Όταν η τιμωρία στο παιδί δεν πιάνει και οι συνέπειες πάνε περίπατο

Με φτάνει στα όριά μου, φωνάζω και μετά στεναχωριέμαι. Φυσικά και ξέρω πια ότι αυτή μου η αντίδραση είναι η πιο λάθος που υπάρχει, αλλά μάλλον είμαι κουρασμένη. Χρειάζομαι διακοπές, μα αφού δεν πρόκειται να πάω, αποφάσισα κάθε φορά που ο γιος μου, μου λέει “ΟΧΙ” δεν θέλω να φάω, “ΟΧΙ” δεν θέλω να κάνω μπάνιο, “ΟΧΙ” δεν θέλω να βάλω ορό, “ΟΧΙ” δεν θέλω να πιω την αντιβίωσή μου, θα παίρνω 10 αναπνοές και θα συνεχίζω ήρεμα και ωραία την ζωή μας.

Έχω δοκιμάσει στο παρελθόν την τιμωρία. Γελάει ο κόσμος μαζί μου. Ο γιος μου με ρωτούσε κάθε λεπτό, αν μπορεί να κατέβει από την καρέκλα, αν τελείωσε η τιμωρία, αν μετά μπορεί να φάει παγωτό, να δει τηλεόραση, να παίξουμε και πολλές, μα πολλές ακόμα ερωτήσεις.

Στις μετρημένες στα δάκτυλα των χεριών φορές που κατέληξα στην τιμωρία, απέτυχα.

Είτε γιατί με έκανε να γελάω, είτε επειδή δεν κρατούσα την ποινή που του είχα επιβάλλει, είχα ακόμα και ενοχές του τύπου μα τι κάνω τώρα στο παιδί, ίσως περισσότερο από όλα, δεν πίστεψα ποτέ σε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας.

Δεν κράτησα τον λόγο μου όταν του είπα ότι θα πετάξω όλες τις μπάλες που έχει, άμα δεν σταματήσει να προσπαθεί να βάλει καλάθι στο φωτιστικό του σαλονιού, δεν πέταξα στα σκουπίδια ποτέ τον κάδο που χτυπούσε αντί για το ντραμς του, που μου τρύπαγε τον εγκέφαλο για αρκετά λεπτά. Μάζευα πάντα τα παιχνίδια του από όλο το σπίτι, όταν του το ζητούσα και δεν το έκανε, επειδή ήταν κουρασμένος, επειδή θα το έκανε σε λίγο, επειδή τον πονούσε η κοιλιά του. Αφήστε που ο γιος μου άρχισε να με αντιγράφει. Αν δεν μου βάλεις παιδικά, δεν θα φάω. Τι; Αν δεν παίξω στο iPad, δεν θα κάνω μπάνιο. Πώς είπατε; Με απειλούσε. Το πεντάχρονο. Θαυμάσια. Από κάπου το είχε αντιγράψει.

Ούτε και μένα μου αρέσει να μου φωνάζουν

Άμα υψώσω την φωνή μου; Καταστράφηκα. Με κοιτάζει με αυτά τα αθώα ματάκια σαν γατάκι που το βρήκες στο δρόμο και πεινάει, βουρκώνει και μου λέει να μην φωνάζω.

Ούτε και μένα μου αρέσει να μου φωνάζουν. Αμέσως δείχνω πόσο έχω μετανιώσει. Γονατίζω. Προσπαθώ να εξηγήσω γιατί έβαλα τις φωνές, το ξέρω ότι δεν υπήρχε λόγος, του λέω πώς δεν ήθελα να φωνάξω, τον αγκαλιάζω, μπορεί και να κλάψω.

Τις προάλλες που απλά αποφάσισα να αποχωρήσω από την μάχη του “βάλε τον ορό στην μύτη σου παιδί μου γιατί δεν θα φύγει η ωτίτιδα ποτέ”, ο γιος μου, πήρε μια φωτογραφία μας και μου την έφερε στην μούρη.

Εγώ τίποτα. Μετά έκλαψε σε σημείο που όλες οι μύξες έπεσαν πάνω μου και τότε διαπίστωσα πόσο μεγάλος ηθοποιός θα μπορούσε να γίνει, καθώς με παρακολουθούσε αν θα “σπάσω” πάνω από τα δάκρυα που έτρεχαν και τον βήχα που γινόταν όλο και πιο ηχηρός όταν πήγαινα να εξηγήσω την συμβολή του ορού στο βουλωμένο αυτί.

Σε μια σοφή στιγμή της ζωής μου ως μητέρα του ανέφερα την λέξη “συνέπειες”. Του είπα ότι αν δεν βάλει ορό, αυτό θα έχει συνέπειες. Αρχικά στο αυτί του και ύστερα στην ώρα που θα πάει για ύπνο. Θα πάει κατευθείαν στο κρεβάτι, αν δεν βάλει. Όχι ότι μετά άνθισε κανένα λιβάδι με παπαρούνες στην ζωή μας σχετικά με τον κωλοορό, αλλά μια – δυο φορές, αφού έβαλε με ρώτησε μετά: “τώρα θα έχω συνέπεια;”. Φυσικά και δεν του αρέσει να βάζει ορό. Ούτε εμένα, αλλά εκείνου δεν του αρέσει με τίποτα να πάει στο κρεβάτι νωρίς. Είναι, λοιπόν, στο χέρι μου να πιστέψω πρώτα εγώ στις συνέπειες. Όχι στην εκδίκηση, αλλά στον αμοιβαίο σεβασμό.

Σε περιπτώσεις αρνητικής συμπεριφοράς είναι πολύ σημαντικό να θυμάσαι ότι η υπομονή είναι μεγάλη αρετή και η δημοκρατία ένα από τα καλύτερα πολιτεύματα.

Είναι πολύ χρήσιμο να αλλάξεις την δική σου συμπεριφορά κι όχι του παιδιού. Μόνο αν κατανοήσουμε τους λόγους που συμπεριφέρονται αρνητικά θα καταλάβουμε τι σκοπό έχουν, τι θέλουν να μας πουν. Θέλουν απλά να μας τραβήξουν την προσοχή; Νιώθουν ανασφάλεια; Είναι θέμα υπεροχής;

Αντιδράστε βήμα βήμα. Δείτε αρχικά τα θετικά. Μην μπείτε ποτέ σε διαδικασία εκδίκησης, αποσυρθείτε από έναν αγώνα υπεροχής. Τα παιδιά γίνονται υπεύθυνα μέσα από τις διαδικασίες επιλογής. Όταν νιώθουν αυτοπεποίθηση και ισότιμα μέλη της ίδιας ομάδας.

Από θεωρία, μια χαρά τα πάω ε;