Μία αποτυχημένη ιστορία θηλασμού με αίσιο τέλος

Στο μαιευτήριο

Στη γέννα όλα κύλησαν ομαλά. Όχι φωνές, όχι νεύρα, καμία λιποθυμία. Το μωρό μετά από πολύ λίγο είναι στο στέρνο σου και φυσικά ενστικτωδώς στρέφεται προς στο στήθος σου. Δίπλα μου ήταν η μαία μου, η οποία με βοήθησε με τις πρώτες κινήσεις. Όλα έδειχναν εύκολα. Το μωρό όμως ακόμα είναι χορτασμένο από την κοιλιά και σοκαρισμένο με το νέο του περιβάλλον. Τις επόμενες μέρες, η φροντίδα στο μαιευτήριο από τις μαίες και οι οδηγίες περί θηλασμού αρχίζουν να σε βάζουν στο παιχνίδι.

Σε αυτό το σημείο είναι το πιθανότερο ότι θα αρχίσουν τα λάθη, τουλάχιστον αυτό συνέβη σε μένα. Το δωμάτιο γέμισε με συγγενείς και φίλους, ευχές και ερωτήσεις ακούγονταν συνεχώς κι εγώ με το μωρό στην αγκαλιά να προσπαθούμε και οι δυο να ανακαλύψουμε τη διαδικασία του θηλασμού. Οι μαίες έρχονταν, μου άλλαζαν θέση στο μωρό, εξέταζαν το στήθος μου και η κάθε μία είχε τη δική της – πολύτιμη φυσικά- συμβουλή. Άκουγα τα πάντα με προσοχή και τα δοκίμασα όλα. Κράτησα κάθε κουβέντα, αποφασισμένη να τα καταφέρω.

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι

Ο τυχόν εκνευρισμός στο μαιευτήριο ήταν αμελητέος. Η επιστροφή στο σπίτι, με έναν υγιέστατο ευτυχώς μπέμπη, σηματοδότησε την αρχή της νέας μας ζωής και μιας περιόδου για μένα συναισθηματικά φορτισμένης με πρόσημο τόσο θετικό όσο και αρνητικό. Ευτυχισμένη που επιτέλους τον κρατάω στα χέρια μου, αλλά απογοητευμένη που δεν έχω καταφέρει ακόμα να θηλάσω.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι το στήθος από ερωτογενής ζώνη, μετατρέπεται σε μονάδα παραγωγής και μάλιστα χωρίς manual.

Από τις πρώτες κιόλας ώρες στο σπίτι, το στήθος μου πέτρωσε, πόνος, κλάμα εγώ, κλάμα ο μπέμπης. Κομπρέσες ζεστές και κρύες, μαλάξεις και ώρες στο ντους να τρέχει το ζεστό νερό στο στήθος. Μετά το θήλαστρο, μετά ο μπέμπης και μετά ξανά όλα από την αρχή. Για τις πρώτες 20 μέρες όλα αυτά έπαιζαν σε λούπα κι εν τω μεταξύ εγώ χαμένη στα τηλέφωνα, τα fora και τις ομάδες θηλασμού σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο μπέμπης έκλαιγε ασταμάτητα, δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου κι εγώ τον είχα στο στήθος μου για περισσότερες από 12 ώρες. Πίστευα ότι έπινε γάλα και μαζί με τον μπαμπά του  ψάχναμε να βρούμε τι φταίει και δεν ηρεμεί. Από το σπίτι παρέλασαν αρκετές ειδικοί, μαμάδες που θήλασαν, μαίες και σύμβουλοι θηλασμού. Όλες τους αισιόδοξες τρυφερές και γλυκές, χωρίς κακή πρόθεση. Η καθεμία όμως με τη δική της θεωρία. Κι εγώ ένα μπαλάκι που χοροπηδούσε ανάμεσα στην τάδε ή δείνα μέθοδο. «Άσε το μωρό στο στήθος σου όσο θέλει. Δεν έχει πρόγραμμα ο θηλασμός» από τη μία και από την άλλη «το μωρό θέλει πρόγραμμα». Κάπου εκεί χτύπησε το πρώτο καμπανάκι.

Ο θηλασμός είναι προσωπική υπόθεση και το ένστικτό σου είναι το μόνο που θα σου δείξει τον σωστό δρόμο.

