Μάρα Καλογήρου, αθλήτρια ορεινού τρεξίματος: Στο βουνό βρίσκεις την ουσία της ευτυχίας
- 8 ΝΟΕ 2014
Γνωρίζουμε την Μάρα Καλογήρου, αθλήτρια της Fifth Element, η οποία ασχολείται με το ορεινό τρέξιμο. Η αγάπη της για τον αθλητισμό ξεκίνησε από τα παιδικά της χρόνια, όταν τον έκανε τρόπο ζωής.
Περνά από πολλά αθλήματα και καταλήγει στο ορεινό τρέξιμο. Λατρεύει τις μεγάλες αποστάσεις και τις διαδρομές στη φύση. Το βουνό την αναζωογονεί, της δίνει δύναμη και τελικά την κάνει να ανακαλύπτει την ουσία της ευτυχίας.
Η Μάρα αγωνίστηκε πρόσφατα στο La Diagonale De Fous, στον Ινδικό Ωκεανό. Μας μιλά για τις δυσκολίες, τις στιγμές που δε θα ξεχάσει ποτέ αλλά και για το τι θα έκανε αν γυρνούσε το χρόνο πίσω.
Ξεκίνησα τον αθλητισμό σε μορφή παιχνιδιού από αρκετά μικρή ηλικία, απ’ ότι θυμάμαι. Πιο ουσιαστικά όμως από την ηλικία των 11 ετών.
Ένα παιδί που δεν μεγαλώσει με την κουλτούρα του αθλητισμού είναι εφικτό ως ενήλικας να ασχοληθεί. Εξάλλου στις μέρες μας, υπάρχει μεγάλη τάση προς τον αθλητισμό.
Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσει κανείς να κάνει κάτι καινούργιο, ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία.
Τα αθλήματα με τα οποία έχω ασχοληθεί είναι η κωπηλασία, το θαλάσσιο σκι, η ελεύθερη κατάδυση, το σκι, το ορειβατικό σκι, το αλεξίπτωτο πλαγιάς, η αντισφαίριση και φυσικά το ορεινό τρέξιμο.
Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής για εκείνους που το επιλέγουν και φυσικά μπορεί να γίνει εύκολα, αρκεί κάποιος να το θέλει.
Η πρώτη μου επαφή με το ορεινό τρέξιμο ξεκίνησε περίπου το 2007. Την επαφή βέβαια με το βουνό γενικότερα, την είχα από παλιότερα, μέσω της ορειβασίας, του σκι και των άλλων ορεινών αθλημάτων.
Η επαφή με τη φύση δημιουργεί μία ιδιαίτερη χαλάρωση και ελευθερία. Είναι ένα όμορφο ”γέμισμα μπαταριών” και μία ανάγκη να κρατήσω την επαφή μου με το βουνό.
Δεν με τρομάζουν οι μεγάλες αποστάσεις. Αντίθετα, μου αρέσουν πάρα πολύ. Είναι σαν να κάνεις ένα ταξίδι μεγαλύτερης διάρκειας.
Έχω βρεθεί για ώρες μόνη μου και τότε είναι που σκέφτομαι διάφορα. Κυρίως όμως σκέφτομαι πως πρέπει να σέβομαι τα βουνά και να είμαι πάντα προετοιμασμένη για το οτιδήποτε. Αυτές είναι άλλωστε και οι αποστάσεις που με συναρπάζουν περισσότερο.
Υπάρχουν στιγμές που το σώμα αρνείται να ολοκληρώσει, σπάνια βέβαια. Συνήθως όταν επιλέξεις να κάνεις κάτι πολύ δύσκολο θα πρέπει να έχεις προετοιμαστεί και ανάλογα.
Μία λάθος διαχείριση κατά την διάρκεια του αγώνα, ή απλά γιατί μπορεί να βρεθείς σε μία ημέρα που δεν θα είσαι καλά, ή ”στην μέρα σου” όπως λέμε, μπορεί να πιέσει πολύ τα όριά σου. Στην περίπτωση αυτή, το μόνο που απομένει να κάνεις, είναι να δουλέψεις με το μυαλό και την ψυχή σου, για να συνεχίσεις και να καταφέρεις να ολοκληρώσεις την προσπάθειά σου.
Ανάλογα με τον στόχο που έχω θέσει, κάθε φορά ακολουθώ και την προπόνηση που πρέπει. Όσο βέβαια μου το επιτρέπουν οι συνθήκες. Ασχολούμαι με αρκετά και διαφορετικά πράγματα παράλληλα, για αυτό και η προπόνηση μου δεν είναι σταθερή σε όλη την διάρκεια της χρονιάς.
Η διατροφή μου δεν είναι πολύ συγκεκριμένη. Θα ήθελα να είμαι πιο συνεπής στα διατροφικά προγράμματα. Σίγουρα όμως, η διατροφή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην απόδοση.
Όταν προετοιμάζομαι για έναν μεγάλο αγώνα, οφείλω να είμαι πιο αυστηρή με τον εαυτό μου και για αυτό προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ να προσέχω την διατροφή μου.
Οι πιο μαγικές διαδρομές είναι οι πιο απόμακρες και οι πιο παρθένες. Όμως αυτό έχει να κάνει με πολλά. Ιδιαίτερη αδυναμία έχω στην Τύμφη. Νιώθω πολύ οικεία, γιατί τυχαίνει να την επισκέπτομαι συχνά και όλες τις εποχές του χρόνου. Είναι ένα βουνό που συνδυάζει τα πάντα και θεωρώ ότι αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα και σπάνια μέρη.
