H λεπτομέρεια που δεν πρόσεξες στο πόδι της Lila Grace Moss όταν έκανε πασαρέλα, της δίνει ζωή
- 28 ΣΕΠ 2021
Η Lila Grace Moss είναι η κόρη της Kate Moss. Και όπως μπορείς να δεις στο post που ακολουθεί, διαθέτει ό,τι χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά που έκανε η (47χρονη σήμερα) μητέρα της. Η 18χρονη περπάτησε μαζί με το θρυλικό supermodel στην εβδομάδα μόδας του Mιλάνου, για το ειδικό event Fendi X Versace το Σάββατο 25/9. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβγαλαν μαζί μεροκάματο. Αυτό έγινε τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν περπάτησαν για τη Fendi.
Δες σε παρακαλώ τη φωτογραφία που ακολουθεί με τη Lila Grace Moss και συνεχίζουμε.
Αυτή λοιπόν, είναι η Lila Grace Moss στο catwalk του Μιλάνου. Στη φωτογραφία η Αθανασία Κουλέτα (μέλος της 24Media) είδε κάτι που δεν είδαν πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία του πλανήτη που κάλυψαν το γεγονός. Τι; «Ψηλά στον αριστερό μηρό της, η Lila φέρει ένα λευκό εξάρτημα» γράφει η Αθανασία, πριν προχωρήσει σε κάτι που επίσης δεν βρίσκεις συχνά στα media: μια ωμή και ειλικρινή διαπίστωση που μπορεί να μας θέσει όλους προ των ευθυνών μας. Δηλαδή, όσους ενδιαφερόμαστε να ζήσουμε σε μια κοινωνία, στην οποία όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα.
«Το εξάρτημα αυτό είναι αντλία ινσουλίνης. Προφανώς, η Lila Grace Moss ζει με διαβήτη Τύπου 1, δηλαδή ινσουλινοεξαρτώμενο. Η αντλία που φορά κάνει την καθημερινότητά της πιο εύκολη και πιο λειτουργική, βοηθά στην καλύτερη ρύθμιση του ζαχάρου της και κατ’ επέκταση τής προσφέρει μια πολύ καλή ποιότητα ζωής.
Επειδή, όμως, στόχος μου δεν είναι να σε κουράσω με πληροφορίες που αύριο δεν θα θυμάσαι, προχωράω. Συγκινούμαι, λοιπόν, γιατί βλέπω αυτό το (πολύ μικρό) κορίτσι, γεμάτο αυτοπεποίθηση, να κάνει αυτό που αγαπά, δίχως δεύτερες σκέψεις και δυσκολίες εξαιτίας του Διαβήτη της, γιατί – πολύ απλά – μεγάλωσε σε μια κοινωνία συμπεριληπτική, σε ένα περιβάλλον που το να είσαι διαφορετική δεν αποτελεί τροχοπέδη.
Κι εδώ αρχίζει και μια μικρή λύπη. Στα δικά μας, στα της χώρας μας, ξέρω περιπτώσεις παιδιών, αλλά και ενηλίκων που δεν επικοινωνούν σε φίλους/συντρόφους/συναδέλφους ότι είναι διαβητικοί γιατί ντρέπονται.
Ξέρω περιπτώσεις παιδιών που δεν είναι συνεπή με τις δόσεις της ινσουλίνης τους, γιατί όταν είναι με τους φίλους τους δεν θέλουν να τρυπηθούν μπροστά τους. Εγώ, η ίδια, έχω φίλους που τους αγαπώ πολύ και οι οποίοι μου είπαν πρόσφατα ότι από εμένα έμαθαν τι είναι διαβήτης και πως, την πρώτη φορά που με είδαν να κάνω ινσουλίνη – έτσι αεράτη που τα κάνω όλα αυτά – “κόμπλαραν” από την άνεσή μου.
Λυπάμαι, λοιπόν, γιατί, στη χώρα που ο νεανικός διαβήτης είναι σε διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά, εμείς, οι άνθρωποι, δεν μιλάμε γι’ αυτό. Το βάζουμε κάτω από το χαλί, το κρύβουμε πίσω από τις κλειστές μας πόρτες, το υποτιμάμε ως φαινόμενο λες κι είναι ντροπή. Για να μην πιάσω καν τι ΔΕΝ γίνεται σε πολιτειακό επίπεδο για την πρόληψη, ενημέρωση και βελτίωση της ζωής των διαβητικών όσο και την ΙΣΗ πρόσβαση στις καλύτερες δυνατές θεραπείες για όλες και όλους ανεξαιρέτως.
Και μετά, κοιτάζω πάλι τη Lila Grace Moss. Και την χαίρομαι τόσο πολύ. Και την κοινοποιώ γιατί θέλω η εικόνα της και μαζί η ιστορία της, να ταξιδέψει. Με την ελπίδα να τη δει και το τελευταίο παιδί, στο τελευταίο χωριό και να νιώσει ότι δεν έχει κανένα λόγο να ντρέπεται γι’ αυτό που αντιμετωπίζει, γι’ αυτό που είναι.
Ένα γλυκοαίματο πλάσμα. Κυριολεκτικά».