Πώς η Caitlyn Jenner έγινε το πρόσωπο του καλοκαιριού παγκοσμίως

Ο Bruce Jenner γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1949 και για τους Αμερικάνους αποτέλεσε αυτό που στο χωριό μου αποκαλούν household name, πασίγνωστος δηλαδή, από το 1976 όταν κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στο Δέκαθλο στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ, στέφθηκε εθνικός ήρωας .

Πολύ πριν την εξ’ αντανακλάσεως εκτόξευση του στο μάτι του κυκλώνα της μετα-millennial δημοσιότητας εξαιτίας του γάμου του με την παντοδύναμη μητέρα της Kardashian αυτοκρατορίας Kris Jenner, ο Bruce είχε βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας με πολλαπλούς τρόπους και ιδιότητες.

Παρόλο που στις ΗΠΑ το να γίνεις ένας ακόμη Χρυσός Ολυμπιονίκης δεν έχει την ίδια βαρύτητα που έχει σε μια οποιαδήποτε άλλη μικρή χώρα, όπως π.χ. στην Ελλάδα, όταν κέρδισε το μετάλλιο θεωρήθηκε εξαιρετική επιτυχία. ‘Εγινε σε ένα άθλημα στο οποίο έως τότε κυριαρχούσαν για δεκαετίες οι Ρώσοι, σπάζοντας έτσι ένα άτυπο μονοπώλιο που εν μέσω Ψυχρού Πολέμου απέκτησε ακόμη μεγαλύτερο βάρος.

 

Υπερ-δραστήριος επαγγελματικά αλλά και προσωπικά, ο Jenner πριν τη ‘σύνδεση’ του με την Kris και τη μιντιακή δυναστεία των Kardashians, εξαργύρωσε πολλαπλά την επιτυχία του ως αθλητής. Βρέθηκε στο κουτί των δημητριακών Wheaties -αντίπαλο δέος των Kellogg’s- ως πρόσωπο του ‘Πρωινού για Πρωταθλητές’, εμφανίστηκε σε δεκάδες τηλεοπτικές σειρές και τηλεπαιχνίδια των 80’s και 90’s (όπως το ”Συγγραφέας Ντετέκτιβ”) ενώ στο μεταξύ απέκτησε και 4 παιδιά από τους δυο προηγούμενους γάμους του.

Τα τελευταία χρόνια κι ενώ η πολυμελής νέα του οικογένεια μετατράπηκε στη διασημότερη και πλουσιότερη οικογένεια των καιρών μας, χωρίς ωστόσο να μπορεί κανείς πραγματικά να προσμετρήσει ένα κάποιο ταλέντο ή επίτευγμα σε οποιοδήποτε από τα μέλη της, ο προ πολλού επιτυχημένος Jenner, έκατσε στις σκοτεινές γωνίες αυτού του κερδοφόρου τσίρκου. 

Όπως χαριτολογώντας είπε ένας φίλος, μάλλον αποφάσισε ότι μετά από χρόνια στη σκιά της συζύγου και πολυμήχανης μάνατζερ της δυναστείας αλλά και των λυσσασμένων για δημοσιότητα κοριτσιών της, ήρθε ο καιρός του να βρεθεί ξανά στο απόλυτο επίκεντρο της δημοσιότητας. Το παραπάνω σχόλιο ίσως αποτελεί ένα από τα πλέον άκακα και χαριτωμένα που έχουν ακουστεί για όλη αυτήν την ιστορία.

Ο κόσμος αρέσκεται στο κουτσομπολιό και ιδιαιτέρως στο κακεντρεχές κουτσομπολιό, πόσο μάλλον όταν υπάρχει τόσο ‘ζουμί’, με ένα μείγμα από στερεότυπα (που πέφτουν κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο), περιέργεια επιπέδου κλειδαρότρυπας και μια απίστευτη πρόσβαση σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες.  

