Τι σχέση έχει ο Paul McCartney με τον Ερωτόκριτο;

Η φετινή σχολική παράσταση είναι ένα ταξίδι στον κόσμο μέσα από την μουσική. Ο μικρός μου ηθοποιός υποδύεται τον Ερωτόκριτο. “Έχω και μπέρτα, μαμά. Είμαι Βασιλιάς” μου λέει όλο υπερηφάνεια το παιδί, και: “μαμάάά, στο φινάλε κουνάμε όλοι μαντήλια, στον αέρα, λευκά μαντήλια, ωραίο δεν θα είναι το φινάλε;”. Τι υπέροχες λέξεις, λέω μέσα μου και ανατριχιάζω. Τον θαυμάζω τον γιο μου. Χρησιμοποιεί ωραίες λέξεις. Όταν είναι ενθουσιασμένος τα μάτια του λάμπουν. Κουνάει τα χέρια του για να εκφραστεί.

Στην παράσταση ο καθένας έχει τον ρόλο του και ο δικός μου έχει πάρει πολύ σοβαρά τον δικό του: “Στο τέλος, μαμά, περνάμε κάτω από τα άλλα παιδιά, που έχουν κάνει μια σπηλιά”. Ανυπομονώ. Οι πρόβες, οι ρόλοι των φίλων του, οι οδηγίες της δασκάλας του είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς του τον τελευταίο καιρό. Πότε θα πάμε στην Κρήτη, μαμά; Γιατί τα κορίτσια φώναζαν όταν έβλεπαν τους Beatles; Ο Κωνσταντίνος θα είναι στην Πιάφ. Δεν λέει πολλά. Δεν του αρέσουν και οι πολλές εξηγήσεις. Θέλει λίγα και ουσιαστικά. Θέλει να του απαντήσεις σύντομα. Εξάλλου έχει τόσα να κάνει πάντα. Να ζωγραφίσει, να κάνει λίγο ποδήλατο στο μπαλκόνι, να βάλει ένα καλάθι, να γκρεμίσει μερικά γουρούνια με το ιπτάμενο angry bird του. Το έχω καταλάβει και προσπαθώ να μην είμαι φλύαρη όταν εξηγώ. Πάντως, κρέμεται από τα χείλη μου όταν του λέω: “Ααααα, ξέρεις τα κορίτσια λάτρευαν τους Beatles. Ήταν τόσο καλοί μουσικοί, που μόλις τους άκουγαν έβαζαν τις φωνές”. Θέλει μια ιστορία. Θέλει κάτι να του δημιουργήσει μια εικόνα. Και μετά να πάει να παίξει. Ίσως και να ήθελε να είναι στους Beatles, επειδή εγώ ακούω συχνά. Ίσως κι επειδή το κορίτσι που συμπαθεί θα κάνει “αααααα” με τα χέρια στα μάγουλα, αλλά είναι κύριος. Θα παίξει τον ρόλο που του ανατέθηκε.

It’s Show Time

Η μεγάλη μέρα έχει φτάσει. Αν και δεν κοιμάται ποτέ το μεσημέρι, προσπαθεί. Οι οδηγίες είναι σαφείς και του τις διάβασα το πρωί. Την ημέρα της παράστασης όλα τα παιδάκια πρέπει μετά το μεσημεριανό φαγητό να κοιμηθούν ώστε να είναι ξεκούραστα για το βράδυ. Τα καταφέρνει.

Έχω φύγει νωρίτερα από την δουλειά. Δεν θα μπορούσα να αφήσω την γιαγιά να τον ντύσει. Να χάσω την στιγμή που θα έχω την τιμή να ντύσω ένα Βασιλιά.

Στο δωμάτιο του είμαστε οι δυο μας. Ο μπαμπάς, γιαγιάδες και παππούδες περιμένουν στο σαλόνι. Πρώτα φοράει το πουκάμισο. Είναι λευκό, έχει ρίγα στο ίδιο χρώμα, με V λαιμό και φαρδιά μανίκια, το ύφασμα είναι μαλακό. Η βράκα είναι βελούδινη με λαχούρια. Το ζωνάρι κόκκινο. Το ίδιο και το μαντήλι. “Μαμά, έχει κουδουνάκια, κοίτα”, κουνάει το κεφαλάκι του και αυτά ακούγονται ρυθμικά. Όλα μαγικά μου φαίνονται. Βάζουμε μαύρα παπούτσια και κάλτσες. Από αυτά που έχουμε, αλλά όπως λένε και πάλι οι οδηγίες, να ταιριάζουν με το ύφος της στολής. Είναι η ώρα της μπέρτας. Την δένουμε και κοιτάζεται στον καθρέφτη. Τρέχει στο σαλόνι. Το οικογενειακό κοινό τον αποθεώνει. Τι ωραίος Ερωτόκριτος! “Είμαι Βασιλιάς”, λέει με καμάρι, “Κοιτάξτε, έχω μπέρτα”.

