Βραβεία Ίρις 2024: Ρωτήσαμε 4 υποψήφιες ποια πρέπει να κερδίσει το Α΄ Γυναικείου Ρόλου και λάβαμε τη σωστή απάντηση

Κάναμε 2 όχι εύκολες ερωτήσεις για τα Βραβεία Ιρις 2024 στις 4 υποψήφιες και οι απαντήσεις τους ήταν to the point.

Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: Η καλύτερη Φόνισσα της φετινής χρονιάς 

-Σε ποια από τις υπόλοιπες υποψήφιες θα δίνατε το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου και γιατί; Είναι μια δύσκολη ερώτηση αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Λυπάμαι πολύ που δεν είμαι σε θέση να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Σε ολόκληρη την καλλιτεχνική μου διαδρομή αρνήθηκα επανειλημμένως και με κάθε ειλικρινή και ευγενική διάθεση όλες τις προτάσεις που μου έχουν γίνει κατά καιρούς να υπάρξω μέλος σε Κριτικές Επιτροπές Φεστιβάλ ή σε Κριτικές Επιτροπές Θεατρικών Βραβείων, ή σε επιτροπές αξιολόγησης νέων ηθοποιών, αποφοίτων Δραματικών Σχολών κτλ. Η επιλογή μου αυτή εκπορευόταν πάντα από εκείνο το στοιχείο του χαρακτήρα μου που αρνείται να αδικήσει κάποιον άλλον καλλιτέχνη.

«Θεωρούσα ότι η όποια προσωπική μου προτίμηση ήταν καθαρά υποκειμενική και επουδενί δεν θα ήθελα να έχει κάποιον λανθασμένο αντίκτυπο στην καλλιτεχνική πορεία ενός δημιουργού ή ενός έργου, κι έτσι δεν θέλησα ποτέ να αναλάβω μια τέτοια τεράστια ευθύνη».

Συνεπώς, θα μου επιτρέψετε και τώρα να εξάρω την αρτιότητα των ερμηνειών όλων ανεξαιρέτως των συνυποψηφίων μου, να τις συγχαρώ για την υποψηφιότητά τους -αυτό και μόνο αποτελεί για όλες μας υπέρτατη τιμή- και να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι στόχος μας δεν είναι ο ανταγωνισμός, αλλά η συλλογική μας προσπάθεια να στηρίξουμε και να ενδυναμώσουμε τον ελληνικό κινηματογράφο, που προσπαθεί απεγνωσμένα να υπάρξει μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες, και παρόλ’ αυτά καταφέρνει με τους κόπους και τις θυσίες όλων μας να διακριθεί ακόμα και διεθνώς. Εκείνο που έχει σημασία είναι να δημιουργούμε εξαιρετικές ταινίες, που να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.

-Ποιο είναι το μήνυμα του δικού σας ρόλου για τις γυναίκες, τις θηλυκότητες το 2024; Τι λέει ο γυναικείος χαρακτήρας  (που σας χάρισε την υποψηφιότητα στα Βραβεία Ιρις 2024) στη γυναίκα σήμερα; 

Η Φραγκογιαννού είναι μια από τις εμβληματικότερες μορφές της Ελληνικής λογοτεχνίας, γραμμένη συγκλονιστικά από το χέρι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αν και είναι τοποθετημένη στις αρχές του εικοστού αιώνα σε μια δυστοπική πατριαρχική κοινωνία, όπου η γυναίκα ήταν αντικείμενο αγοραπωλησίας και τα δικαιώματά της στην παιδεία, την αυτονομία και την ελευθερία τής ήταν εντελώς απαγορευμένα, δυστυχώς 120 χρόνια μετά και παρόλες τις κατακτήσεις του γυναικείου κινήματος, τα καθημερινά δελτία ειδήσεων, που κατακλύζονται από αλλεπάλληλες γυναικοκτονίες και κακοποιήσεις γυναικών σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μάς δείχνουν τον απελπιστικό βαθμό της ανισότητας των φύλων, του σεξισμού και του μισογυνισμού, που διακατέχουν τη σύγχρονη κοινωνία.

Όταν μια γυναίκα σαν την ηρωίδα μου, που είναι μητέρα, γιαγιά και μαία και έχει φέρει με τόσους τρόπους ζωές στον κόσμο, παρ’ όλα αυτά επιλέγει να γίνει άγγελος θανάτου για μικρά κορίτσια θεωρώντας ότι σκοτώνοντάς τα, τα λυτρώνει από μια κακοποιητική ζωή και τους χαρίζει ένα δώρο αγάπης, καταλαβαίνουμε αμέσως το μέγεθος της απελπισίας της και ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μεγάλο ερώτημα πώς και γιατί επιτρέπεται στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο να εκλείπουν τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 200.000.000 και πλέον γυναίκες από τον παγκόσμιο πληθυσμό. 

