Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μια καλοντυμένη plus size γυναίκα στην Ελλάδα; 3 γυναίκες μάς απαντούν

Για εμένα, το body positivity δεν είναι μια απλή τάση. Είναι στάση ζωής. Είναι τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης του προσωπικού εαυτού. Παίρνω πολύ σοβαρά οτιδήποτε έχει να κάνει με την εξωτερική εικόνα ενός ανθρώπου, είτε αυτό αφορά στο σώμα, στην εθνικότητα, στη «διαφορετική», για τα standards της κοινωνίας, ομορφιά.

Ακόμα ο νους μου δεν μπορεί να συλλάβει το γεγονός ότι το να είσαι μαύρος, το να είσαι άνδρας και να ντύνεσαι γυναίκα ή το να έχεις μεγάλη περιφέρεια και κυτταρίτιδα, είναι κατακριτέο. Δεν καταλαβαίνω ποιος ορίζει τους «κανόνες» για το τι είναι «φυσιολογικό» και τι όχι. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν μου άρεσε ποτέ αυτή λέξη. Τι σημαίνει το να είσαι «φυσιολογικός»; Δεν είναι προσωπική άποψη του καθενός/καθεμίας από εμάς το τι ορίζουμε ως νορμάλ;

Αυτό ισχύει και αναφορικά με τη μόδα. Ή καλύτερα, ισχύει ΕΙΔΙΚΑ με τη μόδα. Σαν άνθρωπος που από μικρή αγαπούσε και αγαπάει όλα αυτά τα πράγματα που μπορεί να προσφέρει η μόδα σε έναν άνθρωπο, στην αυτοπεποίθησή του, στη διάθεσή του, σε όλα, το γεγονός ότι υπάρχει αυτή η «κατακριτέα» πλευρά της, είναι κάτι που οφείλω να ομολογήσω, πάντα ερχόταν ενάντια με τα πιστεύω μου και με την ίδια μου την προσωπικότητα. Γιατί, ναι, είμαι άνθρωπος που έχει κρίνει και κρίνει το στιλ κάποιου/ας. Βέβαια, τα πάντα ξεκινάνε και τελειώνουν στις προθέσεις που έχει ένας άνθρωπος και ο τρόπος που εκφράζει την άποψή του. 

H επικριτική πλευρά της μόδας

Αλλά υπάρχει και αυτή η πλευρά της μόδας και είναι μια πολύ σκληρή. Σαν γυναίκα που ποτέ δεν χώρεσα στα καλούπια της στερεοτυπικής ομορφιάς και αρνούμαι με οποιονδήποτε τρόπο να το κάνω (η αντιδραστική μου φύση αρκεί για να έχω ισχυρή άποψη πάνω σ’ αυτό), το έχω συναντήσει αυτό. Έχω δει τα βλέμματα, έχω ακούσει τα σχόλια.

Όπως και με την «κριτική» που κάνω πάνω στη μόδα, έτσι και εδώ, τα πάντα έχουν να κάνουν με τις προθέσεις. Τα σχόλια που έχω ακούσει για το παχύ σώμα μου και την πληθωρική παρουσία μου, είχαν όλα ένα “τσιζ” στοιχείο στην πρόθεση κάποιου. Είτε καλοπροαίρετα, είτε όχι, πάντα υπάρχει κάτι λάθος στον τρόπο που κάποιος θα σχολιάσει κάτι σε μια “plus size” γυναίκα (σιχαίνομαι τον όρο, αλλά θα ενδώσω).

Η αντιμετώπιση του κόσμου

Το πρόβλημα, ξέρεις ποιο είναι, λοιπόν (και αν είσαι και εσύ γυναίκα με καμπύλες, τότε ξέρεις ήδη την απάντηση); Ότι σε βλέπει (άρα σε αντιμετωπίζει) κάποιος διαφορετικά. Όπως βλέπει η ανθρωπότητα τους μαύρους ανθρώπους διαφορετικά, όπως βλέπει η κοινωνία τους γκέι διαφορετικά, όπως βλέπει τις εργαζόμενες γυναίκες διαφορετικά.