Στο θέατρο τα παιδιά θα έρθουν με τα σχολικά, οι γονείς έχουν πάρει την θέση μας και είμαστε πάνοπλοι με τα κινητά και τις φωτογραφικές μηχανές. Ο γιος μου μας ψάχνει καθώς κάθεται στα καθίσματα μαζί με τους υπόλοιπους Κρητικούς και μόλις μας εντοπίζει χαμογελάει και χαιρετάει με τα μικρά του χεράκια. Δείχνει πολύ χαρούμενος. Γελάει με τους φίλους του. Δεν φοβάται, όπως πέρυσι. Τώρα ξέρει ότι το Θέατρο Βράχων δεν είναι τρομακτικό. Τώρα ξέρει ότι η αλεπού που μένει εκεί, δεν τρομάζει τα παιδάκια, αλλά αυτό είναι το σπίτι της. Απλά, εκεί μένει. Όλα τα παιδάκια την ξέρουν πια.

Η άτυχη στιγμή

Η παράσταση ξεκινά και για μία ακόμα φορά πιάνω τον εαυτό μου να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα. Πόσο συγκινητικά είναι τα παιδιά. Στέκονται μπροστά στο μικρόφωνο με θάρρος και προλογίζουν το θέμα της παράστασης. Γονατιστή μία δασκάλα κάνει τον υποβολέα. Κοιτάζουν το κοινό. Λάμπουν.

Στο σανίδι ανεβαίνουν μικρά μικρά πλασματάκια που με πολύ σοβαρότητα υποδύονται την Έντιθ Πιάφ, τον Πολ Μακάρτνεϊ, τον Ζορμπά και φυσικά το δικό μου παιδί, τον Ερωτόκριτο.

Χέρι χέρι με την Αρετούσα του διασχίζουν τη σκηνή. Δηλώνουν τον έρωτά τους τρέχοντας κάτω από σεντόνια και ύστερα αγκαλιάζονται. Ουπς. Γέλια ακούγονται στο θέατρο. Ο Ερωτόκριτος σκοντάφτει λίγο, αμέσως αμέσως σηκώνεται και συνεχίζει το ανέμελο τρέξιμο. Ουφ. Για λίγο ανησύχησα μήπως βάλει τα κλάματα. Μήπως στεναχωρηθεί και φύγει. Παρακολουθούσα τεντωμένη τα δευτερόλεπτα που του πήραν να συνεχίσει. Είναι γενναίος.

Στη συνέχεια ζευγάρια Κρητικών χορεύουν μπροστά στην Αρετούσα και τον Ερωτόκριτο. Ο γιος μου κουνάει το πόδι του με τον ρυθμό. Περνάει καλά. Στο τέλος σκύβουν μαζί με την κοπέλα του κάτω από τα χέρια που έχουν ενώσει τα ζευγάρια που συνεχίζουν να χορεύουν και αποχωρούν μέσα από τη σπηλιά που μου έχει περιγράψει. Ο κόσμος χειροκροτάει. Εγώ, καλά το κατάλαβες, πάλι κλαίω. Από χαρά. Μπορεί το ίδιο να κάνουν και οι γιαγιάδες δίπλα μου ή οι άλλες μανάδες πιο κει για τα παιδιά τους που είναι στη σκηνή. Ο μπαμπάς, δεν κλαίει φυσικά, αλλά έχει φορέσει ένα πλατύ χαμόγελο.

Το Φινάλε

Στο φινάλε, όλοι με λευκά μαντήλια στα χέρια, ανεβαίνουν στη σκηνή και χοροπηδάνε με Ζορμπά. Ακόμα κι όταν τον παίρνω αγκαλιά δεν μπορεί να σταματήσει να χοροπηδά. Μακάρι να μπορούσα να κάνω το ίδιο από την χαρά μου.

“Με είδες που έπεσα” ρωτάει στο αυτοκίνητο. Και πόσο γρήγορα σηκώθηκες, όμως, μωρό μου. Ήταν μια άτυχη στιγμή, που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Σημασία έχει που συνέχισες. “Ναι, μαμά, αυτό έχει σημασία”. Ακουμπάει πίσω ευχαριστημένος. Μόλις έχει φάει παγωτό, μαλλί της γριάς και ποπ κορν.