Αναρωτιόμαστε πότε θα πάψει επιτέλους η γυναίκα να δολοφονείται ακόμα και ως έμβρυο, βάσει της επιλεκτικής λόγω φύλου άμβλωσης, πότε θα πάψει να υποτιμάται, να σχολιάζεται, να ταπεινώνεται, να διασύρεται, να ξυλοκοπείται, να βιάζεται, να δολοφονείται, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα να το κάνουν.

«Η εποχή είναι οριακή. Η κραυγή της Χαδούλας στο τέλος της Φόνισσας είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι σ’ όλη αυτή την έξαρση της έμφυλης βίας τα τελευταία χρόνια».

Πρέπει να γίνει επιτέλους κάτι. Η ταινία μας και ο χαρακτήρας που υποδύομαι στοχεύουν στο να διαδώσουν αυτό το μήνυμα σε όλους και ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές, με την ελπίδα ότι κάποιες συνειδήσεις μπορεί να μετατοπιστούν και να συμβάλλουν στο να έρθουν οι πολυπόθητες αλλαγές.

Δήμητρα Βλαγκοπούλου: Η σεζονίστας που αξίζει πολλά βραβεία

-Σε ποια από τις υπόλοιπες υποψήφιες θα δίνατε το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου και γιατί; Είναι μια δύσκολη ερώτηση αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Αντιλαμβάνομαι τα βραβεία ως μια τιμητική αλλά υποκειμενική και εντέλει συμπτωματική ένδειξη επιβράβευσης που είναι αδύνατον να προκύψει από κάποια σύγκριση ανάμεσα σε ερμηνείες που υπηρετούν διαφορετικές καλλιτεχνικές προθέσεις. Δεν αποτιμάται η αξία μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας και μιας ερμηνείας με συγκριτικούς όρους. Κάθε ερμηνεία είναι μοναδική εξ ορισμού πιστεύω. Οι ίδιοι οι άνθρωποι που μετέχουν στη δημιουργία φτιάχνουν και τους δικούς τους κανόνες που θα υπηρετήσουν αυτό το κοινό όραμα, που όμοιό του δεν υπάρχει.

«Το βέβαιο είναι ότι θαύμασα κάθε μια ερμηνεία για το καλλιτεχνικό της αποτύπωμα και με άγγιξαν όλες με τρόπο διαφορετικό, αλλά βαθύ και ουσιαστικό. Με χαρά θα έδινα, λοιπόν, σε κάθε μια συνάδελφό μου ένα βραβείο για ό,τι τόσο ξεχωριστά κατέθεσε με τη δουλειά της». 

Και επειδή η τέχνη δε χρειάζεται σε τίποτα τα βραβεία για να προχωρά μέσα στους αιώνες και να γίνεται πιο δυνατή και επιδραστική στις ζωές των ανθρώπων, εάν επίσης δεν κερδίζαμε κανένα βραβείο θα βλέπατε ακριβώς τις ίδιες ταινίες και τις ίδιες ερμηνείες. Γιατί κανένα βραβείο ή υποψηφιότητα δεν μπορεί να προσδώσει αξία παρά μόνο να την αναγνωρίσει. Και αυτό πράγματι είναι τιμητικό, αλλά στην ουσία και περιττό ταυτόχρονα. Και κάπως γνωρίζοντας το αυτό όλοι, αυτές οι στιγμές απονομής βραβείων αποκτούν για μένα το νόημά τους, όταν μας υπενθυμίζουν τις συμπράξεις, τις στιγμές και τους ανθρώπους και αυτό ναι, είναι πολύ συγκινητικό για όλους μας!

-Ποιο είναι το μήνυμα του δικού σας ρόλου για τις γυναίκες, τις θηλυκότητες το 2024; Τι λέει ο γυναικείος χαρακτήρας  (που σας χάρισε την υποψηφιότητα στα Βραβεία Ιρις 2024) στη γυναίκα σήμερα; 

Τo Animal για μένα είναι μια ταινία που πέρα από το σχόλιο που κάνει σε σχέση με την εργασιακή εκμετάλλευση στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, ουσιαστικά μιλάει για τη γυναίκα. Αφηγείται την ιστορία της μέσα από τα σημάδια που έχει αφήσει και αφήνει στο σώμα και την ψυχή της αυτή η εκμετάλλευση, από πάντα μέχρι και σήμερα. Πληγές-καταγραφές που διαπερνούν τον χρόνο και καθόρισαν τη θέση και τον ρόλο της μέσα την κοινωνία.

«Το σώμα της γυναίκας! Η ωραιότητα του, η ευθραυστότητά του και η αντοχή του στον πόνο, θα είναι πάντα το πιο ακριβό, πολύτιμο και εκμεταλλεύσιμο προϊόν που θα κινεί την οικονομία παγκοσμίως».

