Η μητρότητα και οι γλυκές αντιφάσεις της
- 15 ΙΑΝ 2020
Ευγνωμοσύνη, ευτυχία, πληρότητα και γλυκιά προσμονή. Αυτοσυγκράτηση, εξουθένωση, στενοχώρια και φόβος. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα τόσα πολλά κι αντιφατικά συνήθως συναισθήματα που συνάντησα αμέσως μόλις ξεκίνησα να ζω τη μητρότητα. Μέχρι να πιάσω στα χέρια μου το μωρό μου, όλα φαίνονται τόσο μεγάλα, τόσο παράξενα. Ως έγκυος πέρασα όμορφες μέρες ως επί το πλείστον αλλά υπήρχαν και οι άσχημες στιγμές. Κι αν τότε αυτές φάνταζαν βουνό για να τις αντιμετωπίσω και να τις ξεπεράσω, όταν το μωρό μπήκε στην αγκαλιά μου, συνειδητοποίησα ότι πριν απλά πήρα μία γεύση.
Το ταξίδι της μητρότητας, όπως συνηθίζουν να λένε έχει θετικό πρόσημο. Με όλα τα στραβά και τα ανάποδα, τους φόβους και τις δυσκολίες. Ακόμα κι αν η ιστορία ξεκινήσει άδοξα, η συνέχειά της δεν μπορεί παρά να ξυπνήσει μέσα σου ό,τι πιο όμορφο έχεις σε συναίσθημα. Δεν θέλω όμως να γενικεύσω. Θα σου μιλήσω για όσα όμορφα κι άσχημα ένιωσα εγώ. Για τις τύψεις μου και την πηγαία όρεξή μου να μπω στον ρόλο μου ως μαμά.
Η τρυφερότητα και το άγνωστο
Οι πρώτες μέρες της μητρότητας θα χαρακτηρίζονταν ως «η χαρά της ανακάλυψης». Επεξεργαζόμουν το μωρό μου, το κοιτούσα, το χάζευα, προσπαθούσα να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς του, την αναπνοή του. Το άγγιζα σαν να επρόκειτο να σπάσει, του μιλούσα και βούρκωνα, του τραγουδούσα και δάκρυζα από ευτυχία. Εκείνες τις στιγμές ένιωθα τόσο τυχερή. Αντιλήφθηκα την ουσία της ευγνωμοσύνης.
Ωστόσο, αυτά τα συναισθήματα εναλλάσσονταν σχεδόν αυτόματα και ακαριαία με άλλα. Δεν ήταν το ίδιο όμορφα. Ήταν φόβος για το άγνωστο που ξαφνικά υπερκάλυπτε τη χαρά της ανακάλυψης. Ήταν αγωνία για τη συνέχεια, άγχος για το αν θα τα καταφέρω. Εκεί που η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά από συγκίνηση, χτυπούσε κι από τρόμο. Ναι, ήταν τρόμος, στιγμιαίος αλλά τρόμος. Τι συμβαίνει κι αναπνέει πιο γρήγορα; Γιατί κλαίει ενώ είναι στην αγκαλιά μου;
Ήταν φόβος για το άγνωστο που ξαφνικά υπερκάλυπτε την χαρά της ανακάλυψης
Η αστείρευτη πηγή ενέργειας και η εξουθένωση
Όταν γίνεσαι μαμά, θεωρείς ότι γίνεσαι υπεράνθρωπος. Εγώ τουλάχιστον, από την ώρα που πήρα τον μπέμπη στα χέρια μου, ένιωσα τόσο δυνατή. Δεν σκεφτόμουν τον ύπνο. Δεν με ένοιαζε να κοιμηθώ, δεν με ενδιέφερε να φάω. Παρ’ όλο που προσπαθούσα να θηλάσω, ξεχνούσα να κάνω έστω και τα βασικά γεύματα. Νόμιζα ότι είχα υπερδυνάμεις, θεωρούσα ότι δεν πρέπει να κουραστώ, δεν έχω δικαίωμα να νυστάξω, να πεινάσω, να πονέσω. Και ως μία άλλη wonder woman λειτουργούσα.
