Όσα θα αντιμετωπίσει μια γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού στην Ελλάδα του 2022
- 19 ΙΑΝ 2022
Στην Ελλάδα του 2022 τα θύματα του βιασμού- που στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι γυναίκες- υποβάλλονται σε ένα δεύτερο μαρτύριο σε άμεσο χρόνο από τη στιγμή της ειδεχθούς κακοποίησής τους. Αν όχι πάντα, συχνά πρέπει να ταξιδέψουν χωρίς να πλυθούν χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο όπου διαπράχθηκε ο βιασμός, με δικά τους έξοδα, με το αυτοκίνητό τους, αν έχουν, αν όχι, με ΚΤΕΛ ή πλοίο για να εξεταστούν από ιατροδικαστή. Αν η καταγγελία ενός βιασμού στη χώρα μας είναι μια διαδικασία πολύ υποτιμημένη, η διαπίστωσή του είναι ακόμα πιο προβληματική. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τρομακτικά μεγάλο έλλειμμα σε ιατροδικαστές και σταθερές δομές. Κι όλα αυτά στη χώρα που το 32% των ανθρώπων της θα «δικαιολογούσε» τον βιασμό μιας γυναίκας υπό προϋποθέσεις, σύμφωνα με πρότερη έρευνα της Washington Post.
Όλα όσα βγαίνουν τον τελευταίο καιρό στην επιφάνεια, με θλιβερή κορύφωση την υπόθεση βιασμού της 24χρονης Γεωργίας στη Θεσσαλονίκη, η οποία εξελίσσεται σε ντόμινο αποκαλύψεων και για άλλες παρόμοιες υποθέσεις έμφυλης σεξουαλικής κακοποίησης, επιβεβαιώνουν χωρίς οίκτο πως η γυναίκα παραμένει στο στόχαστρο μιας κοινωνίας που τόσο σε νοοτροπία, όσο και σε δομές, την αφήνει απροστάτευτη.
«Σύμφωνα με τα στατιστικά ο μέσος όρος καταγεγραμμένων βιασμών είναι περίπου 200 τον χρόνο. Νούμερο που σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνει το μέγεθος της συγκεκριμένης παθογένειας στην Ελλάδα. Στη Σουηδία, μια χώρα με αντίστοιχο πληθυσμό, καταγγέλλονται πάνω από 5.000 βιασμοί σε ετήσια βάση. Αποδεδειγμένα, τα θύματα εδώ δεν βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούν και οι σχετικές καταγγελίες στις τηλεφωνικές γραμμές της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων. Είναι πολύ περισσότερες από εκείνες που φτάνουν τελικά στην αστυνομία». Ο Γρηγόρης Λέων, πρόεδρος της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρίας, ένας από τους πιο έμπειρους επιστήμονες της Ιατροδικαστικής στην Ελλάδα δίνει την αληθινή εικόνα. «Εμπειρικά η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων είναι γυναίκες. Όμως και εμπειρικά μπορώ να σας πω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι άντρες θύματα βιασμού. Μικρό ποσοστό μεν, αλλά υπαρκτό».
Τι είναι βιασμός και πώς τιμωρείται
Όπως εξηγεί η Αναστασία Καραγιάννη, δικηγόρος και ιδρυτικό μέλος της DATAWO, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα τυποποιούνται 4 περιπτώσεις βιασμού:
α) ο εξαναγκασμός του άλλου σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης με τη χρήση σωματικής βίας ή απειλής σοβαρού και άμεσου κινδύνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας. Για την περίπτωση αυτή προβλεπόμενη ποινή είναι η κάθειρξη 5-15 έτη.
β) το διακεκριμένο έγκλημα του ομαδικού βιασμού. Η ποινή είναι η πρόσκαιρη κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών ως κατώτατο όριο ποινής, ενώ η ισόβια κάθειρξη (τουλάχιστον 20 έτη) ως ανώτατο όριο ποινής.
γ) το διακεκριμένο εκ του αποτελέσματος έγκλημα του θανατηφόρου βιασμού με κατώτατο όριο ποινής την κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών.
δ) η επιχείρηση γενετήσιας πράξης χωρίς τη συναίνεση του παθόντος. Η προβλεπόμενη ποινή εδώ είναι η κάθειρξη έως 10 έτη (ανώτατο όριο ποινής).
