Φώφη Γεννηματά: Η μάχη με τον καρκίνο και το πολύ ουσιαστικό της μήνυμα

Η Φώφη Γεννηματά αποφάσισε από πολύ νωρίς να μιλήσει για το πρόβλημα της υγείας της και το έκανε λέγοντας το όνομά του. Καρκίνος. Να σπάσουμε το ταμπού.

«Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη καρκίνος. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια. Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε.

Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν» ανέφερε.

Η Φώφη Γεννηματά μίλησε και για τη δική της μάχη με τον καρκίνο. «Ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά για μένα που δεν είχα αποκτήσει τα δικά μου παιδιά. Σίγουρα όταν έχεις παιδιά είναι πιο εύκολο να προχωρήσεις… βυθίζεσαι και είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις τον θάνατο και την οργή που φέρνει μαζί για την απώλεια, ειδικά όταν είναι τόσο βίαια, τόσο νωρίς.

Τόσο άδικα και οι δυο, και είναι μεγάλο στοίχημα να μπορέσεις να τα βάλεις αυτά σε μια σειρά στη σκέψη σου και τελικά να γεμίσεις από τα συναισθήματα τα θετικά που οι ίδιοι προσπαθούσαν να μας μεταφέρουν όσο ζούσαν και να μην μας πάρει από κάτω αυτή η όψη. Δεν είναι εύκολο αλλά τελικά το έκανα, βρήκα τις ισορροπίες μου και τα πατήματά μου και προχώρησα».

«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, ότι η μικρή σου μπορεί να μη θυμάται τη μορφή σου, τη φωνή σου, να μην έχει γνωρίσει το χάδι σου. Τουλάχιστον εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτεροι όταν χάσαμε τους γονείς μου. Με έπιανε τρόμος ότι θα άφηνα τα παιδιά μου που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα. Είναι πολύ οδυνηρό […]

Δεν ξέρω αν προετοιμάζεσαι αλλά πίστευα ότι κάποια στιγμή θα χτύπαγε και τη δική μου πόρτα Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, το βγάλαμε από τη ζωή μας, αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. […] Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε συνέδριο και μιλούσα από το βήμα. Η πρόληψη με έσωσε.

Η απόφαση να το μοιραστώ δημόσια είναι ότι ήθελα να μεταδώσω πολλά μηνύματα. Πρέπει να σπάσουμε το ταμπού και το στίγμα και το δεύτερο είναι ότι η πρόληψη μπορεί να σώσει τη ζωή σου».