Εξωσωματική γονιμοποίηση: Η εμπειρία μιας γυναίκας που ήθελε πολύ να γίνει μαμά
- 8 ΟΚΤ 2021
Μόνο αν το έχεις περάσει μπορείς να καταλάβεις. Μόνο αν έχεις νιώσει όπως όλες εκείνες θα ξέρεις πως τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τις στιγμές που μία γυναίκα συνειδητοποιεί πως ένας επώδυνος (κυρίως συναισθηματικά) κύκλος ανοίγει. Να θέλεις ένα παιδί και τελικά να σε ενημερώνουν πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο Η εξωσωματική γονιμοποίηση ως έσχατη λύση. Μία γυναίκα που πάλεψε για να αποκτήσει ένα παιδί μας μιλά για την περίοδο που εκείνη και ο άντρας της πήραν την απόφαση να ξεκινήσουν τις προσπάθειες.
Και τι γίνεται αν αποτύχει; Ποτέ δεν το σκέφτηκε, ούτε σαν φόβος δεν πέρασε από το μυαλό της. Ο φόβος της αποτυχίας δε θα περνούσε στο προσκήνιο, δε θα την έβλαπτε ψυχολογικά, δε θα ήταν απλά στις επιλογές αντίδρασής της. Με αισιοδοξία και πίστη στο σκοπό θα κινηθούν.
Άγχος; Είναι εκεί για να της υπενθυμίζει πως δεν θα λυγίσει. Να είσαι μητέρα σημαίνει να μαθαίνεις τις δυνάμεις που δεν ήξερες ότι έχεις και να αντιμετωπίζεις τους φόβους που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Κι εκείνη θα γινόταν μητέρα ενός υπέροχου κοριτσιού. Βαθιά μέσα της το ήξερε.
«Οι προσπάθειές μας ήταν απελπισμένες και απεγνωσμένες. Γυρίσαμε διάφορα μαιευτήρια και κλινικές και όλοι μας απέκλειαν το ενδεχόμενο να γίνουμε γονείς. Δεν σταμάτησα παρά τις πολλές αποτυχίες, βαθιά μέσα μου πίστευα πως θα καταφέρω να μείνω έγκυος και να γίνω μαμά.
Με δύναμη ψυχής αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κάνουμε ακόμα μία προσπάθεια αυτή τη φορά στην κλινική Γένεσις του γυναικολόγου Κωνσταντίνου Πάντου. Ήταν για εμένα η τελευταία επιλογή, η ύστατη λύση, ένα «λίγο ακόμα». Τώρα που η κόρη μου είναι 12 ετών σκέφτομαι την εποχή εκείνη και λέω μέσα μου ”ευτυχώς που πήγαμε”.
Η πρώτη επίσκεψη ήταν εξαντλητική. Ήξερα πως η διαδικασία της εξωσωματικής δεν είναι μία εύκολη υπόθεση, αλλά ούτε κι αυτό θα με εμπόδιζε από το να κάνω το όνειρο πραγματικότητα.
Μπήκαμε στο γραφείο του γιατρού και καθίσαμε απέναντί του. Μας ρώτησε απλά πράγματα. Το μόνο που ήθελα ήταν να μου εξηγήσει τη διαδικασία για την εξωσωματική γονιμοποίηση. Το πίστευα. Πίστευα πως θα μπορέσουμε και τελικά έγινε.
Μας υπέβαλε σε εξέταση DNA για να γνωρίζει αν ταιριάζουν τα χρωμοσώματά μας και σε μία σειρά άλλων εξετάσεων. Μόλις πήραμε τα αποτελέσματα φάνηκε πως τα επίπεδα προλακτίνης στο αίμα μου ήταν υψηλά, γεγονός που οφείλεται στο άγχος. Ήμουν σίγουρη πως θα αποκτήσουμε παιδί.
