Πρώτη φορά γονείς με άγχος, αμηχανία κι ευτράπελα
- 27 ΝΟΕ 2019
Φτάνουμε σπίτι και μένουμε οι τρεις μας. Το πρώτο βράδυ που θα έχουμε παρέα. Ένα πλασματάκι που ήρθε για να μείνει, να μας γεμίσει με ευθύνες άγχη, υποχρεώσεις, αλλά και με πολύ αγάπη, με συναισθήματα πρωτόγνωρα και άφθονες στιγμές γέλιου. Το ξέρω, το μεγάλωμα ενός παιδιού μόνο αστείο δεν είναι. Ειδικά οι πρώτες μέρες μαζί του. Όλα διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται στο μυαλό των νέων γονιών, ίσως και στην πραγματικότητα πολλές φορές.
Στο πολύ κοντινό παρελθόν, έζησα αυτές τις μέρες μαζί με τον σύντροφό μου. Η εμπειρία μου είναι πολύ φρέσκια κι αν τότε όλα έμοιαζαν βουνό, τώρα μπορώ να τα ανακαλέσω στη μνήμη μου και να χαμογελώ. Κάθε λεπτό στο σπίτι με το μωρό ήταν διαφορετικό. «Γιατί κλαίει, πότε θα κοιμηθεί, πάλι πεινάει, πρέπει να του αλλάξουμε πάνα;» Αυτά τα ερωτηματικά ήταν στο κεφάλι και των δύο. Δεν χρειαζόταν να τα ξεστομίσουμε πάντα. Κοιταζόμασταν και η απορία ήταν ξεκάθαρη. Και κάπου εκεί αρχίζει κι ένα αστείο κομμάτι. Η πλήρης άγνοια του νέου γονιού, φέρνει μαζί της μικρά λάθη, όχι σοβαρά κι ανεπανόρθωτα ευτυχώς. Εμάς μας έκαναν να γελάσουμε και έτσι έσπασε λίγο ο πάγος της αμηχανίας που είχαμε με τους νέους μας ρόλους πια.
Το πρώτο βράδυ που μείναμε οι τρεις μας, ο μπαμπάς της οικογένειας με φώναξε στο δωμάτιό μας και δείχνοντας το κρεβάτι μας μου λέει: «Κοίτα!». Είχε σφηνώσει ανάμεσα από τα μαξιλάρια μας το μωρό, φασκιωμένο και νυσταγμένο. Η εικόνα θύμιζε πλάνο ταινίας. Ξαπλώσαμε κι εμείς μαζί του, αλλά προφανώς δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Ήταν η πρώτη μέρα στο σπίτι μας ως γονείς. Το κοιτούσαμε εμμονικά, οι μύες του κορμιού μας ήταν σφιγμένοι συνεχώς και πραγματικά κανείς από τους δύο δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν σκέφτεσαι ότι μπορείς να κοιμηθείς. Δεν είναι καν επιλογή. Ευτυχώς, το μωρό δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να σκεφτείς. Πολύ γρήγορα έχεις πολλά να κάνεις.
Η αλλαγή πάνας
Σύντομα πείνασε και εκεί ξεκινάει να παίζει σε λούπα το «μαμ-κακά και νάνι (;)».Είναι φοβερό πόσο τυπικό μπορεί να είναι το μωρό σε αυτό το τρίπτυχο. Ίσως το τελευταίο με τον ύπνο να μην είναι το δυνατό του σημείο, αλλά συμβαίνει έστω και για λίγα λεπτά. Έτσι λοιπόν, αφού ο μπέμπης έφαγε και τον αλλάξαμε, γυρίσαμε να κοιμηθούμε όλοι μαζί στο κρεβάτι. Μόλις βολευτήκαμε ένας θόρυβος μας έκανε να κοιταχτούμε και να βάλουμε τα γέλια. Ναι, έπρεπε να τον αλλάξουμε πάλι. Τόσο γρήγορα, τόσο άμεσα. Είναι απίστευτο αλλά συμβαίνει και νομίζω πολλές μαμάδες μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Είναι εξαντλητικό γιατί περνάει πολύς καιρός για να σταματήσει, αλλά στην αρχή είναι αστείο. Αν το δεις έτσι, θα πάρεις σίγουρα κουράγιο. Εμείς το διασκεδάσαμε λίγο και πέρασε λίγο πιο ήπια το διάστημα που το μπάνιο είχε γίνει το δεύτερο μέρος που συχνάζαμε περισσότερο.
