Η ιστορία μητρότητας της Ναταλίας έχει 2 αποβολές, πολλές συμβουλές που δεν άκουσε και ένα ευτυχές τέλος
- 15 ΙΟΥΝ 2023
Όταν μιλάμε για γονιμότητα και υπογονιμότητα, η συζήτηση κατά έναν σχεδόν μαγικό τρόπο περιστρέφεται κυρίως γύρω από τις γυναίκες. Γύρω από το αν μια γυναίκα μπορεί ή όχι να τεκνοποιήσει.
Στο ίδιο σύμπαν, η γυναικεία γονιμότητα, το εάν και το πότε θα κάνει παιδί μια γυναίκα, φαίνεται να αφορά τους πάντες. Από την κοινωνία και τον οικογενειακό της περίγυρο, μέχρι την εκκλησία και την ίδια της τη χώρα. Εξαρτάται από την ηλικία της, το επαγγελματικό και οικονομικό της στάτους και τη σεξουαλική της ταυτότητα. Από το εάν έχει βοήθεια ή όχι από το οικογενειακό περιβάλλον, από το εάν είναι παντρεμένη ή ζει μόνη. Και αυτά, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες που επιλέγουν να κάνουν ένα παιδί όταν οι ίδιες νιώσουν έτοιμες και όχι πιεσμένες από κάποιου είδους «βιολογικό ρολόι» ή από κάποια υποχρέωση απέναντι σε δημογραφικά ζητήματα, στοχοποιούνται.
Ναι, η υπογονιμότητα είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά το βασικό ζήτημα εδώ είναι να στρέψουμε τη συζήτηση στις πραγματικές αιτίες του.
Να μιλήσουμε για την απουσία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία και τη φροντίδα της αναπαραγωγικής υγείας μικρών κοριτσιών, αλλά και νέων γυναικών. Για τις κρατικές ολιγωρίες και για τα συχνά ανύπαρκτα κίνητρα για τη δημιουργία οικογένειας. Για το κόστος ζωής και τους μισθούς των γυναικών. Ας μιλήσουμε για τις άδειες μητρότητας και πατρότητας και τη φροντίδα των παιδιών, όταν οι γυναίκες επιστρέφουν στις δουλειές τους. Ας μιλήσουμε ανοιχτά και για την ανδρική υπογονιμότητα και τις αποβολές.
Μια σύγχρονη ιστορία γονιμότητας
Pexels
Όταν μιλάμε για γονιμότητα και υπογονιμότητα, καλό είναι επίσης να μιλάμε με ενσυναίσθηση και να έχουμε στο νου μας περιπτώσεις γυναικών, όπως αυτή της 36χρονης Ναταλίας*, η οποία όταν αποφάσισε να μείνει έγκυος, αναζήτησε τη βοήθεια ειδικών σε θέματα γονιμότητας.
Με αφορμή τη Παγκόσμια Ημέρα Γονιμότητας λοιπόν, στις παρακάτω γραμμές θα διαβάσεις την προσωπική ιστορία μιας σύγχρονης γυναίκας, η οποία διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, μιλά για την εμπειρία της σε κέντρα γονιμότητας, το κοινωνικό στίγμα των αποβολών και τα κενά που εξακολουθούν να υπάρχουν γύρω από την ενημέρωση και την αντιμετώπιση ζητημάτων υπογονιμότητας.
Η Ναταλία είναι μια κλασική περίπτωση σύγχρονης γυναίκας. Σπούδασε Ελλάδα και έφυγε για το μεταπτυχιακό της στην Αγγλία. Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε στη χώρα μας το 2009, έκαναν το εξωτερικό μονόδρομο. Κάπως έτσι, από τότε μέχρι σήμερα ζει και εργάζεται μόνιμα στην Αγγλία. Εκεί λοιπόν έκανε την καριέρα της, εκεί ερωτεύτηκε και εκεί παντρεύτηκε. Πριν από λίγους μήνες και μετά από δύο απανωτές αποβολές, έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί.
«Η απόφαση για ένα παιδί ήρθε όταν σκέφτηκα αν ήθελα το μακρινό μέλλον μου με παιδιά ή χωρίς» λέει η ίδια ξεκινώντας να περιγράφει την ιστορία της. Μια σύγχρονη ιστορία γονιμότητας, που συναντάμε όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια.
«Πριν αρχίσω την προσπάθεια, αποφάσισα να επισκεφτώ κάποιους ειδικούς ώστε να δω αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Ο λόγος που το έκανα αυτό ήταν ψυχολογικός και πρακτικός. Ήξερα ότι δεν είχα πολλά χρόνια μπροστά μου να προσπαθήσω, οπότε ήθελα αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, να το εντοπίσω όσο το δυνατόν νωρίτερα. Οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν ότι είναι όλα καλά και ότι δεν χρειαζόταν εξωσωματική. Έτσι ηρέμησα και ξεκινήσαμε να προσπαθούμε, έχοντας και το “πράσινο φως” των ειδικών.
Έμεινα έγκυος γρήγορα, όμως μετά την πρώτη αποβολή απογοητεύτηκα, πιέστηκα και είπα “ΟΚ να πάμε σε ένα κέντρο γονιμότητας να είμαι σίγουρη ότι θα γίνει”. Μετά διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα.
Εγώ είχα πάει στο κέντρο με την σκέψη: “Πάμε να πληρώσουμε για σίγουρα αποτελέσματα”. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό είναι λάθος σκέψη, γιατί η εξωσωματική δεν είναι κάτι που πρέπει να κάνεις αν δεν χρειάζεται και δεν είναι σίγουρο ότι θα πετύχει.
