Ελιάνα, του είπα ότι θέλω να το πάμε πιο χαλαρά γιατί είναι η πρώτη μου φορά και εξαφανίστηκε. Να στείλω;

Ελιάνα, είμαι φοιτήτρια στο 2ο έτος. Είμαι στη σχολή των ονείρων μου και όλα πάνε τέλεια προς αυτό το κομμάτι. Το καλοκαίρι δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση από συγγενικό άτομο και με έκανε να χάσω μέρος του εαυτού μου. Έκανα καιρό μέχρι να επανέλθω να ξαναβρώ την εξωστρέφεια μου και το εκρηκτικό ταπεραμέντο μου. Μα περισσότερο από όλα δυσκολεύτηκα με τους ανθρώπους. Καχυποψία στο κόκκινο. Για πρώτη φορά χαλάρωσα και εμπιστεύτηκα πριν 1 μήνα περίπου. Ήταν όμορφος, γοητευτικός, τα μάτια του καθαρά και είχε ψυχή μικρού παιδιού. Δέθηκα και απελευθερώθηκα επιτέλους!

Δεν υφίσταται σχέση, αλλά μια καλή και καθημερινή επικοινωνία. Έχουμε 11 χρόνια διαφορά. Δε φάνηκε να τον ενοχλεί μέχρι προχθές. Λίγο πριν την πλήρη ολοκλήρωση της “σχέσης” μας που του είπα ότι θέλω να το πάμε πιο χαλαρά γιατί είναι η πρώτη μου φορά. Έπρεπε να το ξέρει! Δεν το πίστευε. Με θεωρούσε έμπειρη. Ομολογώ ότι ως προς αυτό μου φέρθηκε καλά, το σεβάστηκε σταμάτησε για να μην είναι κάτι επιπόλαιο η πρώτη μου εμπειρία και μου είπε “ότι δεν πρέπει να γίνει έτσι, πρέπει να γίνει αλλιώς. Οπότε ντύσου!” Με πήγε σπίτι, gentleman.

Είπε ότι θα στείλει και ότι θα μιλήσουμε την επόμενη και αν όχι την επόμενη να βρεθούμε την Κυριακή. Όσο έστειλε σε σένα, άλλο τόσο και σε μένα. Τον βλέπω ενεργό, να μπαινοβγαίνει και μήνυμα ακόμα κανένα. Και δεν ξέρω αν θα λάβω και ποτέ.

Το θέμα είναι ότι εγώ νιώθω όμορφα μαζί του μετά από πολύ καιρό με κάποιον και το κατάφερε αυτός. Δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή αμήχανα. Μου βγήκε εντελώς φυσικά. Τι με συμβουλεύεις;

Υποθέτω πως δεν πρέπει να στείλω μήνυμα σε καμία περίπτωση όσο και να το θέλω. Στο μαγαζί του και στέκι μου ίσως να μην πρέπει να ξαναπατήσω. Και πρέπει να απαξιώσω το γεγονός ότι δεν μπαίνει στο κόπο να στείλει ένα μήνυμα παρόλο που βλέπει τα stories μου. Όσο δύσκολο ήταν για αυτόν, δε μπορεί να σκεφτεί ότι άλλο τόσο ήταν και για μένα να του το πω;
Με τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς ευχαριστώ όλο το team που με άκουσε! – Ελίνα

Η Ελιάνα απαντάει:

Σε συμβουλεύω να μη στείλεις απολύτως τίποτα και να σεβαστείς την απόφασή του να μη συνεχίσετε. Αλλά βασικά, σε συμβουλεύω να δεις τον εαυτό σου για αυτό ακριβώς που πραγματικά είσαι: υπερτυχερή. Να είσαι σίγουρη πως πάρα πολλά κορίτσια εκεί έξω, στην ηλικία σου ή και πολύ μικρότερα από εσένα, βλέπουν τον τύπο που έχουν ερωτευτεί να είναι ενεργός, όπως λες, και να μπαινοβγαίνει στα social media και να μην τους στέλνει κανένα μήνυμα ΑΦΟΥ ολοκλήρωσαν τη σχέση τους μαζί του, ΑΦΟΥ πίστεψαν πως αυτός είναι άξιος να του εμπιστευτούν την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία και ΑΦΟΥ εκείνος πρόδωσε την εμπιστοσύνη αυτή.