Έπαιρνα πρωί-μεσημέρι-βράδυ μία σειρά χαπιών και έκανα συγκεκριμένες ενέσεις στην κοιλιά για 20 ημέρες με στόχο να μεγαλώσουν τα ωάρια μου. Μπήκαμε στο χειρουργείο. Πήραν τα ωάρια και τα γονιμοποίησαν με τα σπερματοζωάρια του άντρα μου. Για 15 ακόμα ημέρες συνέχισα να λαμβάνω θεραπεία και συνέχισα τις ενέσεις για τη μήτρα ώστε να προετοιμαστεί το σώμα και να δεχθεί τα γονιμοποιημένα ωάρια.
Ακολουθεί η διαδικασία εμβρυομεταφοράς αφού πρώτα σε έχουν ειδοποιήσει αν όντως έχει επιτευχθεί η δημιουργία εμβρύων στο εργαστήριο. Δε γνωρίζει κανείς αν το σώμα θα καταφέρει να προσαρμοστεί και τα έμβρυα θα επιβιώσουν με την πρώτη προσπάθεια.
Περίμενα ένα μήνα μέχρι να κάνω την εξέταση της Β – χοριακής και να δω αν τελικά ήμουν έγκυος. Επώδυνες ήταν οι ενέσεις αλλά πιο επώδυνη από όλα ήταν η αναμονή. Να περιμένεις χωρίς να έχεις καμία ένδειξη, παρά μόνο την ελπίδα πως θα γίνει το θαύμα σου.
Με σθένος και ψυχική δύναμη ήξερα πως θα τα καταφέρουμε. Ποτέ δεν πίστεψα πως δε θα τα καταφέρω ακόμα κι όταν η μία αποτυχημένη προσπάθεια διαδεχόταν την άλλη. Ποτέ κι αυτό το λέω με τρόπο κατηγορηματικό.
Δεν ήθελα να παραδοθώ και να πω πως δεν θα γίνει. Ο άντρας μου από κάποιο σημείο και μετά είχε αμφιβολίες αλλά δεν ήθελε να με επηρεάσει. Πίστευα πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Δεν θα πω ψέματα, απογοητευόμουν αλλά είχα πει πως δε θα το βάλω κάτω.
Ο γιατρός μου ήταν ο άνθρωπος που πίστεψα. Τον είδα μία μέρα στην τηλεόραση να μιλά και ένιωσα πως τον εμπιστεύομαι, χωρίς καν να τον γνωρίζω. Μπαίνουμε στη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης πολύ συνειδητά και οι δύο.
Όταν μου είπαν πως έχει πετύχει η εξωσωματική γονιμοποίηση ένιωσα τρισευτυχισμένη. Στην αρχή δεν το πίστευα, μετά από όσα είχα περάσει. Μέχρι να πάρω στα χέρια μου και τις μικροβιολογικές εξετάσεις δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήθελα να το δω γραμμένο.
Όταν πια είμαι σίγουρη πως είμαι έγκυος δεν μπορώ να σου περιγράψω τη χαρά μου. Και μετά σε πιάνουν οι ανησυχίες για την ευθύνη που έρχεται. Τι θα κάνω; Πώς θα τα καταφέρω; Θα είμαι καλή μαμά; Όλα περνούσαν από το μυαλό μου ταυτόχρονα.
Από την κλινική μέχρι το σπίτι δεν έβγαλα κουβέντα. Ο άντρας μου οδηγούσε κι εγώ σκεφτόμουν χωρίς να μιλάω. Πετούσε από τη χαρά του κι αυτός αν και κατά τη διάρκεια της εξωσωματικής ήταν πολύ συγκρατημένος και μετά μου αποκάλυψε πως θεωρούσε πως δεν θα πετύχει η εξωσωματική γονιμοποίηση. Κάναμε υπομονή, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο.
Όταν έρχεται στο σπίτι το μωρό η ζωή μας αλλάζει. Οι πρώτες ημέρες ήταν δύσκολες, όπως για κάθε μαμά που δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει ακριβώς. Τις περισσότερες μέρες το είχα στην αγκαλιά μου κι έκλαιγα από τη χαρά μου, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Το κοιτούσα στην κούνια του και είχα ξεχάσει όλα τα δύσκολα, δεν υπήρχαν για εμένα».
