Μάνα αντιμέτωπη με την γυμνή αλήθεια της Αρχής του Αρχιμήδη

Και πήγαμε. Στο Θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, στάση μετρό Μεταξουργείο, Αθήνα, τηλ: 210-5201.684-5) να δούμε την “Αρχή του Αρχιμήδη” το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο έργο του Καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μιρό (Josep Maria Miró), που ήταν στο κοινό, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα.

Ωραιότατα μέχρι εδώ.

Σου λέω με λίγα λόγια την υπόθεση για να μπεις στο κλίμα και μετά θα σου πω το δικό μου δράμα. “Έφτασε η μέρα που οι “Μικροί ιππόκαμποι”, η ομάδα κολύμβησης παίδων, θα αρχίσει να κολυμπάει χωρίς σωσίβιο. Αυτή η σημαντική στιγμή για τους μικρότερους της πισίνας γίνεται αφορμή να έρθουν στο φως κάποιες υποψίες, αμφιβολίες και φόβοι. Η Άννα, διευθύντρια του κολυμβητικού ομίλου, ζητάει εξηγήσεις από τον Τζόρντι (Παναγιώτης Μαλικούρτης), τον εκπαιδευτή τους για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την άρνηση ενός μικρού αγοριού να μπει στην πισίνα χωρίς σωσίβιο, επειδή φοβόταν. Ο Τζόρντι τη διαβεβαιώνει πως αντέδρασε με λεπτότητα χωρίς να το μαλώσει, ούτε να το τρομάξει. Όμως οι γονείς βλέπουν με ανησυχία το γεγονός πως ο Τζόρντι, για να ηρεμήσει το παιδί, το αγκάλιασε και του έδωσε ένα φιλί”.

Εγώ, πριν πάω στο θέατρο, ήμουν με το παιδί μου στο κολυμβητήριο. Με καταλαβαίνεις τώρα; Που να φανταστώ ότι η αρχή του Αρχιμήδη και η άνωση θα με κάνει να πρέπει να βουτήξω από βατήρα, που το τρέμω κιόλας (αλλά αυτό ίσως το πούμε άλλη φορά);

Το φίλησε το παιδί στο στόμα ο Τζόρντι ή όχι; Ήταν ένα αθώο φιλί ή υπήρχε πονηρή πρόθεση; Το έκανε επειδή είναι παιδόφιλος;

Είναι γκέι ή όχι; Τίθεται κι αυτό το ζήτημα στο έργο. Ο πατέρας (Αλέξιος Κοτσώρης) καταφθάνει τρομοκρατημένος και ανακρίνει την διευθύντρια της πισίνας (την Αντιγόνη ντε!), φτάνει μέχρι τα αποδυτήρια των εκπαιδευτών, τα βρήκε με την πρώτη, αν και το παιδί του στο κολυμβητήριο το πηγαίνει η μάνα.

Εγώ δηλαδή.

Θα μου πεις, τώρα που είναι μικρός (ο γιος μου ντε!) κάθομαι στην κερκίδα, τον περιμένω, μη χορταίνοντας να τον βλέπω να πλατσουρίζει. Όταν θα μεγαλώσει τι θα κάνω; Θα τον πηγαίνω στα αποδυτήρια να τον αλλάζω μέχρι να πάει φαντάρος; Θα τον ακολουθώ παντού; Σύνελθε.

Κι εγώ φυσικά.

Την ρωτάει αν ο Τζόρντι είναι ομοφυλόφιλος κι όλοι μας παλεύουμε να απαντήσουμε αν αυτό είναι το πρόβλημα ή όχι. Αν είμαστε ok με τους gay γενικώς, πόσο κοντά ή όχι είμαστε με τα παιδιά μας, τι γίνεται όταν αυτά δεν τα βλέπουμε, πόσο έχει μπει στη ζωή τους το facebook, που οι γυμναστές των παιδιών μας μπορεί να κάνουν friend request ή το αντίθετο και μετά, όπως έχουμε ήδη ξαναγράψει εδώ στο Ladylike, είναι σαν να αφήνουμε τα παιδιά μας μόνα τους στην εθνική οδό. Τι να κάνει και η υπεύθυνη της πισίνας; Να είναι φίλη με τους εκπαιδευτές στο facebook; Να τους ακολουθεί παντού; Πόσο να εισχωρήσει στην προσωπική τους ζωή;

Είναι αθώος ή ένοχος ο Τζόρντι; Ο άλλος εκπαιδευτής (Bασίλης Τσιγκριστάρης) του λέει ότι είναι περισσότερο από όσο πρέπει άνετος με τα παιδιά κι ότι καλύτερα να έκανε μόνο την δουλειά του και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι μέσα στην δουλειά του να συμπαραστέκεται στα παιδιά που προσπαθούν να βουτήξουν; Ίσως, αν εμένα με αγκάλιαζε ο γυμναστής μου, όταν μάθαινα κολύμπι, σήμερα να μπορώ να βουτήξω με το κεφάλι, διότι δεν βουτάω, φοβάμαι.

Φυσικά, την αλήθεια δεν την μαθαίνουμε ποτέ, ακόμα κι όταν ο σκηνοθέτης (Θοδωρής Βουρνάς), έχει φροντίσει να επαναλαμβάνει σκηνές του έργου, να τις δείχνει από διαφορετικές πλευρές και να μας αφήνει να αποφασίσουμε εμείς για το τι πραγματικά έχει γίνει, αλλά όχι για τον Τζόρντι φυσικά. Αυτός φροντίζει να βγάλει όλα τα ρούχα του μπροστά μας. Μέχρι εκεί φτάνει για να το κρίνουμε. 

Βέβαια, ο γυμνασμένος εκπαιδευτής κολύμβησης Τζόρντι, δεν είναι όπως καταλαβαίνεις το θέμα. Είναι ο καθρέφτης, όλων των σύγχρονων φόβων μας και των προκαταλήψεών μας. Είναι οι ανθρώπινες σχέσεις στις μέρες μας, στην εποχή των social media, της εμπιστοσύνης που έχει χαθεί.

Να πάτε να το δείτε.