Όπως επισημαίνει η νομικός, «προτού ψηφιστεί το τελικό νομοσχέδιο, η περίπτωση της επιχείρησης γενετήσιας πράξης χωρίς συναίνεση επρόκειτο να έχει πλημμεληματικό χαρακτήρα -η ποινή δηλαδή μπορούσε, μεταξύ άλλων, να ανασταλεί ή να μετατραπεί σε παροχή κοινωφελούς εργασίας. Αυτό εντέλει άλλαξε, αφού η ποινή σε αυτή την περίπτωση είναι κάθειρξη έως 10 έτη, επομένως κακούργημα».
Ο βιασμός ως άσκηση βίας κι όχι ως απουσία συναίνεσης; Τι λέει ο νέος Ποινικός Κώδικας
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να επισημανθεί πως, όπως πολύ σωστά τόνισε η Διεθνής Αμνηστία κατά την εκπόνηση του σχεδίου νόμου για τον νέο Ποινικό Κώδικα, ο βιασμός πρέπει να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης και όχι τη βία, όπως υποχρεώνει η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που επικύρωσε η Ελλάδα το 2018. Σύμφωνα πάντα με την Αναστασία Καραγιάννη: «Η απαίτηση αυτή προκύπτει από την αναγνώριση ότι το βασικό δικαίωμα που πλήττεται σε περίπτωση βιασμού είναι η σεξουαλική αυτονομία και η σωματική ακεραιότητα ενός ατόμου.
Αντίθετα, ο νομικός ορισμός του βιασμού με επίκεντρο τη βία ή την αντίσταση, όπως αυτός που περιλαμβάνεται στο νέο σχέδιο Ποινικού Κώδικα, σηματοδοτεί ότι μια σειρά εγκλημάτων βιασμού, στα οποία δεν φαίνεται η άσκηση ή η απειλή σωματικής βίας, ή η απόδειξη ή αδυναμία αντίστασης, ή δεν τεκμαίρεται εξαναγκασμός σε γενετήσια πράξη μετά από απειλή με παράνομη πράξη, δεν θα διώκονται ως τέτοιοι. Επιπλέον, με τον παρόντα ορισμό, δεν λαμβάνεται υπόψη ότι το “πάγωμα” του θύματος, όταν έρχεται αντιμέτωπο με μια σεξουαλική επίθεση, έχει αναγνωριστεί ως η πιο συνηθισμένη ψυχολογική αντίδραση στην πλειοψηφία των βιασμών, όπως έχει αποδειχθεί από σειρά ερευνών. Η αντίδραση αυτή δυσχεραίνει την απόδειξη άσκησης βίας ως μέσο εξαναγκασμού για την τέλεση του βιασμού». Κι αυτό είναι ένα εφιαλτικό σενάριο.
Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει το θύμα μετά τον βιασμό
Αυτό που πρέπει να κάνει το θύμα είναι να βρει τη δύναμη και να καταγγείλει το γεγονός γρήγορα. Ένας αγώνας δρόμου και χρόνου ξεκινά. Πρώτος σταθμός είναι η αστυνομία. Εν συνεχεία οι Αρχές δίνουν άμεσα ιατροδικαστική εντολή εξέτασης για να πιστοποιηθεί η κακοποίηση. «Βοηθά αρκετά ότι η κατάσταση έχει αλλάξει και πλέον υπάρχουν ειδικά τμήματα διαχείρισης της βίας στην ελληνική αστυνομία. Αρκετοί αστυνομικοί έχουν εκπαιδευτεί σε τέτοια θέματα να αντιδρούν άμεσα», τονίζει ο κ. Λέων.
Ύψιστης σημασίας κίνηση, να κρατήσει ανέπαφα τα αποδεικτικά στοιχεία. «Προτείνεται να φυλάξει τα ρούχα σε μία χάρτινη σακούλα ώστε να διατηρηθεί το γεννητικό υλικό του δράστη. Σε κάθε περίπτωση, συνίσταται επίσκεψη σε νοσοκομείο, ούτως ώστε να λάβει το θύμα την κατάλληλη περίθαλψη και να υποβληθεί σε περαιτέρω ιατρικές εξετάσεις, όπως για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα ή εγκυμοσύνη. Ωστόσο, εάν δεν βρει το κουράγιο να το καταγγείλει άμεσα, καλό θα ήταν να ενημερώσει ένα οικείο ή φιλικό πρόσωπο, ώστε να την ακούσει, να τη στηρίξει και ενδεχομένως να την ενθαρρύνει να το καταγγείλει. Σε κάθε περίπτωση συνίσταται η τηλεφωνική κλήση στη γραμμή SOS 15900 ή η επίσκεψη σε ειδικά κέντρα βιασμού που στελεχώνονται από εξειδικευμένο προσωπικό κι έχουν συσταθεί από την Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων» τονίζει η Αναστασία Καραγιάννη.