Η Ναταλία έψαξε στη συνέχεια διεξοδικά τα κέντρα γονιμότητας και διάλεξε αυτό που ταίριαζε καλύτερα στις προσωπικές της ανάγκες. Προτίμησε ένα κέντρο που μίλησε κατευθείαν με έναν ειδικό γιατρό και όχι με «πωλητές» και «υπαλλήλους εξυπηρέτησης».
«Υπήρξε περίπτωση που με πίεσαν να κάνω εξωσωματική όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί κάθε μήνα τα ωάρια μειώνονται. Ευτυχώς, το ’χα ψάξει και ήξερα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αλλά όταν το άκουσα σκέφτηκα, τι άσχημο πράγμα να πεις σε κάποιον που έρχεται με την ελπίδα να κάνει παιδί. Και πάλι καλά που το είπαν σε εμένα που και ήμουν καλά και ήξερα ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει» θυμάται η ίδια, ενώ υπογραμμίζει:
Εάν το κέντρο γονιμότητας είναι σωστό, δεν σε πιέζει με κανέναν τρόπο για να κάνεις εξωσωματική.
Η εγκυμοσύνη και το άγχος της αποβολής
Pexels
«Τελικά ήμασταν τυχεροί. Αρχές Ιουνίου κάναμε τις εξετάσεις μας και κάπου στο τέλος του μήνα έμεινα έγκυος. Μετακομίζαμε τότε και εγώ κουβαλούσα σαν τρελή. Δεν το ήξερα ακόμα ότι είμαι έγκυος. Δεν το περίμενα γιατί είχα αποβάλει μέσα Μαΐου, οπότε έλεγα αποκλείεται να γίνει πάλι τόσο γρήγορα. Θυμάμαι προσπάθησα να μην χαρώ πολύ τότε και αυτό με ακολουθήσε σε όλη την εγκυμοσύνη.
Μέχρι που γέννησα δεν μπορούσα να χαρώ από το άγχος ότι κάτι δεν θα πάει καλά. Κι έχω δει ότι πολλές γυναίκες με αποβολές περνάνε το ίδιο.
Κάτι άλλο που έχω διαπιστώσει διαβάζοντας εμπειρίες άλλων γυναικών, είναι πόσο πολύ άγχος έχεις μέχρι να γεννηθεί το μωρό σου και να το ακούσεις να κλαίει, αν έχεις ζήσει αποβολές ή τον θάνατο ενός μωρού στην γέννα. Νομίζω γι’ αυτόν τον λόγο πολλές μητέρες κρατάνε την εγκυμοσύνη τους κρυφή τα τελευταία χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο σε ατομικό επίπεδο και πιο επίπονο όταν το γνωρίζει και το ευρύτερο, κοινωνικό περιβάλλον».
«Αποφάσισε τι είναι καλύτερο για εσένα και μην ακούς κανέναν»
iStock
Η Ναταλία συμβουλεύει τις γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί, αλλά δυσκολεύονται να μην ακούνε «συμβουλές» όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι.
Κάνε την έρευνα σου και αποφάσισε εσύ τι νομίζεις ότι είναι καλύτερο για σένα. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και όλα στο τέλος στηρίζονται στην τύχη.
Όσο για το τι θεωρεί η ίδια ότι πρέπει να αλλάξει για να σταματήσουμε να συνδέουμε θέματα γονιμότητας κυρίως με τις γυναίκες:
«Σίγουρα η επέκταση της άδειας πατρότητας. Στην Αγγλία είναι συνήθως 2 εβδομάδες. Όλοι γνωρίζουμε τις διακρίσεις που αυτό φέρνει κοινωνικά, πρακτικά είναι πολύ δύσκολο για την μητέρα και συναισθηματικά δύσκολο για τον πατέρα. Επίσης γυναίκες και άντρες δεν έχουμε αρκετή ιατρική ενημέρωση γύρω από θέματα γονιμότητας καθώς μεγαλώνουμε.
Διαπιστώνω ότι πολλά ζευγάρια μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία και μαθαίνουν πολλά πράγματα που δεν ήξεραν. Πράγματα που συμβαίνουν τόσο συχνά ανάμεσα στα ζευγάρια, που απορείς γιατί δεν μιλάμε πιο ανοιχτά για αυτά.
Π.χ πολλές γυναίκες περνάνε τα 20 τους προσπαθώντας να αποφύγουν μια εγκυμοσύνη και τα 30 τους προσπαθώντας να κάνουν παιδί. Το να μείνεις έγκυος δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να πάρει χρόνια. Η εγκυμοσύνη μετά τα 35 θεωρείται γηριατρική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι αποβολές είναι κάτι ιδιαίτερο επίπονο, αλλά και πολύ συνηθισμένο. Για κάποιο λόγο το θέμα αυτό παραμένει ταμπού και δεν συζητείται, όπως θα έπρεπε.
Οι εμπειρίες άλλων ανθρώπων, με βοήθησαν να αντιμετωπίσω τις δύο αποβολές που είχα στην προσπάθεια αυτή. Είπα έτσι όπως και αυτοί οι άνθρωποι συνέχισαν και τα κατάφεραν, έτσι κι εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ μέχρι να τα καταφέρω. Όσες αποβολές και δυσκολίες κι αν παρουσιαστούν».
*Το όνομα έχει αλλαχθεί.