Πρόσεξε, προφανώς κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μετανιώσει ή απλά να απομακρυνθεί από έναν άλλο άνθρωπο μετά την σεξουαλική ολοκλήρωση, ούτως ή άλλως δεν υπογράφουμε κανένα συμβόλαιο με κανέναν. Αλλά αν το ξέρει από πριν ότι δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει συναισθηματικά και παρ’ όλα αυτά επιλέξει να εμπλακεί σεξουαλικά με μια άπειρη κοπέλα, τότε ναι, ενδεχομένως την έχει κοροϊδέψει. Το αντίθετο από αυτό που έκανε ο δικός σου, δηλαδή.

Ο δικός σου στην πραγματικότητα αυτό που ήθελε να σου πει ήταν «δεν πρέπει να γίνει με εμένα, πρέπει να γίνει με κάποιον άλλο… Οπότε ντύσου». Και μπράβο του.

Γιατί αυτός ο «άλλος» σε περιμένει κάπου παρακάτω, όσο κι αν αδυνατείς εσύ αυτή τη στιγμή να το πιστέψεις ότι θα τον βρεις.

Υ.Γ.: δεν στέκομαι καθόλου στο κομμάτι της σεξουαλικής παρενόχλησης που αναφέρεις στην αρχή, διότι δεν είμαι σε θέση να δώσω καμία συμβουλή, πέρα από το «μίλα εκεί που πρέπει», ώστε να καθοδηγηθείς ψυχολογικά και/ή νομικά σωστά.

Ελιάνα, Πόσο πιστεύεις ότι θα κρατήσει όλο αυτό με την πανδημία; Υπάρχει τέλος; Ανησυχώ. – Δήμητρα

Η Ελιάνα απαντάει:

Δήμητρά μου,

Δεν ξέρουν να απαντήσουν οι επιδημιολόγοι, θα έχω άποψη εγώ; Αυτό που ξέρω είναι πως σίγουρα δεν μπορούμε να ζούμε υπό το καθεστώς του “ανησυχώ”. Ναι, είμαστε ήδη δύο  χρόνια μακριά από αυτό που θεωρούσαμε «νορμάλ» ζωή, αλλά κοίτα και τι συμβαίνει στη νέα μας – ας πούμε προσωρινή – «μη-νορμάλ» ζωή: ξυπνάμε, πάμε στη δουλειά, δουλεύουμε από το σπίτι, φροντίζουμε το σπίτι, μαγειρεύουμε, διακοσμούμε, βλέπουμε σειρές, διαβάζουμε βιβλία, απολυόμαστε, προσλαμβανόμαστε, ερωτευόμαστε, απογοητευόμαστε, παντρευόμαστε, χωρίζουμε, γεννάμε παιδιά, μεγαλώνουμε παιδιά. Ζούμε.

Σίγουρα όχι τη ζωή που ζούσαμε, μάλλον όχι τη ζωή που ονειρευόμασταν, αλλά ζούμε. Προσαρμοζόμαστε, όπως ανέκαθεν έκανε το ανθρώπινο είδος όταν ερχόταν αντιμέτωπο με λοιμούς και καταποντισμούς.

Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαστε σαν τα παλιά κασετόφωνα, δεν έχουμε Rewind να πάμε πίσω, δεν έχουμε Fastforward να τρέξουμε τον χρόνο μπροστά. Ένα κουμπί έχουμε μόνο, το Play.

