Η Meghan Markle είναι μία μαμά υπό πίεση, όπως εσύ κι εγώ. Το παραδέχθηκε και τώρα είναι η σειρά σου

Η αλήθεια είναι ότι η Meghan τάραξε λίγο τα ήρεμα και βασιλικά νερά της βρετανικής οικογένειας και πάντα με την υποστήριξη του συζύγου της, πρίγκιπα Harry. Αυτό προφανώς είχε ως φυσικό επόμενο την κριτική. Η λατρεία των Βρετανών στη γαλαζοαίματη οικογένεια, άρχισε να κλονίζεται όσον αφορά τη νέα Δούκισσα, η οποία προφανώς δεν τους κάνει τα χατίρια.

Διάβασε ακόμα: Ο πρίγκιπας Harry ξέσπασε για το bullying του βρετανικού Τύπου στη Meghan, παρομοιάζοντάς το με όσα βίωσε η Diana

Λίγα πικρόχολα έως κακεντρεχή σχόλια για αρχή και άμα την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης και στη συνέχεια της γέννας, η κριτική έφτασε στο σημείο μίας εκτός ελέγχου πίεσης. Ποιος σκέφτεται ότι επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο πλέον μπορεί να της επιτίθεται και μάλιστα σε μία από τις πιο εύθραυστες ψυχολογικά περιόδους στη ζωής της; Ο τίτλος της Δούκισσας δεν θωράκισε την ψυχή της, δεν έχει τη δύναμη να τα βάλει με τις ορμόνες.

Το θετικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η Meghan Markle, ίσως τελικά να μην παντρεύτηκε για να γίνει απλά πριγκίπισσα, να ζει στο αποστειρωμένο μεν αλλά happy bubble του παλατιού. Μπορεί η κοινή γνώμη να δυσκολεύεται να το πιστέψει -κι εγώ μαζί της-, αλλά δεν είναι απίθανο να υφίσταται έρωτας, αμφίδρομος απ’ ό,τι φαίνεται. Έτσι η Meghan είναι μία ερωτευμένη γυναίκα που προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όπως αυτές δημιουργούνται από το περιβάλλον του αγαπημένου της και ταυτόχρονα να τα βγάλει πέρα με το νέο κεφάλαιο στη ζωή της, τη μητρότητα.

Τα mummy’s blues δεν είναι μόνο για τις κοινές θνητές. Είναι και για πριγκίπισσες και για δούκισσες.

Αυτό επιβεβαιώνει και η συμπεριφορά της ως εγκύου αλλά και ως νέα μαμά. Η Meghan όλο αυτό το εξέφρασε δημόσια, χωρίς φόβο και πάθος και με τον πρίγκιπα Harry, υποστηρικτικό στο πλευρό της.

Προφανώς, η Meghan δεν είναι η μόνη, ούτε αποτελεί μειοψηφία. Ομολογουμένως, γυναίκες σε όλο τον κόσμο βιώνουν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα  και ανάμεσά τους κι εγώ. Φυσικά η ένταση στην καθεμία διαφέρει, αλλά η ουσία είναι η ίδια. Η έγκυος γυναίκα και η νέα μαμά τείνει να έχει χαρακτηριστικά καρικατούρας. Μοιάζει με εκείνο το ινσταγκραμικό προφίλ της τέλειας ζωής που ενδεχομένως καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.

Από τη στιγμή που θα αρχίσει να φουσκώνει η κοιλιά, η γυναίκα κρίνεται από το αν θα πιει καφέ στην εγκυμοσύνη, μέχρι το αν θα βγει έξω με το μωρό της, αν θα το θηλάσει δημόσια ή αν δεν θα το θηλάσει καθόλου. “Τι είναι αυτό που πίνεις”, με ρώτησε μία κυρία σε ένα κατάστημα όταν ήμουν στον 7ο μήνα, “πίνεις καφέ; το ξέρεις ότι δεν κάνει;” Πίνω έναν την ημέρα της είπα, νιώθοντας λίγη ντροπή. Ντροπή γιατί; σκέφτηκα μετά, αφού ο γυναικολόγος το επιτρέπει.

