#ShareHerStory: Όλες οι ιστορίες των αναγνωστριών του LadyLike
- 8 ΜΑΡ 2025
Όλες οι ιστορίες των αναγνωστριών του LadyLike, όπως μάς έφτασαν στο mailbox μας.
Το κάλεσμά μας ήταν αυτό: Θέλαμε να μας πεις την ιστορία σου. Υπάρχει λόγος. Ένα βίωμα που σε έχει στιγματίσει, που σε καθόρισε. Ένα γράμμα που δεν έστειλες ποτέ σε εκείνο το πρόσωπο που άλλαξε τη ζωή σου ευχάριστα ή δυσάρεστα. Μια εμπειρία με καλό ή κακό τέλος που θες να μοιραστείς ως γυναίκα. Μια επιδραστική μαρτυρία ενδυνάμωσης που θα δώσει ώθηση και σε άλλες. Ένα βίωμα που κουβαλάς και θες να βγάλεις από μέσα σου.
Ζητήσαμε να το κάνεις ανώνυμα, για να νιώσεις ακόμα πιο άνετα. Θέλαμε να δώσουμε «υπόσταση» σε ιστορίες γυναικών. Γιατί πρέπει να μοιραζόμαστε, να ακουγόμαστε, να παίρνουμε δύναμη κι έμπνευση η μία από την άλλη. Και αυτή τη φορά το κάναμε με έναν τρόπο διαφορετικό, μέσα από τις φωνές γυναικών που εκτιμάς και θαυμάζεις.
Αυτό είναι το #ShareHerStory και αυτές είναι οι ιστορίες που μας έστειλαν οι αναγνώστριες του LadyLike. Κάποιες από αυτές τις μοιράστηκαν οι αγαπημένες ηθοποιοί Θέμις Μπαζάκα, Έμιλυ Κολιανδρή, Μαρίνα Ασλάνογλου, Τζωρτζίνα Λιώση, Βάσω Καβαλιεράτου, Νάνσυ Μπούκλη. Όλες οι ιστορίες των γυναικών που μας εμπιστεύτηκαν είναι σημαντικές και τις δημοσιεύουμε παρακάτω:
#1
«Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν φοιτήτρια. Πρώτο έτος. Ήμουν ένα φοβισμένο κορίτσι, με ανασφάλειες. Και τώρα είμαι. Κι ας έχουν περάσει 7 χρόνια. Απλά τώρα είναι αλλιώς. Με έχω αγκαλιάσει περισσότερο. Τότε ήταν που με μάγεψε η παρουσία ενός αγοριού. Ένιωσα αδύναμη. Το πρώτο βλέμμα. Το πρώτο “τι κάνεις;” Η πρώτη βόλτα. Όλα τα θυμάμαι. Δεν τελείωσε όμορφα το παραμύθι που βίωνα. Τον ερωτεύτηκα. Του εξέφρασα όσα νιώθω. Ίσως με λάθος τρόπο. Κι ίσως τον φόβισα. Και απομακρύνθηκε. Κι εγώ, μέσα σε όλα αυτά που είχα έρθει αντιμέτωπη, κατέρρευσα. Άγχος για τη σχολή, φόβος που είμαι μακριά από τους δικούς μου, πίεση από το φιλικό περιβάλλον, κι ένας άνθρωπος που με έκανε να αισθανθώ όσα ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει.
Όλα αυτά με έκαναν να στρεσαριστώ σε σημείο που έχασα τον εαυτό μου, κι έπαθα κρίση. Ψυχωσικό επεισόδιο. Τότε δεν ήξερα πολλά. Τι και πώς. Μόνο ότι ένιωθα απαίσια. Για όσα είχα πει. Για όσα είχα κάνει. Ένα σκοτάδι χωρίς καθόλου φως. Και τότε χρειάστηκα βοήθεια. Από γιατρό, από ψυχολόγο, από οικογένεια και φίλους. Από μένα την ίδια. Πλέον δεν είμαι το κορίτσι αυτό. Ή μάλλον είμαι, αλλά προς άλλη κατεύθυνση. Δε φοβάμαι να μιλήσω για όσα μου συνέβησαν. Και θέλω να τα μοιραστώ για να ακούσουν τη φωνή μου κι άλλες γυναίκες. Όσο κι αν είναι ταμπού το θέμα της ψυχικής υγείας. Δεν είσαι μόνη. Δεν είσαι η μόνη. Ο τίτλος που επέλεξα για την ιστορία μου είναι Η Πεταλούδα. Γιατί πεταλούδα σημαίνει ψυχή. Σημαίνει μεταμόρφωση. Σημαίνει αλλαγή μέσα από δυσκολία. Σημαίνει ομορφιά».
«Είμαστε όμορφες, με τα πάνω και τα κάτω μας. Με το φως και το σκοτάδι μας. Να σε αγαπάς και να σε αγκαλιάζεις».
#2
«Είχα μια σχέση 7 χρονών. Ο έρωτας της ζωής μου. Όταν έμεινα έγκυος, στα 6 χρόνια σχέσης, η χαρά μου απερίγραπτη, το όνειρο να γίνει ο πατέρας του παιδιού μου έφτασε.