Το θύμα δεν πρέπει να πλυθεί μετά τον βιασμό του
Να μπω κατευθείαν στο μπάνιο. Να πλυθώ. Να καθαρίσω. Να ξεβγάλω την ντροπή. Να διώξω την ταπείνωση. Η πιο λυτρωτική αντίδραση. Τόσο φυσιολογική και τόσο καταστροφική ταυτόχρονα. «Είναι μια σκέψη που υλοποιούν πάρα πολλά θύματα βιασμού. Η γυναίκα πράγματι όταν υποστεί μια τέτοια πράξη το μπάνιο είναι το πρώτο της μέλημα. Ωστόσο το δικό μας έργο δυσκολεύει», εξηγεί ο ιατροδικαστής κ. Λέων. «Όταν το θύμα πλυθεί είναι πολύ πιθανόν να απομακρύνει τα στοιχεία γενετικού υλικού, σπερματικών ή προσπερματικών υγρών. Εμποδίζεται όχι η διαπίστωση της σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά τα στοιχεία γενετικού υλικού για την ταυτοποίηση του δράστη».
«Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν εξωτερικά σημάδια σωματικής βίας ή εκχυμώσεις, οι ιατροδικαστές, εξετάζοντας ενδελεχώς τα εσω γεννητικά όργανα μπορούμε να διακρίνουμε αν η πράξη έγινε ή όχι με τη θέληση του ατόμου. Πολύ σημαντική είναι και η τοξικολογική εξέταση, γιατί πρέπει να βλέπουμε αν χορηγήθηκαν ουσίες στο θύμα ή όχι, Ειδικά για τα θύματα που βιάζονται νυχτερινές ώρες, στο πλαίσιο μιας εξόδου τους, συνήθως δεν θυμούνται και δεν βρίσκουμε σημάδια σωματικής βίας».
Ένας δεύτερος βιασμός αμέσως μετά τον πρώτο
«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε σχεδόν οι μισοί νομοί της χώρας δεν έχουν ιατροδικαστή, παρά τις εκκλήσεις της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρείας. Μια κοπέλα που έχει βιαστεί θα πρέπει μέσα στις επόμενες ώρες- άπλυτη- να κάνει ένα μικρό ή μεγαλύτερο ταξίδι, με το δικό της μεταφορικό μέσο ή να περιμένει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με δικά της έξοδα για να μεταφερθεί στην πλησιέστερη ιατροδικαστική δομή. Ουσιαστικά αυτό για το θύμα είναι ένας δεύτερο βιασμός» συμπεραίνει πολύ εύστοχα ο κ. Λέων. Τα θύματα υπόκεινται σε όλη αυτή την ταλαιπωρία για κάτι που ένα κράτος που σέβεται τον πολίτη του έχει σημαντική κοινωνική υποχρέωση να του παρέχει. «Δεν είναι πολυτέλεια να έχει κάθε νομός από έναν ιατροδικαστή. Στην Πορτογαλία, για παράδειγμα, υπάρχουν πάνω από 150 διορισμένοι ιατροδικαστές, όταν στην Ελλάδα ο αριθμός είναι μόλις 25 στο σύνολο».
Υποστελέχωση πλήρης με ένα κενό στο διηνεκές και σημαντικό αντίκτυπο για το θύμα.
«Με όλο και περισσότερες καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης να φτάνουν στο φως της δημοσιότητας τον τελευταίο καιρό, ένας επιπλέον προβληματισμός που εγείρεται είναι πως όλα αυτά τα χρόνια ένας ακόμα λόγος που εμπόδιζε τα θύματα να απευθυνθούν στις αρχές είναι ότι πιθανόν δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν εύκολα ιατροδικαστικές δομές για να εξεταστούν».
Ο κοινός νους δεν μπορεί να διανοηθεί την τραγικότητα της κατάστασης αν μια γυναίκα πέσει θύμα βιασμού Παρασκευή βράδυ. «Όπως καταλαβαίνετε ο ιατροδικαστής δεν μπορεί να εφημερεύει 30 ημέρες τον μήνα». Κι όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι υπάρχει επαρκής αριθμός ιατροδικαστών στη χώρα. «Αλλά η τελευταία σχετική προκήρυξη του Υπουργείου Δικαιοσύνης βγήκε το 2009».