Υπάρχει το σημείο της διαφοροποίησης από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και ιδού το ερώτημά μου: Γιατί; Με ποια λογική; Γιατί όπως σου είπα και πριν, δεν μπορώ να καταλάβω πώς προέκυψε αυτό το θέμα στην ανθρωπότητα. Ποιος όρισε ότι το να είσαι 80 κιλά είναι κατακριτέο;

Και θα προλάβω εσένα που θα βιαστείς να πεις ότι είναι θέμα υγείας και θα σου απαντήσω: γιατί για γυναίκες, όπως την Kaia Gerber ή την Bella Hadid δεν υπάρχει η ίδια ανησυχία; Υπάρχουν τόσες γυναίκες που έχουν μεγάλη περιφέρεια και γυμνάζονται και τρώνε υγιεινά. Γιατί, λοιπόν, αυτόματα υποθέτουμε ότι συμβαίνει το αντίθετο; Και από πότε το να τρως, να απολαμβάνεις το φαγητό σου, είτε είναι μια πεντανόστιμη σαλάτα, είτε ένα λαχταριστό σουβλάκι θεωρείται κακό;

Ο ρόλος της μόδας

Ξέρω, εν μέρει, ποιον να «κατηγορήσω». Η μόδα έχει παίξει τεράστιο ρόλο στο πώς οι γυναίκες εκτιμούν και φέρουν τον εαυτό τους. Δυστυχώς, έχει συμβάλλει αρκετά ώστε να δημιουργήσει ένα σωρό κόμπλεξ στις γυναίκες, μεταξύ άλλων και μια κακή του σώματός τους.

Δεν έχει βοηθήσει καθόλου ο χώρος αυτός εμάς τις γυναίκες με τις καμπύλες, τα ψωμάκια και τα μεγάλα οπίσθια και κοιλιά στο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Αντιθέτως, έχει με το ζόρι προσπαθήσει να μας χωρέσει σε “sample size” ρούχα που μόνο ένα 12χρονο κορίτσι μπορεί να χωρέσει. Όχι μόδα, αρνούμαι. Αρνούμαι να μπω στα καλούπια σου και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό.

Γιατί κάπως έτσι καταφέρνεις να χτίσεις μόνη το «εγώ» σου και να γίνεις δυναμική γιατί το έχεις πει ΕΣΥ στον εαυτό σου και όχι κανένας άλλος σε εσένα.  Οι περιορισμοί στη μόδα είναι ένας λόγος που έχω γίνει δημιουργική με το στιλ μου και τελικά με αγαπώ εξαιτίας αυτού. Έχω μάθει το σώμα μου μέσα απ’ αυτούς τους περιορισμούς και γι’ αυτό με τα στραβά της εγώ την αγαπώ.

Η “plus size” μόδα στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, πιστεύω είμαστε ακόμη πολύ πίσω σ’ αυτό. Αν και σαν μεσογειακές γυναίκες που το σκαρί μας από γεννησιμιού μας, σε πολλές περιπτώσεις, είναι τέτοιο, ακόμη προσπαθούμε να κρύψουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Η ελληνική βιομηχανία της μόδας, δεν βοηθάει. Πρέπει να κατατρέχουμε σε πιο δημιουργικές εναλλακτικές για να ντυθούμε και να υποστηρίξουμε το στιλ μας.

Πολλοί καταξιωμένοι σχεδιαστές, fashion brands ή στιλίστες δεν γνωρίζουν ΑΚΟΜΗ τι ταιριάζει σε μια plus size γυναίκα και οι επιλογές στο να βρει ένα ρούχο που να μην θυμίζει σακί με πατάτες, είναι περιορισμένες. Προσωπικά το ζω, γι’ αυτό και ήθελα να δω αν το ζουν κι άλλες γυναίκες.

