Έλλη Ξεμαντήλωτου, πώς είναι να ανοίγεις το μαγαζί για το οποίο μιλάνε όλοι, μέσα στο lockdown;

Δεν ξέρω αν η Έλλη μού έφερε τύχη ή το σύμπαν βοήθησε να βρεθώ εδώ στο LadyLike. Ξέρω όμως πως αυτός ο άνθρωπος είναι ένα υπέροχο παράδειγμα για να μην τα παρατάς. Κατάφερε με τη θετική του ενέργεια να στήσει μια επιχείρηση μέσα στο lockdown. Και αυτό δεν το λες και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Η Έλλη δεν είναι απλώς ιδιοκτήτρια του Fig. Είναι το Fig. Ένα μικρό μαγαζάκι χωρίς βιτρίνα το οποίο αντανακλά όλη τη φιλοσοφία της και σε περιμένει να το ανακαλύψεις. Αφιερωμένο σε εκείνους που το πρωινό δεν αποτελεί ανάγκη αλλά ιεροτελεστία.

Το Fig στην Πραξιτέλους είναι αφιερωμένο στους λάτρεις του πρωινού

Στο Fig θα βρεις φανταστικά εμαγιέ (από κούπες για να πίνεις το τσάι ή τον καφέ σου μέχρι βαθιά μπολ για σαλάτες και ζυμαρικά), κεραμικά σκεύη για να απολαμβάνεις το ζεστό porridge σου, αλλά και βρώσιμα είδη για να φτιάξεις εκεί το breakfast box σου. Σε αυτό θα σε βοηθήσει η Έλλη. Έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε βρώμη, granola, λαχταριστά βούτυρα καρπών και άλλα spreads, energy snacks, και οργανικό τσάι βιοδυναμικής καλλιέργειας. Περνώντας από εκεί μια Τετάρτη, ήπιαμε το τσάι μας, δοκίμασα το πιο νόστιμο καρύδι που μόνο η Έλλη ξέρει πού θα το βρεις και συζητήσαμε για το πώς είναι να ανοίγεις μαγαζί μέσα στο lockdown.

Έλλη, πώς είναι να ανοίγεις μαγαζί μέσα στο lockdown;

Είναι δύσκολο, παίρνεις ένα μεγάλο ρίσκο. Μπορώ να πω όμως ότι πήγε καλά. Ο κόσμος στην αρχή του πρώτου lockdown είχε μεγάλη ανάγκη να καταναλώσει τα χρήματα που δεν κατανάλωνε σε εστιατόρια και καφέ οπότε ειδικά τον πρώτο χρόνο δούλεψε αρκετά καλά το μαγαζί. Δεν έχω παράπονο. Σίγουρα όμως παίρνεις τεράστιο ρίσκο να κάνεις κάτι τέτοιο. Έχει πολλές διακυμάνσεις, δεν γνωρίζεις πού θα καταλήξει η οικονομική κατάσταση της χώρας.

 

Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες;

Το να ανοίγεις κατάστημα στο ιστορικό εμπορικό τρίγωνο δεν είναι εύκολο. Απαιτούνται πάρα πολλά. Εγώ άνοιξα και μέσα στο lockdown και αυτό σήμαινε πως δεν μπορούσα να βρω εργάτες, δεν μπορούσα να βρω υλικά, δεν μπορούσαμε να τρίψουμε το πάτωμα, δεν ερχόταν ο μπογιατζής ή μπορούσε να έρθει, αλλά ήταν κλειστά τα μαγαζιά με τα οικοδομικά υλικά. Υπήρχαν αρκετές δυσκολίες και υπάρχουν ακόμη. Λόγω του εμπορεύματος έχουν αυξηθεί τα ναύλα από τα άλλα λιμάνια και δεν μπορούσες τόσο εύκολα, ειδικά στην αρχή, να μεταφέρεις εμπόρευμα. Οπότε η διαδικασία γινόταν διαδικτυακά και έπαιρνες το ρίσκο. Τι είναι αυτό πού θα έρθει; Είναι καλό; Θα μου αρέσει; Είναι εντάξει η παραγγελία που έχω βάλει; Επίσης το κέντρο έχει τις δικές του δυσκολίες. Θα είναι πολλές φορές κλειστό με κάποια πορεία, μποτιλιάρισμα, δεν βρίσκεις να παρκάρεις. Και πάλι όμως, αισιοδοξία! (γέλια).

