Όταν ο γιος μου ξενοκοιμάται

Μια ιερή στιγμή. Το παιδί μετά από μια κουραστική μέρα ησυχάζει και το ίδιο ηρεμώ κι εγώ μέχρι που…

Μέχρι που ήρθε το sleepover να μας ταράξει την ζωή.

– Μαμά να κοιμηθώ με την Μελίνα;

– Που;

– Στο κρεβάτι της;

– Γιατί;

– Θα ξυπνήσουμε το πρωί μαζί, θα φάμε πρωινό, θα παίξουμε…

Ήμασταν διακοπές μαζί με ένα άλλο ζευγάρι που έχει μια κόρη. Την Μελίνα. Τα δωμάτιά μας δεν απείχαν πολύ κι όλοι οι υπόλοιποι βρήκαν καταπληκτική την ιδέα των παιδιών. Το στομάχι μου σφίχτηκε. Κι αν συμβεί κάτι τη νύχτα και οι γονείς της Μελίνας δεν πάρουν χαμπάρι; Τι μπορεί να συμβεί; Δεν ξέρω. Οτιδήποτε. Κι αν θελήσει κάτι ο γιος μου την νύχτα; Τι να ζητήσει; Ξέρω κι εγώ; Νεράκι. Αν δει ένα κακό όνειρο; Η φοβερή ιδέα των παιδιών, ο γιος μου να κάνει το πρώτο του sleep over, να μην ξυπνήσει μόνος του αλλά με ένα άλλο παιδάκι και να παίξουν κατευθείαν άρεσε σε όλους. Σε μένα όχι. Το παραδέχομαι. Ναι, φυσικά, το παιδί έχει ξανακοιμηθεί αλλού. Στις γιαγιάδες. Με την μαμά μου και την πεθερά μου νιώθω αλλιώς. Νιώθω ασφάλεια. Μπορεί οι φίλοι μας να είναι υπεύθυνοι γονείς αλλά δεν είναι και γιαγιάδες.

Ξαφνικά η κουβέντα πάει στην υπερπροστατευτική μάνα (εμένα) και πόσο οι μανάδες (όλου του κόσμου) πρέπει να αφήσουν τα παιδιά τους ελεύθερα να ανοίξουν τα φτερά τους και μπλα μπλα μπλα τέτοια.

Πάλι η μάνα φταίει, που ο πέντε και κάτι μήνες γιος της δεν θα κοιμηθεί στο ίδιο σπίτι ή δωμάτιο ξενοδοχείου, αλλά σε μια φίλη του δίπλα. Πώς είναι όταν κάποιος ή κάποιοι σε έχουν πληγώσει, έτσι νιώθω. Σαν να μου κρέμασε κάποιος μια μεγάλη πέτρα στο στήθος. Έτσι βαριά την νιώθω κι όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Δεν έχω διάθεση για τίποτα. Θέλω απλά να κοιτάω το ταβάνι. Δεν ξέρω τι φοβάμαι. Θα πάθει κάτι το παιδί και δεν θα είμαι εκεί να το προλάβω; Απλά νιώθω ότι δεν είμαι εκεί. Μήπως όντως είμαι υπερβολική; Αν θελήσει κάτι, η άλλη μάνα, η φίλη μου θα με φωνάξει. Μήπως αισθάνομαι κανέναν τύπου αποχωρισμό, όπως όταν πρωτοπήγε στο σχολείο; Δεν ξέρω. Νιώθω μια απώλεια. Ο πατέρας του παιδιού με καθησυχάζει. Αυτά θα συμβαίνουν στο εξής. Πρέπει να το συνηθίσουμε. Του κάνει καλό. Τον κάνει ανεξάρτητο και υπεύθυνο. Δένεται με τους φίλους του. Μπλα μπλα μπλα. Ναι, ναι, ναι τα ξέρω όλα αυτά…

Νύχτα ήταν και πέρασε (όχι δεν κοιμήθηκα και πολύ) και ήρθε το πρωινό όταν και αγκάλιασα το παιδί σαν να έλειπε μέρες.

Το δεύτερο sleepover μου ήρθε ακόμα πιο βαριά. Παγκράτι – Κηφισιά δεν είναι και διπλανά δωμάτια ξενοδοχείο. Στο ξενοδοχείο τρέχαμε και φτάναμε σε μισό λεπτάκι στο άλλο δωμάτιο, τώρα από το κέντρο στα προάστια δεν το λες και δίπλα!

– Μαμά, να κοιμηθώ εδώ;

– Θέλεις να κοιμηθείς εδώ;

– Ναι, θέλω.

– Δεν θέλεις αύριο που είναι Σάββατο να ξυπνήσουμε όλοι μαζί στο σπίτι και να παίξουμε. Ο μπαμπάς κι εγώ, δεν έχουμε δουλειά.

– Θέλω να μείνω εδώ.

– Ok. Τέλεια! Sleepover! Sleepover!

Μα γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω;

Παίρνω τον δρόμο του γυρισμού, βουβή, βαριά κι ασήκωτη. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Θα ξενοκοιμόμαστε από τα 5 και κάτι μήνες; Σαν να μην μου έφτανε η ανησυχία που είχα ήδη, λίγο πριν φύγουμε ο γιος μου μού λέει ότι θέλει να μείνει, αλλά να μείνω κι εγώ. Όταν του λέω πώς δεν γίνεται και τον ρωτάω μήπως αφού κοιμηθούν με τον φίλο του να τον πάρω αγκαλιά στο αυτοκίνητο και να πάμε σπίτι καταλαβαίνω ότι δεν θέλει. Νιώθει λίγο ανασφάλεια, αλλά πιο πολύ θέλει να ξυπνήσει το πρωί και να παίξει με τον φίλο του.

Απόψε κοιμάμαι στον καναπέ. Θέλω να μείνω μόνη μου. Γιατί δεν μπορώ να ησυχάσω; Γιατί η Κηφισιά ακόμα και στις 2 η ώρα τη νύχτα είναι μισή τουλάχιστον ώρα δρόμος. Έχω την ίδια και χειρότερη ανησυχία που είναι την πρώτη φορά που ο γιος μου έκανε sleepover. Σκέφτομαι μήπως μπει κάποιος κλέφτης στο σπίτι των φίλων μας. Αν θα ανεβάσει πυρετό το παιδί; Είναι σκεπασμένο; Μετά κάνω καλύτερες σκέψεις, καθώς έχει σχεδόν ξημερώσει. Πέρασε η νύχτα και το σκοτάδι. Άσε που είμαι και πτώμα. Με παίρνει ο ύπνος.

Τα παιδιά ξύπνησαν καλά, έφαγαν πρωινό και παίζουν στο σαλόνι μου λέει η φίλη μου από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Πάει κι αυτό το sleepover. Το ξεπεράσαμε. Μέχρι το επόμενο. Μήπως καλύτερα το επόμενο να το κάνω στο σπίτι μου;