Η άποψη 3 γυναικών και η σχέση τους με τη μόδα

Μίλησα, λοιπόν, με γυναίκες που αγαπούν τη μόδα. Που έχουν αίσθηση του στιλ και ξέρουν να εκφράζουν τον εαυτό τους μέσα από τις εμφανίσεις τους. Ήθελα να μάθω πώς εκείνες αντιμετωπίζουν την έλλειψη (ή μη) επιλογών (και sizes) στην ελληνική αγορά. Τους έκανα δύο ερωτήσεις και ζήτησα τις απόψεις τους πάνω στο ζήτημα.

 

Οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν με έναν αρκετά ενδιαφέρον τρόπο. Ναι, η έλλειψη των ελληνικών brands (με εξαιρέσεις πάντα, όπως θα διαπιστώσεις) να διαθέτουν ωραία και στιλάτα ρούχα και ένα ικανοποιητικό εύρος μεγεθών, είναι γεγονός. Από την άλλη, όπως κι εγώ, όπως και εσύ πιθανότητα και πολλές άλλες γυναίκες στην χώρα μας, αυτό τις έκανε πιο δημιουργικές με το στιλ τους.

Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ψάχνεις εξονυχιστικά τα «θριφτάδικα», όπως γίνεται στην περίπτωση της Κρίστελ. Ή να αγοράζεις ρούχα σε online περιβάλλον, όπως κάνει η Αγγελική. Ή να δημιουργήσεις το δικό σου fashion brand, όπως συνέβη με την περίπτωση της Κλέλιας.

Οι τρεις αυτές τρομερά stylish και όμορφες γυναίκες είναι μια απόδειξη ότι ακόμα και αν η ελληνική αγορά δεν έχει μια ικανοποιητική εικόνα ως προς το πώς αντιμετωπίζει όλες τις γυναίκες του σήμερα, μπορεί να είναι fun. Μπορεί να σε κάνει δημιουργική.

Μπορεί να σε κάνει να σπάσεις τους κανόνες της μόδας και να δημιουργήσεις τους δικούς σου. Τίποτα δεν σε σταματάει από το να εκφράσεις τον εαυτό σου μέσα από τη μόδα, εκτός από εσένα την ίδια. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα απ’ αυτές τις γυναίκες.

Οι ερωτήσεις μας

#1. Πόσο δύσκολο είναι να βρει ρούχα μια γυναίκα που μένει στην Ελλάδα και δεν πληρεί τα μέχρι τώρα στερεοτυπικά standards, όσον αφορά στον σωματότυπό της;

#2. Από πού ψωνίζεις για να βρεις ρούχα στο size σου που αντιπροσωπεύουν το προσωπικό σου στιλ;

Αγγελική Κωνσταντοπούλου- Social Media Ambassador

#1. Το κίνημα του body positivity χρόνο με τον χρόνο εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, όμως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Παλαιότερα η κατάσταση ήταν δραματική. Για χρόνια το plus size ήταν συνώνυμο του φοράω ρούχα σαν σακιά, με άκρως συντηρητικά μοτίβα και σχέδια. Καμία έμπνευση, κανένα μπρίο. Πλέον μπορούμε να πούμε πως έχουν γίνει σημαντικά βήματα στον χώρο της μόδας μιας και πλέον υπάρχουν περισσότερα ρούχα με μοντέρνα patterns και σε μεγέθη που αντιπροσωπεύουν τις σύγχρονες γυναίκες. Σίγουρα όμως, εν έτει 2019 το να είσαι plus size στην Ελλάδα συνεπάγεται πως το να βρεις ρούχα αποτελεί μια περιπέτεια, που απαιτεί χρόνο και γερό στομάχι.

