Η αληθινή μαρτυρία της Ιωάννας-Μαρίας Γκέρτσου. Ένας σκύλος-οδηγός, ένας εμετός, ένα τρόλεϊ κι ένας κόσμος που αλλάζει

Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου σήμερα είναι ψυχολόγος και πρόεδρος της Σχολής Σκύλων Οδηγών τυφλών «Λάρα». Η Λάρα, που αποτέλεσε το έναυσμα για τη δημιουργία της Σχολής Σκύλων-Οδηγών Τυφλών, είναι ένα μαύρο Labrador – Retriever που εργάστηκε ως σκύλος-οδηγός από τον Οκτώβριο του 2005 έως το 2009.

Ακολουθώντας πιστά την Ιωάννα- Μαρία Γκέρτσου έζησε και ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. Όταν έπιασε δουλειά στην Ελλάδα, η έννοια των Σκύλων-Οδηγών ήταν σχεδόν άγνωστη και το νομικό πλαίσιο που επέτρεπε την πρόσβασή τους, ανύπαρκτο. Χάρη στην αφοσίωσή της, τον χαρακτήρα της και την απίστευτη υπομονή της λαμπραντορίνας, πάρα πολλοί Έλληνες έμαθαν, αποδέχτηκαν και αγάπησαν τους σκύλους-οδηγούς τυφλών.

Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου ανοίγει δρόμους. Με πείσμα και επιμονή. Οι δρόμοι δεν ανοίγουν εύκολα. Όμως ανοίγουν. Για μια κοινωνία συμπερίληψης. Για αυτό παλεύει και σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι μόνη της. Όλοι μαζί είμαστε, καθείς με τη δύναμη και τον τρόπο του.

Η ιστορία που μοιράστηκε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook είναι συγκινητική. Επιμένουμε και θα τα καταφέρουμε. Γιατί όπως και η ίδια λέει: «δεν έχει σημασία η ασχήμια και τα εμπόδια γύρω. Αν θέλουμε, θα βρούμε τον τρόπο».

Η Ιωάννα-Μαρία Γκέρτσου μοιράζεται την ιστορία της σε μια διαδρομή με το τρόλεϊ

«Σήμερα, γυρίζοντας σπίτι από τη δουλειά, έζησα μια πρωτόγνωρη εμπειρία που 18 χρόνια με έναν σκύλο-οδηγό στον πλάι μου δεν την είχα ξαναζήσει. Ο Μπάμπου, έκανε εμετό, ξαφνικά μέσα στο τρόλεϊ που ήταν γεμάτο κόσμο. Λίγο η ζέστη, λίγο το στρες, δεν είναι εύκολο για εκείνον να υπάρχει για εμένα.

Καθόμασταν στις θέσεις πίσω από τον οδηγό. Ξέρασε στο πάτωμα, στις μπότες μου, στο λουρί του, στην τσάντα μου, στο σακάκι μου, στα αυτιά του και στην κυρία που καθόταν απέναντι διαγώνια. Παρέμεινα ήρεμη. Είχα μαζί μου πολλά μαντηλακια, σακούλες και κυρίως εμπειρία.

Το σημαντικότερο όμως, είναι πως δεν αντέδρασαν και οι άλλοι Άνθρωποι.

Το ταξίδι με το τρόλεϊ, είχε ξεκινήσει όμορφα. Ο οδηγός, με είδε στη στάση, καταμεσής στην Κηφισίας. Σταμάτησε το τρόλεϊ ακριβώς εκεί όπου έπρεπε να ανέβουμε. Φώναξε: ‘’μια θέση δώστε για την κοπέλα με τον σκύλο!’’, κάποια στιγμή, μπήκε μια γυναίκα είδε τον Μπάμπου να κοιμάται μακαρίως κι αντέδρασε. Της είπαν πως είναι σκύλος-οδηγός και κατάλαβε.

