Χάρις Τσόπελα, χορεύτρια: Ο χορός είναι ψυχοθεραπεία και σε μαθαίνει ποια είσαι

Από μικρή έκανα χορό. Ξεκίνησα με παραδοσιακούς και στη συνέχεια στα 15 μου πήγα σε μία σχολή χορού.

Πάντα με εντυπωσίαζε αυτό το ταξίδι. Μου άρεσε η εικόνα της γυναίκας να χορεύει και να είναι φαντασμαγορική.

Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πάντα μου άρεσε ο χορός αλλά ποτέ δεν είχα σκεφθεί πως αυτό μπορώ να το κάνω και επαγγελματικά.

Ο χορός είναι τρόπος ζωής. Σε γεμίζει, σε αλλάζει σαν άνθρωπο και σου δίνει αυτοπεποίθηση.

Σε κάνει να ξεχωρίζεις. Μαθαίνεις να στέκεσαι και μέχρι και η στάση του σώματός σου σε διαφοροποιεί από τους γύρω σου. Δεν το κάνεις επίτηδες, έτσι έχεις μάθει και σου βγαίνει αβίαστα.

Δεν λέω ότι πάω στη δουλειά. Όταν έκανα διαφορετικές δουλειές κατάλαβα πόσο άσχημα είναι μακριά από το χορό.

Χάνεις τον εαυτό σου όταν κάνεις κάτι άλλο πέρα από αυτό που σε καθορίζει. Για εμένα ο χορός είναι η ζωή μου. Όταν κάνεις κάτι άλλο νιώθεις πως θα έπρεπε να είσαι κάπου αλλού και να κάνεις κάτι άλλο.

Είναι θαύμα να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα. Εγώ ξυπνώ το πρωί και αισθάνομαι τυχερή που πάω για μαθήματα. Πληρώνεσαι και κάνεις κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο.

Η εικόνα της χορεύτριας θεοποιείται. Πρέπει να προσέχουμε την εικόνα μας γιατί όσοι έρχονται έχουν την ανάγκη να σε θεωρήσουν πρότυπο και να κινητοποιηθούν.

Δεν είμαστε και τα καλύτερα πρότυπα χορεύτριας. Υπάρχουν Ελληνίδες χορεύτριες που τα σώματά τους δεν είναι κατάλληλα κι όμως δουλεύουν κανονικά. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Είναι όλες κορμάρες.

”Αυτό θέλω να γίνω”. Όπως το είπα εγώ στο ξεκίνημά μου, έτσι και οι κοπέλες που έρχονται στη σχολή λένε το ίδιο. Πάντα υπάρχει ένα πρότυπο στο οποίο θέλεις να μοιάσεις.

Αισθάνομαι ξεχωριστή μέσα στο μάθημα. Είναι μεγάλη η χαρά και η ευθύνη να βλέπεις τόσα μάτια να σε κοιτούν και να περιμένουν από εσένα να τους μεταδώσεις γνώση.

Να δώσεις αυτό που θέλουν. Είμαι υποχρεωμένη να δώσω γνώση στους ανθρώπους που με έχουν επιλέξει και με έχουν εμπιστευθεί.

Σωματική και ψυχολογική κούραση. Καταναλώνω πολλή ενέργεια γιατί μιλάω, χορεύω και το τμήμα ”ρουφάει” πληροφορίες. Κουραζόμαστε από τις πολλές ώρες, τα αλλεπάληλα μαθήματα και τη συνεχή ομιλία.

Η ζωή της χορεύτριας είναι συναρπαστική, γεμάτη και ενδιαφέρουσα.

Μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου και μαθαίνεις πράγματα για εσένα που δεν τα είχες ανακαλύψει και δεν θα τα ανακάλυπτες αν δεν είχες ασχοληθεί με εσένα.

Κόσμος μοναδικός. Έτσι θα χαρακτήριζα τη ζωή μίας χορεύτριας.

Εκτίθεσαι πρώτα από όλα στα δικά σου μάτια και στη συνέχεια στους γύρω σου. Πρώτα από όλα βλέπεις το δικό σου το κορμί και αυτό κρίνεις.

Κάποιο ”πρόβλημα” έχουμε όλοι όσοι ξεκινάμε να ασχολούμαστε με τον χορό. Μπορεί να μην μας αρέσει το σώμα μας, να θέλουμε να γνωρίσουμε κόσμο, να μην έχουμε αυτοπεποίθηση. Υπάρχει κάποια αφορμή που μας ωθεί.