Καλύτερα όμως να εστιάσω στην περίοδο όπου γίνεσαι μαμά. Ως εγκυμονούσα, μπορώ να πω ότι ο κόσμος μου φέρθηκε καλά (πέραν αμελητέων εξαιρέσεων). Πραγματικά το απήλαυσα. Μαζί με όλα τα άγχη και τις ανησυχίες, ένιωθα πάντα γεμάτη και χαρούμενη. Η κριτική ωστόσο ήρθε μετά τη γέννα, άλλες φορές κατάμουτρα κι άλλες με το γάντι.

Το γνώριμο περιβάλλον του σπιτιού ξαφνικά μοιάζει τελείως άγνωστο. Με ένα νεογέννητο μέσα στο σπίτι δεν ξέρεις πού να πας, τι να κάνεις και ταυτόχρονα πρέπει να το φροντίσεις και να το κάνεις να νιώσει τη σιγουριά και την ασφάλεια που εσύ η ίδια προσπαθείς να ανακτήσεις.

Πρώτη φορά μαμά: 40 μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Παράλληλα με όλα αυτά υπάρχει και ο θηλασμός. Για μένα αρκετά επίπονος, δύσκολος, εξαντλητικός. Δεν σταμάτησα λεπτό να προσπαθώ, πέρασα ώρες, μέρες με τον μπέμπη στην αγκαλιά και το στήθος στα χέρια μου και το θήλαστρο. Έψαχνα τρόπους και λύσεις στα fora, στα sites, στις γραμμές στήριξης και φυσικά σε συμβούλους θηλασμού, μαίες, θείες, ξαδέρφες, φίλες και γνωστές. Τότε ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ένοχη. “Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις γάλα, δεν προσπαθείς αρκετά”, μου έλεγαν οι σκληροπυρηνικές θηλάζουσες ή ειδικές. Και βυθιζόμουν στον καναπέ, απεγνωσμένη και περιτριγυρισμένη με όλα εκείνα τα απαραίτητα εργαλεία που υποτίθεται ότι θα με βοηθούσαν.

Άρχισα να χάνω την επαφή με το παιδί μου, έχοντας μία έντονη αίσθηση ότι όλες όσες τελικά τα κατάφεραν με κρίνουν. Και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει μία μερίδα γυναικών, ειδικών ή μη που θεωρεί ότι αν δεν τα καταφέρεις, σημαίνει ότι δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά, άρα δεν έχεις κάνει το καλύτερο για το παιδί σου σε κάνει να νιώθεις αποδέκτης μίας ανηλεούς κριτικής σε μία ευάλωτη περίοδο της ζωής σου. Εννοείται έκλαψα αρκετά, νευρίασα και πολύ καιρό μετά συννέφιαζα όταν το σκεφτόμουν. Και μάλλον καλά έκανα. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κλάψεις, να ξεσπάσεις, να εκφράσεις τον θυμό σου, αλλά σε παρακαλώ, μην νιώσεις ένοχη, άσε τις τύψεις για αργότερα (όπως για την ώρα που θα πρέπει να αφήσεις το μωρό σου στο σπίτι για να επιστρέψεις στη δουλειά, γεγονός που αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή που σου γράφω).

Ξεπερνώντας αυτό τον σκόπελο, βρίσκοντας την ισορροπία μου και απολαμβάνοντας στο έπακρο την επαφή με το μωρό μου, ξεκίνησα να φτιάχνω τη νέα μου καθημερινότητα. Το μωρό δεν είναι φυλακή, αντίθετα είναι ένας ακόμα λόγος να χαίρεσαι τα πάντα γύρω σου, να τα εκτιμάς και να τα αντιμετωπίζεις με μία νέα οπτική. Άρχισα, λοιπόν, να πηγαίνω βόλτες με τον μπέμπη στο καρότσι ή τον μάρσιπο. Ήταν καλοκαίρι και προφανώς δεν βγαίναμε στο καταμεσήμερο, τηρούσα όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις για το μωρό και πάλι άκουγα σχόλια κατάμουτρα, τύπου ότι δεν το λυπάμαι το καημένο να το βγάζω μέσα στη ζέστη. “Επειδή θες εσύ να πας βόλτα, ταλαιπωρείς το μωρό”, “τόσο μικρό και θα το πας διακοπές;” για να μην προσθέσω όλες εκείνες τις ερωτήσεις για τον θηλασμό. “Τον θηλάζεις αποκλειστικά”, “Δώσε του όσο μπορείς δικός σου, είναι φάρμακο” (τι;;;) “Προσπάθησε να το θηλάσεις όσο το δυνατόν περισσότερο, δεν αντικαθίσταται με τίποτα το μητρικό γάλα.” Άραγε σκέφτηκε ποτέ κανείς αν και πόσο έχω προσπαθήσει; Αν το θέλω; Ή απλά να είναι πιο διακριτικός σχετικά με τις υποδείξεις, οι οποίες καταλήγουν να είναι μία έμμεση κριτική, η οποία δεν σου κρύβω, για πολύ καιρό, μου προκαλούσε θλίψη και άπειρες τύψεις από τις οποίες έχω ακόμα κατάλοιπα.