Έλλη, δεν το έβαλες κάτω. Τι ήταν αυτό που σου έδωσε ώθηση;

Κοίτα, νομίζω πως το lockdown ήταν για όλους ένα σημείο καμπής. Εγώ είχα ήδη φτάσει σε ένα τέλμα με τη δουλειά μου, σκεφτόμουν με κάποιο τρόπο, έπρεπε να πάω παρακάτω. Πριν γίνω spinning instructor, έκανα για πολλά χρόνια βιτρίνες στην Inditex και την Η&Μ. Κράτησα ωστόσο το spinning αλλά και αυτό δεν μπορείς να το κάνεις για πολλά χρόνια. Οπότε ήταν η στιγμή που έπρεπε να επενδύσω σε κάτι διαφορετικό. Κυρίως και για την κόρη μου. Θέλω να έχω ελευθερία κινήσεων, να την παίρνω μαζί μου όταν δεν έχει σχολείο, να μπορώ να κλείνω το μαγαζί κάποιες μέρες για να μπορώ να περνάω χρόνο μαζί της. Τότε ήταν που είπα δεν θα με πτοήσει κανένα lockdown! Δηλαδή είχα ήδη βρει τον χώρο, είχα ήδη ξεκινήσει να το φτιάχνω. Και λέω «όχι» ο κόσμος να γκρεμιστεί γύρω μου, εμένα το κέντρο μου σε αυτή τη φάση είναι το μαγαζί και θα ανοίξει. Αυτό ήταν το κίνητρό μου. Ήδη είχε δρομολογηθεί και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω πίσω. Δεν το κάνω ποτέ αυτό.

Από visual artist, σκηνογράφος και τώρα με δική σου επιχείρηση. Πώς κατέληξες σε αυτό;

Σκεφτόμουν πολλά χρόνια να κάνω δική μου επιχείρηση. Γι’ αυτό το λόγο από την ημέρα που γέννησα την κόρη μου ήθελα κάπως να τα συνδυάσω. Δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω μόνο τον ρόλο της μητέρας και να είμαι όλη μέρα στο σπίτι και να μαγειρεύω. Γιατί πραγματικά, οι δουλειές του σπιτιού δεν τελειώνουν ποτέ! Δουλεύεις πολύ πιο σκληρά από τον οποιονδήποτε χωρίς κανένα αντίκρισμα. Επειδή, λοιπόν, μου αρέσει να βλέπω κόσμο και να συναναστρέφομαι, ήθελα κάτι που να μπορεί να μου φέρει μία οικονομική ασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα να είμαι και με το παιδί μου. Οπότε η δική σου επιχείρηση μετά γίνεται μονόδρομος.

Τι θα συμβούλευες μία νέα γυναίκα που θέλει να ανοίξει επιχείρηση;

Να το κάνει με χαρά και αισιοδοξία και να κοιτάζει μπροστά. Οι φοβίες πάντα μας κρατάνε πίσω ειδικά ίσως εμάς τις γυναίκες που είμαστε κάπως πιο συναισθηματικές. Απλά να το κάνει. Η εποχή πάντα θα είναι δύσκολη, οι καιροί πάντα θα αλλάζουν, οι συνθήκες και οι περιοχές πάντα θα έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Νομίζω για να προχωράς μπροστά πρέπει να κοιτάς το όραμά σου. Το να κοιτάζεις γύρω γύρω χάνεις το δάσος και βλέπεις το δέντρο.

Παίρνεις ρίσκα;

Παίρνω ρίσκα, ειδικά στον επαγγελματικό τομέα. Όπου δεν νιώθω καλά φεύγω. Μου αρέσει να προχωράω. Δεν θεωρώ ότι οι άνθρωποι είμαστε για να μένουμε σε καταστάσεις στρεσογόνες έτσι απλά για να πούμε ότι έχουμε την τέλεια καριέρα ή τον τέλειο τίτλο. Νομίζω πως όλη μας η ζωή είναι ένα ρίσκο. Και που υπάρχουμε ρισκάρουμε καθημερινά.

