Η Τάνια Τσανακλίδου μιλά για την «αναπηρία» της και για τους έρωτές της. Ταυτίσου ελεύθερα

Η Τάνια Τσανακλίδου είναι μία καλλιτέχνης «απόφοιτη λυκείου», όπως έγραφε και η κούπα στην οποία έπινε καφέ κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της στην εκπομπή Στούντιο 4, την οποία απολαμβάνεις να ακούς είτε τραγουδά, είτε μιλάει. Ξεκίνησε τη συνέντευξή της, αποκαλύπτοντας την συγκινητική ιστορία πίσω από το τραγούδι Μαμά γερνάω κι από εκεί η συζήτηση πέρασε στα συναισθήματα και την αγάπη που πλέον δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε.

Η Τάνια Τσανακλίδου θεωρεί ότι το cool έκανε κακό στην ψυχοσύνθεσή μας

«Νομίζω ότι ήμασταν από τις τελευταίες γενιές που μπορούσαμε ακόμα να μιλάμε γι’ αυτά. Θεωρώ ότι από τη δεκαετία του ’80 και μετά, το συναίσθημα θεωρήθηκε πολύ μελό και εξοστρακίστηκε από τη ζωή μας. Μπήκε στη ζωή μας το περίφημο cool», σχολίασε η Τάνια Τσανακλίδου.

«Αυτό μπαίνεις στην αρχή και λες τι ωραία όλα είναι πολύ cool, αλλά μας απομάκρυνε από τις πιο βαθιές μας ανάγκες και τόνισε τις άλλες ανάγκες μας. Τις ανάγκες του φαίνεσθαι. Του να φοράω ωραία, επώνυμα ρούχα, να πηγαίνω σε μαγαζιά που είναι της μοδός. Γενικώς να ζω σύμφωνα με τη μόδα. Αυτό έκανε πάρα πολύ κακό στην ψυχοσύνθεση των ανθρώπων και κυρίως μείωσε την ευτυχία μας.

Η ευτυχία έχει και τα δύο. Δεν είναι τραλαλά τραλαλό, αυτό είναι χαζομάρα. Η ευτυχία έχει βάθυ και ύψη. Είναι σαν ένα τραμπολίνο. Όσο πιο βαθιά πας με το τραμπολίνο τόσο πιο πολύ ανυψώνεσαι. Η ζωή έχει μάχες και στην ουσία είμαστε πολεμιστές. Αν με ρώταγες τι είναι η ζωή θα σου έλεγα ότι είναι σαν μία εκστρατεία. Κι είναι πολύ ωραίο που συνεχίζουμε να είμαστε πολεμιστές και δεν λέμε παραδίνομαι. Εγώ νομίζω ότι δεν παραδόθηκα ποτέ», εξήγησε στη συνέχεια η Τάνια Τσανακλίδου.

Το σχόλιο για τα πτυχία των καλλιτεχνών

Η ερμηνεύτρια μίλησε για τις ευεργετικές απομακρύνσεις από το επάγγελμά της που της επιτρέπουν να βλέπει με καθαρό βλέμμα αν την ενδιαφέρει η τέχνη της. «Είμαι και απόφοιτος λυκείου. Δεν πήρα το πτυχίο μου στην Αρχαιολογία. Αλλά για τη δουλειά μου, που είμαι καλλιτέχνης, θα ήμουν πάντα απόφοιτος Λυκείου», σχολίασε για το ΠτΔ που εξισώνει τα πτυχία των απόφοιτων δραματικών σχολών με το απολύτηριο Λυκείου.

Στη συνέχεια μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, την απόφαση της γιαγιάς της να διώξει τους γονείς της από το σπίτι της στη Δράμα, όταν εκείνη ήταν 4 ετών. Οι γονείς της βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη ενώ εκείνη για λίγο παρέμεινε με τους παππούδες της, καθώς είχε και το όνομα της γιαγιάς της. «Τους είπε αν τυχόν δεν τη βγάλετε Σουλτάνα, θα φύγετε, δεν θα γυρίσετε σπίτι και με έβγαλαν Σουλτάνα», είπε και παραδέχτηκε ότι η γιαγιά τελικά τους έδιωξε εκ των υστέρων. Η ίδια έδωσε στον εαυτό της το όνομα Τάνια αλλά τελευταία νιώθει το Σουλτάνα πιο κοντινό της από ποτέ.