Εκεί ξεκίνησε η κόλαση. Άλλος άνθρωπος. Απόμακρος, βίαιος, με έβριζε, με υποτιμούσε, με ξεφτιλιζε. Δεν τον αναγνώριζα πια. Έμενα με την ελπίδα πως θα άλλαζε. Γέννησα τον πρίγκιπά μου. 3 μηνών ήταν το παιδί μου, όταν μας απείλησε με μαχαίρι πως θα μας σκοτώσει. Φοβήθηκα. Έτρεμα σαν το ψάρι, κρατούσα αγκαλιά το παιδί μου. Κάλεσα την αστυνομία. Κι έκτοτε ξεκίνησε η μεγαλύτερη αλλαγή της ζωής μου. Δεν ρωτήθηκα για αυτή την αλλαγή».
«Άλλαξα πόλη με ένα βρέφος στην αγκαλιά μου, λεχώνα».
«Λίγο μετά έμαθα πως είχε παράλληλη σχέση με κάποια που μου παρουσίαζε ως φίλη, είχα δει μηνύματα τους όταν ήμουν πέντε μηνών μα δεν το ανέφερα γιατί ήταν ήδη έκρυθμη η κατάσταση μεταξύ μας. Με κατηγόρησαν όλοι οι δικοί του πως τα είχα σχεδιασμένα, πως ήθελα να μείνω μονογονέας, πως εκείνος πονάει που στερείται το παιδί του, καθώς αυτό όρισε ο νόμος.Εμένα δεν με ρώτησε κανείς πόσο πόνεσα που αναγκάστηκα να αλλάξω τη ζωή μου, πόσο πόνεσα που άφησα το σπίτι που εκανα τα μεγαλύτερα μου όνειρα, πόσο πόνεσα που είδα να μας απειλεί αυτός που κάποτε λάτρεψα, πόσο πόνεσα που έμαθα πως είχε άλλη, πόσο πόνεσα που ενόσω εκείνος έκανε τη ζωαρα του εγώ έτρεχα το παιδί μας στο νοσοκομείο για ένα θέμα υγείας που προέκυψε, πόσα βράδια έκλαιγα γοερα για να ξυπνήσω το πρωί και να είμαι μια χαρά να μη νιώσει τη στεναχώρια μου το παιδί. Κανείς δεν με ρώτησε τι πόνο βίωσα και με τι τέρατα πάλεψα για να είμαι εδώ ακόμα, χαμογελαστή και να μεγαλώνω με τρόπο αξιοπρεπή το παιδί μου.
Δηλώνω κακοποιημένη, χιλιοτραυματισμένη και κομμάτια. Κομμάτια όμως που με φτιάχνουν από την αρχή, πιο δυνατή, πιο σίγουρη και μάλλον πιο καχύποπτη. Για το παιδί μου».
#3
«Η ιστορία μου δεν διαφέρει πολύ από άλλων γυναικών. Δεν είναι κάτι νέο. Κάτι συγκλονιστικό. Είναι όμως κάτι που ξερω πως πολλές γυναίκες θα ταυτιστούν, θα νιώσουν την πληγή μου και θα βρουν ελπιδα στο ότι δεν είναι μόνες. Θα τα καταφέρουμε!
Πριν ενα χρόνο τον γνώρισα από κοινή παρέα. Έδειξε κατευθείαν το ενδιαφέρον του και σε λίγες μέρες βγήκαμε το πρώτο ραντεβού. Μου μιλούσε για τη δουλειά του, είχαμε ροή και καταλήξαμε σε ενα μπαρ να διασκεδάζουμε και να φιλιόμαστε. Και ενιωσα τόσο καλά. Τόσο ομορφα. Μετά από έναν μεγάλο χωρισμο, και ενα χρόνο μόνη, μετά από απογοητεύσεις και μια εσωτερική προσπαθεια να σταθώ στα πόδια μου σε μια πόλη γεμάτη κενοτητα, ενιωσα να υπάρχει ελπίδα. Και τα μέσα μου άρχισαν να γιατρεύονται.
Περάσανε 8 μήνες γεμάτοι στοργή, ταξίδια και αγκαλιές και υποσχέσεις ό,τι θα συνεχίσουμε και θα ζήσουμε μαζι. Γνωρισα τους δικούς του, τους φίλους του, τη ζωή του και ο κόσμος μου είχε ηρεμησει. Μπορούσε να χαλαρώσω, να συγκεντρωθω στην καριέρα μου, να έχω ελπιδες για ενα όμορφο τρυφερό μέλλον.
Ήτανε ολα τόσο τέλεια! Σωστά;
Οχι, παρέβλεψα τον πρώτο καυγά στον οποίο για μέρες δεν μου εξηγούσε τι του φταίει και δεν μου μιλουσε. Αρκέστηκα στο ότι οταν έδωσα τελεσίδικο, ηρθε σπίτι μου να μου πει ότι δεν θέλει να με χάσει».
«Παρέβλεψα όταν μου ‘πιασε μια μερα το χέρι αγριεμένα για το τίποτα. Γιατι τον κοίταξα και εγώ αγριεμένα και σταμάτησε».
