Η Χάρις Αλεξίου σταματά το τραγούδι γιατι δεν την υπακούει η φωνή της. Φεύγει κι αφήνει πίσω της συντρίμμια (εμάς)

Η Χάρις Αλεξίου, η Χαρούλα όπως έμεινε γνωστή στην καριέρα της, μιλώντας στον Φώτη Απέργη, λίγο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου της δίσκου «Τα τραγούδια της ξενιτιάς» δήλωσε πως πήρε αυτή την απόφαση με τρόπο φυσικό, ως κλείσιμο της καριέρας της. «Δεν με ακούει η φωνή μου πια, είναι καλύτερο να σταματήσω», σημείωσε μιλώντας από το σπίτι της. Κι αυτή είναι μια πολύ γενναία απόφαση. Αποσπάσματα από τη συνέντευξή της στην εκπομπή «Η κατάλληλη ώρα» πρόβαλλε το Πρωινό του ΑΝΤ1.

«Έχω απομακρυνθεί από το τραγούδι τελείως. Δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω αν δεν μπορώ να το κάνω καλά. Μπορεί να με ακούσετε να λέω σε λίγο καιρό ένα ντουέτο που έκανα με τη Γιασμίν Λεβί, που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά κι εκείνη στα ισπανικά, αλλά δεν με “ακούει” η φωνή μου πια. Είπα ότι είναι καλύτερο να σταματήσω, δεν είναι σωστό», είπε η Χάρις Αλεξίου.

Αναφερόμενη στην περίοδο που εμφανιζόταν στο θέατρο, στην παράσταση «Χειρόγραφο» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη τόνισε ότι το πρόβλημα στη φωνή της ήταν ήδη εκεί. «Ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα. Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος στους βράχους του είπα, “δεν τραγουδάω Θάνο μου πια αλλά θα είμαι εκεί για σένα”. Πήρα λίγο θάρρος, μετά συνεργάστηκα με τον Ξαρχάκο και ύστερα πήρα την οριστική απόφαση. Ότι δε σου αξίζει να συνεχίσεις”», είπε στη συνέχεια.

«Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα. Το έβαλα κάτω και είπα, εντάξει εσύ τραγουδάς 50 χρόνια, τα έζησες όλα, την επιτυχία, τη χαρά και μακάρι όλοι να το περνάνε αυτά. Τα έκανα όλα αυτά τα εκλογικευμένα αλλά παρόλα αυτά υπήρχε και το άλλο το κομμάτι που δεν ήταν χαρούμενο», σημείωσε η Χάρις Αλεξίου. Αν έχεις δει ποτέ το «Χειρόγραφο» καταλαβαίνεις για τι ακριβώς πάντα μιλάει. Ήταν μια γυναίκα που σύμφωνα με το δικό της κείμενο πάντα ήθελε να τραγουδά. Μόνο αυτό ήθελε. Και θυσίαζε πράγματα, και έπαιρνε τα πάντα από το τραγούδι. Και το τέλος θα ήταν σίγουρα μια πολύ δύσκολη απόφαση.

Το «σαμποτάζ» στη φωνή της και η ζωή μακριά από το τραγούδι

«Μπορεί κι εγώ να τη σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα ότι δεν αποδίδει πια, ίσως της “έσκαψα” λίγο παραπάνω το έδαφος. Αρνήθηκα να κάνω μαθήματα, αλλά είπα πως ας πάρει μια φυσική φθορά όπως υπάρχει σε όλα τα πράγματα. Είπα όμως “Σεβάσου αυτό που έχεις κάνει μέχρι τώρα”», τόνισε. «Όχι δε γράφω πια. Όταν και αν γράψω, θα έχει περάσει κάποιος χρόνος μέχρι τότε. Γιατί αυτόματα όταν γράψω ένα τραγούδι μου βγαίνει να το τραγουδήσω. Άσ’ το», κατέληξε η Χάρις Αλεξίου.

