Pascale Honore: Μια παραπληγική surfer που έδωσε μαθήματα ζωής

“Θα περνούσαμε μια μέρα στο Port Lincoln. Είχα πιει πολλά ποτά, δε φορούσα ζώνη – είχα ένα παλιό ΕΗ Ηοlden αλλά μόλις είχα πάρει ένα καινούργιο αμάξι με ηλεκτρικό τιμόνι. Μιλούσα με τη φίλη μου και ξαφνικά διαπίστωσα ότι ήμουν στο αντίθετο ρεύμα και έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Εκείνη φορούσε τη ζώνη της και τη γλίτωσε με μια μεγάλη μελανιά. Νομίζω ότι εκτοξεύτηκα από το παράθυρο του συνοδηγού και έπεσα σε κάποιες πέτρες. Μου μιλούσε και εγώ τις φώναζα δε μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου. Δε μπορώ να σηκωθώ”. Έτσι περιέγραφε η Pascale Honore, τη στιγμή που άλλαξε για πάντα τη ζωή της.

Το 1995, λοιπόν, θα διαγνωστεί με παραπληγία Τ4. “Θυμάμαι να ξυπνάω με το κεφάλι ενός τύπου από πάνω μου και να μου λέει: είχες ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και θα είσαι σε αναπηρική καρέκλα για όλο το υπόλοιπο της ζωής σου”. Ήταν ο χειρούργος, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το ήξερα” σημείωνε.

Χρειάστηκε σχεδόν μισός χρόνος για να αναρρώσει αλλά και να δεχτεί την κατάσταση της. Όπως ανέφερε, ο κόσμος συχνά την παρότρυνε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να περπατήσει ξανά. Η ίδια πέρασε από το στάδιο που συνειδητοποιούσε ότι δε θα μπορούσε να κάνει όλα όσα αγαπάει πια. Αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκε αλλιώς.

“Μια μέρα είπα απλά στον εαυτό μου ότι ίσως θα μπορούσα μια μέρα να περπατήσω αλλά στο μεταξύ τι θα έκανα; Εκείνη ήταν η στιγμή που αποφάσισα να το δεχτώ. Μπορείς είτε να κοιτάξεις αυτό που έχεις ή να εστιάσεις σε αυτό που δεν έχεις” ανέφερε.

Σερφ με αυτοκόλλητες ταινίες

 Φωτογραφία: Calum Robertson

Και κάπου εκεί, εμφανίστηκε το σερφ στη ζωή της. Λάτρευε να βλέπει τους γιους της να κάνουν βόλτες στα κύματα αλλά δε μπορούσε παρά να νιώθει άσχημα που εκείνη δε μπορούσε να κάνει το ίδιο. Ήταν τότε, που ο Ty, ένας επαγγελματίας δύτης και καλός φίλος των γιων της, έριξε την πρόταση.

“Καθόμασταν ένα βράδυ και πίναμε μπύρες όταν σκέφτηκα πως ναι, μπορώ να κάνω σερφ με την Pascale στην πλάτη μου” θυμόταν ο τότε 23χρονος Τy. Η ιδέα άρεσε και το δίδυμο άρχισε να διερευνεί πως θα μπορούσε κάτι τέτοιο να γίνει πραγματικότητα.

Όλοι νόμιζαν ότι ήμασταν τρελοί. Ακόμα και οι πιο χαλαροί άνθρωποι που ήξερα, είπαν ότι ήμασταν τρελοί.

Παρά τα όσα έλεγαν οι γύρω, το δίδυμο συνέχισε στο στόχο του. Κατέληξαν ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να κάνουν μαζί σερφ, ήταν να δένουν τη Pascale στο σώμα του Ty με αυτοκόλλητες ταινίες και ενδιάμεσα για να μη χτυπάνε τα σώματα τους, να έχουν απλά ένα σακίδιο.  Στις πρώτες τους απόπειρες, είχαν βοηθητικά ένα jet ski δίπλα.

Η Pascale θα έκανε τα πάντα για να είναι στον ωκεανό.