«Παρέβλεψα όταν είπε ό,τι θα με τεστάρει και ότι δεν ξέρει τι σκοπούς έχω. Και φυσικά παρέβλεψα ότι εκνευριζοτανε κάθε φορά που τον ρωτουσα για το παρελθόν του. Ξέχασα να δω πως δεν μπορούσα να μιλήσω για το πως αισθάνομαι, γιατί δεν μπορούσε να κάνει τέτοιες συζητήσεις. Ξέχασα να δω πως τον ενδιέφερε πιο πολύ να βγαίνει στα πάρτι από το να μου προτείνει να κάνουμε κάτι όμορφο μαζι!
Αλλά μου είπε ότι με αγαπάει πρώτος, άρα ολα καλά! Σωστά;
Και έτσι μια μερα όπου ζήτησα να με συνοδεύσει στους δικούς μου, πιέστηκε τόσο που με έβρισε. Βρήκα μια δύναμη λοιπόν να του πω τέλος. Δεν το πιστευα ούτε εγώ, όντας τόσο ερωτευμένη. Τόσο πολύ ερωτευμένη. Και εξαφανίστηκε!
Οταν εμφανιστηκα εγώ μετα απο καιρό να του ζητήσω να βρεθούμε, έπαιξε παιχνίδι και τελικά με αδειασε με ένα Καλή Συνέχεια. Περασε ενα διάστημα και αποφάσισα να του πω οσα αισθάνθηκα και με απέκλεισε από παντού. Όμως δεν έχει νοήμα η ιστορία. Νόημα έχει το πως αισθάνθηκα. Το πως ενιωσα όλες τις πληγές μου να ανοίγουν, το πως έσπασαν μέσα μου όμορφα συναισθήματα τα οποία δεν θα ξαναβρώ. Έχασα το κομμάτι του εαυτού μου που τόσο απλόχερα και αγνά έδωσα, σε μια ηλικία που πιστεύει κανεις πως κάπου θα βρει την συντροφικότητα. Κρίσεις η μια μετά την άλλη, κλάματα και σκοτεινές σκεψεις που κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να βιώσει ηταν η καθημερινότητα μου. Όλα αυτά γιατι ένας άνθρωπος δεν ειχε την ενσυναίσθηση να μου μιλήσει ειλικρινά.
Το ποιος ήταν τελικά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Έχει σημασια; Ίσως ναι ίσως όχι.
Μετα από 4 σχεδόν μήνες θέλω να πω σε όλες τις γυναίκες που πέρασαν τα ίδια ή και πολύ χειρότερα, ότι ο πόνος απαλύνεται, ότι θα βρείτε τη δύναμη σας μέσα από αυτό το άγριο μονοπάτι. Να μην τα παρατήσετε, αν δεν σας νιώθουν αυτοί, σας νιωθω εγώ! Συμπάσχω μαζί σας, πάρτε την μεγάλη απόφαση και κάντε το σωστό. Χτίστε γύρω από την πληγή έναν κύκλο να σας δυναμώνει και κρατηθείτε γερά! Και ίσως κάποτε, μια μέρα σαν και αυτή, η πληγή να κλείσει, και η ζωή να έχει ξανά φως»…
#4
«Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το γράμμα, γιατί η καρδιά μου παλεύει ανάμεσα στην οργή και τη θλίψη. Ίσως αυτό το γράμμα να μην το διαβάσεις ποτέ. Ίσως ούτε εγώ να το στείλω ποτέ. Αλλά είναι κάτι που πρέπει να πω.
Εσύ με έσπασες. Με διέλυσες σε κομμάτια που ακόμα προσπαθώ να μαζέψω, σαν να προσπαθώ να φτιάξω έναν καθρέφτη που δεν θα αντικατοπτρίσει ποτέ ξανά αυτό που ήμουν. Με έκανες να πιστέψω πως δεν ήμουν τίποτα. Κάθε σου λέξη ήταν σαν μαχαίρι, κάθε σου πράξη μια αλυσίδα που με κρατούσε δέσμια. Με έκανες να ντρέπομαι για τον εαυτό μου, να τον μισώ. Ένα κομμάτι μου πέθαινε κάθε μέρα μαζί σου, και το ήξερες. Το ήξερες και το απολάμβανες. Κι εγώ; Εγώ έμενα εκεί. Έμενα γιατί φοβόμουν».
«Έμενα γιατί πίστευα ότι, αν φύγω, δεν θα ξαναβρώ τον εαυτό μου. Ποιος θα με ήθελε»;
Ποιος θα ήθελε κάτι τόσο διαλυμένο; Και ξέρεις τι πονάει περισσότερο; Ότι σε αγάπησα. Ότι σου έδωσα κομμάτια του εαυτού μου που δεν θα πάρω ποτέ πίσω. Σε εμπιστεύτηκα. Και εσύ πήρες αυτή την αγάπη και την έκανες όπλο. Την κράτησες μαχαίρι στο λαιμό μου, έτοιμος να με κόψεις μόλις προσπαθούσα να φύγω.
Αλλά έφυγα. Έφυγα, και αυτό σε πονάει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ότι έσπασα τις αλυσίδες. Ότι, ακόμα κι αν αιμορραγώ, περπατάω μακριά σου. Δεν το ήθελες αυτό, έτσι; Ήθελες να με κρατήσεις φυλακισμένη στο μικρό σου κόσμο, έναν κόσμο όπου μόνο εσύ θα αποφάσιζες για το πότε θα γελάω, πότε θα κλαίω, πότε θα ζω.Αυτό το γράμμα είναι το τέλος σου στη ζωή μου. Κλείνω την πόρτα που κάποτε άφησα ανοιχτή για σένα, και την κλειδώνω. Θα πονάει ακόμα. Το ξέρω. Αλλά αυτός ο πόνος είναι δικός μου πια. Δεν σου ανήκει.
