Haven Shepherd: Οι γονείς της την ανατίναξαν, αλλά εκείνη σήμερα κολυμπάει στο Τόκιο

Πριν σκεφτείς πως της ήrθαν όλα εύκολα (πως τα είχε όλα), επίτρεψε μου να σου παρουσιάσω λίγο περισσότερο την εκ των καλύτερων του είδους στα 100 μέτρα πρόσθιο, 300 μέτρα μεικτής ατομικής, 50 μέτρα ελεύθερο και 100 μέτρα ύπτιο. Την 18χρονη, Haven Shepherd, που κάνει 8 προπονήσεις κάθε εβδομάδα, είναι το πρόσωπο της Tommy Hilfiger και δεν σταματάει ποτέ να χαμογελάει, από τότε που πίστεψε στη μοναδικότητα της. «Έκτοτε δεν έχω υψηλές προσδοκίες για τίποτα. Όταν τις βάζεις, δεν υπάρχει περίπτωση να μην απογοητευτείς. Προτιμώ να είμαι ο εαυτός μου και να περνώ καλά» έχει πει η Αμερικανίδα κολυμβήτρια που διεκδικεί μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο.

«Από όταν αποδέχθηκα πως υπάρχουν πράγματα που μπορώ να αλλάξω και άλλα που δεν είναι στο χέρι μου, έχω επικεντρώσει στα θετικά της ζωής».

H Đỗ Thị Thúy Phương (Do Thi Thuy Phuong) γεννήθηκε στις 10/3 του 2003 σε απομακρυσμένο χωριό της επαρχίας Quang Nam του Βιετνάμ. Δύο μήνες αφότου γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια, ο πατέρας της αποφάσισε ότι η καλύτερη λύση για όλη την οικογένεια (τον ίδιο, τη σύντροφο και το παιδί του) ήταν να εξαφανιστεί από τον πλανήτη.

Οι άνθρωποι που έφεραν την Αμερικανίδα κολυμβήτρια, Haven Shepherd, στον κόσμο ήταν παντρεμένοι. Όχι όμως, μεταξύ τους. Ήταν με άλλους. Το διαζύγιο ήταν taboo, οπότε εγκλωβίστηκαν στην πραγματικότητα τους. Ως κοινωνικά απόκληροι δεν μπορούσαν να βρουν και δουλειά -για να καταλάβεις το επίπεδο της ανέχειας, στην τοπική εφημερίδα η οικογένεια αυτή είχε αναφερθεί ως «η πιο φτωχή όλων».

Πώς επιβίωσε της οικογενειακής αυτοκτονίας η Haven Shepherd

Η απόγνωση οδήγησε τον βιολογικό πατέρα της στην κατάθλιψη και στην απόφαση της απόπειρας αυτοκτονίας. Έφτιαξε δυο εκρηκτικούς μηχανισμούς. Ενώ ήταν με τις γυναίκες της ζωής του στην καλύβα που αποκαλούσαν «σπίτι», τοποθέτησε έναν πάνω του, έναν στη σύζυγο του και έβαλε ανάμεσα τους την κορούλα τους. Μετά τους πυροδότησε. Ο δικός του θάνατος ήταν ακαριαίος. Ομοίως και αυτός της γυναίκας του.

Το κοριτσάκι πετάχτηκε εκτός σπιτιού και προσγειώθηκε 9 μέτρα μακριά. Επιβίωσε. Δεν βγήκε ωστόσο, αλώβητη από την περιπέτεια. Σε φωτογραφίες που έχει τώρα, στο σπίτι της, είναι στην αγκαλιά της γιαγιάς της (από την πλευρά της μητέρας της), σε ένα μεταλλικό κρεβάτι, κολλημένο στον τοίχο θαλάμου νοσοκομείο που περισσότερο παραπέμπει σε στρατόπεδο. Φορά ένα χρυσό αμάνικο πουλόβερ και κρατάει ένα κλαδί οπωροφόρου δέντρου. Τα πόδια της έχουν τοποθετηθεί σχολιαστικά στην άκρη του κορμού της. Σταματούν στο γόνατο. Ό,τι υπήρχε από εκεί και κάτω, αφαιρέθηκε για να ζήσει η μικρή Haven Shepherd.