Η επίσκεψη στην παιδίατρο έδειξε ότι ο μπέμπης δεν έχει πάρει γραμμάριο. «Το παιδί πεινάει», μας είπε και αμέσως οι υποβόσκουσες τύψεις που είχα για την αδυναμία μου να θηλάσω και να ηρεμήσω το μωρό βγήκαν στην επιφάνεια. Με κυρίευσαν και έμειναν για μέρες πολλές να ορίζουν τις αποφάσεις και τις κινήσεις μου. Το θήλαστρο έγινε η προέκταση του στήθους μου. Όταν σταματούσα, ο μπέμπης έπαιρνε τη θέση του. Κυκλοφορούσα για μέρες με μία ρόμπα ανοιχτή και μία φόρμα, το στήθος μου πληγωμένο, δεν μπορούσε να ανεχτεί ούτε το σουτιέν θηλασμού.

Μετρούσα ml, σημείωνα ώρες και ποσότητες, προσπαθούσα με κάθε τρόπο να αυξήσω την παραγωγή για να τον ταΐσω. Εκείνος όμως μεγάλωνε κι το γάλα μου ήταν ανεπαρκές σε ποσότητα. Προφανώς αποφάσισα να του δώσω φόρμουλα συμπληρωματικά, χωρίς να σταματήσω να κάνω ότι έκανα. Κάθε δύο ώρες στο θήλαστρο για 40 λεπτά και μετά μία ώρα ο μπέμπης και ξανά θήλαστρο και ξανά ο μπέμπης και η διαδικασία επαναλαμβανόταν χωρίς σταματημό.

Θυμάμαι τον εαυτό μου καθισμένη στην γωνία του καναπέ, με μαξιλάρια γύρω γύρω, κομπρέσες, επιθέματα κι ότι άλλο κυκλοφορεί για το θηλασμό. Δεν σηκωνόμουν παρά μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Δεν έτρωγα, ξεχνούσα. Ξεχνούσα και να κάνω μπάνιο. Με τάιζαν το βράδυ, ενώ είχα τον μπέμπη στην αγκαλιά μου. Κοιμόμουν σε καθιστή θέση μαζί με το μωρό σε στάση θηλασμού για μήνες. Είχα χάσει την ημέρα και τη νύχτα. Όμως προσπαθούσα και όσο δεν τα κατάφερνα, τόσο βυθιζόμουν στις ένοχες σκέψεις μου. «Δεν έκανα το καλύτερο για το παιδί μου, δεν προσπάθησα αρκετά, δεν είμαι ικανή να κάνω το αυτονόητο». Όλα αυτά με στοίχειωναν για καιρό μέχρι που ταρακουνήθηκα.

Αλλαγή πλεύσης

Είμαι τυχερή. Το κοντινό μου περιβάλλον δεν με έκρινε, ήταν δίπλα μου σε ό,τι κι αν αποφάσιζα. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την προσωπική σφαλιάρα που θα δώσεις εσύ στον εαυτό σου. Δεν ξέρω τι έγινε, πώς και γιατί. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να αναφέρω, απλά μετά από δύο μήνες σαν να βγήκα από τον λήθαργο, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια και φτάνει στον παραλογισμό. Έκλαιγα μέρες και νύχτες με το θήλαστρο αγκαλιά, μάτωσα, πόνεσα πολύ χωρίς όμως να διαμαρτύρομαι. Τώρα νομίζω ότι αυτοτιμωρούμουν με κάποιο τρόπο.

Ένιωσα όμως ότι χάνω την επαφή με το μωρό μου. Δεν το χαίρομαι, δεν παίζω μαζί του, δεν το νανουρίζω, απλά προσπαθώ να το θηλάσω με κάθε κόστος. Αποφάσισα ότι αν αυτή είναι η τιμή, εγώ δεν θέλω να πληρώσω. Είχα άπειρη στοργή μέσα μου, ξέχειλη αγάπη, πρωτόγνωρα συναισθήματα που ήθελα να τα βιώσω στο μέγιστο. Μετά από σχεδόν 7 μήνες δεν μπορώ να το ορίσω χρονικά όλο αυτό. Συνέβη όμως και είμαι ευγνώμων.