 

Επιφανειακές αναγνώσεις σαν κι αυτήν όμως εμπεριέχουν τον πανταχού παρόντα κίνδυνο της αλλοτριωμένης αντίληψης για πράγματα και καταστάσεις που φέρουν ένα πολύ ειδικό βάρος. Αν κοιτάξουμε λίγο πιο κοντά και προσεκτικά, βάζοντας στην άκρη την εμπορική εκμετάλλευση που σαφώς έχει συνειδητά ενεργοποιήσει και κατά συνέπεια αποδεχτεί η Caitlyn, αυτή η απόφαση ήταν σημαντική και σπουδαία για πολλούς λόγους.

Ξεκινώντας από μέσα προς τα έξω, να πούμε καταρχήν ότι αποτελεί τεράστια γενναιότητα να αντιμετωπίζεις το μέσα σου και να δίνεις στον εαυτό σου τη δυνατότητα για εσωτερική γαλήνη, έστω και όψιμα. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε στην πλεονεκτική θέση να νοιώθουμε ‘άνετα’ και ικανοποιημένοι μέσα στο σώμα που βρισκόμαστε. Λέω οι περισσότεροι διότι οι άνθρωποι με ‘δυσφορία φύλου’ όπως ονομάζεται αυτή η ‘πάθηση’ των ανθρώπων που γεννιούνται σε λάθος σώμα, αποτελούν στατιστικά μόνο το 1% του πληθυσμού.

Μόνο την επιφάνεια μπορούμε να ξύσουμε προσπαθώντας να φανταστούμε πώς είναι να νιώθεις αυτήν την δυσφορία για όλο σου το είναι, ακόμα και για μια ημέρα, πόσο μάλλον όπως στην περίπτωση του -πρώην- Bruce, για 65 ολόκληρα χρόνια. 

Όχι, ο οίκτος δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Η κατανόηση είναι. Έχουν όλοι οι άνθρωποι αναφαίρετο δικαίωμα στην κατάκτηση της εσωτερικής τους ισορροπίας και γαλήνης.

 

Αλλά και αν ανοίξουμε λίγο το πεδίο πέρα από την ίδια την Caitlyn, θα δούμε τη σημαντικότητα του τόσο δημόσιου χαρακτήρα αυτής της ιστορίας: Οι διεμφυλικοί είναι άνθρωποι που ζούσαν και ζουν στο περιθώριο. Ας μη γελιόμαστε, η περίπτωση της Caitlyn είναι η εξαίρεση του κανόνα.

Οι transgender ΔΕΝ κάνουν εξώφυλλα ούτε στο People, πόσο μάλλον στο Vanity Fair. Δε δίνουν συνεντεύξεις σε πανεθνικά δίκτυα με 25 εκατομμύρια τηλεθεατές, ούτε κερδίζουν σοβαρά χρήματα από ντοκιμαντέρ-reality, γιατί πολύ απλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να δει τη ζωή τους.

Μέχρι τώρα. Αυτό άλλαξε η περίπτωση της Caitlyn. Έκανε ορατούς τους ανθρώπους που ακόμη και τώρα, παραταγμένοι στο περιθώριο, ζούσαν (και ζουν) σε συνθήκες ανισονομίας και ειδικής επικινδυνότητας. Σε μία συζήτηση που διεξήχθη σε ένα κέντρο υποστήριξης transgender νέων και παρουσιάστηκε στο ντοκιμαντέρ ‘I am Cait’ , έκπληκτη ακόμη και η ίδια, έμαθε ότι τα ποσοστά αυτοκτονιών ανάμεσα στους διεμφυλικούς είναι 9 φορές μεγαλύτερα από τον μέσο όρο, αλλά κι ότι η φτώχια στην ‘κοινότητα’ τους είναι 5 φορές περισσότερη από τον εθνικό μέσο όρο .

Έκπληκτη σαν κι εμάς τους θεατές διότι, αν και (νέο) μέλος αυτής της κοινότητας, αποτελεί μια ιδιαιτέρως προνομιούχα περίπτωση σε σχέση με τους περισσότερους εκπροσώπους των transgender κι όλη αυτή η νεότευκτη γνώση της πραγματικότητας δεν παύει να είναι μια άγαρμπη αλλά απαραίτητη προσγείωση στην πραγματικότητα.