Η ”Διαγώνιος των Τρελών”, είναι ένας αγώνας 172 χιλιομέτρων που διασχίζει το ηφαιστειογενές νησί του Ινδικού Ωκεανού, Ρεϊνιόν, διαγώνια (είναι δηλαδή μία απόσταση τόσο μεγάλη, όση θα ήταν αν ξεκινούσα από τα Ιωάννινα για παράδειγμα με σκοπό να φτάσω σχεδόν μέχρι το Μεσολόγγι).
Πρόκειται για έναν αγώνα με θετική υψομετρική 10.400 μέτρων (είναι δηλαδή, σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό που φτάνει σε υψόμετρο τα 10.400 μέτρα, προσθέτοντας τις ανηφόρες που συνολικά διασχίζεις), που περνάει μέσα από τα βουνά και τα φαράγγια του νησιού, με απίστευτη τροπική βλάστηση, υπέροχα τοπία και με πολύ τεχνικά μονοπάτια. Ονομάστηκε έτσι γιατί ο βαθμός δυσκολίας του είναι πολύ μεγάλος και όταν το έζησα (από την πρόσφατη συμμετοχή μου και ολοκλήρωση του), κατάλαβα ότι αυτό το όνομα του ταιριάζει απόλυτα.
Πολλές φορές έχω συγκινηθεί περνώντας από σημεία με πανέμορφη θέα και απόλυτη ησυχία, από διαδρομές στην μέση του πουθενά, που ξαφνικά συναντούσα ένα καθαρισμένο μονοπάτι από δικούς μου ανθρώπους.
Μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή ήταν, όταν το παιδί μου με περίμενε με αγωνία, σε κάποιο ανεφοδιασμό και με ακολουθούσε τρέχοντας για αρκετά μέτρα. Ή όταν ο άντρας μου, έτρεχε σε έναν αγώνα την ακριβώς αντίθετη διαδρομή από εμένα, για 70 χλμ., όντας άυπνος (για σχεδόν δύο ημέρες), προκειμένου να με συναντήσει σε κάποια δύσκολα σημεία του και να με υποστηρίξει. Επίσης, όταν άνθρωποι που δεν γνωρίζω με ενθαρρύνουν και μου μιλούν σαν να είμαι αδερφή τους. Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνώ ποτέ.
Όταν ολοκληρώνω μία διαδρομή τα συναισθήματα είναι πολλά. Νιώθεις πάνω απ’ όλα ικανοποίηση και γαλήνη, ανακούφιση και ευχαρίστηση. Όσο πιο δύσκολα καταφέρνεις να ολοκληρώσεις μία διαδρομή, τόσο μεγαλύτερη είναι συνήθως και η συγκίνηση.
Αν κάποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με το ορεινό τρέξιμο, εκείνο που πιστεύω πως χρειάζεται περισσότερο στην αρχή, είναι η εξοικείωση με το διαφορετικό τεχνικό τερέν. Αυτό έρχεται βέβαια εύκολα με την επαφή. Σίγουρα πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι κλιματολογικές συνθήκες, που κάθε φορά μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές στο βουνό. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά στις μεγαλύτερες διαδρομές, εκεί χρειάζεται προσοχή και κυρίως γνώση σε αρκετά πράγματα.
Αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο δεν θα άφηνα να υπάρξουν καθόλου αθλητικά κενά στη ζωή μου. Σίγουρα όμως, θα ολοκλήρωνα πιο σωστά την διαδρομή μου σε κάποια αθλήματα.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα για ένα παιδί να μεγαλώνει παρέα με τον αθλητισμό. Κάθε άθλημα είναι ξεχωριστό, πιστεύω όμως πως στις μικρές ηλικίες, καλό θα είναι τα παιδιά, να έχουν ως βάση τους αθλήματα όπως ο στίβος και η κολύμβηση. Έπειτα, ανάλογα με την κλίση και τα ερεθίσματα μπορεί να ακολουθήσει οτιδήποτε του αρέσει περισσότερο.
Σε μία γυναίκα που δεν είναι και πολύ αθλητική θα έλεγα ”πολύ ωραία ξεκίνα”. Το μόνο που χρειάζεται αρχικά είναι ένα ζευγάρι παπούτσια και λίγη όρεξη. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος αθλητικός ή αρκετά καλός για να τρέξει.
Ο καθένας μπορεί να το κάνει, για τους δικούς του λόγους και στους δικούς του ρυθμούς. Εκείνο που μπορεί να πάρει κάποιος από το τρέξιμο, εκτός από μία καλύτερη φυσική κατάσταση και ενέργεια, που του δίνει εν καιρώ, είναι μία πνευματική χαλάρωση και αυτοπεποίθηση. Μπορεί επίσης, να διαμορφώσει και να αλλάξει την προσωπικότητά ενός ανθρώπου, όπως ίσως και την ίδια του τη ζωή, σε κάποιες περιπτώσεις.
Τελικά γιατί παίρνεις τα βουνά; Στα βουνά ακόμα και η πιο άχαρη διαδρομή, προσφέρει κάτι το διαφορετικό. Συνήθως οι εικόνες που συναντάς είναι υπέροχες.
Στο βουνό φτάνεις στην ”ουσία” που έχει να κάνει με το τι τελικά χρειάζεσαι για να είσαι ευτυχισμένος. Η επαφή αυτή με τη φύση είναι πολύ αναζωογονητική και τόσο γνήσια, που σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου, κάνοντας σε καλύτερο άνθρωπο, πιο δυνατό και με μία γλυκιά χαρούμενη διάθεση.
