Πρώτη φορά μαμά: Οι μέρες στο γραφείο μακριά απ’ το παιδί
- 21 ΝΟΕ 2019
«Ένα παιδί αλλάζει τα πάντα», «όταν γίνεις πρώτη φορά μαμά, αλλάζουν οι προτεραιότητές σου», «τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με ένα παιδί». Τόσα κλισέ που μοιάζουν υπερβολικά, λειτουργούν σχεδόν σαν τρομοκράτες, αλλά κρύβουν μία γερή δόση αλήθειας. Μάλλον περιγράφουν ακριβέστατα την πραγματικότητα, απλώς το πρόσημό τους δεν είναι αρνητικό.
Προφανώς και τίποτα δεν είναι το ίδιο από τη στιγμή που γίνεσαι μαμά. Ενστικτωδώς, η οπτική γωνία από την οποία βλέπεις τον κόσμο αλλάζει. Ένας ακόμα άνθρωπος για αρκετό καιρό εξαρτάται μόνο από εσένα. Η μυρωδιά σου του είναι το πιο γνώριμο πράγμα στον άγνωστο κόσμο που καλείται να προσαρμοστεί, η φωνή και η αγκαλιά σου είναι η μόνη ασφάλεια που αναγνωρίζει. Κι όλο αυτό εσύ το αντιμετωπίζεις σε απόλυτο βαθμό και σε μεγάλη ένταση, απότομα. Δεν έχεις χρόνο να προσαρμοστείς, πρέπει να δράσεις κι ευτυχώς η φύση έχει φροντίσει να είσαι έτοιμη.
Αυτές είναι οι πιο ψύχραιμες σκέψεις μου και μπορώ να τις αντιληφθώ και να τις εκφράσω τώρα, που το μωρό μου είναι 8 μηνών και εγώ έχω πάρει πολλές βαθιές ανάσες σαν μαμά. Τη στιγμή που μου συνέβαινε αυτή η αλλαγή, δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τίποτα. Ένιωθα σαν να έπαιζα έναν σημαντικό ρόλο σε μία απαιτητική οντισιόν. Ακόμα και τα σκηνικά της καθημερινότητάς μου άλλαξαν άρδην. Άλλαξα σπίτι, δίπλα στο κρεβάτι μου υπήρχε ένα λίκνο, ένα καρότσι στο σαλόνι κι ένα μωρό στην αγκαλιά μου.
Όλα αυτά όμως είναι περιτριγυρισμένα και περικυκλωμένα από τόση αγάπη πασπαλισμένα με περίσσια φροντίδα που κάθε τι ξένο ή ενοχλητικό, η όποια παραφωνία στην κανονικότητα που ήξερα, φθίνει κι εξαλείφεται. Κάπου εκεί, στο σημείο που κάνω δικό μου τον ρόλο της μαμάς, συνειδητοποιώ ότι τα κλισέ που ουσιαστικά προμηνύουν ότι η ζωή μετά το παιδί αλλάζει ριζικά και για πάντα, είναι μία στεγνή περιγραφή αυτού που συμβαίνει. Όμως ορμόνες που χορεύουν ταραντέλα στην εγκυμοσύνη σε παρασέρνουν σε μία δίνη που απομακρύνει κάθε ψήγμα λογικής.
Ωστόσο, την καινούρια καθημερινότητα την έφτιαξα μόνη μου. Σίγουρα το μωρό όρισε τα βασικά αλλά ένιωθα ότι μέσα από εκείνο φτιάχνω την κάθε μέρα. Δεν ζούσα μέσα από το παιδί, αλλά σίγουρα ζούσα για το παιδί. Και ήταν δύσκολο, κουραστικό πολύ, αλλά απολαυστικό και γενναιόδωρο στο τέλος της μέρας.
Η επιστροφή στη δουλειά
Εκεί που βρήκα τις ισορροπίες μου, που συντονίστηκα με τον νέο μου ρόλο, το μονόπρακτο της νέας μαμάς τελείωσε. Φυσικά, ως μαμά πια, έπρεπε να αρχίσω να αναλαμβάνω και τους υπόλοιπους ρόλους, που μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν πρωταγωνιστικοί.
Δεν θα αγγίξω καν αυτό της συντρόφου. Είναι ένα κεφάλαιο μεγάλο με πολλές μεταβλητές, θα σου μιλήσω όμως για την επιστροφή μου στη δουλειά. Σε αυτό το κομμάτι ως πρώτη φορά μαμά υπάρχουν όρια, ακολουθείς νόμους και κανόνες και ανεξάρτητα αν νιώθεις έτοιμη ή όχι, έχει οριστεί από άλλους ο χρόνος που η εργασία θα μπει στη ζωή σου. Επομένως, πρέπει να συμβιβαστείς.
Κι αυτό έκανα. Συμβιβάστηκα. Και όταν τελείωσε η άδεια λοχείας, σηκώθηκα το πρωί κι αφού φρόντισα το μωρό μου, ξεκίνησα να έρθω στο γραφείο. Ήταν η πρώτη φορά που το αποχωριζόμουν. Η πρώτη φορά που η καθημερινότητά μας δεν ήταν κοινή, η πρώτη φορά που δεν άκουσα κάθε του αναπνοή του, που δεν έφτιαξα εγώ για το φαγητό του. Η πρώτη φορά που έμεινα τόσες ώρες μακριά του, ήταν η πρώτη μέρα στο γραφείο ως εργαζόμενη μαμά.