Η Pascale δε μπορούσε να ξεχάσει πως ένιωσε στο πρώτο κύμα που κατάφεραν να καβαλήσουν μαζί. “Θυμάμαι να κοιτάω πάνω και να βλέπω τα χρώματα στο κύμα, να ακούω τον ήχο” έλεγε. Κάπως έτσι ξεκίνησαν να κάνουν παρέα σερφ. O Ty δήλωνε ότι απλά χρειαζόταν λίγο χρόνο να συνηθίσει το βάρος και ότι ήταν πραγματικά υπέροχο που όταν καβαλούσε ένα μεγάλο κύμα, μπορούσε να μοιραστεί την εμπειρία. Από την άλλη η Pascale, παραδεχόταν ότι πολλές ένιωθε ότι το σώμα του Ty ήταν δικό της και αναγνώριζε ότι μάλλον δε θα περνούσε ποτέ τέτοια μεγάλα κύματα μόνη της.

 Φωτογραφία: Hayden Richards

Μια τέτοια ομάδα, δε θα μπορούσε να μην κλέψει τα βλέμματα.  “Γύρω στα Χριστούγεννα του 2012, άκουσα για μια παραπληγική γυναίκα που δένεται με ταινία στην πλάτη ενός άντρα και σερφάρει σε δυνατά κύματα στην ακτή” ανέφερε στο BBC ο Mark Tipple, που κινηματογραφεί και φωτογραφίζει πάνω και κάτω από τη θάλασσα.

“Κάναμε γύρισμα για 4 μέρες στο σπίτι της Pascale, μετά τα κομμάτια του σερφ στο Port Lincoln. H βασική πρόκληση ήταν το timing καθώς ήταν χειμώνας και τα κύματα ήταν δύσκολο να τα προβλέψουμε”, ανέφερε ο Μark Tripple αναφορικά με το βίντεο που έμελλε να κάνει γνωστή σε όλο τον κόσμο την ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων στην Αυστραλία.

Ο δημιουργός, δεν παρέλειπε να υπογραμμίσει ότι ήταν μια σπουδαία ομάδα και σίγουρα η στάση της Pascale, που ήταν σα να λέει συνέχεια “μπορώ” βοηθούσε πολύ. Η ταινία κέρδισε διεθνή αναγνώριση και αρκετά βραβεία.

 

3 χρόνια μετά

Από τη μέρα που το δίδυμο ξεκίνησε τις βόλτες του, τον Δεκέμβριο του 2012, μέχρι σήμερα, τα πάντα έχουν αλλάξει. Η Pascale Honore δεν είναι εδώ. Έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβριο του 2015, μετά από επιπλοκές από την παραπληγία της. Ήταν 52 χρονών.

Η υγεία της ήταν επιβαρυμένη τελευταία. Ψυχολογικά, επίσης, της είχε στοιχίσει ότι είχε χάσει το σκύλο της, Coyote. “Αλλά για 20 χρόνια, ενέπνεε τους άλλους αρνούμενη να αφήσει την αναπηρία της αν τη διαλύσει” δηλώνει ο πρώην σύζυγος της και πατέρας των γιων της, David Beaty.

Όπως πρόσθεσε, όταν ήταν στο κέντρο αποκατάστασης, δεν έχανε την ευκαιρία να μιλάει με παραπληγικούς και να τους συμβουλεύει για το πως να απολαύσουν τη ζωή τους. “Έδινε πολύ κουράγιο” σημείωσε λίγο μετά το θάνατο της.

Ο Tyron Swan, ο άνθρωπος που έκανε μαζί της βόλτες στα κύματα, έγραψε ένα λιτό κείμενο στο Facebook όπου έλεγε ότι τον ενέπνευσε και πραγματικά΄αγάπησε τον τρόπο που έβλεπε τη ζωή. ” “Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι τα πάντα στη πραγματικότητα είναι δυνατά. Σε αγαπώ πολύ μαμά και ξέρω ότι θα μας κοιτάς από εκεί πάνω” έγραψε ο γιος της.

Ακόμα και κάποιος που δεν την γνώρισε ποτέ, μπορεί εύκολα να πει ότι ήταν μια φανταστική γυναίκα. Η τόλμη της έχει γραφτεί στην ιστορία και είναι εκεί για να δίνει δύναμη σε όλους τους ανθρώπους που πάνω στον πόνο και τις ξαφνικές αλλαγές στη ζωή τους, λένε “δε μπορώ”. Αλλά και μέσα από εκείνη, αναδείχτηκε η σημασία της ομάδας και δεν είναι κάτι αμελητέο σε αυτή την συγκινητική ιστορία. Η Pascale και ο Tyron έκαναν σπουδαία πράγματα μαζί και ο ένας χωρίς τον άλλον, δε θα τα είχαν καταφέρει.