Μια κυρία απέναντι χαμογελούσε. Ένας νεαρός αυτιστικός, με είχε τρελάνει στις ερωτήσεις: ‘’και γιατί ο σκύλος το ένα, και πώς επιλέγετε τους σκύλους, και γιατί ο σκύλος το άλλο…’’ κάποια στιγμή, οι άλλοι του είπαν: ‘’μάλλον ζαλίστηκε η κοπέλα’’ όμως εμένα δεν πείραζε γιατί η ενσυναίσθηση, υπερβαίνει τη διαφορετικότητα, ανθρώπων και σκύλων.

Κι έπειτα ξέρασε ο Μπάμπου. Τον κατάλαβα μα δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα και μάλλον χειρότερα έγιναν τα πράγματα, έτσι όπως ενστικτωδώς έβαλα τα χέρια μου. Φορούσα και το καλό μου σακάκι. Ο Μπάμπου μετά, ξάπλωσε ακριβώς εκεί που ήταν. Δεν κουνήθηκε, ούτε χιλιοστό. Ούτε να πανικοβληθεί. ούτε να ενοχλήσει.

Το αυτιστικό αγόρι, με βοήθησε να καθαριστώ και να καθαρίσω το πάτωμα. Έλεγε: ‘’έχετε εμετό, εδώ, εκεί, δώστε μου ένα μαντηλάκι να καθαρίσω εδώ’’ και κάποια στιγμή είπε: ‘’σας πειράζει να φύγω γιατί εδώ είναι η στάση μου;’’ Κάποιος θα τον περίμενε να φτάσει στο σπίτι του.

Η κυρία απέναντι, μου έδωσε ένα ολόκληρο πακέτο με μαντηλάκια, η άλλη κυρία που είχε αντιδράσει μπαίνοντας δεν είπε τίποτα. Η κυρία απέναντι διαγώνια που λερώθηκε, τη ρώτησα αν θέλει να την καθαρίσω και το μόνο που ειπε ήταν: ‘’όχι παιδί μου’’.

Όλο το τρόλεϊ δεν είπε τιποτα. Καθάρισα το πάτωμα, τον Μπάμπου, εμένα, μα η καρδιά μου ήταν ήρεμη.

Ένας εμετός ήταν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Έτσι με έκανε να αισθανθώ το τρόλεϊ που συνέχιζε το ταξίδι του κανονικά. Χαιρέτησα τον οδηγό φεύγοντας. Του ζήτησα συγγνώμη εκ μέρους του Μπάμπου, μου φώναξε: ‘’δεν πρόλαβα να το χαϊδέψω’’. Αναγνώρισε το έργο του και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, διότι κι εκείνος, ο οδηγός, είναι οδηγός τρόλεϊ και συμπάσχει με τον σκύλο-οδηγό τυφλών.

Και καπως έτσι, ένας εμετός, με έκανε χαρούμενη σήμερα. Χαρούμενη, ανακουφισμένη διότι μερικά χρόνια πριν, ένας οδηγός λεωφορείου, είχε φωνάξει την αστυνομία να με κατεβάσει από το όχημα επειδή συνοδευόμουν από σκύλο-οδηγό. Μα δεν ήμουν και δεν υπήρξα ποτέ, τρομοκράτισσα ενώ ο σκύλος-οδηγός τυφλών, ειναι, ήταν και παραμένει, ένας σκύλος.

Σήμερα, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά – μάλλον μέχρι να το εμπεδώσω, ότι δεν έχει σημασία η ασχήμια και τα εμπόδια γύρω. Αν θέλουμε, θα βρούμε τον τρόπο. Αν είμαστε, θα είναι και οι άλλοι μαζί μας που μοιράζονται ετούτη την ασχήμια, μέσα από το δικό τους μετερίζι, μα έχουν το σθένος να την μετατρέψουν σε ζέστη, σε λάμψη, σε ομορφιά».

Ο κόσμος θα αλλάξει σε πείσμα πολλών, λίγων, διόλου με νοιάζει πόσοι είναι. Αλλάζει. Ζούμε τα βήματα. Ζούμε στα βήματα. Μόνο με αγάπη, κατανόηση, σεβασμό και συναίσθηση θα κάνουμε τις ζωές όλων καλύτερες.