«Υπάρχουν ολόκληρες περιφέρειες, όπως η Θεσσαλία, με έναν και μόνο ιατροδικαστή. Σε πολλά νησιά και σε μεγάλες πόλεις όπως το Αγρίνιο και η Χαλκίδα είμαστε ανύπαρκτοι».
Βιασμός: Όταν το θύμα είναι ανήλικο
Όπως αναφέρει ο ιατροδικαστής στην έσχατη περίπτωση που το θύμα του βιασμού είναι ανήλικο, η επιστημονική διαδικασία διαφέρει. «Μερικές φορές τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευφάνταστα, οπότε εδώ απαιτείται και η παρουσία και η εξέταση από παιδοψυχίατρο ή παιδοψυχολόγο. Απαραίτητη σε αυτή την περίπτωση η εξέταση από παιδογαστρεντερολόγο ή/και παιδίατρο που ειδικεύεται σε γυναικολογικά ζητήματα ώστε να βγει το πιο ασφαλές συμπέρασμα. Ειδικά όταν το θύμα είναι μικρό και δεν μπορεί να εκφράσει τι ακριβώς έχει συμβεί, η παρουσία των ειδικών είναι απαραίτητη». Ανατριχίλα.
Η αδικαιολόγητη ανυπαρξία του rape kit
Το rape kit είναι ένα κουτί με όλα τα εργαλεία που πρέπει να έχει ένας ιατροδικαστής στη διάθεσή του για να εξετάσει ένα θύμα, αλλά και να λάβει από αυτό δείγματα για τις εργαστηριακές εξετάσεις. Στις σταθερές δομές υπάρχουν εργαλεία. Το πρόβλημα εντοπίζεται σε όλες εκείνες τις απογοητευτικά πολλές περιοχές όπου δεν υπάρχει ιατροδικαστής. «Τα rape kits πρέπει να υπάρχουν στα νοσοκομεία και να χρησιμοποιούνται από εκπαιδευμένο νοσηλευτικό και ιατρικό ιατρικό, ώστε να μειώσουμε ακόμα περισσότερο τους χρόνους και την ταλαιπωρία του κακοποιημένου ατόμου. Όταν υπάρχει ένα τόσο σοβαρό αδίκημα τα πιο σημαντικά στοιχεία έρχονται με την ιατροδικαστική εξέταση, η οποία πρέπει να επισπευστεί για τη δικαίωση» λέει ο κ. Λέων.
Στον αντίποδα του ελληνικού φαινομένου, χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο που έχουν δομήσει έτσι τις διαδικασίες τους ώστε να μην χάνεται ούτε ένα λεπτό από τη στιγμή που το θύμα καταγγέλλει βιασμό μέχρι την εξέτασή του και τη λήψη των δειγμάτων.
Η ψυχολογία του θύματος μετά τον βιασμό
Οδύνη για το σώμα, ανυπολόγιστος χρόνιος πόνος για την ψυχή. «Όταν μια γυναίκα βιαστεί, περνάει από διάφορα στάδια. Αρχικά το πιθανότερο είναι να βρεθεί σε σοκ, να είναι παγωμένη, να μην έχει συνειδητοποιήσει καλά καλά τι της έχει συμβεί. Σε 2ο χρόνο έρχεται η συνειδητοποίηση, η απελπισία, η πλήρης απογύμνωση της προσωπικότητας και της ύπαρξής της, αφού πάντα, η σεξουαλική χορδή είναι η πιο ευαίσθητη», τονίζει η Μαρία Στεργίδου, ψυχολόγος στο Συμβουλευτικό Κέντρο της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων στην Καβάλα.
«Σε αυτό το στάδιο εντοπίζεται το μετατραυματικό στρες, όπου αναβιώνει διαρκώς τις στιγμές που έζησε. Το θύμα έχει έντονες αναμνήσεις και ο ύπνος του διαταράσσεται».
«Εκεί μπορεί να εμφανίσει και καταθλιπτικά συμπτώματα ή τάσεις αυτοκτονίας. Είναι πολύ κρίσιμη η φάση γιατί συνειδητοποιεί τι συμβαίνει. Η ψυχολογική υποστήριξη είναι σημαντική σε όλες τις φάσεις, πόσο μάλλον σε αυτή. Η τρίτη φάση είναι η συνειδητοποίηση ότι πρέπει να ζήσει με αυτό και να επαναλειτουργήσει, να συνθέσει τα κομμάτια της, να θεραπευτεί και να επανέλθει στη ζωή» λέει η ψυχολόγος και αναφέρεται στο πιο εφιαλτικό σενάριο. Όταν δράστης είναι ένα γνώριμο πρόσωπο. Κάτι που συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων στην Ελλάδα.
