Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις
- 25 ΝΟΕ 2019
«Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις» είναι η φράση που πιθανότατα έχεις ακούσει κι εσύ από τη δικιά σου μαμά. Όσο βαρετή και κλισέ ακούγεται όταν στη λέει, τόσο to the point είναι όταν τελικά αποκτάς κι εσύ αυτή την ιδιότητα. Είναι για ένα από όλα εκείνα τα παρωχημένα που ακούς και κρίνεις μέχρι που τα λούζεσαι και ξαφνικά τα αποδέχεσαι. Όσες γενιές κι αν περάσουν, όσες διαφορές κι αν έχεις με τη μαμά σου, το συναίσθημα είναι ένα και το δέσιμο με το παιδί μοναδικό.
Εγώ λοιπόν, που δεν έχω την τυπική Ελληνίδα μάνα που σε κυνηγάει ακόμα και στα 30 με το τάπερ, που θέλει να ντυθείς σαν κρεμμύδι κι ας έχει 20 βαθμούς, έχω ακούσει πολλές φορές την απειλή: «να δω τι θα κάνεις εσύ με το δικό σου παιδί». Φυσικά και ήμουν πεπεισμένη ότι θα τα κάνω όλα καλύτερα. Θα τα χειριστώ όλα όπως πρέπει, αφού θα έχω διαβάσει, θα έχω προετοιμαστεί. Αν και δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα παράπονα από τη μαμά μου, πάντα είχαμε τις διαμάχες μας. Σε μικρά και πρακτικά ίσως, σχεδόν ασήμαντα, αλλά τόσο καθημερινά που μας επηρέαζαν.
Τώρα λοιπόν, που έχω μπει στα παπούτσια της, είμαι μαμά και καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πολλά από αυτά που πριν δεν μπορούσα να διανοηθώ. Κι ακόμα δεν έχω κλείσει καν χρόνο ως μαμά. Ουσιαστικά, την ώρα που σου συμβαίνει αυτό, μαζί με το μωρό γεννιούνται κι ένα σωρό πρωτόγνωρα συναισθήματα.
Έννοιες προστίθενται, η σκέψη σου αλλάζει, προβλέπεις, ανησυχείς, υποθέτεις κι όλα αυτά στην αρχή είναι ανεξέλεγκτα. Ένα συναισθηματικό χάος που μάλλον μαθαίνεις να ζεις μαζί του. Αμφιβάλλω αν θα τιθασευτούν όλα αυτά τα συναισθήματα ποτέ. Δεν είμαι σίγουρη κι αν θέλω για τα περισσότερα. Στο σημείο που δεν είναι παθογενή είναι απολαυστικά.
Ο εξισορροπιστικός παράγοντας «μαμά»
Ίσως, ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να βάλει τάξη στο χάος είναι η μαμά. Να σου δείξει διεξόδους και κρυφά μονοπάτια για να ελιχθείς και να μην βουλιάξεις. Τουλάχιστον η δική μου μαμά είναι αυτός ο άνθρωπος. Διυλίζει κάθε ανησυχία μου, προβλέπει καταστάσεις, προλαβαίνει τα τραγικά λάθη, αλλά με αφήνει να κάνω μικρά. Ξέρει καλύτερα από μένα πολλές φορές πώς αισθάνομαι και όταν όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά εκείνη με επαναφέρει. Ξέρει πώς είναι να είσαι μαμά και ξέρει και την κόρη της. Κι αυτός ο συνδυασμός είναι που την κάνει ακαταμάχητη.
«Όταν σταμάτησα να βλέπω τη μητέρα μου με τα μάτια του παιδιού, αντίκρισα τη γυναίκα που με βοήθησε να γεννήσω τον ίδιο μου τον εαυτό», Nancy Friday
Ως μαμά πια, δηλώνω ότι έχω ανάγκη τη μαμά μου περισσότερο από ποτέ. Ακόμα και τώρα, μαλώνουμε σαν να ‘μαι έφηβη, αλλά με την ωριμότητα της μητρότητας και από τις δύο μεριές. Με κρίνει συνεχώς, με διορθώνει μονίμως, με αναγκάζει να βάζω τις φωνές. Με εκνευρίζει με τα σχόλιά της, με στενοχωρεί με την άπιαστη διορατικότητά της αλλά με κάνει να νιώθω ασφαλής με την αδιανόητη κατανόησή της.
«Όταν σταμάτησα να βλέπω τη μητέρα μου με τα μάτια του παιδιού, αντίκρισα τη γυναίκα που με βοήθησε να γεννήσω τον ίδιο μου τον εαυτό» έχει πει η Αμερικανίδα συγγραφέας Nancy Friday και στην περίπτωσή μου αυτή η στιγμή ταυτίζεται χρονικά με τη μέρα που έγινα μαμά η ίδια. Και η περίοδος της γνωριμίας αυτής είναι αμήχανη και άχαρη κάποιες φορές. Ευτυχώς, η μαμά μου το ξέρει καλύτερα και παριστάνει άψογα τον συνδετικό κρίκο.