Λίγο μετά τις πρώτες μέρες, αντιληφθήκαμε μία μικρή δυσκολία του μπέμπη στη γνωστή φυσική ανάγκη. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε. Μας είχε συνηθίσει να γίνονται όλα αυτόματα κι όταν λίγο σφιγγόταν, εμείς νομίζαμε ότι έχει πρόβλημα. Κάναμε το κλασικό μασάζ κατά της δυσκοιλιότητας και κάπως τα πράγματα έφτιαξαν. Όταν λίγο καιρό μετά συνέβη ξανά, κάναμε το ίδιο. Το παιδί έκλαιγε κι εμείς νομίζαμε ότι πονάει η κοιλιά του. Σωστά νομίζαμε, αλλά λάθος προσπαθούσαμε να το ανακουφίσουμε. Η κοιλιά του μπέμπη πονούσε από την πείνα κι εμείς του κάναμε μασάζ κατά της δυσκοιλιότητας. Μέχρι που είδα την ώρα και αντιλήφθηκα ότι το μωρό πεινάει, εμείς επιμέναμε και ο μπέμπης έκλαιγε. Προφανώς και γελάσαμε πολύ εκείνη την ώρα. Είναι φοβερό πόσο άσχετοι νιώσαμε. Μάλλον το βρήκαμε αστείο για να μειώσουμε τις ενοχές.
Ο θηλασμός και η αϋπνία
Ένα μωρό που δεν κοιμάται συνεπάγεται και άυπνους γονείς. Ειδικά στην περίπτωσή μας, δεν μπορούσαμε καν να το μοιράσουμε. Εγώ πάλευα με το θήλαστρο και ο μπαμπάς νανούριζε τον μπέμπη. Μαζί με το θήλαστρο, τις κομπρέσες, τι σημειώσεις για τα ml του μητρικού γάλακτος και τις ώρες, τα τσάγια, τις κρέμες και τα γιατροσόφια, έπρεπε κάποια στιγμή να πάρω κι ένα παυσίπονο. Με κόπο έφτασα στο ντουλάπι με τα φάρμακα, άνοιξα ένα κουτί και κατάπια το χάπι. Μετά από ώρα, απλά συνειδητοποίησα ότι είχα πάρει αντιβιοτικό κι όχι παυσίπονο. Και δεν ήξερα αν ήταν η μόνη φορά. Απλά τοπ ευχόμουν.
Τα ολόσωμα φορμάκια
Το να ντύσεις ένα νεογέννητο είναι μία διαδικασία που σου προκαλεί άγχος στην αρχή έτσι κι αλλιώς. Δεν ξέρεις πώς να πιάσεις το μωρό, φοβάσαι να τραβήξεις τα χέρια του. Αν πρόκειται δε, να του φορέσεις αυτά τα ολόσωμα φορμάκια με τα πατουσάκια με τα πολλά κουμπιά μοιάζει σαν να λύνεις σταυρόλεξο για προχωρημένους. Πολύ γρήγορα μας έγινε παιχνιδάκι. Μέχρι όμως να φτάσουμε σε αυτό το σημείο πολλές φορές μας πιάσανε τα γέλια από τις άγαρμπες κινήσεις μας. Ευτυχώς από όλες μας τις προσπάθειες το μωρό βγήκε αλώβητο.
Ο μάρσιπος για πρώτη φορά
Κάποιος θα το φορέσει, ο άλλος θα βοηθήσει και σίγουρα στο τέλος θα υπάρξει μπλέξιμο. Που μπαίνουν τα πόδια, που είναι τα χέρια, θα αναπνέει το μωρό; Όλα σωστά θα γίνουν αρκεί να το φορέσεις σωστά. Όσα video και να δεις, όσο καλά κι αν διαβάσεις τις οδηγίες, μια-δυο φορές θα μπερδευτείς. Αλλά θα πάρεις το μάθημά σου και όλα καλά.
Φυσικά, την ώρα που σου συμβαίνουν αυτά, δεν βγαίνει αβίαστα το γέλιο. Ίσως έρθει αργότερα, όταν τα αναπολείτε. Καλό είναι όμως να χαλαρώνετε πού και πού και να διασκεδάζετε τον ρόλο σας ως γονείς. Εμείς κάπου τα καταφέραμε. Κάπου αλλού όχι. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα το παλεύουμε. Είναι τόσο απολαυστικό όμως να μαθαίνεις πώς να είσαι γονιός και είναι κρίμα να χάσεις την πιο διασκεδαστική πλευρά του. Σαφώς και θα είστε προσεκτικοί και ως νέοι γονείς αγχωμένοι. Αλλά η αποφυγή λάθους είναι σχεδόν άπιαστη. Εξάλλου, τι πιο όμορφο για ένα μωρό να ακούει τους γονείς του να γελάνε, να τους νιώθει χαρούμενους δίπλα του. Ίσως είναι το πιο σωστό πράγμα που θα κάνετε μαζί, χωρίς να το σκεφτείτε.