Η 12χρονη Αφγανή Αρεζού πάλευε 9 μήνες να μπει στο ελληνικο σχολείο. Τώρα πήρε υποτροφία για τη Βοστώνη
- 17 ΣΕΠ 2021
«Δεν είστε μόνα σας. Πρέπει να παλέψετε για την εκπαίδευσή σας», είπε η 12χρονη Αρεζού στο δελτίο ειδήσεων του Open απευθυνόμενη στα παιδιά προσφύγες που ζουν στη Μόρια της Λέσβου. Η μικρή Αφγανή αποτελεί παράδειγμα επιμονής και ικανότητας, αφού μετά από 3 χρόνια στην Ελλάδα, πλέον ετοιμάζει τις αποσκευές της για το Διεθνές Σχολείο της Βοστώνης όπου έγινε δεκτή με υποτροφία.
Η Αρεζού γεννήθηκε στο Αφγανιστάν κι έφτασε στην Ελλάδα το 2019 με τους γονείς και τη μικρότερη αδερφή της. Πίσω στην πατρίδα της οι διαμάχες κορυφώνονταν και το μέλλον φάνταζε σκοτεινό. Σήμερα, στο Αφγανιστάν, όπου οι Ταλιμπάν έχουν την εξουσία, η πρόσβαση στην εκπαίδευση και ειδικά στα κορίτσια είναι μία τεράστια πρόκληση, δεδομένης της συνεχιζόμενης ανθρωπιστικής κρίσης, που έχει απομακρύνει 600 χιλιάδες ανθρώπους από τα σπίτια τους όπως αναφέρει το UN Refugee Agency.
H Αρεζού πέρασε με τους γονείς της στην Τουρκία κι από εκεί στην Ελλάδα όταν ήταν 7 ετών. Έχοντας μία άνετη ζωή στο Αφγανιστάν, όπου εργαζόταν στον τομέα της εκπαίδευσης, η μητέρα της Αρεζού, Μαριάμ, θυμάται μιλώντας στο UN Refugee Agency, τις προκλήσεις του ταξιδιού στην Ελλάδα και την ανάγκη να αποδείξει ποια είναι για μία ακόμα φορά. Δεν έχασε όμως ποτέ την αισιοδοξία της. Εκείνη ήταν μάλιστα που έχοντας ως προτεραιότητα την εκπαίδευση των παιδιών της, κίνησε γη και ουρανό ώστε η Αρεζού να βρεθεί στο ελληνικό σχολείο.
«Πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν βήμα βήμα και οι άνθρωποι θα δουν τις ικανότητές σου και οι πόρτες θα ανοίξουν για σένα. Πρέπει να βάλεις έναν στόχο και να ακολουθήσεις το μονοπάτι σου και αυτός θα επιτευχθεί. Πάντα είμαι στο θετικό μονοπάτι κι αυτό φέρνει θετικούς ανθρώπους στο μέρος μου», είπε η Μάριαμ. Η ίδια μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ σημείωσε: «Ήταν πολύ δύσκολα στη Μόρια. Απογοητεύτηκα όταν συνειδητοποίησα ότι τα ελληνικά σχολεία δεν δέχονται εύκολα πρόσφυγες και αναρωτιόμουν τι θα γίνει με τα παιδιά μου».
Επί 9 μήνες προσπαθούσε να εντάξει την Αρεζού σε δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης και με την επιμονή της τα κατάφερε. Η Μαριάμ, συνεργάστηκε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στην Ελλάδα με μη κερδοσκοπικές οργανώσεις ως διερμηνέας και πολιτισμική διαμεσολαβήτρια. Μέσα σε 3 μήνες η Αρεζού είχε καταφέρει να μιλά ελληνικά με μεγάλη ευκολία. Γρήγορα ξεκίνησε να παίρνει τους μεγαλύτερους βαθμούς στην τάξη της.
Βλέποντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά πρόσφυγες στη φοίτησή τους στα ελληνικά σχολεία, η Μαριάμ έστειλε μια επιστολή σε ξένες πρεσβείες στην Ελλάδα, ζητώντας πληροφορίες για τις δυνατότητες φοίτησης της κόρης της σε άλλες χώρες. Λίγο καιρό μετά, έλαβε απάντηση από την αμερικανική πρεσβεία με μία λίστα σχολείων, στα οποία θα μπορούσε να κάνει αίτηση.
©UNHCR/Marios Andriotis – Konstantios.
Τον Μάιο αυτής της χρονιάς, η οικογένεια της Αρεζού έμαθε ότι η κόρη τους είχε γίνει δεκτή με πλήρη υποτροφία 5 ετών στο Διεθνές Σχολείο της Βοστώνης. Όταν το τηλέφωνο χτύπησε η οικογένεια της στεκόταν στο σημείο όπου η βάρκα που τους μετέφερε από την Τουρκία άγγιξε την Ελλάδα.
«Το σχολείο είναι καλό. Αγαπώ τους Έλληνες. Αλλά μερικές φορές είναι δύσκολα. Άλλες μέρες είναι καλές κι άλλες κακές», λέει η Αρεζού που ετοιμάζεται να φύγει για τη Βοστώνη στο UN Refugee Agency. «Θέλω να πάω, θέλω να σταθώ στα πόδια μου. Είμαι ενθουσιασμένη. Ανυπομονώ για την εκπαίδευσή μου και θέλω να γίνω γιατρός για να βοηθήσω τους ανθρώπους και την οικογένειά μου. Θέλω να γίνω καρδιολόγος ή ίσως χειρουργός εγκεφάλου», εξηγεί.
Η Αρεζού υπήρξε απίστευτα ικανή και τυχερή. Σύμφωνα με το UNHCR 34% των παιδιών προσφύγων είναι αυτό το διάστημα ενταγμένα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το παράδειγμά της και η πραγματικότητα της δυσκολίας ένταξης της στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα έπρεπε να μας κινητοποιήσει. H Αρεζού αγάπησε πολύ το σχολείο της. Τον Ιούνιο αποφοιτώντας από το δημοτικό σχολείο στη Μυτιλήνη έγραψε σε επιστολή της προς αυτό:
«Αγαπητό μου σχολείο, θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τη δυνατότητα που μου δώσατε αυτή τη σχολική χρονιά να μάθω μαζί με Έλληνες μαθητές και να ενταχθώ στη σχολική κοινότητα. Είμαι τόσο χαρούμενη που είχα την ευκαιρία όχι μόνο να γνωρίσω το σχολείο, αλλά επίσης να προσαρμοστώ σε ένα νέο περιβάλλον παρά τα γλωσσικά εμπόδια».
«Η υποστήριξη των δασκάλων είναι πραγματικά αυτό που έκανε την εμπειρία μου τόσο μοναδική, γιατί οι δάσκαλοί μου, μού έδωσαν ξεχωριστό μάθημα για να μάθω τη γλώσσα», πρόσθετε μεταξύ άλλων.
