Όταν δεν με έλεγαν “Μαμά”

Μου το είπε με το που τον πήρα από το σχολείο. “Σου έχω φτιάξει και ένα δώρο, αλλά θα στο δώσω αύριο. Είναι κάτι που το φοράς στο λαιμό. Είναι ένα κολιέ. Αλλά αύριο θα στο δώσω, όχι σήμερα, αύριο. Μπορείς και να το βάλεις στη δουλειά σου”. Ε, λοιπόν, τέτοια προσμονή για ένα κολιέ που μάλλον θα είναι από μακαρόνια ή καλαμάκια, ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχα!

Πριν γίνω μαμά, υπήρχαν και φαντάζομαι ότι θα ανακαλύψω ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά που δεν μου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι θα ανακαλύψω για μένα και για τον κόσμο. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, αλλά έχω αλλάξει τόσο πολύ.

Θα χαιρόμουν ποτέ πριν γίνω μαμά, για ένα κολιέ από μακαρόνια;

Θα πετούσα ένα σκίτσο που δεν θα ήμουν όμορφη.

Δεν θα παρατηρούσα με τις ώρες κάποιον που κοιμάται.

Δεν φανταζόμουν ότι θα με απασχολούσε αν τα καρότα είναι φρέσκα.

Δεν θα ξύπναγα πολλές φορές την νύχτα για να δω αν κάποιος ανασαίνει ή αν έχει ξεσκεπαστεί.

Δεν είχα παρατηρήσει ποτέ ότι υπήρχαν τόσα παιδιά στην πόλη.

Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στο σινεμά στις 6 το απόγευμα.

Δεν με ένοιαζε αν υπήρχε φαγητό στο σπίτι.

Δεν θα πρόσφερα ποτέ ένα τοστ που έχει για μάτια ελιές και στόμα παριζάκι, σε σχήμα χαμόγελου.

Φταρνιζόμουν δυνατά και δεν ανησυχούσα αν με το “γείτσες” θα μου έφευγαν και λίγα τσίσα στο εσώρουχό μου.

Δεν είχα ποτέ γάλα στο στήθος μου.

Έβαζα πλυντήριο μία φορά την εβδομάδα.

Δεν ήξερα τι θα πει πραγματικός λεκές.

Θα με πείραζε αν το σπίτι ήταν ακατάστατο.

Δεν  ήξερα πώς να αποφεύγω δεκάδες αντικείμενα στο πάτωμα του σαλονιού μου περπατώντας ξυπόλυτη.

Δεν φανταζόμουν ότι 8 ώρες ύπνου ήταν κατόρθωμα.

Δεν θα συζητούσα με κανέναν για το χρώμα, το μέγεθος και την συχνότητα που κάποιος κάνει κακά.

Γελούσα με τις μαμάδες που μιλούσαν μόνο για τα παιδιά τους.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να κάνω τόσα πολλά σε μια μέρα.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να αγαπήσω τόσο αληθινά.

Δεν ήξερα ότι έχω τόση υπομονή και γλύκα μέσα μου.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να φτιάξω τόσες πολλές ιστορίες ώστε να φάει κάποιος.

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα προσπεράσω ένα παιδί που χτυπιέται στο πάτωμα επειδή θέλει κάτι που δεν πρέπει να του αγοράσω.

Δεν περίμενα να έχω συνέχεια τόσες σκέψεις αν αυτό που κάνω είναι το σωστό.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να σκάσω στα γέλια.

Που να φανταστώ ότι θα παρακολουθούσα κουνέλια που δεν μιλάνε και θα γελούσα; Ή ότι θα επαναλάμβανα στα αγγλικά όσα λέει η Ντόρα Η Εξερευνήτρια;

Δεν μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι το παιδί μου θα έκανε παρέα με σκουπιδοπαρέες, χλαπάτσες και μύξες (παιχνίδια όλα αυτά).

Δεν θα έπειθα κανέναν ότι μπορώ με ένα φιλί να εξαφανίσω μια πληγή.

Δεν θα άφηνα κανέναν να σκουπίσει την μύξα του στο μανίκι μου.

Δεν είχα τόσες γρήγορες απαντήσεις στο “γατί φοβάμαι;” ή τι θα πει “τα πήρα στο κρανίο”.

Δεν ήξερα ότι μπορώ να παίξω Στράους μόνο με τα χείλια μου.

Δεν ήξερα την πραγματική αξία του κάνω μπάνιο και πέφτει ο πυρετός.

Δεν περίμενα ότι γυμναστική θα σήμαινε: κουβαλάω τον γιο μου στον ώμο μου μέχρι να ανέβουμε στο σπίτι μας.

Δεν πίστευα ότι έχει τόση σημασία να κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες.

Δεν θα έτρεχα σαν τον Μπολτ κάθε φορά που κάποιος έπεφτε, προσπαθώντας να μάθει ορθοπεταλιά.

Δεν ήξερα ότι δεν είναι ντροπή να κοιμάσαι από τις 10.

Δεν ήξερα πόσες φορές μπορώ να πω το ίδιο πράγμα.

Δεν περίμενα να βγάζω κεραίες κάθε φορά που κάποιος φώναζε: μαμάάάά.

Θα έβλεπα κάποιον 5 ετών και θα έκανα χιλιάδες όνειρα για εκείνον;

Θα ήμουν στη δουλειά και ταυτόχρονα στο σχολείο, το σπίτι ή την παιδική χαρά;

Πριν γίνω μαμά, δεν ήμουν τόσο ευσυγκίνητη.

Δεν ήμουν τόση υπεύθυνη.

Δεν ήμουν τόσο ανήσυχη.

Δεν ήμουν τόσο κουρασμένη, αλλά και τόσο ευτυχισμένη.