Είχα λοιπόν, να διαχειριστώ την έλλειψη και το άγχος της επιστροφής. Όσο κι αν είχα προετοιμαστεί από πριν, όσο κι αν το είχα πάρει απόφαση ότι θα συνέβαινε, η πρώτη φορά με βρήκε κάπως μουδιασμένη. Ως άκρως συναισθητική φύση, περίμενα να με πιάσουν τα κλάματα. Αντιθέτως, με κυρίευσαν τύψεις και ένας πονοκέφαλος από το μεσημέρι της πρώτης αυτής μέρας με ακολούθησε μέχρι την επιστροφή μου στο σπίτι.
Οι τύψεις
Η πρώτη μέρα που επέστρεψα στη δουλειά κύλησε μάλλον μηχανικά. Τα πρακτικά ζητήματα για να φύγω αρκετές ώρες από το σπίτι είναι τόσα, που το συναισθηματικό κομμάτι έμεινε αδρανές. Η πρώτη μέρα στη δουλειά έμοιαζε με πείραμα κοινωνικό. Από το μεσημέρι και μετά είχα έναν ανεξήγητο πονοκέφαλο και ταυτόχρονα μία ακαταμάχητη επιθυμία να επιστρέψω στο σπίτι, στο μωρό μου.
Τη δεύτερη μέρα όμως βγήκε στην επιφάνεια η ενοχική φύση μου. Απόλαυσα το πρωινό εκείνο και ένιωσα μια γλυκιά ενοχή. Συνειδητοποίησα ότι μου είχε λείψει αυτό το κομμάτι της παλιάς μου καθημερινότητας. Ένας πρωινός καφές, το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο, το πεντάλεπτο χαζολόγημα με τα κορίτσια στο γραφείο. Ένιωσα ένοχη που το χάρηκα, τύψεις γιατί ευχαριστήθηκα με κάτι που συνεπαγόταν να αφήσω το παιδί μου πίσω. Οι πρωινές ώρες εκτός σπιτιού ήταν σαν την ένοχη απόλαυση του κρυφού τσιγάρου ενός εφήβου στην καβάτζα του.
Σαφώς, ακόμα τώρα δεν θέλω να φύγω το πρωί από το σπίτι. Θέλω να μείνω μαζί του και ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό. Είναι πάνω και πρώτος από όλα. Όμως, ο ρόλος της μαμάς δεν καλύπτει όλο το είναι μου. Ναι, έχει το μεγαλύτερο κομμάτι του και ρίχνει τη σκιά του στο υπόλοιπο, αλλά αυτό είναι και το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, η εξέλιξή μου, η εξέλιξη κάθε γυναίκας που επιλέγει να γίνει μαμά. Η μητρότητα δεν είναι μία φάση της ζωής, είναι ένα επίκτητο χαρακτηριστικό που δεν θαμπώνει, δεν ξεθωριάζει και δεν αλλοιώνεται με τα χρόνια.
Η «κανονικότητα» της εργαζόμενης μαμάς
Ως μαμά πλέον, επανασυστήθηκα στον εργαζόμενο εαυτό μου, τον παραγωγικό, τον δημιουργικό. Αποφάσισα ότι ο νέος ρόλος εμπλουτίζει το βιογραφικό μου σαν αφανής ήρωας. Αναπτύσσει ικανότητές μου, δημιουργεί νέες, με εφοδιάζει με αρετές καινούριες και λειτουργεί σαν ένας δίκαιος ζυγός αξιών. Ουσιαστικά, μέσα από τον ρόλο της μαμάς, νομίζω πώς εκπαιδεύομαι να βάζω τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
Προφανώς, η έλλειψη είναι κυρίαρχο συναίσθημα την πρώτη φορά που απομακρύνεσαι από το παιδί. Και είναι απόλυτα λογικό. Προσωπικά, δεν το έχω συνηθίσει ακόμα. Μου λείπει πολύ και από το μεσημέρι και μετά η αίσθηση γίνεται εντονότερη. Αγωνιώ και λαχταρώ κάθε τόσο. Πιθανότατα θα χάσω πολλά από τα πρώτα του, λέξεις, βήματα, αντιδράσεις. Ίσως τα ζήσω διαδικτυακά στην καλύτερη. Και με αυτό δεν είμαι ακόμα συμβιβασμένη. Θα ήθελα να είμαι μαζί του σε όλα, να είμαι δίπλα κυριολεκτικά. Δεν θα συμβεί όμως και δεν είμαι η μόνη.
Αποφάσισα αυτό το συναίσθημα να μην έχει συστατικό τις τύψεις, γιατί αν κάτι έχω μυριστεί μέχρι στιγμής είναι ένα: πως τελικά μόνο εγώ μπορώ να δώσω στο παιδί μου μια χαρούμενη μητέρα που αγαπάει τη ζωή. Και μια γυναίκα μπορεί να μη γεννιέται μητέρα, αλλά γεννιέται πολυεργαλείο στα σίγουρα.