Με αίμα και δάκρυα, αλλά ποτέ ξανά με σιωπή, Μια γυναίκα που έμαθε να επιβιώνει».
#5
«Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2023 συμμετείχα για πρώτη φορά σε συναυλία της δασκάλας της φωνητικής μου, της κυρίας Σ.Μ., με βιολί. Μπορεί να ένιωθα κάπως περίεργα επειδή ήταν η πρώτη φορά, αλλά δεν είχα καθόλου άγχος. Και στην τελική περάσαμε υπέροχα και πάνω στη σκηνή και στα καμαρίνια. Εδώ πριν ξεκινήσει η συναυλία χορεύαμε ζεϊμπέκικο, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το πρόγραμμα της συναυλίας που είχε μόνο κλασικά κομμάτια! Δεν το συζητώ για τη στιγμή που έπρεπε επιτέλους να σηκωθώ να παίξω βιολί, μαγική εμπειρία!»
«Γι’αυτό να τολμάτε, ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει η ζωή! Μπορεί να βγει σε καλό!»
#6
«Ένιωσα να με καλεί το μήνυμά σας αν και πέρασαν χρόνια και όντως πλέον νιώθω ευγνωμοσύνη για όσα μού δίδαξε και μου άφησε η ιστορία μου! Θα μπορούσα να πω πολλά θα πω όμως απλά ότι ενώ έμπαινα στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου ο τότε σύντροφός μου με άφησε από το τηλέφωνο, με φθηνές δικαιολογίες υπεκφυγης μετά από οικογενειακό πατριαρχικό συμβούλιο».
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα της απόρριψης, της απόλυτης σωματικής και συναισθηματικής εξαθλίωσης ενώ παράλληλα προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου για το παιδί».
«Παρακαλούσα μέρες για μια κουβέντα και μια εξήγηση λογική. Όμως η τελειωτική μαχαιριά ήρθε με την γέννηση του παιδιού το οποίο δεν αναγνώριζε (ενώ το θέλαμε και το προσπαθήσαμε) γιατί οι γονείς του του είπαν ότι τον τύλιξα και ήταν στο 99% σίγουρος οτι ήταν δικό του.
Δεν θα επεκταθώ σε φήμες που κυκλοφόρησαν για να καλυφθούν τα σπασμένα τις οποίες κληθηκα να αντιμετωπίσω ψυχολογικά σε κατάσταση λοχείας μαζί με όλα τα προηγούμενα ενώ ο ίδιος έκανε τον Κινέζο. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι τόσο φαινομενικά υπέροχα συναισθήματα και όμορφες ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να καταλήξουν έτσι!
Στη ζωή ποτέ δεν θα τα μάθεις όλα, όμως έμαθα ποσό σκληρή και απρόβλεπτη μπορεί να γίνει! Όταν έφυγε το σκοτάδι μου, ένιωσα ότι γεννήθηκα ξανά πλέον με έναν άγγελο δίπλα μου που άξιζε κάθε δευτερόλεπτο του πόνου μου!»
#7
«Καθημερινά χάνουμε πράγματα, στιγμές, χρόνο, αναμνήσεις. Κανείς όμως δεν μας προετοιμάζει πως είναι να χάνεις από την ζωή σου ανθρώπους! Έτσι λοιπόν μια μέρα, ξαφνικά, ήρθα αντιμέτωπη με την απώλεια του αδερφού μου. Ήμουν μόλις 12 ετών και η συνειδητοποίηση ότι τελικά ο χρόνος τελειώνει ήταν σοκαριστικη! Στη ζωή μου ακολούθησαν και άλλες απώλειες…Της μαμάς, του μπαμπά και της γιαγιάς μου και έτσι βρέθηκα στα 27 μόνη και καθόλου προετοιμασμένη για την συνεχεια! Σήμερα, στα 34, θα πω ότι τα κατάφερα. Κατάφερα οχι να τις ξεπεράσω αλλά να μάθω να ζω με αυτές. Κατάφερα όχι να μην θυμάμαι αλλά να μην πονάω με τις αναμνήσεις».
«Κατάφερα όχι να μην λυγίσω αλλά λυγιζοντας να ξανά σηκωθώ και να γνωρίσω την δύναμη που έκρυβα μέσα μου».
«Γράφω γνωρίζοντας ότι η απώλεια χρειάζεται ΧΡΟΝΟ και ΑΓΑΠΗ. ΧΡΟΝΟ για να σταθείς στα πόδια σου και ΑΓΑΠΗ για τον εαυτό σου πρωτίστως! Εύχομαι να αποτελέσει το κείμενο μου μια μικρή ανάσα σε κάποιον που βιώνει και περπατά σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο του πένθους!»
