Ο κύριος Νίκος και η κυρία Θεοδώρα

Όταν άρχισε να πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο, τους ζήλευα. Έλεγα, τι τυχεροί άνθρωποι που είναι με παιδιά όλη μέρα… Μόλις ξεπέρασα τον πόνο του πρώτου αποχωρισμού της μάνας από το παιδί της, τους ζήλευα λιγότερο και τους θαύμαζα περισσότερο. Όποτε πηγαίναμε στο σχολείο για να συζητήσουμε την πρόοδο των παιδιών μας ή για τις γιορτές, οι δάσκαλοι έλαμπαν στα μάτια μου. Καθαροί, ευπρεπείς και ευθυτενείς, ζεστοί και ανοιχτόκαρδοι, τα παιδιά κρέμονται από τα χείλη τους, εκείνοι τα προλαβαίνουν όλα. Μου αρέσουν ακόμα οι πολλές μικρές λεπτομέρειες στην εμφάνισή τους.

Μια στέκα με καρδούλα η κυρία Θεοδώρα, ένα λουλούδι στο παπούτσι της κυρίας Μερόπης, μια καρφίτσα με ένα κοριτσάκι στο πέτο της κυρίας Μαίρης και ελαφρώς στριφτό το μουστάκι του κυρίου Νίκου.

Η φωνή τους είναι δυνατή και καθαρή. Τα μάτια τους εκφραστικά. Τα χέρια τους συνοδεύουν τις προτάσεις τους. Μου αρέσει να τους παρατηρώ. Μου αρέσει όμως περισσότερο να συζητάω μαζί τους.

Μάθε παιδί μου γράμματα

Η σημερινή αφορμή να γνωριστούμε καλύτερα με τους δασκάλους του γιου μου ήταν μια μικρή ενημέρωση για το τι θα πρέπει να περιμένουμε από τα παιδιά μας στο νηπιαγωγείο. Έχω ακούσει τόσα πολλά. Κάποια παιδιά ξέρουν να γράφουν μόλις τελειώσουν το νήπιο, κάποια άλλα διαβάζουν κιόλας, μα καλά είμαστε σοβαροί γραφή και ανάγνωση; Οι συζητήσεις που κάνουμε οι γονείς στις παιδικές χαρές σχετικά με το αν τα παιδιά μας μαθαίνουν λίγα ή πολλά στο σχολείο είναι τρελές. Εμάς μας είπαν ότι θα κάνουμε εργασίες! Μα, είναι δυνατόν από τώρα; Εμάς, καμία εργασία και μάλιστα μας είπαν να μην αγχώνουμε τα παιδιά με την αλφαβήτα. Εμάς τούτο, εμάς εκείνο. Ακούς πολλά. Έτσι, λοιπόν, περίμενα με αγωνία αυτή την πρώτη γνωριμία με το πρόγραμμα του νηπιαγωγείου, να δω τι κάνει το παιδί μου καθημερινά ένα μήνα τώρα. Και τι πρέπει να κάνω κι εγώ.

Από την αρχή της ομιλίας του οι δάσκαλοι μας το είπαν ξεκάθαρα. Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να σας απασχολεί φέτος είναι το παιδί να αυτονομηθεί. Να γίνει ένα ανεξάρτητο παιδί και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Να πλένεται μόνο του, να ντύνεται μόνο του, να μην ντρέπεται. Θα αρχίσουν να μαθαίνουν λίγα γράμματα και αριθμούς, αλλά ας μην τρελαθούμε, στην πρώτη δημοτικού τι θα κάνουν;

Τότε σκέφτηκα ότι μόλις πάω στο σπίτι θα πετάξω αυτό το τετράδιο με τα γράμματα που μας έφερε δώρο η θεία Μίνα, να μάθει ο Γιωργάκης να γράφει από τώρα. Τι άγχος κι αυτό; Μήπως μας μείνει αγράμματο; Από τα πέντε.

