Ένα μοντέλο λέει όλα όσα σκεφτόσουν για τα δοκιμαστήρια (και τα νούμερα) ρούχων
- 19 ΑΠΡ 2017
Κάθε γυναίκα που έχει θέματα με την εικόνα του κορμιού της (όλες δηλαδή), έρχεται πολύ βάναυσα αντιμέτωπη με αυτά όταν ανοίγει την κουρτίνα ενός δοκιμαστηρίου και ελπίζει να μπει στο ρούχο που κρέμεται στην κρεμάστρα που κρατάει. Ο φωτισμός, ο καθρέφτης, το ίδιο το ρούχο και το νούμερο που δε θες να σκεφτείς ότι μπορεί να μη σου μπαίνει και να θες μεγαλύτερο, όλα αυτά μαζί, συντελούν στο να ζεις σχεδόν έναν εφιάλτη κάθε φορά που πας για ψώνια.
Τουλάχιστον κάτι τέτοιο βιώνω εγώ.
Ευτυχώς δεν είμαι/είσαι/είμαστε μόνες. Η Emily Bador, ένα μοντέλο από τη Μεγάλη Βρετανία που κάνει το δικό της ταξίδι προς την αποδοχή του εαυτού της, μίλησε ανοιχτά στο τελευταίο της post για όλα όσα περιγράφω στην τελευταία παράγραφο, καθώς σπάνια κάποιος κάνει λόγο γι’ αυτό το κομμάτι της γυναικείας ένδυσης – ζωής – ύπαρξης.
“Ήθελα να το βγάλω από μέσα μου εδώ και πολύ καιρό, οπότε μπορούμε να συζητήσουμε πόσο τρομακτικό είναι το να αγοράζεις ρούχα; Γιατί κανείς δε μιλάει γι’ αυτό; Το καταλαβαίνω ότι για πολλούς ανθρώπους το βάρος τους είναι μεγάλο ζήτημα, αλλά προσωπικά δε φοβόμουν ποτέ τα κιλά ή τις διαστάσεις μου, επειδή για μένα είναι κάτι σαν προσωπική επιλογή; αλλά τα μεγέθη των ρούχων με ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝ. Πάντα πάλευα να μπω στο μικρότερο δυνατό μέγεθος, επειδή με έκανε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, χαιρόμουν πραγματικά και ένιωθα πως είμαι στην κορυφή του κόσμου όταν μπορούσα να μπω στο XXS ή το UK4 (όταν αυτά ήταν τρομερά στενά και απίστευτα άβολα). Αν δηλαδή μπορούσα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους ανθρώπους και να είμαι πιο αδύνατο, με έκανε να νιώθω καλά με μένα; Κανείς δε λέει τα κιλά του και οι περισσότεροι δεν ξέρουν τις διαστάσεις τους, οπότε τα νούμερα των ρούχων είναι ένας εύκολος τρόπος να συγκριθείς με τους άλλους. Τα ψώνια για ρούχα μου δημιουργούσαν πάντα κρίσεις πανικού, τα δοκιμαστήρια ήταν ο χειρότερός μου εφιάλτης και το γεγονός ότι κανένα νούμερο δεν ήταν ίδιο σε όλα τα μαγαζιά με τρέλαινε. Επιτέλους συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι δε θα ξαναμπώ ποτέ στο UK6 ή XS και δεν πρέπει να με τιμωρήσω γι’ αυτό. Το σώμα μου θα αλλάζει πάντα βάρος και διαστάσεις και δεν βασίζω πια την αξία μου στο μέγεθος των ρούχων στο οποίο μπαίνω. Βέβαια, ακόμα αποφεύγω με κάθε τρόπο τα δοκιμαστήρια και παραγγέλνω τα ρούχα μου online, αλλά είναι η αρχή του ταξιδιού μου ακόμα. (δε θέλω καν να αναφέρω ότι τα περισσότερα ακριβά καταστήματα δεν έχουν ρούχα μεγαλύτερα του 14/16 ή πώς τα νούμερα είναι διαφορετικά σε κάθε μαγαζί)“
