Παίζοντας κρεμάλα με τον γιο μου

 Αααααλάτι, αααααυγό, τονίζει το “αααααααα” και λάμπει όταν βρίσκει καινούργιες λέξεις. Η νέα ανακάλυψη στη ζωή του είναι η αλφαβήτα! Σαααααπούνι, ξεκινάει από “αααααα” μαμά; Όχι, αγάπη μου, ξεκινάει από το “σου”, σσσσσσσααααααπούνι, και κάπως έτσι περνάει και αυτή η φάση του νηπιαγωγείου στο μπάνιο μας.  

Άλλο αγαπημένο μας παιχνίδι είναι αυτό που ο γιος μου μού λέει να γράφω ένα γράμμα δίπλα στο άλλο. Πολλά γράμματα, όσα ξέρει και θυμάται. Μετά μου ζητάει να τα προφέρω και ξεραίνεται στα γέλια όταν με ακούει να λέω: κγμδφρολοθργδκσραεπ. Του φαίνεται τρομερά αστείο που μπερδεύεται η γλώσσα μου και κρατάει τη κοιλιά του από τα γέλια.

Ξαζχψωηθιοσκδιμδλδφκφξθεθυεκδεεεε… Πολλές φορές γράφει κι εκείνος τα γράμματα. Το ίδιο γέλιο του προκαλεί το παιχνίδι, όσες φορές κι αν το παίξουμε!

Φυσικά και έχω κορνιζάρει το “Σ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ ΜΑΜΑ”, αλλά δεν θα σας πω περισσότερα γιατί ήδη γελάτε με αυτό, με μένα, την ευσυγκίνητη Ελληνίδα μάνα.

Τις προάλλες σε μία από τις προσπάθειες που κάνω για να φάει το παιδί μου, που γενικά δεν το λες και φαγανό, είχα την ιδέα να παίξουμε κρεμάλα. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε. Μάλλον μου ήρθε βολικό.

Πόσες φορές θα σου πω να πιεις το γάλα σου, βρε Γιώργο; Άπειρες. Μπα, καινούρια λέξη; Κι αρχίζω να μετράω: Άπειρο ένα, άπειρο δύο, άπειρο τρία…

Γελάει και έρχεται στο τραπέζι της κουζίνας. Μπορώ να βλέπω βίντεο όση ώρα τρώω τα κοκοπόπς μου; Όχι, απαντάω εγώ. Τώρα είναι ώρα να πάρεις το πρωινό σου και να ετοιμαστούμε για το σχολείο και την δουλειά, δεν είναι ώρα για βίντεο και μην με κάνεις να το λέω ΑΠΕΙΡΕΣ φορές. Μπορώ, τουλάχιστον, να κρατάω, ένα αυτοκινητάκι, όσο το πίνω;

Πραγματικά, γιατί το κάνει αυτό αναρωτιέμαι από μέσα μου. Μου κάνει πλάκα; Δοκιμάζει τα όριά μου; Δεν θέλει γάλα; Και τότε μου ήρθε η ιδέα της κρεμάλας. Για να αλλάξω κουβέντα; Για να ξεκολλήσω από το θέμα μας που είναι το πρωινό, μήπως και ξεχαστεί και φάει κάτι πια; Μα, καλά; Κρεμάλα με ένα παιδί πεντέμισι ετών που δεν ξέρει να γράφει; Ναι, να παίξουμε! Πώς παίζεται μαμά; Μπήκα στο χορό και έπρεπε να χορέψω. Σκέψου γρήγορα, Άντρια, σκέψου γρήγορα. Λοιπόν, σκέφτεσαι μια λέξη, αντί για τα γράμματα βάζεις παυλίτσες και μετά ο άλλος σου λέει γράμματα μέχρι να βρει τη λέξη. Όταν τα γράμματα που λέει δεν υπάρχουν στην λέξη αρχίζουμε και τον κρεμάμε, πρώτα το κεφάλι, ύστερα το σώμα… Καλύτερα να ξεκινήσουμε και να το δούμε. Ε;

Πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό: γ ά λ α. Μην ξεχάσουμε και τον στόχο μας τελείως έτσι; Πες ένα γράμμα. Α, μου λέει. Υπάρχει! Και μάλιστα δύο! Τα βάζω στις παύλες. Τώρα πρέπει να βρεις τα άλλα δύο. Πες κι άλλα γράμματα. Β! Δεν υπάρχει. Σου κρεμάω το κεφάλι. Ο γιος μου στραβώνει τα χείλη. Κ! Δεν υπάρχει, σου κρεμάω και τον λαιμό. Λ! Δεν υπάρχει. Τώρα κρεμάω και το σώμα σου! Γ! Υπάρχει! Το βάζω. Και που το έβαλα, τι κατάλαβα; Ο γιος μου ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ. Θυμήθηκα τότε τον μπαμπά μου, που μου έλεγε για έναν συμμαθητή του στο σχολείο, που δεν τα έπαιρνε με τίποτα τα γράμματα. Του έλεγαν ο μπαμπάς μου και οι συμμαθητές του:

Γ και Α, ΓΑ, Τ και Α, ΤΑ, όλα μαζί; Κατσούλα, έλεγε αυτός, όπως έλεγαν την γάτα στο χωριό και ξεκαρδίζονταν όλοι στα γέλια μαζί του.

Ο γιος μου δεν ξέρει να διαβάζει, πώς περιμένω να βρει την λέξη της κρεμάλας; Πάντως, δείχνει να το ευχαριστιέται και συνεχίζω. Τι δεν πίνεις κάθε πρωί και όλο σου λέω να το πιεις; Το γάλα!  Το βρήκα; Ζήτω, το βρήκες φωνάζω κι εγώ, που όση ώρα ψάχνουμε τα γράμματα του έχω δώσει τα κοκοπόπς με το κουταλάκι και το γάλα με το καλαμάκι.

Ξαναπαίζουμε; Εννοείται!!! Η νέα λέξη είναι ΠΑ ΤΑ ΤΑ. Τη σκέφτομαι και κεφαλαία, αφού κεφαλαία μαθαίνει πρώτα τα γράφει. Αααα έχει; Έχει και μάλιστα 3! Γ; Ουπς, όχι. Στη κρεμάλα το κεφάλι. Β; Νο, νο. Και ο λαιμός στην κρεμάλα… Ρ; Αχ, όχι. Π; Ω, ναι! Β; Όχι, αγάπη μου. Κ; Τς τς τς. Να μην σας τα πολυλογώ, ο Γιωργάκης, προς μεγάλη του απογοήτευση έχει σχεδόν κρεμαστεί. Τότε, λέω να τον βοηθήσω λίγο.

Τι ξεκινάει από “πα” είναι τηγανητό και το τρως όταν πάμε σε εστιατόριο, μωρό μου;

Τηγανητή ομελέτα!

Η τηγανητή ομελέτα ξεκινάει από ΠΑ;

Καλαμαράκια;

ΠΑΤΑΤΑ!

Α, ναι! Το ξέχασα.

Κάπως έτσι πέρασε αυτό το πρωινό μας. Με τα λαμπερά ματάκια του γιου μου γεμάτα λαχτάρα για ένα νέο παιχνίδι. Έβαλε και ο ίδιος μια λέξη. Ν Ε Ρ Ο. Με απύθμενη χαρά με κρέμασε ολόκληρη. Κεφάλι, σώμα, χέρια, δάχτυλα, παπούτσια, μάτια, μύτη, αυτιά, στόμα!

Χθες το βράδυ, την ώρα που έτρωγε, μου ζήτησε να ξαναπαίξουμε.