#8
«Πριν από ένα μισή χρόνο εγώ και ο επί 6 χρόνια σύντροφός μου αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε ελεύθερες επαφές ώστε να αποκτήσουμε ένα μωρό, το πρώτο θετικό τεστ ήρθε με την πρώτη προσπάθεια γεγονός που μας έκανε να αισθανόμαστε μεγάλη χαρά ωστόσο και άγνοια για το τι ακολουθεί, δυστυχώς ο μέχρι τότε γυναικολόγος μου δεν ήταν δίπλα μου όπως περίμενα στην αρχή και αναγκαστικά να αλλάξω γυναικολόγο, όλα καλά στις πρώτες εξετάσεις, ακούμε πρώτη φορά την καρδιά και ήταν ότι καλύτερο έχω ακούσει ποτέ στην ζωή μου, δυστυχώς στον επόμενο υπέρηχο δεν υπήρχε παλμός, αναγκαστικά προχωρήσαμε σε απόξεση, από τότε νιώθω ένα κενό μέσα μου».
«Ο τότε γυναικολόγος μου έλεγε ότι συμβαίνουν αυτά στις πρώτες φορές και την επόμενη φορά θα είναι όλα μια χαρά».
«Γενικά άκουσα πολλά, ότι καλύτερα που δεν γεννήθηκε και ότι ίσως να είχε προβλήματα, ότι καλύτερα που έγινε νωρίς παρά μετά. Κάνουμε κάποιες εξετάσεις μετά από δική μου απαίτηση και βρίσκουμε ότι χρειάζεται να παίρνω κάποια φάρμακα για να πάνε όλα καλά την επόμενη φορά, Περνάει ο καιρός και μένω ξανά έγκυος την περίοδο που αν όλα πήγαιναν καλά θα γεννούσαν το προηγούμενο μωρό. Το βλέπω σαν σημάδι και θεωρώ ότι αυτή είναι φορά που θα πάνε όλα καλά. Αλλά ούτε τότε πήγαν όλα καλά δυστυχώς χάθηκε και εκείνο. Κάνουμε πιο εκτενείς εξετάσεις και σε μένα και στον σύζυγό και βρίσκουμε ότι υπάρχει κάποιο θέμα σε εμένα, το οποίο όπως είπε τότε ο γυναικολόγος, αν δεν το λύσω δεν πρόκειται να κάνω ποτέ παιδί.
Παίρνω μια αγωγή η οποία δεν βοήθησε σε τίποτα διότι έχασα και τρίτο μωρό. Εννοείται πως μετά από όλα αυτά άλλαξα γυναικολόγο, επισκέφθηκα και αιματολόγο ο οποίος με κατατόπισε περισσότερο για το πρόβλημα που έχω, διότι ήταν αιματολογικό το θέμα μου και όχι γυναικολογικό, μου έδωσε άλλη αγωγή και περιμένουμε να δούμε σε επόμενη σύλληψη αν θα έχει αποτέλεσμα.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι να μην υποτιμάτε τις γυναίκες που βιώνουν κάτι ανάλογο, δεν είναι λίγο να βιώνεις μια τόσο οδυνηρή εμπειρία, όσο χρόνων και αν είναι η γυναίκα, εγώ είμαι 27 χρόνων και νιώθω ότι ο τελευταίος ενάμιση χρόνος είναι από την ζωή κάποιας άλλης και όχι η δική μου, είμαι ένας άλλος άνθρωπος».
#9
«Μεγάλωσα σε μια μονογονεϊκή οικογένεια με τη μαμά μου η οποία έκανε τα πάντα για να μας μεγαλώσει, ένας πολύ δοτικος άνθρωπος. Μετά από κάποια χρόνια πέθανε η μαμα του πρώτου μου ξαδέρφου που ζούσε στην Γερμανία, οπότε έπρεπε να επιστρέψει Ελλάδα στον πατέρα του για να ζήσει μόνιμα εδώ, σε ηλικία 10 ετών.Η μητέρα μου ήταν εκεί τις τελευταίες μέρες πριν πεθάνει η νύφη της και της υποσχέθηκε πως τον μικρό θα τον προσέχει σαν μάνα του αν γίνει κάτι. Όντως επιστρέφει Ελλάδα και το παιδί το είχε η μαμά μου κάθε μέρα στο σπίτι μας, τον τάιζε μετά το σχολείο, παίζαμε,καθόμασταν όλοι μαζί. Μετά από πολύ λίγα χρόνια 1-2, το παιδί αυτό συνέχιζε να είναι στην καθημερινότητά του μαζί μας, μόνο το βράδυ επέστρεφε στο σπίτι του. Πολλές φορές με έβαζε να ξαπλώσω και μου κατέβαζε το παντελόνι και τριβόταν πάνω μου, άλλες φορές είχε κάνει και παραπάνω πράγματα».
«Αλλα εγώ σε εκείνη την ηλικία δεν γνώριζα αν ήταν κακό αυτό και το μόνο που του έλεγα ήταν “άσε με”, “θα το πω στην μαμά μου”, “δεν θέλω”».
