Μαμά, αυτός είναι ο αληθινός Αϊ Βασίλης;

– Δικά μου είναι αυτά;

– Ναι, χαρά μου. Καλή χρονιά! Σου τα έφερε ο Άγιος Βασίλης. Άνοιξέ τα.

Χωρίς να μιλάει, έβγαζε το περιτύλιγμα. Φόρεσε την κιθάρα από το λαιμό του και πήρε το μικρόφωνο στα χέρια του. Δεν μιλούσε. Κοιτούσε μια την κιθάρα, μια εμάς και μία το τζάκι.

– Την νύχτα που κοιμηθήκαμε ήρθε ο Αϊ Βασίλης. Μάλλον δεν πεινούσε πολύ γιατί ήπιε λίγο γάλα και έφαγε μόνο μισό από τα μπισκότα που του είχαμε αφήσει. Σου έφερε αυτά που του είχες ζητήσει στο γράμμα! Μια κιθάρα κι ένα μικρόφωνο για το συγκρότημά σου.

Σαν να λύθηκαν γι άλλη μια φορά οι απορίες του γιου μου, έσκασε ένα μικρό χαμόγελο και άρχισε να πατά τα κουμπιά της κιθάρας.

Η άψογα σκηνοθετημένη άφιξη του Αϊ Βασίλη έπεισε τον γιο μου για την επίσκεψή του. Κοιτούσε και ξανακοιτούσε την σίτα που ήταν μισοανοικτή, το φαγωμένο μπισκότο και το γάλα.

– Ναι, δεν θα πεινούσε πολύ. Κοίτα μαμά, μόνο λίγο έφαγε.

Ήταν ευτυχισμένος. Ήταν σίγουρος ότι ο γέρος με την άσπρη γενειάδα και την κόκκινη στολή είχε κατέβει από την καμινάδα μας την ώρα που εμείς κοιμόμασταν, είχε μετακινήσει την σίτα και είχε αφήσει τα κουτιά με τα δώρα του μπροστά στο τζάκι.

– Λες να του άρεσε το δέντρο μας;

– Σίγουρα, αγάπη μου. Έχουμε φτιάξει ένα πολύ ωραίο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Δεν φώναζε, δεν έπαιζε με ένταση, ακουμπούσε τη κιθάρα σαν να μην πίστευε ότι ήταν εκεί. Μπράβο μπαμπά και μαμά, τα καταφέρατε και φέτος να κρατήσετε τον μύθο του Άγιου Βασίλη ζωντανό.

Βέβαια, ο γιος μου έχει δει πολλές φορές τον Αϊ Βασίλη. Τις προάλλες που κάναμε ψώνια σε ένα εμπορικό κέντρο, ένας Αϊ Βασίλης καθόταν σε μια τεράστια κόκκινη και χρυσή πολυθρόνα και φωτογραφιζόταν με όποιον τον πλησίαζε.

Στην αρχή, δεν ήθελε να πάμε. Καθίσαμε πιο μακριά και παρατηρούσε τι συνέβαινε. Λίγη ώρα αργότερα μου ζήτησε να πάμε κι εμείς. Φωτογραφήθηκε, αλλά του πήρε μερικά λεπτά να χαλαρώσει πάνω στα πόδια του τεράστιου ασπρομάλλη γέρου.

Μόλις φύγαμε με ρώτησε αν αυτός ήταν ο πραγματικός Αϊ Βασίλης. Του είπα πώς όχι, δεν ήταν αυτός ο πραγματικός Αϊ Βασίλης. Ήταν κάποιος που αυτές τις μέρες είχε ντυθεί σαν τον Άγιο Βασίλη και συμμετείχε στη γιορτή των Χριστουγέννων που γινόταν στο εμπορικό κέντρο. “Α, εντάξει”, μου είπε.

Όπου πάμε αυτές τις μέρες υπάρχει ένας Άγιο Βασίλης. Ο γιος μου δεν ρώτησε αν κάποιος από αυτούς είναι ο αληθινός, μόνο μία φορά “ψάρωσε”. Στο Santa Claus Kingdom. Όλη η παρέα του είχε προετοιμαστεί ότι θα δει τον ΑΛΗΘΙΝΟ Αϊ Βασίλη που με τα λευκά του γένια και την πανέμορφη φορεσιά του, είχε αφήσει για λίγο τις προετοιμασίες στο χωριό του, τους αγαπημένους του ταράνδους και το εργαστήριό του και ήρθε για να συναντήσει τους φίλους του, μικρούς και μεγάλους, στην Αθήνα!

– Αλήθεια είναι μαμά;

– Ναι, αγάπη μου, όπως στο είπε ο Κωνσταντίνος. Ήρθε για λίγες μόνο μέρες.

Ο γιος μου και οι φίλοι του φωτογραφίζονται δίπλα στον αληθινό Αϊ Βασίλη, αλλά κανείς δεν τολμά να τον ρωτήσει αν πήρε το γράμμα του και αν θα του φέρει το δώρο του.

Τον κοιτούν σαν να είναι κάτι μαγικό. Σαν να είναι κάτι πολύτιμο. Τον φοβούνται και λίγο. Στέκονται με σεβασμό στη φωτογραφία και το χαμόγελο βγαίνει δύσκολα.

Μιλούν ψιθυριστά. Βάζουν τα χεράκια τους ο ένας στο αυτί του άλλου. Ναι, το έχουν πιστέψει. Ο μοναδικός πραγματικός Αϊ Βασίλης δεν έχει καμία σχέση με εκείνον που κρατούσε ένα κουδούνι χθες, μας έκανε “Χο Χο Χο” και μας ευχήθηκε καλή όρεξη, δεν έχει καμιά σχέση με αυτόν που μας μοίραζε φυλλάδια και μας καλούσε στο μαγαζί του τις προάλλες, είναι τούτος εδώ ο παππούλης. Δεν μπορούμε να μείνουμε πολύ μαζί του, έχει να δει πολλά παιδάκια, θα μείνει για λίγες μόνο μέρες και μετά πρέπει να πάει στο εργαστήριό του, να ετοιμάσει το έλκηθρό του και να φροντίσει τους ταράνδους του, ώστε την Πρωτοχρονιά να είναι όλα έτοιμα για την παράδοση των δώρων.

– Μαμά, φέτος θα του αφήσουμε ένα μελομακάρονο. Ήταν ωραία αυτά που έφτιαξες…