Η αναπηρία του να μη ζητάς βοήθεια και η απελευθερωτική αγάπη

«Οι γονείς μου θεωρούσαν επειδή ήμουν πολύ κοινωνικό παιδί, ότι επιβιώνω οπουδήποτε. Μετά τα 7 δεν άντεχα, ήθελα τους δικούς μου και πήγα Θεσσαλονίκη», εξομολογήθηκε η Τάνια Τσανακλίδου. Κι έπειτα μίλησε για τη δική της «αναπηρία», μία «αναπηρία» που ίσως φέρουν όλοι εκείνοι για τους οποίους οι πιο δικοί τους άνθρωποι πιστεύουν ότι επιβιώνουν παντού και πάντα.

«Μια από τις αναπηρίες που θεωρώ πως έχω στη ζωή μου είναι πως δεν ζητάω βοήθεια. Αυτό είναι αναπηρία. Πρέπει να ζητάμε βοήθεια από τους άλλους. Αισθάνομαι δυνατός άνθρωπος και έχω επενδύσει στην αυτάρκειά μου από παιδί. Ήθελα να πατάω στα ποδαράκια μου, μου άρεσε να ζω μόνη μου. Όμως είναι αναπηρία να μη ζητάμε βοήθεια από τους ανθρώπους γύρω μας. Κι είναι και ένα είδος υπεροψίας που δεν μας κάνει και πολύ καλό. Θεωρούσα ότι τα πάντα μπορώ να τα λύσω μόνη μου. Μωρέ, τα έλυνα, αλλά είναι πολύ ωραίο να μπορείς να μπαίνεις σε μία αγκαλιά και να λες “Δεν μπορώ άλλο”. Είναι πολύ ωραίο να έχεις αυτή την αποδοχή. Γιατί αυτό αγάπη είναι», εξομολογήθηκε η Τάνια Τσανακλίδου.

Κι έπειτα μοιράστηκε ένα ακόμα μάθημα ζωής για την ευτυχία και τα μόνα απαραίτητα συστατικά της. «Η αγάπη και η ελευθερία είναι δύο πολύ μεγάλα αιτούμενα στη ζωή μας. Χωρίς αυτά τα δύο δεν μπορούμε να ευτυχίσουμε με κανέναν τρόπο. Δεν είναι τα φράγκα, δεν είναι η δόξα, ούτε οι καριέρες. Είναι η αγάπη και η ελευθερία αυτά που μπορούν να συντελέσουν στον υπέρτατο βαθμό στην ευτυχία μας», τόνισε. «Η αγάπη πάντα σε ελευθερώνει, ποτέ δεν σε πάει πίσω. Μιλάμε για μία αγάπη γενναιόδωρη. Μία αγάπη που ποτίζει όλα τα μύχια της ύπαρξής σου που λάμπει παντού γύρω σου. Παραδίνομαι άνευ όρων στην αγάπη».

Η Τάνια Τσανακλίδου έγινε ρεζίλι για τον έρωτα και δεν το μετανιώνει

Κι όταν τη ρώτησαν αν στην αγάπη ζήτησε ποτέ βοήθεια, η αφοπλιστικά ειλικρινής Τάνια Τσανακλίδου παραδέχτηκε γελώντας: «Μόνο από κάποιες καφετζούδες».