«Ήμουν ένα παιδί το οποίο δεν είχε να επικοινωνήσει με κάποιον μέσα στην οικογένεια. Ο αδερφός μου ήταν μεγαλύτερος και πολλές φορές έτρωγα και ξύλο, η μαμά μου δούλευε αρκετά για να μπορέσει να αντεπεξέλθει. ‘Ετσι ο συγκεκριμένος άνθρωπος ήταν ο μόνος που με άκουγε απλά με αυτό το αντάλλαγμα. Αυτό γινόταν για χρόνια μέχρι που μεγαλώσαμε και πλέον πίστευα ότι και εγώ φταίω για αυτό που γίνεται. Ακόμα και σήμερα δεν έχω μιλήσει για αυτό ενώ είμαι 30 ετών αλλά έχω συνειδητοποιήσει με την βοήθεια ειδικού βέβαια αρχικά ότι δεν έφταιγα,ότι έπρεπε να υπάρχει επικοινωνία στο σπίτι με τον φροντιστή (μαμά),οτι πρεπει να προστατεύω τον εαυτό μου και να τον αγαπάω γιατί κανένας δεν θα το κάνει καλύτερα από εμένα για εμένα. Και τέλος να μην εμπιστεύομαι κανέναν ακόμα και αν είναι οικογένειά μου».
#10
«Πέρσι τέτοια μέρα έκλεινα μια βδομάδα μετά την πρώτη μου επίσκεψη στη Μιμίκα της καρδιάς μου – η ψυχίατρος που μου άνοιξε τα μάτια αλλά κυρίως την καρδιά.
Η διάγνωσή της, χρόνια κατάθλιψη! Φυσικά και μπορώ να πω ότι ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά όχι και έτσι! Ήμουν υπέρ για όλους όσους πίστευαν ότι χρειάζονται ένα πουσάρισμα αλλά εγώ ήμουν πλήρως λειτουργική και γιατί σε εμένα άλλωστε. “Πάμε να σε ξεκουράσουμε είπε” και εγώ αφέθηκα στα χέρια της. Και είναι πολύ δύσκολο να αφεθώ στα χέρια κάποιου. Και τελικά δεν είναι τόσο άσχημα.
Το χάπι μου στις 14.30 με ξυπνητήρι έγινε η καθημερινή μου συνήθεια. Και μπορώ να πω τώρα, ότι 2 ημέρες πριν κλείσω επίσημα τα 30, τα 29 ήταν για μένα η πιο δύσκολα όμορφη χρονιά».
«Όχι δεν αγάπησα παραπάνω τον εαυτό μου- αυτό ή ξέρεις να το κάνεις ή όχι».
«Αλλά επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει την αγάπη των άλλων. Επέτρεψα στον εαυτό μου να είμαι μία απλά καλή φίλη, μία απλά καλή σύντροφος, μία απλά καλή αδερφή, μία απλά καλή κόρη. Πολλοί ρόλοι και λείπουν αρκετοί ακόμα.
Ξημερώματα της Κυριακής των γενεθλίων μου, βλέποντας τους ανθρώπους μου στριμωγμένους σε ένα τραπέζι 6 ατόμων για να μου κάνουν μια έκπληξη που είχαν πολύ ωραία οργανωμένη ένιωσα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο!
Και ενώ πίστευα ότι θα είχα μεγάλη δυσκολία να διαχειριστώ το 30, μπορώ να πω ότι μου αρέσει αρκετά.
Μαμά, μπαμπά μη νιώσετε ούτε μια στιγμή άσχημα! Είμαι ακριβώς εδώ που θα ήθελα να είμαι».
#11
«34 ετών γέννησα τη δεύτερή μου κόρη. Ήταν μετά τον τοκετό, με τα διαφορα γυναικολογικά προβλήματα που ήρθαν εμφανίστηκαν και τα άλλα συμπτώματα. Θυμάμαι να τρέμω τη νύχτα και να ξυπνάω μούσκεμα στον ιδρώτα. Κι ύστερα άρχισα να χάνω πολλά κιλά. Ένιωθα μια απέχθεια για το φαγητό δεν ήθελα να φάω καθόλου. Η μεγάλη μου κόρη ήταν 5 χρονών και το μικρό μου 6 μηνών.
Μπήκα στο νοσοκομείο για υστερεκτομή κι έμεινα 18 μέρες μακριά τους. Ήξερα ότι υπάρχει μία πιθανότητα, η οποία δυστυχώς επαληθεύτηκε. Η διάγνωση ήταν λέμφωμα Hodgkin. Δηλαδή αιματολογικός καρκίνος.
Τι σου είναι όμως ο άνθρωπος ε; Από τη μία έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου και απ’ την άλλη, ένιωσα να ηρεμώ. Γιατί ήξερα πια τι έχω, με τι ακριβώς πάλευα. Το να μην γνωρίζεις τι έχεις είναι βασανιστικό».
«Ο άντρας μου ήταν πάντα δίπλα μου, αλλά και η μεγάλη μου κόρη μου. 5 χρονών και μου έδινε θάρρος, κουράγιο. Όταν ήμασταν στο σπίτι, μου έλεγε να βγάζω το μαντήλι γιατί λέει ήμουν πιο όμορφη έτσι».
«Στο νησί μου στην Κάρπαθο πριν κάνω κάποια μεγάλη εξέταση οι συγχωριανοί μου πήγαιναν και μου άναβαν κεράκια. Είναι μεγάλη ευλογία να ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται για σένα. Οι γιατροί, συνομήλικοι με μένα, πάλευαν κι αυτοί με το θηρίο. Κάθε φορά που έχανα την ψυχραιμία, το κουράγιο μου, ούρλιαζα «κάντε με καλά σας παρακαλώ, θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου».