Βαριέσαι το γυμναστήριο; Ο χορός είναι μία από τις πιο ευχάριστες μορφές ασκήσεις που σε γυμνάζει και αλλάζει το σώμα σου. Κάθε στιλ σου δίνει και κάτι για αυτό προτείνω στους μαθητές μου να δοκιμάζουν και διαφορετικά είδη.

Αν δεν μάθεις την αλφάβητο δεν μπορείς να γράψεις έκθεση. Πρέπει να πάρεις τη σωστή βάση για να συνεχίσεις, ακόμη κι αν στην αρχή σου κακοφαίνεται.

Ο χορός που με αντιπροσωπεύει είναι το Αργεντίνικο. Είμαι της άποψης πως πρέπει να κατέχεις πολλά είδη για να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε καταστάσεις και να είσαι και ένα ”γερό χαρτί”.

Με τάραξε όταν άκουσα: ”Όλα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο οπότε πάντα πρέπει να είστε μπροστά από την εποχή σας και να μην σας πιάσουν οι μαθητές σας αδιάβαστους”.

Απομυθοποιείσαι όταν οι μαθητές αντιλαμβάνονται πως δεν γνωρίζεις. Το χειρότερο για ένα δάσκαλο είναι να ρωτήσει κάτι ο μαθητής και να μην ξέρεις να απαντήσεις.

Υπάρχουν στιγμές μαγικές που καταλαβαίνεις πως μεταδίδεις γνώση. Υπάρχουν φορές που τελειώνω  το μάθημα και βλέπω τα μάτια των μαθητών μου να ”αστράφτουν”. Τότε αισθάνομαι μεγάλη χαρά.

Το μέλλον μου στο χορό το φαντάζομαι μέσα στο χορό. Το μόνο που με αγχώνει είναι η ανάγκη μου να δώσω πολλά, να γίνω ένα σημαντικό μέρος αυτού του κόσμου.

Πότε πρέπει να αποσυρθεί μία χορεύτρια; Δεν πιστεύω πως υπάρχει ηλικιακό όριο. Αυτό εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο και το πότε αυτός νιώσει την ανάγκη να ”κρεμάσει τα παπούτσια στον τοίχο”.

Ο χορός είναι ψυχοθεραπεία. Ακόμη κι όταν βιώνεις δύσκολες καταστάσεις στην καθημερινότητά σου ο χορός σε αναζωογονεί και σε τροφοδοτεί με θετική ενέργεια. Σε κάνει να νιώθεις πολύ καλύτερα.

Άνδρας-χορευτής-ομοφυλόφιλος. Υπάρχει αυτή η λανθασμένη νοοτροπία στην Ελλάδα. Υπάρχει το στερεότυπο ριζωμένο. Υπάρχει η αντίληψη πως αν το αγοράκι ξεκινήσει χορό θα γίνει ομοφυλόφιλο.

Χορεύτρια γυμνή στα μπαρ. Το έχω ακούσει σε παρέα όταν τους είπα πως είμαι χορεύτρια. Δεν φταίνε οι άνδρες από τη στιγμή που εμείς οι ίδιες το έχουμε ξεφτιλίσει μόνες μας. Δεν κατηγορώ τις κοπέλες γιατί ποτέ δεν ξέρεις για ποιο λόγο το κάνουν αλλά όπως και να ‘χει αυτή η εικόνα με τα εσώρουχα πάνω στα μπαρ είναι άσχημη και δεν αντιπροσωπεύει το χορό.

Βάζεις στόχους. Ο χορός σε μαθαίνει να παλεύεις για κάτι, ότι κι αν είναι αυτό. Είτε το σώμα, είτε η καταξίωση αν το επίπεδο είναι πιο προχωρημένο και συμμετέχεις και σε αγώνες.

Αν έχεις ψυχή και θέληση μπορείς να μάθεις τα πάντα, ακόμη και τα πιο δύσκολα βήματα. Ο χορός δίνει κίνητρα για να προχωρήσεις και να κερδίσεις πράγματα για εσένα τον ίδιο.

Δεν υπάρχει καλός και κακός μαθητής. Υπάρχει αργός και γρήγορος αλλά πάνω από όλα μετρά αυτό που εκπέμπεις. Η τεχνική και το στιλ μαθαίνονται, η ψυχή παίζει καθοριστικό ρόλο.