Όταν η μαμά πρέπει να ακούει το παιδί

Ναι, φυσικά, αμέσως θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα.

Επειδή στην οικογένειά μας (εγώ, ο πατέρας και το παιδί) πιστεύουμε ότι η άσκηση κάνει καλό, θεωρούμε σωστό να γυμναζόμαστε. Το παιδί το πηγαίνουμε κολυμβητήριο και ποδόσφαιρο. Τώρα τελευταία μας κάνει πολλά νερά όσον αφορά στην κολύμβηση. Δεν θέλει να πηγαίνει, γενικά δεν πάει με χαρά. Τις προάλλες, επιστρέφω από την δουλειά, κοιμόταν και σιγά – σιγά τον ξύπνησα. “ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟΝ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟ”, είπε με δυνατή φωνή. Ναι, μου το έχει ξαναπεί, αλλά την προηγούμενη, όταν του εξήγησα ότι πηγαίνουμε ώστε να μάθεις να κολυμπάς χωρίς μπρατσάκια, σωσίβια ή τουβλάκια, ώστε το καλοκαίρι να είσαι άνετος στη θάλασσα κι εμείς να μην φοβόμαστε ότι θα πνιγείς, πήγαμε τελικά. Τα ξαναλέω, λοιπόν. “Ό,τι και να μου πεις, δεν θέλω να πάω, δεν μου αρέσει” μου λέει. Λέω και κάτι παραπάνω. “Θυμάσαι που πήγαμε το Σάββατο και πήρες μετάλλιο; Πώς θα έπαιρνες μετάλλιο νομίζεις; Επειδή περνούσες απ’ έξω; Μετάλλιο παίρνουν όσοι πηγαίνουν και κολυμπούν στην προπόνηση, δεν τους το δίνουν έτσι. Θυμάσαι πόσο καμάρωνες, όταν το πήρες; Δεν το έβγαλες μέχρι να κοιμηθείς”. “Ναι, αλλά σήμερα, δεν θα πάρω μετάλλιο”. Έχει και χιούμορ το παιδί. Πολύ καλό.

“Δεν θα πάρεις σήμερα, αλλά αν δεν πηγαίνουμε, δεν θα ξαναπάρεις ποτέ”, του λέω. “Δεν με νοιάζει” μου λέει. Τώρα τι κάνουμε; Έχω και τον πατέρα που λέει πόσο σημαντική είναι η κολύμβηση για την νευρομυϊκή συναρμογή. Δεν το ξέρω; Να του το πω του παιδιού έτσι ακριβώς; Ν ε υ ρ ο μ υ ϊ κ ή Σ υ ν α ρ μ ο γ ή; “Δεν πάμε, βρε παιδί μου και να τα πούμε στο δρόμο;”. Περνάει και η ώρα, είναι και μακριά το κολυμβητήριο. Με το που κάνω την κίνηση να πάρω την τσάντα, ο γιος μου με χτυπάει δυνατά στην πλάτη. Και πάλι και πάλι. Ωραία τα κατάφερα.

Να βγάλω εγώ τον νέο Μάικλ Φελπς;

Για να φτάσει το παιδί να το κάνει αυτό, πάει να πει ότι δεν θέλει να πάει και το εννοεί. Δεν θέλει. Δεν του αρέσει; Είναι κουρασμένος; Θέλει να κάνει κάτι άλλο; Ό,τι κι αν είναι, όποιος κι αν είναι ο λόγος εγώ τόση ώρα δεν άκουγα. Δεν το καταλάβαινα. Πώς αλλιώς να μου το πει; Με χτύπησε. Τόση ώρα το φώναζε κι εγώ σκεφτόμουν την νευρομυϊκή συναρμοτέτοια. Δικαίωμα του είναι να μην θέλει να πάει. Με το ζόρι δηλαδή; Και για ποιο λόγο; Να βγάλω εγώ τον νέο Μάικλ Φελπς;

Πολλές φορές οι γονείς καθόμαστε στην εξέδρα και βλέποντας τα παιδιά μας να γυμνάζονται κάνουμε όνειρα για τους καινούργιους αστέρες της κολύμβησης, της μπάλας ή του μπαλέτου. Κάνουμε δικά μας όνειρα για αυτά, ενώ πρέπει να τα αφήσουμε να μας πουν τα δικά τους όνειρα.

Όταν το θελήσουν. Να μας πουν αν τους αρέσει το κολύμπι ή το μπάσκετ ή τίποτα από τα δύο. Αν συνεχώς τα πιέζουμε να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν, δεν θα μας το πουν ποτέ. Θα κάνουμε τα παιδιά μας φοβισμένα, χωρίς αυτοπεποίθηση και κάποια στιγμή θα τους “την πούμε κιόλας”: “εγώ που σε έτρεχα στις προπονήσεις, τίποτα δεν κατάφερες”. Μα αφού δεν ήθελε; Δεν ήθελε να κολυμπήσει. Ήθελε να φτιάξει ένα παζλ ή να ζωγραφίσει ή απλά να παίξει. Με το ζόρι αθλητής;

Και να σας πω και κάτι; Εγώ που τον πηγαίνω κολυμβητήριο και κάθομαι στην κερκίδα και τον περιμένω, τώρα τελευταία βαριέμαι. Μπαίνουν τα παπάκια στην πισίνα. Πάνω κάτω, πάνω κάτω με σανίδες, αναπνοές, βουτάνε μερικές φορές, αυτό ήταν. Τι είναι μηχανάκια; Παπάκια είναι. Πέντε ετών είναι. Δώστε αγαπητοί γυμναστές και λίγο μια αλλαγή, καμιά μπουρμπουλήθρα. Στρατιωτάκια από τα πέντε; Πέρα δώθε, πάνω κάτω. Ακόμα κι αν κάποια από αυτά γίνουν παγκόσμιοι πρωταθλητές, ας γίνουν με χαρά!

Αυτό είναι το κλειδί της επιτυχημένης σχέσης, μάνας – παιδιού, παιδιού – πατέρα. Να κάνουν τα πάντα με χαρά. Δεν θες αγάπη μου να πάμε στο κολυμβητήριο, μάλιστα, επειδή η άσκηση είναι καλή, πάμε μέχρι την παιδική χαρά με το πατίνι ή τρέχοντας και μετά κάνουμε κάτι άλλο. Δεν σου αρέσει το κολυμβητήριο; Ωραία, επειδή πρέπει να μάθεις να κολυμπάς χωρίς κουλούρα το καλοκαίρι, θες να πηγαίνουμε μαζί σε μια πισίνα να σε μάθω εγώ; Θα κάνουμε και ωραία παρέα. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να μην κολλάμε σε πράγματα και να έχουμε εναλλακτικές. Ευχάριστες σε όλους.

Μόνα τους τα παιδιά θα μας δείξουν τι τους αρέσει και ποιον δρόμο θέλουν να ακολουθήσουν. Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας ανοικτά.

Ο γιος μου ως μοναχοπαίδι, όπου βλέπει παιδάκια τρέχει να παίξει. Μου φωνάξει, χωρίς να μου το λέει: ομαδικά παιχνίδια, Ο Μ Α Δ Ι Κ Α παιχνίδια, τι δεν καταλαβαίνεις ρε μαμά;