Και αυτοί μού έλεγαν ότι πρέπει να το πιστέψω ότι θα γίνω καλά. Τι να κάνω, το πίστεψα. Βαθιά, αληθινά και αυτό μου έδινε δύναμη και κουράγιο. Η θεραπεία, η γνωστή θεραπεία. 6 κύκλοι των 20 ημερών. 4 μήνες χημειοθεραπεία, βαριά, βαριά χημειοθεραπεία.
Αν άλλαξα σαν άνθρωπος; Ναι, άλλαξα. Αν άλλαξα σα μητέρα; Όχι. Είμαι εδώ. Δυνατή και καθαρή. Και μεγαλώνω τα παιδιά μου. Αυτή είναι η ιστορία μου».
#12
«Για καιρό μπέρδευα την αγάπη και τη σημασία της. Θεωρούσα ότι το να αγαπάς είναι να ανέχεσαι, να υπομένεις αρκεί ο άλλος να δηλώνει ότι σε αγαπάει και ας μην το εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με μεγάλη αστάθεια. Κανείς δεν με ενθάρρυνε να εκφράζω τα συναισθήματά μου με υγιή τρόπο. Η λεκτική και η ψυχολογική βία βρήκαν πάτημα σε μένα. Ακολούθησε η σωματική βία από τον σύντροφό μου.
Όμως η αγάπη, η όμορφη, η αγνή αγάπη υπάρχει.
Η αγάπη που δεν τραυματίζει παρά σε ξεβολεύει και σε φέρνει αντιμέτωπο με τις αλήθειες σου για να σε εξελίξει. Χωρίς να σημαίνει ότι θα είναι πάντα εύκολη. Και πρέπει να ξεκινάει από μέσα σου. Πέρασα χρόνια ψυχοθεραπείας- και ακόμη επιστρέφω σε αυτήν– γιατί καταλάβαινα ότι μέσα μου επικρατούσε ένα γνώριμο χάος που έμοιαζε με ασφάλεια για καιρό. Το νιώθεις. Νιώθεις την ανάγκη να επαναπροσδιορίσεις πολλά πράγματα. Όταν κάτι δεν είναι για σένα, το καταλαβαίνεις. Όταν παραμερίζεις τις ανάγκες σου και τα όριά σου για τους άλλους, το ξέρεις».
Ξεσπάει μέσα σου από την ένταση στο μυαλό σου, εμφανίζεις ψυχοσωματικά, νιώθεις την πίεση και ας λες “όλα καλά”.
«Κατάλαβα μετά από μια δύσκολη και σκοτεινή περίοδο σκέψεων πως ναι, δεν είναι δίκαιο το τι σου συνέβη κάποια στιγμή, αλλά πρέπει να επιλέγεις να κάνεις τις άβολες συζητήσεις με τον εαυτό σου. Να σε ψάχνεις. Να σε καταλαβαίνεις και να σε αγαπάς. Εσύ. Να σε συγχωρείς και να σε σέβεσαι. Να βάζεις εσένα μπροστά όχι με τρόπο εγωιστικό αλλά με τρόπο υποστήριξης. Να μην σε τιμωρείς που “δεν ήξερες καλύτερα”. Να αναγνωρίζεις τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα που σε σαμποτάρουν και να μην ψάχνεις ευθύνες αλλού. Να δίνεις την ευκαιρία και τον άπλετο χώρο στον εαυτό σου να ανθίζει. Και ας είναι το πιο επίπονο και ίσως το πιο ψυχοφθόρο ταξίδι σου. Γιατί θα σε βρίσκεις και θα σε χάνεις συνεχώς καθώς θα γεννάς μια καινούργια εκδοχή σου και θα συνειδητοποιείς ότι πολλά γνώριμα, πλέον δε θα σου κάνουν. Και αυτή θα είναι μόνο η αρχή».
#13
«Η πρώτη φορά που με ρώτησαν αν θέλω να κάνω παιδιά ήταν στο δημοτικό, γιατί μάλλον θεωρείται νορμάλ να ρωτάς ένα μικρό κορίτσι αν θέλει να γίνει μαμά όταν μεγαλώσει. Εγώ απάντησα “δεν θα θέλω να κάνω παιδιά”. Τα επόμενα περίπου 30 χρόνια απαντάω στην ίδια ερώτηση συγγενών, φίλων, δυνητικών εργοδοτών, εντελώς αγνώστων με τη φράση “Δεν θέλω να κάνω παιδιά”. Και στο 95% των περιπτώσεων θα αποκριθούν λέγοντας: “Θα αλλάξεις γνώμη”».
«Είμαι μία γυναίκα με σεξουαλική ζωή από τα 17 μου χρόνια και ποτέ δεν χτύπησε κανένα βιολογικό ρολόι μέσα μου. Ορίστε το είπα, μήπως και αλλάξει ο κόσμος επιτέλους».
«Το εύκολο θα ήταν να έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι σαν γυναίκα, “πρέπει” να θέλω να κάνω παιδιά, αλλά εγώ εμμένω στην επιλογή μου. Και μάλιστα σε έναν κόσμο που αν δεν έχεις εκπληρώσει τον πατριαρχικά σχεδιασμένο ρόλο σου να γίνεις μαμά, σε αντιμετωπίζει στη χειρότερη ως άχρηστο βάρος και στην καλύτερη ως παιδί για όλες τις δουλειές. Επειδή εσύ “δεν έχεις παιδιά και υποχρεώσεις”.