Θυμήθηκα ακόμα πώς πέρυσι κάποιο βράδυ ο γιος μου μού είχε ζητήσει να παίξουμε ένα παιχνίδι. Αυτός θα μου έλεγε γράμματα κι εγώ θα έλεγα ποια λέξη σχηματίζουν. Το είχα καταλάβει ότι κάτι παρόμοιο είχαν παίξει στο σχολείο, πάντως το ευχαριστήθηκα πολύ.

Α(αα)β(ου)γ(ου)ό(οο)

Σήμερα έμαθα και κάτι ακόμα. “Πώς μαθαίνουμε την αλφαβήτα” ρωτάει μια μαμά; Άλφα Βήτα Γάμα Δέλτα; Ή Ααα Βου Γου Δυο; Το δεύτερο είναι το σωστό, διότι με τον πρώτο τρόπο θα του πούμε να φτιάξουμε την λέξη “αυγό” και τότε αυτό που θα βγει θα είναι “αλφαύψιλονβήταγάμα” κι όχι “α(αα)β(ου)γ(ου)ό(οο)”. Λογικό. Και πολύ απλό. Όπως κι το άλλο. Ένας φοβερός τρόπος να κάνεις μαθηματικά με το σπλάχνο σου είναι η λίστα του σούπερ μάρκετ. Μάλιστα. Πόσα αυγά χρειαζόμαστε: 6. Πόσα χαρτιά υγείας: 1. Να πάρουμε πορτοκάλια; Ναι. Πόσα λες; 8, ας πούμε, ένα για κάθε μέρα. Μόλις έρθουμε με το καλό από το σούπερ μάρκετ ή τον μπακάλικο, όπου θέλετε να πάτε, το παιδί σας δεν κάθεται στον καναπέ να δει τηλεόραση, αλλά σας βοηθάει στην τακτοποίηση.

Μου φέρνεις σε παρακαλώ αγάπη μου αυτό το τετράγωνο κουτάκι με τον ντοματοχυμό; Όχι, αυτό είναι το βούτυρο, είναι στρογγυλό. Το άλλο. Θα το έλεγες και γεωμετρία αν ήσουν δάσκαλος.

Και τόσο σοφός. Απλά, έξυπνα και χωρίς να πεις του παιδιού: έλα εδώ Γιωργάκη παιδί μου, τώρα θα κάνουμε μαθηματικά. 1 και 1 κάνουν 2, εντάξει;

Αυτό μου αρέσει πολύ στους δασκάλους. Είναι σαν τους ψυχοθεραπευτές. Σε ξεμπλοκάρουν. Δείξτε έναν πίνακα στο παιδί. Ρωτήστε τον τι βλέπει; Πόσα πράγματα είναι ίδια. Ζωγραφίστε μαζί του. Φτιάξτε ένα δέντρο. Το βάζει χρώμα; Του βάζει κορμό; Τι θα πει η κουφάλα που του έβαλε; Κάτι τον απασχολεί. Μιλάνε και έχω μείνει με το στόμα ανοικτό. Ο Κωστάκης έφτιαξε ένα παιδάκι, αλλά το άφησε χωρίς δακτυλάκια. Ίσως να σημαίνει και έλλειψη επικοινωνίας. Λατρεύω να τους ακούω. Μέχρι και σχολείο ξαναπήγαινα, με το μυαλό που κουβαλάω τώρα.

Γυρίζοντας στο σπίτι και λέγοντας στο παιδί πώς σήμερα πήγαμε στο σχολείο του, στο οποίο μας είχαν καλέσει και είδαμε την τάξη του από κοντά, μου είπε πολύ κομψά: Α, το ξέρω, μας το είπε σήμερα το μεσημέρι ο κύριος Νίκος. Το απόγευμα στο σχολείο θα έρχονταν επισκέπτες. Εσείς ήσασταν οι επισκέπτες μαμά. Δε το έθεσε πολύ ωραία ο κύριος Νίκος παιδιά;