Το γυναικείο σώμα που έχει μάθει από τη φύση να αιμορραγεί,να γεννά τη ζωή και να ανατρέφει μαθαίνει να κάνει φύση κάθε νέο τραύμα. Η Κάλια, η ηρωίδα που υποδύομαι, το γλύφει σιωπηλά, όπως ένα ζώο, το κρύβει καλά και έτσι το ξεχνά σαν να μην έγινε ποτέ και προχωρά. Όπως εκατομμύρια γυναίκες καθημερινά. Ένα κακοποιητικό σύστημα με πολλά πρόσωπα και η γυναίκα πάντα μία απέναντι του. Μόνο όταν κάποιος με ένα ανθρώπινο και στοργικό βλέμμα θελήσει να το κοιτάξει, μπορεί να βρει τη δύναμη να το δει κι αυτή και ίσως τότε αποτολμήσει να φύγει, να σωθεί και να καταλάβει ότι είναι ένα θύμα που φέρει ένα τραύμα σχεδόν αρχετυπικό και πρέπει αυτό να φροντιστεί και κάποια στιγμή να κλείσει για πάντα.

Σοφία Κόκκαλη: Η υπερταλαντούχα «κόρη» της Βίκυς Καγιά αγαπά τη «μαμά» της 

–Σε ποιά από τις υπόλοιπες υποψήφιες θα δίνατε το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου και γιατί; Είναι μια δύσκολη ερώτηση αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Στη Βίκυ, για να εκτεθούν κι άλλοι ακάλεστοι και αργόσχολοι γνωμοδότες του ποιος/α πληροί προϋποθέσεις αναφοράς και βράβευσης.

-Ποιο είναι το μήνυμα του δικού σας ρόλου για τις γυναίκες, τις θηλυκότητες το 2024; Τι λέει ο γυναικείος χαρακτήρας  (που σας χάρισε την υποψηφιότητα στα Βραβεία Ιρις 2024) στη γυναίκα σήμερα; 

«Σκέφτομαι τα πράγματα συναποτελούμενα από μια θηλυκή και μια αρσενική αρχή. Χρειάζονται τόνοι ορμής για να επανακτηθεί ο χαμένος χώρος της πρώτης».

Μια ορμή που γίνεται με χαρακτηριστικά που μεταλλάσσουν ακόμη και την ίδια την έννοια της ορμής. Κάπου εκεί απαντάνε με κάποιο τρόπο και η ταινία και οι χαρακτήρες της.

Αγγελική Μπεβεράτου: Η νεοαφιχθείσα που έκανε ποδαρικό με το δεξί

-Σε ποια από τις υπόλοιπες υποψήφιες θα δίνατε το Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου και γιατί; Είναι μια δύσκολη ερώτηση αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει.

Είναι όντως μια δύσκολη ερώτηση, παρ’ όλα αυτά είμαι ανάμεσα στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου και νομίζω ότι κλείνω περισσότερο προς τη Δήμητρα, επειδή ο χαρακτήρας της αφηγείται μια σύγχρονη, ρεαλιστική ιστορία με πολύ ωμότητα, ενώ στην Φόνισσα παρόλο που η ιστορία είναι απίστευτα σκληρή, ωμή και με ανατριχιαστική υποκριτική, μιλάει για ένα έργο που είναι γραμμένο έναν αιώνα πριν.

«Και οι 2 έχουν ανατριχιαστικές ερμηνείες απλώς την ιστορία της Φόνισσας την ήξερα και μου ήταν κάτι γνώριμο ενώ την πραγματικότητα των ανιματέρ, που συμβαίνει στην δικιά μας εποχής δεν την είχα ξανακούσει».

–Ποιο είναι το μήνυμα του δικού σας ρόλου για τις γυναίκες, τις θηλυκότητες το 2024; Τι λέει ο γυναικείος χαρακτήρας  (που σας χάρισε την υποψηφιότητα Βραβεία Ιρις 2024) στη γυναίκα σήμερα; 

Ο ρόλος μου στην ταινία είναι ένα έφηβο κορίτσι και όπως όλοι μας, στην εφηβεία έρχονται αλλαγές και στο σώμα μας και στον τρόπο σκέψης και στην ζωή γενικά. Η Ελευθερία (ο ρόλος μου) βιώνει όλες αυτές τις αλλαγές σε ξένο μέρος με παρά πολύ καινούργια πληροφορία για τον κόσμο γύρω της. Αυτό της δημιουργεί τρομερή περιέργεια και για να μπορέσει να ικανοποιήσει την περιέργεια της πρέπει να απενοχοποιήσει όλα αυτά τα συναισθήματα, που δημιουργούνται σε εμάς τις κοπέλες και θηλυκότητες σε αυτή την ηλικία και να τις απολαύσει.