Όταν ο βιαστής είναι ένα πολύ γνώριμο πρόσωπο
Η Μαρία Στεργίδου επισημαίνει περιπτώσεις γυναικών που βιάζονται εντός του γάμου. «Το να είναι μια γυναίκα μ’ έναν σύντροφο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να ενδίδει στις ερωτικές ορέξεις του. Και μπορώ να πω πως αυτή είναι μία απορία των γυναικών που ευτυχώς εκφράζεται όλο και λιγότερο. Στο παρελθόν έγγαμες γυναίκες ή ακόμα και σε σχέση μας ρωτούσαν αν πρέπει να συνευρίσκονται ερωτικά όταν για τους δικούς τους και ενίοτε πολύ σημαντικούς λόγους δεν το επιθυμούν» αποκαλύπτει η ψυχολόγος. «Είναι ένα πολύ μεγάλο αγκάθι για τη γυναίκα. Προβληματίζεται για το πώς θα το διαχειριστεί μετά. Πόσο πρέπει να αλλάξει τη ζωή της. Πώς θα συμβιώσει με τον βιαστή της. Η περίπτωση του γνώριμου θύτη θέλει ιδιαίτερο χειρισμό γι’ αυτό και τις πιο πολλές φορές απευθύνονται σ’ εμάς σε δεύτερο χρόνο. Μας το εξομολογούνται αργότερα». Όταν ο δράστης είναι άγνωστος, το πιοσυνταρακτικό που έχουν να διαχειριστούν είναι ο φόβος μιας εγκυμοσύνης ή ενός μεταδιδόμενου νοσήματος. «Αν ο δράστης είναι άγνωστος, το θύμα βιώνει ριζικές αλλαγές, να φοβάται να παραμείνει στο ίδιο μέρος με τον φόβο ότι μπορεί να της ξανασυμβεί».
Η απολίτιστη «κουλτούρα του βιασμού»
Σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη του FRA (Fundamental Rights Agency) για τη βία κατά των γυναικών, τα θύματα σεξουαλικής βίας αισθάνονται κυρίως φόβο, ντροπή, ταπείνωση και ενοχές. Η έρευνα αναφέρει πως τουλάχιστον 1 στις 3 γυναίκες έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία, 5 % των γυναικών έχει πέσει θύμα βιασμού, ενώ 1 στις 2 γυναίκες έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά. Ολες οι παραπάνω ενέργειες που περιγράφηκαν σαν τη διαδικασία μετά τον βιασμό είναι επώδυνες για το θύμα. Και το δράμα καλά κρατεί. «Η θυματοποίηση συνεχίζεται με ερωτήσεις, όπως «τι ρούχα φορούσες» ή «είχες πιει;» ή όπως ακούγεται τελευταία, «γιατί καθυστέρησες να μιλήσεις/αναφέρεις το περιστατικό; Κι εδώ ακριβώς έγκειται η ουσιαστικότερη αλλαγή που πρέπει να επέλθει», σύμφωνα με την Αναστασία Καραγιάννη:
«Σύμφωνα με την καθηγήτρια Λαογραφίας και Φύλου του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Μαρία Γκασούκα, ως κουλτούρα του βιασμού νοείται το σύνολο πεποιθήσεων που ενθαρρύνουν την ανδρική σεξουαλική επιθετικότητα και υποστηρίζουν τη βία κατά των γυναικών. Αφορά μια κοινωνία όπου η βία είναι αποδεκτή και η σεξουαλικότητα βίαιη, καθώς και την αποδοχή τέτοιου είδους βίας κατά γυναικών, αλλά και την παρουσίασή της ως φυσιολογικής. Σημειώνεται πως στο πλαίσιο της συγκεκριμένης κουλτούρας γίνεται αποδεκτή η “ευθύνη” των θυμάτων, και ειδικότερα των γυναικών. Είναι χαρακτηριστική η σεξουαλική αντικειμενοποίηση, η διαπόμπευση του θύματος ως πόρνης (slut shaming), η οποία συνήθως “προκαλεί” τον θύτη στο βαθμό που θα πρέπει να ντρέπεται και να αισθάνεται ένοχη για συγκεκριμένες σεξουαλικές συμπεριφορές, οι οποίες υπερβαίνουν τα έμφυλα στερεότυπα. Έτσι, αντί η βία να στιγματίζει τους θύτες, συχνά καταλογίζονται ευθύνες στα θύματα». Η «κουλτούρα του βιασμού», ενισχύει τόσο την πρωτογενή όσο και τη δευτερογενή θυματοποίηση».