Όσο για τη ζωή της μακριά από το τραγούδι, η Χάρις Αλεξίου είπε: «Θέλω να δεχθώ τον εαυτό μου όπως είναι τώρα. Νιώθω χορτάτη, έχω χορτάσει από ωραία πράγματα, από επιβεβαίωση, από επιβράβευση. Αγαπώ τα περισσότερα απ’όσα έχω κάνει. Αισθάνομαι όμορφα για τους ανθρώπους που έχουν υπάρξει στη ζωή μου ακόμη κι αν δεν ζω μαζί τους πια, αγαπώ τους ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Λυπάμαι όταν χάνω ανθρώπους. Θα ήθελα να αλητέψω ναι. Δεν το έκανα ποτέ, δεν το κάνω πια γιατί δεν είμαι νέα, να κάνω αυτά που δεν έκανα ως πιτσιρίκα. Είναι μια ζωή που δεν έζησα αυτή». Και είναι όλη δική της.

Πόσο θάρρος κρύβει μέσα της μια απόφαση που βάζει τέλος στον τρόπο έκφρασης που έχεις μάθει; Που βάζει τέλος στην αλληλεπίδρασή σου με το κοινό; Πόσο δύσκολο είναι για τους καλλιτέχνες να λένε «ως εδώ» και πόση απάρνηση του «Εγώ» και πόση αυτοπειθαρχία θέλει; Η Χαρούλα Αλεξίου είναι σε θέση να μας δώσει κομμάτια μόνο από τις παραπάνω απαντήσεις. Τα υπόλοιπα τα συζητά με τους δικούς της ανθρώπους και τον εαυτό της.

Η φωνή της ηχογραφημένη μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια, η παρουσία της μαγνητοσκοπημένη στη σκηνή, είναι εκείνες που θα συνεχίσουν το έργο τους. Θα ντύνουν μουσικά τις μεγάλες μας στιγμές για χρόνια ακόμα. Γιαττί, τουλάχιστον, αυτό είναι το υπέροχο και μαγικό της τέχνης. Καταργεί τις χρονικές συμβάσεις. Καταργεί την ατέλεια σε μία νότα, καταργεί ακόμα και την απόφαση ενός καλλιτέχνη να σταματήσει τις εμφανίσεις του. Το έργο του παραμένει εκεί και είναι σαν να συνεχίζει να τραγουδά στο διηνεκές.

Η Χάρις Αλεξίου σε κάποιες ελάχιστες γραμμές

Η Χάρις Αλεξίου, το πραγματικό όνομα της οποίας είναι Χαρίκλεια Ρουπάκα, γεννήθηκε στη Θήβα στις 27 Δεκεμβρίου του 1950. Από το 1958 μετακόμισε με την οικογένεια της στην Αθήνα όπου μεγάλωνσε. Στη δισκογραφία εμφανίστηκε το 1970 με το τραγούδι «Οταν πίνει μια γυναίκα» των Βασίλη Βασιλειάδη και Πυθαγόρα. Ακολουθούν συνεργασίες με τον Απόστολο Καλδάρα, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Τόλη Βοσκόπουλο και τον Μάνο Χατζιδάκη.

Η συνεργασία με τον Μάνο Λοϊζο θα έρθει το 1974 και μαζί της θα έρθει και μια ουσιαστική φιλία. Μάνος είναι το όνομα που δίνει και στον γιο που έχει υιοθετήσει, με τον πρώτο της σύζυγο, Αχιλλέα Θεοφίλου. Η ίδια ξαναπαντρεύτηκε χρόνια αργότερα τον μάνατζερ της Σωτήρη Μπασιάκο.

Την ίδια χρονιά τραγουδά και την Οδό Αριστοτέλους των Γιάννη Σπανού και Λευτέρη Παπαδόπουλου, το τραγούδι μέσα στο οποίο ένιωσε ότι «βρήκε τη φωνή της». Ο πρώτος της προσωπικός Δίσκος, με τις επιτυχίες «Δημητρούλα μου», «Η Ρόζα», «Ελενίτσα», «Λένγκω-Λένγκω» κ.α. ηχογραφείται και κυκλοφορεί το 1975. Κάπως έτσι ξεκίνησε και έγινε η κατά τον Καζαντζίδη «μεγάλη φωνή, ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτός ο τόπος».