Η ίδια είχε τη οικονομική δυνατότητα να ‘αλλάξει’ και να ενεργοποιήσει αυτή την αλλαγή όποτε η ίδια ένιωσε έτοιμη, κάτι το οποίο δεν μπορεί να πει κανείς για το 90% των διεμφυλλικών που συχνά μη βρίσκοντας την αποδοχή στον εργασιακό στίβο λόγω της ιδιαιτερότητας τους, χρειάζεται να πληρώνουν τις ορμόνες και τις επεμβάσεις τους δουλεύοντας στη βιομηχανία του σεξ. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο εκπρόσωπος όλων εμάς των υπολοίπων που όντας προνομιούχοι ποτέ δεν χρειάστηκε να αμφιβάλουμε για ένα τόσο θεμελιώδες θέμα όπως η φυλετική ταυτότητα.

 

Η Caitlyn αγκαλιάστηκε πολύ και από πολλούς, δημόσια και χωρίς περιστροφές, άνθρωποι με κοινωνική, πολιτική και καλλιτεχνική επιρροή, από τον πρόεδρο Obama, την Beyonce και τον Woody Allen, έως την γλυκιά Jessica Lange που καλοδέχτηκε τα σχόλια περί ομοιότητας της με την Caitlyn, έδειξαν το δρόμο σε μια νέα εποχή. Μια εποχή κατά την οποία είναι όχι απλά ‘οκ’, αλλά απαραίτητο το πώς νοιώθουμε εγγενώς να είναι ο απόλυτος οδηγός για τις αποφάσεις που παίρνουμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε την πολυπόθητη ειρήνη μέσα μας.

Είναι μια κοινωνική επιταγή την οποία ‘έγραψε’ μεν η Caitlyn, αλλά θα την ‘εξαργυρώσουν’ πολλοί νέοι άνθρωποι στο μέλλον. Αν καταφέρει ένα κορίτσι που νοιώθει αγόρι ή ένα αγόρι που νοιώθει κορίτσι να βγει από τα τάρταρα της κατάθλιψης και της δυσφορίας που αυτή η κατάσταση μπορεί να φέρει και να μην καταλήξει νεκρό, θα είναι αρκετό να δικαιολογήσει όλο αυτό το κάπως σεξιστικό υπερθέαμα φωτογραφίσεων, μόδας και επιφάνειας (Ξέρετε, όλες οι male-to-female γυναίκες δεν έχουν μια στρατιά από μακιγιέρ, κομμωτές και οίκους μόδας στα πόδια τους, ούτε την τύχη να μοιάζουν στην Jessica Lange).

Ο Bruce Jenner ήταν πάντα ένας εύγλωττος άντρας, με συναισθηματική νοημοσύνη άνω του μετρίου, όντας αυτό που πάντα ένοιωθε, θα είναι εξίσου εύγλωττη και επιδραστική γυναίκα στην προσπάθεια της να νοιώσει χρήσιμη γι’ αυτήν την κοινωνία που προς ευχάριστη έκπληξη της, την αποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.

Το λιγότερο που μπορεί και οφείλει να κάνει, είναι να μοιραστεί την ευλογημένη -από τόσες απόψεις- εμπειρία της με αυτούς που το έχουν ανάγκη, ρίχνοντας φως στα σκοτεινά. Αν ο κόσμος αποκτήσει λίγο περισσότερη κατανόηση και μέσα από αυτή την τόσο προβεβλημένη περίπτωση διεμφυλικού καταφέρει να διευρυνθεί η ‘εμπάθεια’ μας τόσο ώστε να φλερτάρει με την ‘συμπάθεια’ (ουσ: θετική, συναισθηματικά, στάση απέναντι σε κάτι ή κάποιον) ε τότε χαλάλι!

Κι ας βγάλει η Caitlyn και μερικά ακόμη δολάρια στο μεταξύ. Αν μη τι άλλο θα έχει προσφέρει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και μεγαλύτερο ακόμη κι από τα οπίσθια της θετής της κόρης Kim.