#2. Η σκληρή αλήθεια είναι πως για χρόνια το Forever 21 ήταν ένας online καταναλωτικός παράδεισος, μιας και ήταν από τα πρώτα brands που είχαν νεανικά ρούχα με νούμερα σε ποικίλα sizes, σε προσιτές τιμές. Το ΑSOS παίζει εξίσου πολύ δυναμικά, σε online περιβάλλον. Τα τελευταία χρόνια, τα brands μαζικής παραγωγής έχουν υιοθετήσει την νέα αγοραστική τάση των plus size ρούχων, “ανοίγοντας” δειλά δειλά το φάσμα των μεγεθών τους. Όμως, η λύση και τα διαμαντάκια βρίσκονται σε όλα τα second hand της Αθήνας. Θα λέω και θα ξαναλέω, η αγαπημένη μου γούνα κοστίζει μόλις 20 ευρώ, ενώ το φόρεμα ορκωμοσίας μου κόστισε μόλις 2,5 ευρώ. Αρκεί να έχεις υπομονή και να ψάχνεις να βρεις τους θησαυρούς.

Κρίστελ Λιάκου– Senior Editor

#1. Δεν θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα δύσκολο, απλώς έχουμε συνηθίσει να είναι όλα εύκολα σε σχέση με το στιλ μας και την διαδικασία διαμόρφωσής του. Με την επέλαση του διαδικτύου και της γρήγορης μόδας (fast fashion) εκπαιδευτήκαμε στο εύκολο, το φθηνό και το γρήγορο. Πιστεύω μια γυναίκα με προσωπικό στιλ και ταυτότητα μπορεί να ντυθεί όπως θέλει σε όποιο σημείο του σύγχρονου δυτικού κόσμου βρίσκεται, ό,τι νούμερο κι αν φοράει, αρκεί να ψάχνει.

#2. Όπως είπα, πρέπει να ψάχνεις. Προσωπικά ψωνίζω κυρίως από δεύτερο χέρι είτε αυτό σημαίνει από thrift shops, είτε κάνοντας online αγορές από την εφαρμογή Depop. Επίσης υπάρχουν πολλά second-hand διαδικτυακά καταστήματα. Κάποια από τα αγαπημένα μου είναι το Vestiaire και το Asos Marketplace. Αλλά εκεί που πραγματικά μπορείς να βρεις διαμάντια είναι στα θριφτάδικα στην Ομόνοια.

Το να ψωνίζεις από δεύτερο χέρι, εκτός από το ότι είναι πολιτική στάση, σου επιτρέπει να καθορίσεις εσύ το στιλ σου, μακριά από trends, visual merchandising τεχνικές και νόρμες. Επιλέγεις εσύ για εσένα. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι σε απελευθερώνει από τη δικτατορία του sizing. Όσοι κάνουν thrifting, ψάχνουν να βρουν κάτι ανάμεσα σε χιλιάδες ρούχα, από διαφορετικές δεκαετίες και ετερόκλητες εταιρείες που δεν έχουν κατασκευαστικά τις ίδιες μετρήσεις, επομένως μια ταμπέλα που γράφει «L» δεν τους λέει και πολλά. Είναι ένας καλός τρόπος για να δοκιμάσεις και αντρικά ρούχα αλλά και για να μεταποιήσεις μερικά XS που τελικά στρώνουν σαν XL και το αντίστροφο. Και κάπως έτσι δεν περιμένεις το inclusivity στη βιομηχανία της μόδας για να σου δώσει τη λύση και την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα «τι να φορέσω σήμερα;».

Κλέλια Ανδράλη- Σχεδιάστρια

#1. Είναι πολύ δύσκολη η καθημερινότητα ενός ανθρώπου ΧL η ακόμα και L. Δεν το διαχωρίζω σε γυναίκες και άνδρες, Από την στιγμή που οι εταιρίες ευρείας κατανάλωσης και γρήγορης μόδας δημιουργούσαν ρούχα όπου το size small μπορούσε να φορεθεί μόνο από έφηβες, καταλαβαίνεις ότι υπήρχε πρόβλημα. Όταν μία γυναίκα που η κοινή λογική θα χαρακτήριζε ως «κανονική» (με βάση τα standards των σημερινών μεγεθών) και αναγκάζεται να φορέσει large, καταλαβαίνεις ότι για να ντυθούν αυτές που δεν πληρούν τα στερεοτυπικά μεγέθη, γινόταν μάχη. Καθώς το σώμα των γυναικών άρχισε να απενοχοποιείται από τις ίδιες τις γυναίκες πρωτίστως και άρχισαν να αγαπούν όλο και περισσότερο τις καμπύλες τους, άρχισαν να δημιουργούνται και νέες ανάγκες στην αγορά για plus size εταιρίες.