Οπότε λέμε «ναι» στην αλλαγή καριέρας;

Λέμε «ναι» πάντα. Λέμε «ναι» γενικά σε κάθε αλλαγή, ειδικά στον επαγγελματικό τομέα. Αν δεν πάρεις και δεν μαζέψεις εμπειρίες ποια θα είναι η κληρονομιά σου στο τέλος; Εγώ ξεκίνησα να δουλεύω από πολύ μικρή και έχω κάνει σχεδόν ό,τι δουλειά υπάρχει. Έχω δουλέψει σε πλοίο, μοίραζα φυλλάδια, έχω δουλέψει σερβιτόρα, σε wine bars, σε clubs. Η κόρη μου με πειράζει και μου λέει είσαι σαν την Barbie που έχει κάνει όλες τις δουλειές. Μόνο αεροσυνοδός μού λέει ότι δεν έχεις γίνει ακόμη! Πάντα μου άρεσε να συλλέγω εμπειρίες. Και στο να είμαι ευέλικτη και στο να μπορώ να καταλάβω ότι σε αυτή τη δουλειά κάτι δεν πάει καλά και άρα φεύγω. Είχα διαβάσει κάπου ότι το σημαντικό είναι να ξέρεις από πού φεύγεις και γιατί θέλεις να φύγεις. Τώρα το πού θα πας, άγνωστο.

Πώς σού ήρθε η έμπνευση για το Fig;

To Fig το εμπνεύστηκα επειδή από μικρή μου άρεσε να χρησιμοποιώ ωραία σερβίτσια στην καθημερινότητά μου. Όλα ξεκίνησαν όταν η γιαγιά μου μού χάρισε ένα σετ με σερβίτσια για τον γάμο μου και τότε θεώρησα εντελώς ανώφελο να τα κρατάω μέχρι το «καλό τραπέζι». Τότε ξεκίνησα να τα χρησιμοποιώ και να τρώω σε αυτά το πρωινό ή το μεσημεριανό μου. Έτσι μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αναζητώ πολύ όμορφα πιάτα για να εμπνευστώ τι θα φάω. Το τι θα μαγειρέψω συνήθως μου έρχεται από το πιάτο. Μου αρέσει να συνδυάζω τα χρώματα του πιάτου με το φαγητό. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα για το Fig. Θέλω ο καθένας να έχει αυτή τη μικρή πολυτέλεια για το καθημερινό του γεύμα. Και επειδή είμαι και λάτρης του πρωινού τα συνδύασα.

Αν δεν πάρεις και δεν μαζέψεις εμπειρίες ποια θα είναι η κληρονομιά σου στο τέλος;

Άρα, τι θα μαγείρευες σε ένα ροζ πιάτο;

Συνήθως πάστα με πέστο παντζάρι (γέλια).

Το Fig έκλεισε φέτος ένα χρόνο λειτουργίας. Τι έχει αλλάξει από τότε;

Και τι δεν έχει αλλάξει (γέλια). Ήταν τόσο διαφορετικά στο πώς θα ψωνίζει ο κόσμος, μπερδεύτηκαν τόσες φορές οι καταναλωτές. Για να σου δώσω να καταλάβεις μου στέλνανε μήνυμα «Γεια σας, είμαι απέξω, πού είστε;». Και τους έλεγα «Μα δεν έχετε ακούσει τα νέα μέτρα; Λειτουργούμε μόνο με ραντεβού». Μετά όταν αυτό άλλαξε ξανά με παίρνανε τηλέφωνο για να κλείσουν ραντεβού και τους έλεγα ότι μπορείτε να έρχεστε μόνο ένας ένας μέσα στο κατάστημα. Μετά ξανά lockdown. Πέρασε από τόσες διακυμάνσεις η αγορά που νομίζω ότι ούτε σε δέκα χρόνια δεν θα αποκτούσα αυτή την εμπειρία. Γινόντουσαν τόσο γρήγορα οι αλλαγές που δεν προλάβαινες να συνηθίσεις. Τώρα, νιώθω ότι επανερχόμαστε από ένα τραύμα. Το ίδιο και η αγορά.

