Η Μαρία Κίτσου μιλά για την κατάθλιψη: «Έχει πολλή απελπισία αυτή η ασθένεια»

Μαρία Κίτσου: «Η κατάθλιψη έχει πολλή απελπισία»

Για τη μάχη της με την κατάθλιψη μίλησε η Μαρία Κίτσου στην εκπομπή Art Week της ΕΡΤ.

«Νιώθω ότι έχω βοηθήσει πολύ κόσμο, έχω πάρει πάρα πολλά μηνύματα και αυτό με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη. Από ανθρώπους που είτε το παραδέχονται μόνο σε μένα και μου ζητάνε συμβουλή τι να κάνουν, ότι νιώθουν έτσι, νιώθουν αλλιώς, και αυτό είναι κάτι υπέροχο, πραγματικά».

«Ακριβώς γι’ αυτό βγήκα να το πω γιατί κι εγώ θα ήθελα, σε αντίστοιχη περίπτωση […] Να ακούσει από κάποιον που θαυμάζει, από κάποιον που εκτιμά ότι ναι κι εγώ το έχω περάσει, το περνάω και υπάρχει γιατρειά, υπάρχει λύση.

Γιατί έχει πολλή απελπισία αυτή η ασθένεια. Και ότι μπορείς να γιατρευτείς, δεν είναι κάτι που δεν παίρνει γιατρειά γιατί αυτό πιστεύεις όταν είσαι μέσα σε αυτό, ότι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο, αλλά τελειώνει», είπε η Μαρία Κίτσου.

«Με την κατάθλιψη μαθαίνεις να ζεις»

Καλεσμένη στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου “The 2Night Show” πριν από λίγους μήνες είχε μιλήσει ξανά για την κατάθλιψη που πολεμά.

«Η κατάθλιψη είναι κάτι που επανέρχεται, κάτι που φεύγει, το πολεμάς, μαθαίνεις να ζεις τελικά με αυτό. Όταν μίλησα γι’ αυτό θέλησα να πω ότι όλοι περνάμε πολύ δύσκολες στιγμές και μίλησα ανοιχτά για αυτό για να παροτρύνω και άλλους ανθρώπους να το παραδεχτούν καταρχάς προς τον εαυτό τους, να ζητήσουν βοήθεια, γιατί εγώ είχα αυτό το καλό, πάντα ζητούσα βοήθεια.

Δεν τα κρατούσα μέσα μου ποτέ και αυτό με έσωσε. Και παίρνω και τώρα το βήμα και λέω πως αν κάποιος αντιμετωπίζει ψυχική ασθένεια δεν είναι ανάγκη να την αφήσει να φτάσει στο απροχώρητο. Πρέπει να μιλήσει αν όχι στους δικούς του ανθρώπους, σε κάποιον ειδικό και όλα γιατρεύονται. Κάπου διάβασα σε ένα βιβλίο ψυχολογίας ότι οι δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που ζητάνε βοήθεια, γιατί αυτοί θα επιβιώσουν.

Πάντα το αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις κατάθλιψη, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχουν διαβαθμίσεις, υπάρχουν στάδια στην κατάθλιψη. Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, δεν μπορούσα να κάνω καμιά θετική σκέψη, τα έβλεπα όλα μαύρα.

Περίπου στα 17 το πέρασα. Όταν είσαι μέσα σε αυτό δεν έχει τίποτα ρομαντικό και τίποτα χαρούμενο. Είμαι άνθρωπος που προσπαθώ να πιαστώ από οτιδήποτε για να βρω τη χαρά, επειδή ξέρω πως είναι το σκοτάδι».