Οι σκέψεις της Βίκυς Βολιώτη για την καραντίνα είναι σκέψεις που κάνουμε όλοι μας
- 24 ΜΑΡ 2020
Οι ημέρες της καραντίνας είναι ημέρες σκέψεων για όλους μας. Σκέψεις που συσσωρεύονται και καμιά φορά βγαίνουν προς τα έξω, στο πεδίο δημόσια έκφρασης που μας έχουν παραχωρήσει τα social media. Η Βίκυ Βολιώτη αυτό έκανε, μοιράστηκε τις σκέψεις της στον λογαριασμό της στο Instagram. Η ηθοποιός δεν συνηθίζει τις μακροσκελείς αναρτήσεις. Αλλά στις δύσκολες ημέρες της πανδημίας του κορονοϊού που ζούμε οι σκέψεις είναι πολλές. Και η ανάγκη για έκφραση μεγάλη. Η φωτογραφία που συνόδευε την ανάρτησή της, ήταν με το σκύλο της, τη Φρόσω. Τη Φρόσω που πλέον έχει αναλάβει το καθήκον να προαυλίζει εκείνη την ιδιοκτήτριά της.
Από τη Φρόσω και τα πολύτιμα ζώα που πέρασαν από τη ζωή της, ξεκίνησε την ανάρτησή της στο Instagram η Βίκυ Βολιώτη. Ανάμεσα σε όσα είπε στη συνέχεια μάλλον θα αναγνωρίσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Αυτό που παρόλο που ξέρει ότι κάνει το σωστό, ζορίζεται, να παραμένει μέσα. Αυτό που κάποτε ένιωθε τύψεις για την αγάπη του για το «μεγάλο έξω», αυτό το γεμάτο ανθρώπους, ζωή και βοή. Η Βίκυ Βολιώτη μίλησε για τη γεμάτη της καθημερινότητα ακόμα και στην καραντίνα αλλά και όλα όσα νοσταλγεί κάθε μέρα και πιο πολύ.
«Ήμουν πάντα ευγνώμων στα ζώα που με συντρόφευαν στη ζωή μου. Ξεκινώντας από τον πρώτο μου σκύλο τη Λιζα, τα γατιά μου, τον φοβερό μου σκύλο Οσαμα και τελευταία τη Φρόσω μου. Για την συντροφιά τους σε λύπες και χαρές, σε μεγαλες μοναξιες, την αγάπη τους, την τρυφερότητα τους. Τώρα, σε αυτήν την τόσο αλλόκοτη περιοδο που ζούμε, είμαι για έναν ακόμα λόγο : η Φρόσω είναι η επαφή μου με τον έξω κόσμο, εκείνη είναι πια που με βγάζει βόλτα κι όχι εγώ», ανέφερε η Βίκυ Βολιώτη.
Οι άνθρωποι του «έξω»
«Πάντα ήμουν άνθρωπος “του έξω”. Από μικρό παιδί ήθελα να είμαι συνέχεια έξω, ποτέ στο σπίτι. Μεγαλώνοντας ένιωσα πολλές ενοχές για αυτό, με πείραζαν οι αλλοι για την ανάγκη μου να είμαι πάντα έξω. Κι άκουγα πάντα να λένε ότι μαλλον δεν τα πάω καλά με τον εαυτό μου, δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν μπορώ να μείνω μόνη μου κι αλλά τέτοια απόλυτα συμπεράσματα. Κι άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως είχαν δίκιο», συνέχισε στο κείμενο της η ηθοποιός. Οι άνθρωποι που τους αρέσει το «έξω» είναι αυτοί που βάλλονται πάντα με τέτοιες γνώμες και νουθεσίες: «Μείνε λίγο μέσα, αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου, σκέψου. Βρες τα μαζί του». Κι ας τα έχεις βρει ήδη. Κι ας ξέρεις ότι και μέσα έχεις πράγματα να κάνεις, απλά δεν τα προτιμάς.
Η ίδια άλλωστε αναρωτήθηκε μήπως όλοι έχουν δίκιο κι εκείνη άδικο. «Και μετά από πολλές αναρωτήσεις και αναζητήσεις κατέληξα. Όχι. Δεν έχω πρόβλημα, τα πάω καλά με τον εαυτό μου, δεν είναι το θέμα μου η μοναξιά ή κάτι άλλο. Απλως μου αρέσει να είμαι έξω. Να περπατάω, να βλέπω ορίζοντα, να βλέπω φίλους, να νιώθω ελεύθερη, να νιώθω ότι παίρνω αέρα. Έτσι αυτές τις μέρες , το παραδέχομαι, υπάρχουν στιγμές που ζορίζομαι πολύ», εξομολογήθηκε η Βίκυ Βολιώτη.
Η Βίκυ Βολιώτη μένει σπίτι αλλά υπάρχουν τόσα που νοσταλγεί
«Είμαι ήδη 12 μέρες σπίτι και δεν ξερω για πόσες ακόμη θα είμαι. Κι ενώ κάνω χίλια πράγματα ( εκκαθαρίσεις, καθαριότητα, πολύ μαγείρεμα και πολύ παιχνίδι με το Αννιω μου) και η μέρα περνά γρήγορα ομολογώ, όταν έρχεται η ώρα της βόλτας και βγαίνω έξω και μυρίζω τον δροσερό αέρα και ακούω την αναπάντεχη σιωπή της πόλης θυμάμαι ποσο ωραίο είναι το “έξω”. Και το νοσταλγώ», σημειώνει η Βίκυ Βολιώτη. Το «Αννιώ» σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, είναι η κόρη της Βίκυς Βολιώτη, Άννα.
«Αναρωτιέμαι πότε θα λήξει όλο αυτό και κυρίως πως θα είμαστε ολοι μας όταν περάσει; Θα έχουμε προχωρήσει ένα βήμα προς τα εμπρός; Ή απλως θα επιστρέψουμε ταχύτατα εκεί όπου ήμασταν σαν όλα αυτά που ζούμε τώρα να ήταν απλως ένα κακό όνειρο ή ένα παράξενο σταμάτημα στο χρόνο ; Ειναι πολύ έντονη αυτή η εμπειρία, σαν μια ομαδική, παγκόσμια παραίσθηση . Για να δούμε που θα μας έχει οδηγήσει όταν θα τελειώσει», κατέληξε η Βίκυ Βολιώτη. Από τα hashtags με τα οποία συνόδευσε τη φωτογραφία της δεν έλειπε και το «σύνθημα» των ημερών, #ΜένουμεΣπίτι.
Ένα βήμα μπροστά
Και σε αυτήν την κατάσταση βρισκόμαστε σχεδόν κι όλοι οι υπόλοιποι. Ζούμε το δύσκολο τώρα, δίχως να προλαβαίνουμε συχνά να το αξιολογήσουμε. Νοσταλγούμε ανθρώπους, μέρη και στιγμές ωραίες, προσπαθώντας να διατηρούμε την αιοσιοδοξία μας πώς θα τις ξαναζήσουμε. Ας έχουμε κάνει αυτό το βήμα μπροστά μόνο, αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα. Το βήμα της αληθινής εκτίμησης όλων όσων έχουν αξία για εμάς. Το βήμα της αληθινής αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο. Το βήμα του αληθινού σεβασμού για το περιβάλλον που χωρίς εμάς μπόρεσε ξανά να αναπνεύσει. Του σεβασμού για το «μεγάλο έξω» το γεμάτο ανθρώπους και βοή που είναι εκεί και σίγουρα θα μας περιμένει.