Έχει αλλάξει ο τρόπος που αγοράζουν οι καταναλωτές;

Νομίζω πως ναι και το βλέπω γύρω μου. Σίγουρα ο καταναλωτής δεν θα ψωνίσει μεγάλες ποσότητες σε αυτή τη φάση. Θα δώσει προτεραιότητα σε άλλα πράγματα κυρίως στην ψυχαγωγία του. Το καλοκαίρι, για παράδειγμα, δώσανε όλοι προτεραιότητα στις διακοπές, κι εγώ μαζί. Οπότε έχει αλλάξει κάπως ο τρόπος που ξοδεύει κάποιος τα χρήματά του. Θα κοιτάξει κυρίως να πιει ποτό, να φάει κάτι ωραίο, να πάει ένα θέατρο ή ένα σινεμά που του είχαν λείψει τόσο πολύ. Οπότε, ξέρεις, η λιανική μπαίνει για λίγο στην άκρη. Έτσι νιώθω.

Τι είναι αυτό που κάνει το Fig μοναδικό;

Το ότι δεν έχει βιτρίνα. Δεν θα άνοιγα ποτέ μαγαζί με βιτρίνα. Είμαι πάρα πολλά χρόνια μέσα σε μαγαζιά με βιτρίνες και ήθελα πάντα να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Και γενικώς τα μεγάλα μαγαζιά με τις μεγάλες βιτρίνες κάπως τα θεωρώ απρόσωπα. Εμένα σαν καταναλωτή με μπερδεύουν και με στρεσάρουν. Οπότε ήθελα το Fig να είναι έτσι μικρό και κρυμμένο για να έρθει κάποιος και να έχει χρόνο. Να έχει την ηρεμία του. Να έρθει να πιούμε τσάι, να φάμε κάτι ωραίο, να ακούσουμε μουσική. Δεν θα ήθελα απλά να μπει, να πάρει ένα δώρο και να μην τον ξαναδώ. Το Fig έχει προσωπικότητα. Είναι η Έλλη, είναι το Fig και είναι κρυμμένο. Αυτό νομίζω το κάνει ιδιαίτερο (γέλια). Για μένα είναι πολύ σημαντικό το να έρθει κάποιος εδώ επειδή το έχει ακούσει από κάπου. Το θεωρώ μεγάλη επιτυχία αυτό. Σίγουρα αν ήμουν σε κάποιο άλλο σημείο με βιτρίνα θα είχα περισσότερες πωλήσεις. Αλλά προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα.

Τι βρίσκουμε στο Fig;

Βρίσκουμε πάντα κεράσματα (γέλια). Ωραία τσουρέκια, αποξηραμένα σύκα συνήθως. Βρίσκουμε διάφορα είδη που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για το πρωινό – από κούπες καφέ μέχρι μπολ-, βούτυρα καρπών που τα φτιάχνει ένας μικρός παραγωγός με τον οποίο συνεργάζομαι και χρησιμοποιεί κατά βάση ελληνικό καρπό και οι περισσότεροι καρποί είναι από την Εύβοια για να τη στηρίξουμε. Μπορεί κάποιος να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο σετ πρωινού για δώρο ή για δώρο για τον εαυτό του.

Πες μου το αγαπημένο σου αντικείμενο στο Fig το οποίο μπορεί να βρει κάποιος τώρα.

Η εμαγιέ σαλατιέρα.

Και μία κλισέ ερώτηση: Γιατί δεν πρέπει να παραλείπουμε το πρωινό;

Καταρχάς γευστικά. Εγώ είμαι τόσο λαίμαργη και λιχούδω που το βράδυ που πέφτω για ύπνο και πάντα πέφτω πεινασμένη (επειδή κάνω διατροφή) λιγουρεύομαι από το βράδυ κιόλας τι θα φάω το επόμενο πρωί. Τα αρώματα του καφέ, το ότι θα συνδυάσω τη μπουκιά με το ταχίνι και το μέλι μαζί με τον γαλλικό καφέ. Για μένα το πρωινό είναι αίσθηση. Δεν είναι τόσο ζωτικής σημασίας. Το πρωινό μου φέρνει χαρά. Όχι τόσο ενεργειακά (πολλές φορές με βαραίνει γιατί μπορώ να φάω πολλά), αλλά μου αρέσει γιατί θα πάρω τα πιάτα μου, τα ποτήρια μου, τα κουπάκια μου και θα το κάνω σαν ιεροτελεστία. Το πρωινό για μένα είναι η χαρά της ζωής.