Θηλασμός: ”Το πιο δύσκολο και ταυτόχρονα όμορφο project που κατάφερα”

Όσο κι αν έχεις οχυρώσει την ψυχοσύνθεσή σου κι έχεις δυναμώσει τις άμυνές σου, η περίοδος αυτή αφήνει τα παραθυράκια της για να τρυπώσουν οι ένοχες σκέψεις, των οποίων η διαχείριση είναι κι αυτή που θα κρίνει το αποτέλεσμα. Θα τρελαθείς τελείως, θα γίνεις μία υστερική που την αποφεύγουν όλοι ή θα συνεχίσεις να κάνεις αυτό που νομίζεις εσύ σωστό.

Αρχικά, ψυχραιμία. Ψυχραιμία στις νέες μαμάδες αλλά και στον κόσμο που τις περιτριγυρίζει. Δεν θέλει κανείς να γυρίσουμε πίσω στη δεκαετία του ’50, όπου οι έγκυες κάπνιζαν, έπιναν και ο θηλασμός είχε σχεδόν περάσει στην ιστορία. Ωστόσο, δεν χρειάζεται να φτάσουμε στο άλλο άκρο. Ένας καφές την ημέρα σου επιτρέπεται από τον γυναικολόγο κατά την εγκυμοσύνη, ο θηλασμός είναι σαφώς μία μοναδική εμπειρία που ωφελεί ποικιλοτρόπως τόσο τη μαμά όσο και το παιδί, αλλά αν για τον οποιοδήποτε λόγο δεν τον κάνεις, δεν έπραξες έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Εγώ η ίδια μπήκα στο τριπάκι, άφηνα το παιδί να κλαίει μερόνυχτα, νηστικό, προσπαθώντας να του δώσω το γάλα μου. Δεν κοιμόμουν, δεν έτρωγα, ξεχνούσα να κάνω μπάνιο, αδυνατούσα να ηρεμήσω, να μιλήσω ήρεμα, να τραγουδήσω στο μωρό μου. Ευτυχώς εγώ ταρακουνήθηκα και επανήλθα, άκουσα τα σωστά λόγια, τη σωστή στιγμή. Πήρα μπρος και βγήκα από τον φαύλο κύκλο.

Δεν συμβαίνει πάντα έτσι όμως. Τα παραδείγματα είναι πολλά και είναι γύρω σου. Εμπιστεύσου τον γιατρό και το ένστικτό σου. Πράξε ως ένας υπεύθυνος, νοήμων άνθρωπος, διύλισε όσα θεωρείς ότι λέγονται από αγάπη και έχουν λογική και αφέσου ελεύθερη να νιώσεις τη μητρότητα από την αρχή ως το τέλος, χωρίς περιορισμούς, πρέπει  και οδηγούς. Θυμήσου ότι μόνο όταν είναι καλά η μαμά είναι και το μωρό και άσε τις υποδείξεις για τα βιβλία και τους οδηγούς επιβίωσης νέας μαμάς. Δεν τα ακυρώνω, απλά ως παθούσα κατάλαβα ότι όλα λειτουργούν και μπορούν να σε βοηθήσουν όταν εσύ πρώτα αποφασίσεις ότι θα σου κάνουν καλό.

Κεντρική Φωτογραφία: Henk Kruger / African News Agency Pool via AP