Ως γυναίκα χωρίς παιδιά θέλω να πω στις γυναίκες που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά πως ξέρω ότι φροντίζουν να είναι φίλες των υπέροχων μαμάδων που χρειάζονται ξεκούραση, ότι προσπαθούν να είναι καλή επιρροή για τα παιδιά των αδερφών και των φίλων τους, για τους μαθητές τους, για όλα τα παιδιά.
Και σε όλους όσοι επιμένουν να μας ρωτούν “άντε πότε θα κάνεις ένα παιδάκι” θέλω να πω ότι δεν είναι στον έλεγχό σας τι θα κάνω εγώ με το σώμα μου και οι επιλογές μου δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή σας. Είμαι όσο ολοκληρωμένη είστε κι εσείς. Και θέλω επιτέλους αντί να είναι ταμπού η μη τεκνοποίησή μου, να είναι οι ερωτήσεις σας».
#14
«Οι φίλες μου, το στήριγμά της ζωής μου, το καταφύγιό μου. Οι αδερφές μου από επιλογή, δεσμοί πνεύματος πιο ισχυροί κι από το αίμα. Σήμερα θέλω να πω όλα τα ευχαριστώ που αμέλησα, σε όλες εκείνες τις δικές μου γυναίκες. Τα κορίτσια με τα κοτσιδάκια που πιαστήκαμε χέρι χέρι στο δημοτικό, τις έφηβες συμμαθήτριές μου που η μία σκουπισε τα δάκρυα της άλλης στις τουαλέτες του σχολείου. Το πρώτο μας τσιγάρο με τη Μαρία σ’ εκείνο το πάρτυ στο λύκειο, τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα με τη Δήμητρα μετά από κάθε ερωτική μας απογοήτευση. Οι φίλες μου, οι αγάπες μου, το σταθερό σημείο αναφοράς μου. Μεταφορές, μετακομίσεις μετά από χωρισμούς, γέλια μέχρι δακρύων μετά από ξενύχτια, συζητήσεις που μας δυνάμωσαν και μας έκαναν αυτό που είμαστε. Περίοδοι χάριτος και επιδερμικές κρίσεις που κατέληγαν στα πιο δυνατά ανταμώματα.
Βόλτες στη θάλασσα, χωρίς κουβέντες, μόνο ανάσες. Ραντεβού για σινεμά στο κέντρο κι ας αργούσε σταθερά η μία από τις δυο μας. Να λέμε τα πάντα η μία στην άλλη με ένα βλέμμα, μεγάλο πράγμα».
«Πάντα με καταλάβαιναν περισσότερο οι φίλες μου απ’ ό,τι εγώ τον εαυτό μου».
«Κι αργότερα, όταν γίναμε μάνες και παλεύαμε με μπιμπερό, άγχη και μία νέα ζωή που όσο κι αν την ονειρευόμασταν, δεν περνούσε από το μυαλό μας πόσο θα μας αλλάξει, είχαμε η μία την άλλη να βαστάμε γερά. Ανυπομονώ να μεγαλώσουμε κι άλλο αγαπημένες μου φίλες και να γεράσουμε παρέα σε ένα σπίτι με αυλή, με τα κρασάκια μας και με τις ιστορίες μας».
#15
«Έχω βρίσει άνδρες στο μετρό που κοιτάζουν επίμονα το στήθος μου, έχω απαντήσει σε σχόλια γυναικών που ενοχλούνται από το πόσο κοντό είναι το σορτς μου, έχω κοιτάξει με βλέμμα που σκοτώνει όταν μου φωνάζουν στον δρόμο πού είναι η φούστα μου. Εντάξει κουράστηκα. Είτε ντύνομαι σέξι, είτε ντύνομαι συντηρητικά, πάντα θα υπάρχει κάτι που είναι άξιο σχολιασμού.
Ένα από τα πράγματα που ξέρω ότι πρέπει να αντιμετωπίσω ζώντας σε αυτή τη χώρα είναι τα περίεργα βλέμματα. Εγώ με τη μόδα εκφράζομαι, πειραματίζομαι, εσύ τι πρόβλημα έχεις άγνωστε περαστικέ;
Το να βγω έξω φορώντας «σουτιέν» και σακάκι, είναι μια στιλιστική συνήθεια που ξέρω ότι θα κριθεί. Θεωρούν πως η εικόνα μιας γυναίκας αντέχει κάθε είδους σχόλιο και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτώ, για να ντύνομαι όπως επιθυμώ».
«Καταλαβαίνετε τι λέω; αν θέλω να ντύνομαι όπως μου αρέσει, θα πρέπει να συμβιβαστώ με τα σχόλια των άλλων».
«Είναι τρομερά απογοητευτικό να κυκλοφορείς στο δρόμο και να κρίνεσαι για το πώς έχεις επιλέξει να ντυθείς. Θέλω να επιτέλους να ζήσω σε μια κοινωνία που με αποδέχεται γι’ αυτό που είμαι: μια σύγχρονη γυναίκα που αγαπάει τη μόδα που, ναι, συχνά θέλει να φοράει το «σουτιέν» της για να βγει έξω, χωρίς να νιώθει βλέμματα κολλημένα στην πλάτη της. Ζητάω πολλά, το ξέρω».