Μέχρι που δύο μήνες μετά τη γέννηση, ήρθε η φυσική φθορά. Ήταν κρίση πανικού, υπερκόπωση, ξέσπασμα του οργανισμού. Δεν ξέρω. Δεν το έψαξα ποτέ. Ζαλάδα, πιο έντονη, τάση λιποθυμίας, τάση για εμετό, κλάματα και πόνος στην καρδιά. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Ήταν η πρώτη φορά που άφησα για λίγο το μωρό μου. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα εξαντλημένη. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι δεν είναι ντροπή να νιώσεις κουρασμένη κι ας είσαι μαμά.
Η ξεγνοιασιά και οι τύψεις
Αυτά τα δύο συναισθήματα θα τα κουβαλώ για καιρό νομίζω. Ακόμα τώρα που σου γράφω και το μωρό μου είναι δέκα μηνών κι έχω γυρίσει στη δουλειά μου, έχω τύψεις. Είμαι όμως και μία ξέγνοιαστη μαμά. Γίνεται να νιώθεις και τα δύο μαζί; Μάλλον γίνεται. Εγώ λοιπόν, το καταφέρνω. Εκεί που σκέφτομαι ότι δεν είμαι όλη μέρα μαζί του, που βλέπω τη λαχτάρα του μαζί μου, που καταλαβαίνω ότι του του λείπω και θέλω να μου βάλω τις φωνές, τη ίδια στιγμή νιώθω τόσο γεμάτη. Νομίζω ότι κάνω το σωστό. Το κάνω όταν τον κρατάω αγκαλιά, όταν παίζουμε, όταν τον γεμίζω φιλιά, όταν γελάμε μαζί κι όταν χορεύουμε. Νιώθω καλά και είναι και το παιδί μου το ίδιο. Το βλέπω, το αισθάνομαι.
Η σιγουριά και τα ερωτηματικά
Δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει το σωστό και το λάθος. Έχω αποφασίσει όμως να δημιουργήσω τη δική μου δικαιοσύνη. Να είμαι εγώ υπεύθυνη για τα καλά και τα κακά. Σωστό είναι λοιπόν, να κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου.
Να φροντίζω το μωρό μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Να είμαι πολύ καλά και να του το μεταδίδω. Να είμαι υγιής και να κυλιέμαι μαζί του στο πάτωμα. Να κλαίω για να αποφορτίζομαι και να τον κοιμίζω ήρεμα. Να κοιμάμαι για να γεμίζω τις μπαταρίες μου και να είμαι έτοιμη για την επόμενη μέρα. Να μην ξεχνάω ότι είμαι η μαμά του και είμαι γυναίκα. Είμαι η ίδια γυναίκα που ήμουν πριν. Σε μία άλλη έκδοση. Για μένα στην πιο πολυτελή. Είμαι η εξελιγμένη έκδοση του εαυτού μου κι αυτό εξαιτίας του.
Είμαι σίγουρη ότι ο μπέμπης αντιλαμβάνεται ότι έχει την αμέριστη προσοχή μου. Ξέρω ότι νιώθει την αγάπη μου, αισθάνεται ασφαλής στην αγκαλιά μου. Και σε όλα αυτά που σου αναφέρω μπαινοβγαίνουν σαφώς ερωτηματικά. Αλλά τα φροντίζω να τα πετάω. Γιατί κανείς δεν έχει την απάντηση. Πιθανότατα να μην υπάρχει, να υπάρξει και ποτέ. Είμαι σίγουρη (;) ότι είμαι καλή μαμά. Είμαι η καλύτερη για το μωρό μου γιατί με αυτή τη βεβαιότητα μπορώ να συνεχίσω να είμαι η μαμά του.
Η συνέχεια του ταξιδιού άγνωστη. Ακόμα και με οδηγούς ειδήμονες, έμπειρες μαμάδες και βιβλία, τον δρόμο τον διανύεις μόνη σου κι εσύ διαλέγεις το μονοπάτι σου. Συλλέγεις πληροφορίες, μαθαίνεις από τις εμπειρίες, μπερδεύεις τη λογική με το συναίσθημα και το απόσταγμα αυτών είναι το σωστό. Ο δικός σου δρόμος, η ιδανική συνέχεια.
Αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα, είναι ουσιαστικά το πρώτο στάδιο της μητρότητας. Είναι στο χέρι σου να κρατήσεις τα καλά και να προσπεράσεις τα άσχημα. Εξάλλου για την ισορροπία χρειάζονται όλα. Όταν τη βρεις αποφάσισε προς τα που θα γείρει η ζυγαριά.