(σ.σ. ζητώ συγγνώμη από τους millennials που δεν κατάλαβαν γρι διαβάζοντας την παραπάνω πρόταση)

Ελιάνα, ποιο είναι ένα βιβλίο που όλοι πρέπει να διαβάσουν; – Ελένη

Η Ελιάνα απαντάει:

Ελένη μου,

Δεν υπάρχει ένα βιβλίο για όλους. Ένα βιβλίο είναι καλύτερο από κανένα βιβλίο. Κάθε βιβλίο που διαβάζει κανείς, κάτι καλό έχει να του δώσει. Το ποιο θα καταφέρει να σε επηρεάσει, να σε συγκινήσει ή ακόμα και να σου αλλάξει άρδην τον τρόπο σκέψης σου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εξαρτάται από την ηλικία σου, την ωριμότητά σου, τα ενδιαφέροντά σου, τις ευαισθησίες σου, το μορφωτικό σου επίπεδο, την συναισθηματική σου κατάσταση τη στιγμή που το διαβάζεις.

Επειδή όμως ρωτάς εμένα και σίγουρα δεν σε καλύπτουν οι παραπάνω γενικότητες, θα σου πω πως αυθόρμητα μου έρχεται στο μυαλό Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Είναι του Κούντερα. Αυτό το σπουδαίο μυθιστόρημα που με 4 ήρωες διαμετρικά αντίθετους μεταξύ τους, υφαίνει και ξετυλίγει αριστοτεχνικά τα μυστήρια του έρωτα, του σώματος, της ελευθερίας, της βαρύτητας και της ελαφρότητας ως στάση απέναντι στη ζωή και εν τέλει απέναντι στον θάνατο. Τι να σου λέω τώρα, είναι και νωρίς και ίσως δεν έχεις πιεί καφέ. Αλλά δεν νιώθω καλά να σου μιλήσω μόνο για αυτό.

Στα εφηβικά-νεανικά μου χρόνια θυμάμαι να κρατάω στην αγκαλιά μου συγκλονισμένη τα Σιντάρτα, Ντέμιαν και Λύκο της Στέπας του Έσσε. Το Όταν Έκλαψε ο Νίτσε του Γιάλομ, κι ας μου φαίνεται παρωχημένο τώρα. Τον Κόσμο της Σοφίας του Γκάαρντερ (συγκλονισμένη, αλλά βασικά ανακουφισμένη που κατάφερα και το τελείωσα γιατί ήταν τούβλο). Σοκαριστική και βαθιά επιδραστική επάνω μου ήταν και η επαφή με το έργο του Μπουκόφσκι (θέλει «στομάχι» βέβαια, αλλά όποιος το επιθυμεί μπορεί να ξεκινήσει με το Γυναίκες).

Ομοίως αγάπησα με πάθος τα βιβλία του Πάλανιουκ (ή Πόλανικ, όπως είναι η σωστή προφορά του, αλλά όλοι Πάλανιουκ τον λένε). Και, βέβαια, υπάρχει λόγος που τα κλασικά είναι κλασικά: τα Εκατό Χρόνια Μοναξιά του Μάρκες, ο Ξένος του Καμύ, η Δίκη του Κάφκα (τι υπέροχο, παράξενο, μεγαλειώδες βιβλίο είναι αυτό). Και έπειτα, κάθε χρόνο ενθουσιάζομαι με ένα καινούργιο. Για μερικά χρόνια με κανένα, αφού διάβαζα μόνο παιδαγωγικά, όσο με άφηναν τα μωρά να διαβάσω. Πρόπερσι, το Δωμάτιο της Ντόναχιου. Πέρυσι, το Μια Σχεδόν Φυσιολογική Οικογένεια του Σεντάρις. Φέτος, η Εκπνοή του Τσιάνγκ. Και η λίστα συνεχίζεται.

Ένα βιβλίο είναι καλύτερο από κανένα βιβλίο.

Και πολλά καλύτερα από ένα.

Ρώτα κι εσύ την Ελιάνα – στο [email protected]

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

WOMEN TODAY

Ελιάνα, έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε πότε θα πας για τον γιο;