Όπως και έγινε! Γεμίσαμε plus size εταιρίες και «ρούχα για παχουλές» και έκτοτε είμαστε «εμείς κι εκείνες». Εμείς οι γεμάτες και εκείνες οι «κανονικές». Εμείς οι plus size και εκείνες που έμπαιναν στο κλασικό μέχρι πρότινος S,M,L. To θέμα είναι ότι, δυστυχώς,  ακόμη και σήμερα, τα ρούχα plus size είναι συχνά κακόγουστα, μεγάλα (χωρίς λόγο) και σκοπό τους έχουν, όπως πάντα, να καλύψουν το σώμα και να κρύψουν τις «ατέλειες». Άρα πάλι είμαστε στο μηδέν, διότι τελικά δεν υπάρχουν ρούχα για διαφορετικά σώματα. Τα περισσότερα δεν έχουν κανένα ενδυματολογικό ενδιαφέρον και θυμίζουν τσουβάλια.

Ακριβώς επειδή υπάρχει τόσο μεγάλη έλλειψη, οι γυναίκες αγοράζουν μανιωδώς ότι τους προσφέρεται στην αγορά, από τη στιγμή που είναι στο νούμερο τους. Τον τελευταίο χρόνο περίπου, οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων γρήγορης μόδα που τόσο είχαν βασανίσει τα XL κορίτσια, εμφανίζονται ανανεωμένες και παρουσιάζουν στιλάτα ρούχα σε μεγέθη μέχρι και 3ΧL, πράγμα πολύ ευχάριστο. Αυτό που δεν είναι ευχάριστο, είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η παραγωγή των ρούχων αυτών. Και για να απαντήσω στην ερώτησή σου με μια πιο απλή απάντηση, ναι, είναι πολύ δύσκολο να βρεις ωραία ρούχα.

#2. Τα περισσότερα ρούχα που φοράω είναι αυτά της ντουλάπας μου, από τα ταξίδια μου σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, από vintage shops, independent σχεδιαστές κλπ. Επίσης, «ανακυκλώνω» τα παλιά μου ρούχα μεταποιώντάς τα ή φορώντας με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά.

Όπως είναι φυσικό λόγω αισθητικής και size και αλλά και προσωπικών προτιμήσεων και γνώσεων, πλέον δημιουργώ ό,τι μου αρέσει και το φοράω! Αγαπώ πολύ τον δυναμισμό στη γυναίκα και τη street style μόδα και αυτά προσπαθώ να τα συνδυάζω στις collections μου. Ουσιαστικά ξεκίνησα να φτιάχνω τα πρώτα μου ρούχα με βάση το ότι δεν υπήρχαν ρούχα για το σωματότυπό μου στην αγορά, με μια πιο high fashion πινελιά πάντα. Δεν ακολουθώ κάποια μόδα που να αφορά τις plus size γυναίκες, γιατί πολύ απλά μου αρέσει να δημιουργώ ρούχα για όλες τις γυναίκες, σαν να μην έχει καμιά σημασία το νούμερο της μεζούρας!

Σαν μια independent designer, πλέον δεν εξαρτώμαι από καμιά εταιρία για να μου πει τι size πρέπει να είμαι! Στο δικό μου brand ( KLELIA ANDRALI ) είμαι μια προσωπικότητα, που επιλεγεί χρώματα, prints, εποχές και καλλιτεχνικές τάσεις. Το νούμερο φυσικά υπάρχει αλλά παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Έτσι θέλω να νιώθουν και τα κορίτσια που επιλέγουν να φοράνε τα ρούχα του brand μου.