Η αδυναμία της γιαγιάς της να της προσφέρει όσα είχε ανάγκη -και η αδιαφορία της κοινωνίας για το «εξώγαμο παιδί»- την οδήγησε στο να βάλει την εγγονή της σε διαδικασία υιοθεσίας. Ένα ζευγάρι από την Αμερική, ο Rob και η Shelly Shepherd δήλωσαν το ενδιαφέρον τους να την κάνουν μέρος της οικογένειας τους, αφότου είδαν τη φωτογραφία που σου περιέγραψα πιο πάνω. Μετά το πέρας της διαδικασίας, πήγαν τη μικρή την οποία ονόμασαν Haven σε νοσοκομείο του Kansas City. Εκεί οι γιατροί κοιτούσαν για ώρα έκπληκτοι την κατάσταση του μωρού. Όπως ενημέρωσαν τους γονείς της, συνήθως οι ακρωτηριασμοί κάτω άκρων προκαλούν προβλήματα που οφείλει να παρακολουθεί ο παθών/η παθούσα για όλη την υπόλοιπη ζωή. Συνηθέστερα, ακολουθούν πολλές άλλες επεμβάσεις, το ίδιο επώδυνες με τους ακρωτηριασμούς. Όλα αυτά δεν ίσχυαν στην περίπτωση της Haven. Είχαν γίνει όλα τέλεια.

Σε συνέντευξη που είχε δώσει πριν 3 χρόνια (στα 15) στο NBC Sports, ενώ είχε καταφέρει να ξεχωρίσει στην κολύμβηση (τη λάτρεψε από όταν οι Shepherds την έβαλαν για πρώτη φορά σε πισίνα) και ενημέρωνε πως έχει ως στόχο τη συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (όπου είναι) είχε πει ότι «δεν νιώθω κακία για τους βιολογικούς γονείς μου» που την ανατίναξαν.

Εξηγεί ότι αυτό οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι ήταν πολύ μικρή και δεν έχει την παραμικρή ανάμνηση -από τους γονείς της ή το συμβάν ή τη θλίψη των παππούδων της που την φρόντισαν έως τα 2 της χρόνια και την εμφάνιση των Shepherd. «Είναι κάτι που αποτελεί δίλημμα για εμένα, καθώς δεν αισθάνομαι τίποτα για τους γονείς που με γέννησαν. Μάλλον γιατί μου έδωσαν την καλύτερη ζωή που θα μπορούσα να φανταστώ». Το αυτό ισχύει και για τους θετούς της γονείς.

Οι θετοί της γονείς

Το 1997 πέθανε ο πατέρας του Rob από καρδιακή προσβολή. Δυο χρόνια αργότερα (μια διετία πριν γεννηθεί η Haven), ο Rob και ο αδελφός του, Terry προσπαθούσαν να ρυμουλκήσουν μια δεξαμενή από χώρο που είχε επιλέξει η εταιρία τους (ξύλινων δαπέδων) για να κάνει πικ νικ προς αγροτικό ελαιοτριβείο της Pierce City του Missouri. Το φορτηγό τους μπερδεύτηκε στη διακοσμητική καμάρα που ήταν η είσοδος των καλεσμένων του πάρτι και η δεξαμενή έπεσε πάνω στο λαιμό του Terry που μόλις είχε βγει από το φορτηγό. Πέθανε ακαριαία. Οι απώλειες αυτές είχαν διαλύσει ψυχολογικά τον Rob στο βαθμό που η σύζυγος του, Shelly πίστευε πως δεν θα ανακάμψει ποτέ.

«Δεν μιλούσε για τα συναισθήματα του, δεν τα εκδήλωνε. Από όταν προσγειωθήκαμε στο Vietnam άρχισε να επιστρέφει σιγά σιγά στον κόσμο των ζωντανών», είχε πει η Shelly. Το ζευγάρι είχε αποκτήσει ήδη έξι παιδιά. Η Shelly παρακολουθούσε ωστόσο, ιστορίες με παιδιά που έμεναν ορφανά, χωρίς να έχουν καν στη διάθεση τους τα βασικά (νερό και φαγητό), χιλιάδες μίλια μακριά από τις ΗΠΑ και είχε νιώσει την ανάγκη να προχωρήσει σε μια υιοθεσία. «Κάποια στιγμή η σκέψη αυτή έγινε η πρώτη που είχα κάθε πρωί και η τελευταία που μου ερχόταν στο μυαλό πριν κοιμηθώ. Είχαμε πάει και σε σύμβουλο γάμου. Του είχα πει πως ήθελα πολύ να μην προσδιορίζεται η ζωή μου από αυτό το ‘θέλω’, αλλά ήταν κάτι το αδύνατο».