Μια αληθινή μαρτυρία
Σε αυτό το σημείο, η Αναστασία Καραγιάννη παραθέτει μια σύνθεση από αληθινές μαρτυρίες από την οποία μπορούν να βγουν πολλά ενοχλητικά συμπεράσματα. Το victim blaming και ο θεσμικός σεξισμός σε όλο τους το μεγαλείο.
«Σήμερα που εξετάστηκε η δίκη του βιασμού μου έμαθα πολλά που δεν ήξερα. Έμαθα πολλά που ούτε καν μου είχαν περάσει από το μυαλό. Δεν τα είχα ζήσει ούτε στους πιο τρομακτικούς μου εφιάλτες.
Έμαθα καταρχήν πως δεν βιάστηκα. Έμαθα πως όλα όσα συνέβησαν ήταν με τη συναίνεσή μου. Έμαθα πως δεν έπρεπε να είχα βγει εκείνο το βράδυ, αλλά έπρεπε να είχα καθίσει σπίτι να διαβάσω, όπως κάνουν οι άλλες συμφοιτήτριές μου.
Έμαθα πως το να λέω σ’ έναν άντρα “θα τα πούμε αργότερα” σημαίνει πως θέλω να κάνω σεξ μαζί του. Έμαθα πως τα κορίτσια δεν πρέπει να πίνουν αλκοόλ μαζί με άντρες γιατί έτσι τους δίνουν δικαιώματα.Έμαθα πως έπρεπε να φοράω πιο σεμνά ρούχα για να μην προκαλέσω τους βιαστές μου. Έμαθα πως έπρεπε να φροντίσω να πηδήξω από το αμάξι του βιαστή μου, να ανοίξω την πόρτα ακόμα και όταν αυτό ήταν εν κινήσει και να το σκάσω από το παράθυρο για να γλιτώσω το βιασμό μου. Έμαθα πως κατήγγειλα το βιασμό μου για να δικαιολογήσω στο αγόρι μου το κλειστό κινητό μου.
«Έμαθα πως ο ομαδικός βιασμός μου δεν ήταν ομαδικός, γιατί δεν διείσδυσαν και οι δυο μέσα μου ταυτόχρονα, αλλά με βίαζαν εναλλάξ»
Έμαθα πως έπρεπε να αντισταθώ, να γεμίσω εκδορές και να τραυματιστούν τα γεννητικά μου όργανα για να αποδείξω το βιασμό μου. Έμαθα πως οι σφαλιάρες στο πρόσωπο και το τράβηγμα των μαλλιών μου χωρίς τη θέλησή μου δεν αποτελούν χρήση βίας εναντίον μου γιατί δεν μου είχαν αφήσει σημάδια.
Έμαθα πως δεν είχα πιει αρκετά ώστε να μπορούν να με βιάσουν. Έμαθα πως σαν αθλήτρια που ήμουν θα έπρεπε να μπορώ να παλέψω μαζί τους. Έμαθα πως δεν με πλένανε για να εξαφανίσουν τα ίχνη του βιασμού μου, αλλά για να με καθαρίσουν. Έμαθα πως έπρεπε να καταγγείλω το βιασμό μου απευθείας μόλις έφυγα από το σπίτι των βιαστών μου και όχι λίγες ώρες μετά αφού προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τα κομμάτια μου.
Έμαθα πως μπήκα σε μια δικαστική διαμάχη βιασμού για να φύγω από μια πόλη που δεν μου άρεσε έτσι κι αλλιώς. Έμαθα πως είπα ψέματα στους γονείς μου και στις κολλητές μου για το βιασμό μου. Έμαθα πως κατήγγειλα τον βιασμό μου γιατί μου αρέσει να εκδικούμαι τους πρώην μου».
Όπως επισημαίνει η δικηγόρος, όλα τα προαναφερόμενα “Έμαθα” στο κείμενο που δημοσίευσε η φεμινιστική ομάδα fylosikis αποτελούν τη σεξιστική επιχειρηματολογία των συνηγόρων υπεράσπισης των κατηγορούμενων για βιασμό στη δίκη που διεξήχθη στις 5/4/2017 στην Καβάλα και είναι συνήθως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται σε όλες τις δίκες βιασμών. Οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν “ομόφωνα αθώοι».
