Κοριτσάκι, έχω και συγκρουόμενο, πάμε μια βόλτα;
- 24 ΑΠΡ 2015
Ο γιος μου παίζει συνήθως με αγόρια. Χωρίς να είναι κανονισμένο, οι περισσότερες φίλες μου έχουν κι αυτές γιους. Πηγαίνουμε σε παιδότοπους, παιδικές χαρές, για ποδόσφαιρο, για μπάσκετ, για ποδήλατα ή πατίνι. Όταν είναι με την παρέα του, τίποτε άλλο από τα φιλαράκια του δεν μπορεί να του τραβήξει την προσοχή. Όλα τα κάνουν μαζί. Ποπ κορν, ποκ κορν, ποπ κορν! Χυμό, χυμό, χυμό, θέλουμε χυμό, θέλουμε χυμό, θέλουμε χυμό!!! Λεφτό, λεφτό, λεφτό (για τα κερματοφόρα ντε!). Υπάρχουν όμως φορές που είναι μόνος του και στην παρέα της μαμάς έρχεται μια γνωστή που δεν έχει αγόρι, αλλά ΚΟΡΙΤΣΙ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εξήγηση που είχε δώσει ένας μπαμπάς στην κόρη του, όταν πηγαίναμε μαζί μουσικοκινητική. Το κοριτσάκι κοιτούσε με απορία (αλλά και ενοχλημένη) τα αγοράκια που έπαιζαν μακριά από το κύκλο που γονείς και τέκνα λέγαμε τραγουδάκια, ανοιγόκλειναν το φως, σηκώνονταν και έπεφταν στην αγκαλιά μας άτσαλα. “Είναι Α Γ Ο Ρ Ι Α” , της είπε. Ίσως από τους πιο αστείους μπαμπάδες που έχω συναντήσει.
Καμιά φορά, λοιπόν, ο γιος μου πρέπει να παίξει και με κορίτσια. Τις προάλλες, συνάντησα μια γνωστή μου στα “Αηδονάκια”.
Στον γιο μου δεν αρέσει καθόλου το τρενάκι. Ούτε και μένα. Αυτή η αλλαγή ταχύτητας πάντα με τρόμαζε. Ίσως κι εκείνον. Ανεβήκαμε. Στον γιο μου δεν αρέσει καθόλου η ρόδα. Ανεβήκαμε.
Ανεβήκαμε, διότι η Σεμίνα ανέβηκε με την μαμά της. Μια άλλη φορά, η Αναστασία, 7 ετών, ο γιο μου 5, ανέβαινε και κατέβαινε την αράχνη στον παιδότοπο του Φλοίσβου για πλάκα. Ο γιος μου αγνοούσε την ύπαρξη του συγκεκριμένου παιχνιδιού – σπορ. “Έλα” του είπε. Πήγε. Ανέβηκε μέχρι την κορυφή. Ήμουν από κάτω έτοιμη, να τον μαζέψω. Τα κενά ανάμεσα στον ιστό της αράχνης είναι πολύ μεγαλύτερα από το size του. Με το ίδιο κοριτσάκι έκανε κόντρες στις μηχανές. Κορίτσι, κορίτσι, αλλά η στροφή από την εσωτερική είναι απαραίτητη να μην ξεφτιλιστούμε κιόλας. Στο άλλο το παιχνίδι, που δεν ξέρω πώς το λένε, αλλά έχει μια μπάλα τύπου ίδια με αυτή που παίζουν χόκεϊ στον πάγο και οι αντίπαλοι πάνω σε ένα γήπεδο που από κάτω φέρνει αέρα και πρέπει να βάλουν γκολ κρατώντας κάτι σαν ρακέτες που γλείφουν το τραπέζι, δέχθηκε να παίξει σε αυτό το γήπεδο που δεν έφτανε μόνο και μόνο επειδή έφτανε η αντίπαλος του κι όχι σε εκείνο των δικών του διαστάσεων. Έχασε, αλλά αποθεώθηκε καθώς από το κοινό τονίστηκε το γεγονός, ότι ήταν και δυο χρόνια μικρότερος, έβαλε και γκολ!
Σε βραδιά γονέων με παιδιά σε σπίτι, ο γιος μου πρέπει να έκανε περισσότερες απανωτές κυβιστήσεις, ρόδες και φλικ φλακ από τον Λευτέρη Κοσμίδη στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μοντπελιέ.
Αν το σπίτι είχε μονόζυγο, θα συναγωνιζόταν τον Βλάση Μάρα. Κωλοτούμπα στην κωλοτούμπα, τόσο πιο πολύ γελούσε η Αντωνία. Τόσο πιο πολλά έκανε ο γιος μου. Τρέμε Λευτέρη Πετρούνια άμα βρούμε τίποτα κρίκους!
Έχει υπάρξει και ρομαντικός, όμως. Έχει φάει τρομερή τούμπα (έτσι το θυμήθηκα, με τις κωλοτούμπες) όταν έχει κάνει κατοστάρι από την μία άκρη της παιδικής χαράς στην άλλη ώστε να δώσει ένα λουλουδάκι σε ένα κοριτσάκι, το όνομα της οποίας δεν το μάθαμε ποτέ. Έπεσε μπροστά της. Το θυμάμαι και κλαίω. Και διότι χτύπησε σε σημείο να βγάλει αίμα, αλλά κυρίως γιατί συγκινήθηκα τόσο.
Φυσικά, έχει δοκιμάσει και να αγνοήσει το κορίτσι, ώστε να την εντυπωσιάσει. Η τακτική αυτή δεν έγινε κατανοητή και μετά έτρεχε και δεν έφτανε ο κακομοίρης.
Έπρεπε να κερδίσει το χαμένο έδαφος κι όση ώρα έπαιζε με το κινητό μου κάνοντας τον αδιάφορο, χρειάστηκε να την αναπληρώσει ζωγραφίζοντας με ροζ μαρκαδόρο και δείχνοντας ενδιαφέρον για τα στρας που έριχνε η Ναταλία πάνω σε ένα σχέδιο με νεράιδες. Στα συγκρουόμενα, χρειάστηκε αρκετή κουβέντα πάντως και περισσότερες από μία μάρκες, ώστε να καταλάβει όταν του έλεγα στο αυτί, ότι καλύτερα να αφήσουμε το κορίτσι να μας χτυπήσει, κι όχι να τρέχουμε με φόρα πάνω της γελώντας. Νομίζω την άλλη φορά θα το κάνει.
Όσον με αφορά, όταν ο γιος μου φλερτάρει καλύτερα να εξαφανίζομαι και να είμαι εκεί μόνο για να δίνω τα λεφτά που χρειάζεται το κορίτσι. Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα, μάρκα για να ψαρέψουν στις βαρκούλες, κι εγώ χατίρι δεν του χάλασα. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο υιός μου δεν θέλει να το λέω “μωρό μου”, δεν θέλει να τον ακουμπάω, δεν θέλει να του μιλάω, θέλει μόνο να του κάνω τα μαλλιά καρφάκια. Αφήστε που αν η βραδιά δεν εξελιχθεί όπως θέλει (δεν ξέρω πώς), μπορεί και να φάω καμιά κλωτσιά. Γιατί; Διότι απλά βρέθηκα εκεί κι εκείνος είναι πολύ κουρασμένος από το κυνήγι του εντυπωσιασμού.