Και γιατί σύκο;

Γιατί είναι το αγαπημένο μου φρούτο. Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που να μην λατρεύει το σύκο. Είναι το πιο όμορφο, ινσταγκραμικό και φωτογραφήσιμο φρούτο. Όπου και να το φωτογραφίσεις θα βγει τέλειο. Είναι γλυκό φρούτο και έχει αυτή την αίσθηση ότι είναι το τελείωμα του καλοκαιριού. Οι συκιές είναι έτοιμες τέλη Αυγούστου-αρχές Σεπτέμβρη που είσαι σε αυτή τη θλίψη, σε ένα summer sadness και λες τώρα που γυρίζω, πρέπει να ξαναπιάσω τα πάντα από την αρχή. Οπότε εμένα το σύκο με ταξιδεύει, όταν το κόβω και το τρώω. Επίσης, μού δίνει ενέργεια όταν κάνω ποδήλατο στα νησιά και το συναντώ. Κόβω, τρώω σύκο και συνεχίζω. Και γενικά έχει αυτή τη γλύκα του καλοκαιριού και του Σεπτέμβρη. Το λατρεύω.

Ήθελα το Fig να είναι μικρό και κρυμμένο για να έρθει κάποιος και να έχει χρόνο. Να έχει την ηρεμία του. Να έρθει να πιούμε τσάι, να φάμε κάτι ωραίο, να ακούσουμε μουσική.

Δουλεύεις στο κέντρο. Τι αγαπάς σε αυτό;

Το κέντρο έχει μια όμορφη θλίψη. Είναι αρκετά παρατημένο. Θα μπορούσε να είναι πολύ πιο όμορφο και προσεγμένο σε πολλά σημεία της πόλης, αλλά δεν παύει να είναι το κέντρο της Αθήνας. Και εγώ είμαι παιδί του κέντρου. Έχει μια ομορφιά που δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά αλλού. Έχει ενέργεια. Μια ιστορική ενέργεια από την αρχαιότητα που όπως προχωράς για παράδειγμα στο Θησείο νιώθεις τη θερμότητα στις πλάκες. Δεν θα το άλλαζα το κέντρο με τίποτα.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον;

Είμαι. Μην πω όμως ψέματα. Όλοι περνάμε τις φάσεις μας που λέμε τώρα τι γίνεται; Το μυστικό ίσως είναι ότι δεν βλέπω και δεν διαβάζω ειδήσεις τα τελευταία δέκα χρόνια. Αν με ρωτήσεις δηλαδή τώρα τι γίνεται στον κόσμο δεν ξέρω να σου πω. Με αποτέλεσμα όντως να μην ξέρω, αλλά από την άλλη έχω φτιάξει έναν δικό μου κόσμο που είναι πολύ πιο όμορφος. Και προτιμώ  να είμαι εκεί. Προτιμώ το πρωί που ξυπνάω να είμαι εκεί χωρίς να σκέφτομαι τα κρούσματα, την οικονομική καταστροφή, την κλιματική αλλαγή. Σίγουρα προσπαθώ να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για το περιβάλλον αλλά δεν μπορώ να ακούω αρνητικές ειδήσεις καθημερινά. Έχει πάντα να κάνει με το τι επιτρέπουμε να βάζουμε στο σώμα και το μυαλό μας. Εγώ δεν το επιτρέπω. Μένω αισιόδοξη, κάνω διαλογισμό, κάνω ποδήλατο. Γενικά προσπαθώ να είμαι σε επαφή με το σώμα και το πνεύμα μου όσο γίνεται μέσα σε αυτό το χάος το οποίο ζούμε.

Fig, Πραξιτέλους 33, Αθήνα