Ακολούθησαν δεκαετίες δίσκων, επιτυχιών, τραγουδιών και σπουδαίων συνεργασιών. Το 2016 κάνει την ανατροπή και εμφανίζεται πρώτη φορά στο θέατρο. Το κείμενο του «Χειρογράφου» είναι δικό της και μέσα του αποκαλύπτεται για πρώτη φορά στο κοινό με τρόπο που δεν την έχεις ξαναδεί. Η δεύτερή θεατρική εμφάνισή της έρχεται στην Οπερέττα του Νίκου Καραθάνου το 2017. Ακολουθούν οι εμφανίσεις της με τον Σταύρο Ξαρχάκο και ο τελευταίος της δίσκος. Τον Απρίλιο του 2020 κυκλογόρησαν «Τα τραγούδια της Ξενιτιάς», σαν αποχαιρετιστήριο σημείωμα σε αγαπημένους της δημιουργούς που κυκλοφορούν τριαντά τρία χρόνια μετά την ηχογράφησή τους το 1987. Κι αυτός είναι ο πιο όμορφος τρόπος να πει αντίο.

Η Χάρις Αλεξίου έχει μια ζωή γεμάτη με επιδείξεις θάρρους, όπως τότε που ανέβηκε στο βήμα του προγράμματος στήριξης καρκινοπαθών «Είσαι γυναίκα, είσαι δύναμη» και μίλησε για την περιπέτειά της με τον καρκίνο του μαστού. Βγήκε νικήτρια από αυτή τη μάχη. Βγαίνει νικήτρια από το τραγούδι, αναπνέει τη νίκη της ίδιας της ζωής της.

Τα 7 τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου που θα τραγουδάμε για πάντα

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα ή δύο ή πέντε τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου από την τόσο μεγάλη καριέρα της. Προσωπικά επιλέγω αυτά τα 7 αγαπημένα να σου αφήσω εδώ για να πατήσεις το play. Τραγούδια για τον έρωτα και τη γυναίκα. Τραγούδια από την αρχή ως το τέλος. Τραγούδια που θα τραγουδάμε πάντα και θα συγκινούμαστε.

Όταν πίνει μια γυναίκα
Το τραγούδι που σύστησε τη Χαρούλα Αλεξίου στην ελληνική δισκογραφία κυκλοφόρησε στη δουλειά «12 Λαϊκά Τραγούδια» του 1975.

Όλα σε θυμίζουν
Η Χάρις Αλεξίου και ο Μάνος Λοϊζος συνεργάζονται στον δίσκο «Τα τραγούδια της Χαρούλας» του 1979. Ο Μανώλης Ρασούλης υπογράφει τους στίχους και δημιουργείται αυτό το αριστούργημα που έχεις πει κάποτε σε κάποιον χωρισμό σου.

Φεύγω
Την επόμενη χρονιά η Χαρούλα Αλεξίου γράφει με τον Αντώνη Βαρδή το τραγούδι «Φεύγω». Συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο της «Ξημερώνει» και διόλου άδικα γίνεται τεράστια επιτυχία.

Μια πίστα από φώσφορο
Η Χαρούλα μαζί με τον Θάνο Μικρούτσικο και τη Λίνα Νικολακοπούλου κυκλοφορούν το 1990 τον δίσκο «Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια». Κι αυτό το τραγούδι μπορεί να σε ανατριχιάσει κάθε φορά που το ακούς.

Οι φίλοι μου χαράματα
Το 2003 ο δίσκος «Ως την Άκρη του Ουρανού σου» κυκλοφορει και το τραγούδι «Οι φίλοι μου χαράματα» ξεχωρίζει από την αρχή. «Τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω;» αναρωτιέται η Χαρούλα Αλεξίου, μια ερώτηση που μια φορά θα την έχεις κάνει κι εσύ στον εαυτό σου δεν μπορεί.

Πανσέληνος
Το 1995 κυκλοφορεί η «Οδός Νεφέλης 88». Μέσα στη δουλειά αυτή βρίσκεται ένα τραγούδι σε μουσική και στίχους της Χαρούλας Αλεξίου που έχει ντύσει μουσικά σχεδόν κάθε μας καλοκαιρινή Πανσέληνο. «Δε νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει, το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία», μας λέει. Θα μας λείψεις από το τραγούδι Χαρούλα.