάρμα, φρίκη ή θαύμα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις κινούνται κάπου στο φάσμα του γκρι και επαφίεται στην ατομική κρίση του καθενός να αποφασίσει ποιες εκπτώσεις αντέχει τελικά να κάνει και ποιες όχι.

Όσο ξαναδιαβάζω αυτά που σου γράφω, αναρωτιέμαι αν είμαι συμβιβαστική ή συμβιβασμένη. Αλλά δεν το πολυψάχνω, εφόσον αυτή η χαλαρή στάση απέναντι στα πράγματα με κρατάει ικανοποιημένη από το κομμάτι της εργασίας, το οποίο θυμάσαι, άλλωστε, πως είναι ένα μόνο κομμάτι της πίτας και όχι ολόκληρη η πίτα. Το θυμάσαι, έτσι;

Καλημέρα Ελιάνα!

Θέλω να μου πεις το μυστικό για το πώς τα καταφέρνετε όλες οι εργαζόμενες μανούλες να έχετε τα πάντα υπό έλεγχο (παιδιά, σπίτι, σύζυγο και να μην ξεχνάς να είσαι και γυναίκα) σε αυτή την πόλη που μέχρι το σούπερ μάρκετ να πας χρειάζεσαι 2 ώρες από τη μέρα σου.

Έχω έναν κούκλο 16 μηνών κι έχω ένα χρόνο που μετακομίσαμε Αθήνα από επαρχία και δυστυχώς δεν έχω προσαρμοστεί ακόμα στα δεδομένα της πόλης, πόσο μάλλον εν μέσω πανδημίας και με μικρό παιδί.

Σημειωτέον δεν υπάρχει βοήθεια από γιαγιάδες ή άλλον άνθρωπο πέραν του βρεφονηπιακού που ξεκινήσαμε πριν ένα μήνα.

Ευχαριστώ πολύ, Νίνα

Η Ελιάνα απαντάει:

Νίνα μου,

Δεν τα καταφέρνουμε. Δεν είναι όλα υπό έλεγχο. Για την ακρίβεια η φάση είναι κάπως έτσι:

Ανέβασα κάποτε αυτή τη φωτό σε στόρι και μάζεψε πιο πολλές καρδούλες κι από αγουροξυπνημένο κουτάβι, διότι μάλλον όλες στο ίδιο βαγόνι είμαστε. Καμιά μας δεν τα έχει όλα υπό έλεγχο, κι αυτό είναι όχι μόνο παρήγορο (καλύτερα να χάνεις την μπάλα με παρέα, παρά μόνος σου), αλλά και τροφή για σκέψη πως ίσως αυτό το «υπό έλεγχο» να είναι τελικά μια ουτοπία.

Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν οι άλλες «εργαζόμενες μανούλες», εγώ σίγουρα τα κουτσο-καταφέρνω με το σύστημα «ένας-ένας, όλοι θα πάρετε», δηλαδή ακούγοντας ανάγκες και ανταποκρινόμενη όσο καλύτερα μπορώ.

Συνήθως τις Δευτέρες δεν είμαι πολύ «μαμά», γιατί νιώθω πως με έχουν χορτάσει τα μικρά το σαββατοκύριακο και έτσι ρίχνω χωρίς ενοχές βάρος στη δουλειά. Άλλες φορές νιώθω πως έχω παραφοσιωθεί στη δουλειά και μου λείπουν τα παιδιά, οπότε ακυρώνω επιτόπου τα επαγγελματικά ραντεβού της ημέρας και πάω σπίτι μου νωρίς – νωρίς να τα ευχαριστηθώ.

Άλλες φορές τα γράφω όλα και πάω για καφέ, νύχια, ψώνια, ποτά, διότι νιώθω πως αυτό έχω ανάγκη και ξέρω πως αν δεν την ικανοποιήσω αυτή την ανάγκη, θα το βρω μπροστά μου. Και κάπως έτσι πορεύομαι, σε πλήρη ανισορροπία. Αλλά ίσως κι αυτό το πασάλειμμα να έχει τη γοητεία του.

Ίσως αυτή η ανισορροπία να είναι η νέα ισορροπία.

Είναι υπερβολικά πολλές οι δουλειές, είναι υπερβολικά πολλά τα άγχη, είναι υπερβολικά πολλοί αυτοί που διεκδικούν τον χρόνο και την προσοχή μας και εμείς δεν έχουμε περισσότερες από 24 ώρες τη μέρα, δεν είμαστε η θεά Κάλι με τα 10 χέρια, δεν είμαστε καν η Μαίρη Παναγιωταρά.

Είμαστε όμως ικανές και αποφασισμένες να συνεχίσουμε το δύσκολο ακροβατικό μας κόλπο, να πετάμε και να πιάνουμε τις κορίνες στον αέρα, παρότι νιώθουμε πως ανά πάσα στιγμή θα πέσουν όλες κάτω και εμείς μαζί τους.

Υ.Γ.1: Ναι, αυτή η πόλη είναι πάρα πολύ κουραστική. Έχει όμως και τις ανέσεις της. Το σούπερ μαρκετ που ανέφερες, για παράδειγμα, σπάνια το κάνω πλέον. Τα παραγγέλνω και έρχονται σπίτι όλα.

Επίσης, η πανδημία περνάει σιγά σιγά. Θα έρθει μια μέρα που θα είσαι με το παιδί σου σε μια τέλεια παιδική θεατρική παράσταση, σε ένα υπέροχο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης, σε κάποιες σούπερ αθλητικές εγκαταστάσεις και θα νιώσεις ευτυχία που ζεις σε μια πόλη που στα προσφέρει όλα αυτά.

Μετά θα είσαι κολλημένη 40’ στην κίνηση και θα βρίζεις πάλι, and the beat goes on.

Υ.Γ.2: Να χαίρεσαι τον 16 μηνών κούκλο σου – αυτή είναι η πιο κουραστική αλλά και η πιο γλυκιά ηλικία.

 

Ελιάνα, τι σπουδές εχεις κάνει; Με εκτίμηση- Βίβιαν

Η Ελιάνα απαντάει:

Αγαπητή Βίβιαν,

Είμαι απόφοιτη Αρσακείου Ψυχικού, κάτοχος πτυχίου Επικοινωνίας & Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού MA Fashion Journalism (Δημοσιογραφία Μόδας) από το Central Saint Martins College του Λονδίνου.

Και παρότι δεν με ρώτησες, δράττομαι της ευκαιρίας να σου πω ότι η επαγγελματική μου πορεία ξεκίνησε όταν μια μέρα, στα 19 μου, χτύπησα από το πουθενά την πόρτα στις εκδόσεις Λυμπέρη και είπα «γεια σας, μήπως θα θέλατε μερικά κείμενα για να δημοσιεύσετε σε κάποιο από τα περιοδικά σας;». True story.