Έπεισε τον Rob να κάνουν το ταξίδι στο Vietnam, όχι για να υιοθετήσουν ένα παιδί, αλλά για να ακολουθήσουν το ζευγάρι των φίλων τους που είχε αναλάβει να βρει σπίτι σε ένα κοριτσάκι που είχε επιβιώσει οικογενειακής απόπειρας αυτοκτονίας. Δηλαδή, αυτό του είπε πως θα γίνει. Μετά το θάνατο του 15χρονου γιου τους, Jansen, οι Pam και Randy Cop είχαν ένα ίδρυμα που βοηθούσε παιδιά από το Vietnam να βρουν σπίτια. Είχαν φτάσει έως τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, είχαν αντιμετωπίσει ατελείωτη γραφειοκρατία και είχαν έλθει σε επαφή με τους παππούδες του μικρού κοριτσιού που δεν μπορούσαν να φροντίσουν το μωρό.

Ο Rob είχε πάει προετοιμασμένος στο επίπεδο να προμηθευτεί με γλυκίσματα, ώστε να έχει κάτι να δώσει στα παιδιά που θα συναντούσε. Όταν έφτασαν με την Shelly στο σπίτι της μικρής, είδαν τη γιαγιά της να την ακουμπά στην αγκαλιά του Rob, προκειμένου να σκουπίσει το ρύζι που της είχε πέσει στο πάτωμα. Το κοριτσάκι γραπώθηκε από πάνω του. Εκείνος ενημέρωσε τους γηραιότερους πως είχαν βρεθεί άνθρωποι που ήθελαν να υιοθετήσουν το παιδί και θα ακολουθούσαν τα διαδικαστικά. Δεν εννοούσαν τους εαυτούς τους.

Το βράδυ που το ζευγάρι περίμενε να τελειώσει το μωρό με τα εμβόλια και τα γραφειοκρατικά που θα επέτρεπαν το ταξίδι στις ΗΠΑ, η μικρή φόρεσε τα γυαλιά ηλίου της Shelly και άρχισε να χοροπηδάει. Στα γόνατα της. Η Shelly την πήρε αγκαλιά και τη σήκωσε ψηλά. Η μικρή δεν σταμάτησε να γελάει. «Τότε ένιωσα πως είναι παιδί μου» είπε χρόνια μετά η Shelly που δεν έκλεισε μάτι στο 38ωρο ταξίδι που ακολούθησε από τη Saigon στην Tulsa, όπου περίμενε το ζευγάρι που είχε ενδιαφερθεί να υιοθετήσει το κοριτσάκι. «Πέραν του ότι την είχα ερωτευτεί, είχα δει και τον Rob να ανασταίνεται». Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε πρότερη δέσμευση. Η μικρή πήγε στον προορισμό της. Το match όμως, δεν αποδείχθηκε ιδανικό, καθώς το ζευγάρι είχε ένα 2χρονο κοριτσάκι και λίγο χρόνο για το νέο μέλος. Στις επισκέψεις των Cope στο σπίτι αυτό, διαπιστώθηκε η πραγματικότητα. Όταν η Shelly ρώτησε τη φίλη της πώς πήγαιναν τα πράγματα, εκείνη ήταν λίγο διστακτική. Λίγες εβδομάδες μετά, ανήμερα των γενεθλίων της Shelly, η Pam Cop της ζήτησε να μιλήσουν. Φαντάζεσαι ποιος ήταν ο λόγος.

«Οι γονείς μου, μου έδωσαν τον κόσμο ολόκληρο» λέει τώρα η Haven Shepherd, «τους είμαι ευγνώμων που με έσωσαν. Πάντα εν τω μεταξύ, κάνω πλάκα στα αδέλφια μου πως είμαι η αγαπημένη τους, μια κόρη-θαύμα».

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η Haven Shepherd ετοιμάζεται να εκπληρώσει τον στόχο που την ταξίδεψε μέχρι το Τόκιο. Το αν θα πάρει μετάλλιο ή όχι, λίγο θα μετρήσει. Τα κατορθώματά της ήδη φτάνουν και περισσεύουν.