Τεχνικές χαλάρωσης που μου έμαθε ο γιος μου

– Κάτι βαρύ; Τι δηλαδή;

Μπαίνω στο μπάνιο και είναι ξαπλωμένος ανάσκελα μέσα στην μπανιέρα.

– Κάτι να βάλω πάνω στην κοιλιά μου και να σου δείξω μια άσκηση χαλάρωσης που μας την έμαθε η δασκάλα μου.

– Α, κατάλαβα. Το σαπούνι;

– Κάτι πιο βαρύ.

– Το παπάκι γεμάτο νερό;

– Ναι, καλό είναι αυτό. Κοίτα. Το βάζεις πάνω στην κοιλιά σου, κλείνεις τα μάτια και αναπνέεις. Μόνο από το στόμα. Βγάζεις και βάζεις αέρα από το στόμα. Αυτό σε βοηθάει, άμα έχεις θυμώσει, που εμείς τώρα δεν έχουμε θυμώσει για κάτι, αλλά μπορείς και να χαλαρώσεις έτσι κι αλλιώς.

Η κοιλίτσα του μία φουσκώνει την άλλη χαλαρώνει.

– Θέλεις να το κάνουμε μαζί;

Όλη την ώρα ήθελα να του πω, αλλά απάντησα με ένα μεγάλο ναι!

Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και ο γιος μου ο μάστερ της χαλάρωσης με ύφος instructor μου λέει ότι αρχικά βάζουμε το βιβλίο στην κοιλιά, καλύτερα χωρίς μαξιλάρι, κλείνουμε τα μάτια και αναπνέουμε από το στόμα.

– Πώς νιώθεις;

– Πτώμα.

– Τι θα πει πτώμα;

– Είμαι πολύ κουρασμένη.

– Χαλαρώνεις όμως;

– Η αλήθεια είναι πώς ναι, πραγματικά χαλαρώνω.

Τώρα σήκω, μου λέει, και θα σου δείξω κι άλλους τρόπους, να τους κάνεις όταν είσαι θυμωμένη και να σου περνάει. Κάτσε με τα πόδια σταυρωμένα, κλείσε τα αυτιά με τα χέρια και μέτρα δυνατά ανάποδα από το 10 μέχρι το 1.

– Τι άλλο μπορώ να κάνω για να ηρεμήσω;

– Μπορείς να φουσκώσεις ένα μπαλόνι, να του πεις την ιστορία που σε έκανε να θυμώσεις και έτσι δεν θα είσαι πια θυμωμένη.

Αν δεν έχετε καταλάβει ακόμα ο γιος μου στο σχολείο έμαθε σήμερα πώς να διαχειρίζεται τον θυμό του. Έμαθε πώς όταν είμαστε θυμωμένοι νιώθουμε σφιγμένοι στο σώμα μας και γι αυτό πρέπει κάπως να χαλαρώσουμε. Πόσο υπέροχα έντονα ζουν τα παιδιά τα συναισθήματά τους. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος δυνατών συναισθημάτων.

Όλα τα συναισθήματα είναι σημαντικά. Ακόμα και ο θυμός. Είναι πολύ καλό να τον νιώθουμε, απλά επειδή ενδέχεται να κάνουμε, πάνω στο θυμό μας, κάτι που μπορεί να πληγώσει εμάς ή τους άλλους και να αισθανθούμε περισσότερο άσχημα μετά, είναι αναγκαίο να ηρεμούμε όταν είμαστε θυμωμένοι.

Πότε το έκανα τελευταία φορά; Δεν θυμάμαι. Αν σταμάταγα για λίγο και μέτραγα φωναχτά ανάποδα την ώρα που πιέζομαι στη δουλειά ίσως να μην έφευγα με τόσα νεύρα. Άμα έλεγα σε ένα μπαλόνι πόσο με θύμωσε το ανίκανο αφεντικό μου και μετά το έσπαγα ίσως δεν θα του έλεγα (του αφεντικού μου) ότι αυτό που μου ζήτησε να κάνω, θα το ζητούσε μόνο ένας ηλίθιος. Θα είχε περάσει λίγη ώρα και θα είχε μειωθεί ο θυμός μου.

Πες το σε ένα μπαλόνι

Σοφός ο Γιώργος (ο γιος μου ντε!). Αύριο θα πάρω από το περίπτερο ένα σακουλάκι μπαλόνια. Θα τα βάλω στην τσάντα μου και όποτε νευριάζω στη δουλειά θα φουσκώνω και ένα. Μετά θα ανοίγω το παράθυρο και θα το αφήνω να φύγει. Ίσως και να σπάσω μερικά! Αυτό θα είναι πιο βολικό από το να ξαπλώσω ανάσκελα στο γραφείο και να κάνω εισπνοές – εκπνοές με κάτι βαρύ στην κοιλιά. Επίσης, θα μπορούσα να πάρω ένα μαξιλάρι θυμού (όπως με πληροφόρησε το παιδί) και να το χτυπάω όποτε είμαι θυμωμένη, αλλά δεν το βρίσκω και τόσο σικ δημοσίως. Θα το αγοράσω για το σπίτι.

Μου άρεσε πολύ που ο γιος μου μού μιλάει για τα συναισθήματά του. Αισθάνομαι ότι χτίζουμε μια δυνατή σχέση οι δυό μας κι αυτό θα μας φανεί πολύ χρήσιμο στο μέλλον. Δεν θα ήθελα να μου κρύβεται και να μιλάει σε όλους τους άλλους για το πώς νιώθει. Τον ενθαρρύνω να μου λέει για όσα αισθάνεται. Ακόμα και για τον θυμό. Ακόμα κι όταν θυμώνει μαζί μου. Τον αγκαλιάζω και τον χαϊδεύω. Παραμένω ήρεμη ακόμα κι όταν αντιδρά επιθετικά. Του λέω ότι αυτό που νιώθει είναι φυσιολογικό και ότι κι εγώ το αισθάνομαι πολλές φορές. Τον ρωτάω τι θα ήταν αυτό που θα τον έκανε να ηρεμήσει. Προσπαθώ όταν είμαι θυμωμένη να συγκρατούμαι, διότι ξέρω ότι με αντιγράφει.

Αυτά, βέβαια, πιο παλιά, γιατί τώρα μάθαμε στο σχολείο πώς να διαχειριζόμαστε τον θυμό  μας. Ένα μπαλόνι παρακαλώ κι αφήστε με για λίγο να πάρω τις ανάσες μου!