Ήρθε κάπως έτσι η εξομολόγηση για τους έρωτες, τα ρεζιλίκια κι όλα όσα δεν μετανιώνει η Τάνια Τσανακλίδου. «Έχω περάσει από διάφορες καφετζούδες. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο είχα μία φίλη που μας είπε πήγα σε μία καφετζού η οποία ήταν ΤΟ πνεύμα της τάξης και της λέγαμε “Δεν ντρέπεσαι; Είσαι τόσο έξυπνη και τόσο μορφωμένη”. Τα λούστηκα αργότερα. Το θεωρούσα σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας και το λέω αστειευόμενη, αλλά τα βάσανά μας δεν λύνονται με αυτόν τον τρόπο, λύνονται με μία κατευθείαν αντιμετώπιση και αν νιώθεις ότι παραπαίεις μόνο με τη συμβουλή του ειδικού επιστήμονα», σημείωσε η Τάνια Τσανακλίδου.

«Τρελάθηκες που ήταν αυτή η μεγαλύτερη τρέλα που έχω κάνει για τον έρωτα; Μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Ό,τι τρέλα μπορούσα να κάνω, την έκανα. Κατ΄εμέ αξίζει να κάνεις τα πάντα για το έρωτα. Στα μάτια μου έχω γίνει ρεζίλι και δεν το μετανιώνω. Έχω όντως ανεπτυγμένη την έννοια της αξιοπρέπειας μέσα μου, σε βασικά θέματα αλλά έχω υπάρξει κατινάρα», παραδέχτηκε. Κι ύστερα έδωσε την πιο απελευθερωτική ερμηνεία της ανθρώπινης και εξ ορισμού ατελούς φύσης μας.

Το καλό, το κακό και τα ηνία της ζωής μας

«Τι να μετανιώσω; Καθόλου. Αυτό είμαστε οι άνθρωποι, κανένας μας δεν είναι τέλειος. Εμπεριέχουμε το καλό και το κακό σε μεγάλο βαθμό. Σημασία έχει που δίνεις τα ηνία. Ποιος κρατάει τα χαλινάρια στη ζωή σου; Το καλό ή το κακό; Πάντα θα είναι εκεί το κακό που θα σε διαβάλλει και θα σου λέει από εκεί θα πας. Και του λες όχι δεν θα πάρεις τα χαλινάρια, σε ξέρω, δικό μου είσαι κι εσύ, κάτσε διπλα μου, σταμάτα και θα σε πάω εγώ κάπου αλλού», σχολίασε έπειτα η Τάνια Τσανακλίδου. Κι αν έψαχνες κάποιο νόημα της ζωής, ή κάποιον οδηγό για να βγεις από αυτή τη μέρα λίγο καλύτερη, συνέχισε να διαβάζεις τα λόγια της.

«Αυτό είμαστε παιδιά, αυτό που ταΐζουμε. Και δεν πειράζει να μην είμαστε τέλειοι. Και το λέω και σε αυτούς που μας ακούνε και αισθάνονται αδύναμοι, νικημένοι από τη ζωή. Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας ό,τι κι αν είναι αυτός. Ας ξεκινήσουμε με μία τρυφεράδα προς τον εαυτό μας. Αυτό το παιδάκι που έχουμε μέσα μας, ας το πάρουμε λίγο αγκαλιά, μη το βάζουμε στη γωνία να το μαστιγώνουμε συνεχώς. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν τέλειο άνθρωπο στη ζωή μου και έχω γνωρίσει χιλιάδες ανθρώπους στη ζωή μου. Ας είμαστε λίγο καλοί με εμάς», είπε η ερμηνεύτρια.

Να είμαστε καλοί με εμάς. Να αγκαλιάζουμε τον εαυτό μας για να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και τους άλλους. Για να μπορούμε να ζητάμε βοήθεια. Για να μπορούμε να ζήσουμε την αγάπη που απελευθερώνει. Από εκείνο το μικρό παιδί μέσα μας που μονίμως μαλώνουμε μάλλον ξεκινούν όλα. Κι αν είμαστε τυχερές δεν καταλήγουμε ωραίες, νέες και ατυχείς όπως έτρεμε η ηρωίδα στο τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου που όλες μας συγκίνησε. Αν είμαστε τυχερές καταλήγουμε ωραίες, ώριμες και φιλοσοφημένες. Όχι φαινομενικά cool, αλλά ουσιαστικά ελεύθερες. Κι αυτό είναι σπουδαίο δώρο.