Το παιδί είναι καλά, μόνο όταν είναι και η μαμά του. Επομένως φρόντισε και τον εαυτό σου.

Σταδιακά, άρχισα να αποκτώ την όψη αρχικά και μετά όλα τα υπόλοιπα μιας νέας μαμάς. Άυπνη, κουρασμένη αλλά ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη. Δεν σταμάτησα λεπτό να προσπαθώ, αλλά σε πιο λογικά πλαίσια. Έτσι χάρηκα και το μωρό μου και τον θηλασμό. Μέχρι τότε απλά ακολουθούσα διαδικασίες. Σταδιακά όμως άρχισα να εκτιμώ αυτή τη σύνδεση, να την αισθάνομαι σε όλη της την ένταση, να αφήνω τα νέα, μα τόσο γλυκά συναισθήματα να με συνεπάρουν.

Το ένστικτό μου. Αυτό και μόνο έπρεπε να ακολουθήσω. Καλές οι συμβουλές, οι θεωρίες και οι φροντίδες, αλλά συμπληρωματικά με το ένστικτο. Δεν το έκανα. Το συνειδητοποίησα όταν ήταν πλέον αργά. Δεν κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά, παρά μόνο για μερικές μέρες. Το έκανα συμπληρωματικά για τέσσερις μήνες. Δεν σταμάτησα στιγμή να προσπαθώ, παρά τα λάθη. Δεν το έβαλα κάτω μέχρι που ο ίδιος ο μπέμπης πήρε την απόφαση για τη «μεγάλη έξοδο».

Δεν ολοκλήρωσα το project «θηλασμός» με επιτυχία, αλλά το τέλος του δεν μου άφησε ανεξίτηλα σημάδια. Δεν σου κρύβω ότι ακόμα δεν έχω ξεπεράσει με την «αποτυχία» μου αυτή. Δεν ξέρω αν θα συμβεί ποτέ, αλλά έχω συμβιβαστεί.

Νομίζω ότι δεν πειράζει, αν δεν τα καταφέρεις κι εσύ. Είμαι σίγουρη. Ναι, ο θηλασμός είναι ευεργετικός για το μωρό, αναντικατάστατος αλλά όχι το παν. Μην πέσεις στην παγίδα όλων των σκληροπυρηνικών που θεωρούν ότι αν δεν τα καταφέρεις δεν προσπάθησες αρκετά. Επίσης, αν δεν θέλεις είναι κι αυτό επιλογή σου. Δεν είσαι κακή μαμά. Θα το λέω ξανά και ξανά μέχρι να το πιστέψω κι εγώ η ίδια. Το παιδί είναι καλά, μόνο όταν είναι και η μαμά του. Επομένως φρόντισε και τον εαυτό σου, μην κάνεις την αυτοκριτική σου όσο είσαι συναισθηματικά ευάλωτη. Έχεις χρόνο για όλα αυτά.

Κάνε την προσπάθειά σου αλλά θέσε εσύ τα όρια και τον τρόπο. Μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου και τελικά να τα βγάλεις πέρα. Εγώ αισθάνομαι ότι αφέθηκα αμελώς να παρασυρθώ από τις αποφάσεις που πήραν άλλοι για μένα. Δεν είμαι  guru-mama αλλά όλη αυτή η περίοδος μου άφησε λίγη περισσότερη πίστη στον εαυτό μου, λίγη σοφία για τα επόμενα δύσκολα. Τα άκρα δεν λειτουργούν ποτέ σωστά, σε κανέναν τομέα, επομένως απόφυγέ τα.

Αν έπρεπε κάτι να αφήσω εδώ σαν συμβουλή, με τα μικρά ψήγματα σοφίας μιας παθούσας θα σου έλεγα ότι ο θηλασμός είναι προσωπική υπόθεση και το ένστικτό σου είναι το μόνο που θα σου δείξει το σωστό δρόμο. Λάθη και παραλείψεις είναι μέσα στο πρόγραμμα και μην τρομάξεις όταν θα βρεθείς αντιμέτωπη. Μην μπαίνεις στη διαδικασία της σύγκρισης. Ενημερώσου σωστά και μείνε ήρεμη. Έτσι θα έχεις τον έλεγχο εσύ και μόνο κι αυτό είναι το ζητούμενο.